ΤΡΤ ΤΡΤ ΤΡΤ!

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν ποδηλατική βέβαια για μένα, όπως πάντα, αλλά υπήρχε μια διαφορά. Το ποδήλατό μου δεν ήταν ποδήλατο. Ήταν σεζ λονγκ. Δεν εννοώ ακριβώς την άνεση. Εννοώ την κλίση. Ποδηλατούσα ανάσκελα. Ταυτόχρονα άκουγα ένα τρτ τρτ τρτ.
Σήμερα επιχείρησα να ξανακάνω την σεζ λονγκ ποδήλατο. Έλυσα τη μπάρα της σέλας, κοινώς παλουκόσελο και της έδωσα με το σφυρί και κατάλαβε. Φυσικά αυτή είναι βάρβαρη μεταχείριση του ποδηλατικού εξαρτήματος. Όμως ήθελε δεν ήθελε ήρθε στα ίσια της (ξεσήκωσα τη γειτονιά).
Με τον μάστορα το ΄χαμε ψάξει το θέμα. Μου είπε, δέχτηκε βάρος η σχάρα και στράβωσε καμπόσο η κάθετη μπάρα. Η σχάρα μου κρατιέται μόνο από τη μπάρα, σαν γλώσσα ή φτερό, και είχε κλίση προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να χτυπάει στο φτερό, εξού και το τρτ τρτ τρτ. Την ανέβασα πιο πάνω, αλλά μ΄ενοχλούσαν τα βιδάκια, χώρια που αχρηστευόταν κι ένα φωτάκι. Κάνω να σφίξω πιο καλά το ένα βιδάκι, πετάει τις στροφές και η σχάρα χαλαρή πέρα δώθε, σαν ουρά... Πάω στο μάστορα για βιδάκι, μου λέει, μην αλλάξεις μπάρα, αν στραβώσει κι άλλο, τότε. Ε, του λέω, η σχάρα αυτή έχει όριο 9 κιλά, τρία τέσσερα βιβλία έχω βάλει το πιο πολύ, άρα; Κάποιος και βαρύς χόρεψε καντρίλιες πάνω στη σχάρα ή ανέβηκε ν΄αλλάξει μια φανταστική λάμπα, εκεί που το δένω.
Ξεκινάω το απόγευμα με το ποδήλατο αλλά εκνευρίστηκα. Τρτ τρτ τρτ. Δεν άντεχα να είναι μπάρα και σχάρα σαν ανάποδο λ. Ο μάστορας μου είπε να μην την χτυπήσω με το σφυρί. Ε, και; Ή που θα ίσιωνε ή που θα γινόταν χειρότερα. Κατάλαβε όμως το συμφέρον της και άλλαξε στάση. Για το καλό της!
Αισίως λοιπόν συνεχίζω τον ποδηλατικό μου τουρισμό. Ενδιάμεσα πρόλαβα να πάω και στο κομμωτήριο για να φτιάξω ένα πολύ ποδηλατικό μαλλί, ο κομμωτής αποδείχθηκε ποδηλάτης. Δίπλα μου καθόταν μια κοπέλα, που κατάφερα να τρομοκρατήσω, γιατί είπε ότι η βαφή της φέρνει φαγούρα, κι εγώ παρατήρησα με πολύ σοβαρό ύφος, ότι έτσι είναι, και χρειάζεται προσοχή, γιατί έχουν γίνει έρευνες, ότι με τις συχνές βαφές επηρεάζεται και ο εγκέφαλος ακόμη. Άρχισε ν΄ανησυχεί και γω ζήτησα την μαρτυρία και της κοπέλας επί των βαφών, η οποία συμφώνησε ότι η βαφή είναι πολύ βλαπτικό πράγμα. Κατόπιν ήρθε ο άλλος κομμωτής, όχι ο ποδηλάτης, και της πρότεινε να ανοίξει το χρώμα κι εκείνη του έλεγε μήπως καλύτερα να τα κόψει μόνο λίγο, να το ξανασκεφτεί για το βάψιμο. Ο κομμωτής την αγνόησε, της έφερε ντεκαφεϊνέ εσπρέσσο, και η κοπέλα των βαφών ψύχραιμη επιτέθηκε με το πινέλο βουτηγμένο σε ανοιχτόχρωμη βαφή. Τα δικά μου μην τα ρωτάτε. Ραπανάκι με κράνος!
Ήμουν ένα ραπανάκι πτώμα. Παραταύτα πήγα στο σταθμό του Θησείου, όπου είχα δώσει συνάντηση με τρεις ανθρώπους με φυσιολογικά μαλλιά και φυσιολογική καράφλα. Ίσα που κάθησα σ΄ ένα πεζούλι, ακούω πίσω έξι εφτά ζητάδες να ετοιμάζονται, κάτι λέγανε για διαδήλωση, Παρασκευή βράδυ (!), ταυτόχρονα ένα βουητό ερχόταν από την Αεροπαγίτου ψηλά, και σε λίγο φάνηκε ένα πανώ που έλεγε στα ελληνικά για τα δικαιώματα των μεταναστών και καμμιά διακοσαριά πακιστανοί, που κατέκλυσαν το χώρο. Δεν φώναζαν όμως συνθήματα, πεντέξι απ΄αυτούς έλεγαν κάτι με κοφτές κραυγές στους υπόλοιπους. Βρίσκομαι τότε ανάμεσα σε δεκάδες πακιστανών, να με κοιτάνε να τους κοιτάω χαλαρά, πέρναγαν γύρω μου σαν κύμα, οι ζητάδες ανέβηκαν πιο πάνω και έκλεισαν τον πεζόδρομο πίσω τους. Πήρα τηλέφωνο τους φίλους και τους είπα να κατεβούν Σύνταγμα, να πάμε αλλού, γιατί δεν ήξερα πως θα κατέληγε το πράγμα, πολλοί κρατούσαν χοντρά ξύλα και δοκάρια. Στο Σύνταγμα που πέρασα μετά είχαν έρθει κλούβες και κατέβαζαν τα ματ.
Διέπλευσα το δεύτερο κύμα και βγήκα στην πλατεία. Ωραία. Στέκομαι λίγο, ως άγαλμα του τρελού ποδηλάτη, κι εκεί που χάζευα τον χάλκινο έφηβο πασαλειμμένο με πορτοκαλί μπογιά, πλησιάζει ένας τύπος με τελείως απίθανο παρουσιαστικό, γοριλοειδείς διαστάσεις, λαχανί πουκάμισο, τεράστιο καρώ παντελόνι κι ένα σάκο που θα χώραγε μέσα όλη τη Μεγάλη Βρεττάνια, και μου λέει, είσαι από δω; Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Τι; του κάνω με το χέρι. Κολλάμε μύτη μύτη. Εί-σαι α-πό ε-δώ; Νο, Ga-la-pan-gos! Ακόμη φεύγει...

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παρόλο το εκνευριστικό θόρυβο, σκέψου πως η σχάρα ήταν η προέκταση της ουράς σου. Άντε βρε το κατάφερες. Έγινες ένα με το ποδήλατο. Σε λίγο θα χρησιμεύσεις ως μοντέλο για ένα ακόμα άγαλμα στην Αθήνα (το βλέπω κ΄έρχεται)"Το άγαλμα του μανιώδους ποδηλάτη".
Φιλιά

eryx-t είπε...

Από την περιγραφή του τεχνικού προβλήματος φαντάζομαι ότι το προτιμότερο θα ήταν να επιχειρήσεις μια αντίστροφη παραμόρφωση της "ουράς" προς τα πάνω όχι με χτυπήματα αλλά με πίεση ή τράβηγμα προς τα πάνω. Βέβαια είναι σχεδόν άτοπο να συζητούμε ένα τεχνικό πρόβλημα χωρίς τη σχετική απεικόνιση...

Κάτι παιζόταν και προς Εξάρχεια Παρασκξευή βράδυ. Σ' ένα εστιατόριο που ήμουν εγώ μας είπαν κάποια στιγμή ότι ίσως χρειαστεί να κλείσουν. Αλλά δε χρειάστηκε τελικά...

ritsmas είπε...

καλησπέρα Κοκό με τις ποδηλατικές σου περιπέτειες...Νομίζω ότι αξίζουν τον κόπο..φιλια ριτς

Aθηνά Π.Κ. είπε...

1 o : Άστα αυτά , ποιόν κουβάλησες στην σχάρα του ποδηλάτου????
2 ο : Γιατί παραμυθιάζεις την κοπελίτσα στο κομμωτήριο????
3 ο : Μια σταλιά και πουλάς τρέλλα στον γοριλάνθρωπο που σε πλησίασε????
Άσε τις μαγκιές, καμιά μέρα θα τις φας , μικρή coco, κάποιος θα βρεθεί να στις βρέξει !!!! Χαχαχαχα !!
Καληνύχτα και καλή βδομάδα!!

Χαλάρωσε με τις αναρτήσεις γιατί δεν σε προλαβαίνω , μ ακούς???

Tzeve είπε...

Στέκομαι λίγο, ως άγαλμα του τρελού ποδηλάτη, κι εκεί που χάζευα τον χάλκινο έφηβο πασαλειμμένο με πορτοκαλί μπογιά, πλησιάζει ένας τύπος ψηλός, σοβαρός με γαλάζιο πουκάμισο, στενό τζην παντελόνι κι ένα αστείο χαρτοφύλακα που θα , και μου λέει, είσαι η ΚΟΚΟ; Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Τι; του κάνω με το χέρι. Κολλάμε μύτη μύτη. Εί-σαι η ΚΟ-ΚΟ; ...η συνέχεια δική σου

Πιθανός μελλοντικός διάλογος με ποδηλάτρια σε κόκκινο ποδήλατο...χαζεύοντας αγάλματα και ευζώνους

Coco είπε...

@Sulpice: εσύ κοίτα να φτιάξεις το ολλανδικό ποδηλατάκι σου, ακούς; Ντροπή σου που το ΄χεις στην αποθήκη μοναχούλι να το τραγανίζει η σκωρία και η μούχλα!!

@ eryx-t: δεν γινόταν τίποτα, αν δεν την ίσιωνα με το σφυρί ήθελε αλλαγή...
γενικά τώρα τελευταία στα Εξάρχεια όλο κάτι γίνεται

@ ritsmas: καλή ανάρρωση και καλή βδομάδα!

@ αθηνά:
απαντήσεις: 1. τον γοριλάνθρωπο
2. όχι και τόσο κοπελίτσα, την ίδια ηλικία είχαμε! αλλά να μην καταλαβαίνει από χούμορ; τς τς τς απαράδεκτον!
3. μια σταλιά ήταν το μυαλό του, που μάλλον νόμισε ότι τον έβρισα κι έφυγε! τελικά οι γορίλες είναι ντροπαλά όντα! και τι να έκανα, να τα έκανα πάνω μου; και πού θα άλλαζα μετά; α! και δεν είμαι μια σταλιά, ίσα στο ύψος ήμασταν αλλά εκείνος ήταν τετράγωνος, χερούκλες και μύτη πατάτα! Η δική μου μύτη σχεδόν σαν του Συρανό και δε θέλω κουβέντα επ΄αυτού!
Καλέ τις τελευταίες μέρες ούτε πολύ γράφω ούτε μπαίνω σε άλλα μπλογκς, όσο θα ΄θελα! Χαχαχα φιλιά!

@λασπολόγος: kireidesune! ko-ko-wa simasen! anata wa nandesuka?

Tzeve είπε...

υπάρχουν και θερινά που είναι λίγο πιο απομονωμένα...αν και συμφωνώ πώς έχουν χάσει λίγο από τη μαγεία τους...

πάντα όμως κάθε χρόνο τα τιμάω..


τα Γιαπωνέζικα σου by the way...δε τα πιασα...

έαν ήταν γιαπωνέζικα...

Coco είπε...

@λασπολόγος: α, χαριτωμένο! δεν είμαι κοκό! εσείς ποιος είστε;

είναι κάτι ψιλογαπωνέζικα, και το πιο αστείο τα ΄πιασε κάποια ιαπωνική μηχανή αναζήτησης, το είδα στο maploco, μια κόκκινη τελεία πάνω στην Ιαπωνία, χαχαχαχα