ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ

Το βράδυ της Κυριακής πήρα τα κατσαβιδάκια, τα κλειδάκια, τα αλενάκια και κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας να δω, γιατί το ωραίο μου ποδήλατο έκανε ένα γφφγρρρτκ! Κόλλαγε το μπροστινό φρένο, το ένα τακάκι πάνω στη ζάντα. Ανακαλύπτω επίσης, ότι είχε φύγει το παξιμαδάκι κάτω από το πυράκι στην αντίστοιχη μανέτα. Τα καλά του οδοστρώματος. Τραντάζομαι τόσο σε ορισμένους δρόμους, που φεύγουν οι βίδες και τα παξιμάδια, και πέφτουν τα λάστιχα. Ξαναδένω το ποδήλατο, πάω πάνω στο σπίτι, να βρω παξιμάδι. Είναι ένα τσίγκινο κουτί με αρχαία, τα αραδιάζω πάνω σε μια εφημερίδα, βρίσκω δύο παξιμαδάκια να ταιριάζουν και μια ροδελίτσα. Ωραία. Κατεβαίνω πάλι, βάζω το βιδάκι, το σφίγγω, εντωμεταξύ μπαινοβγαίνανε διάφοροι και βλέπανε μια μουρλή με πιτζάμες ροζ με άσπρα προβατάκια και καλτσάκια μαύρα να πασαλείβεται με τα γράσα. Γιατί στη συνέχεια, έτσι βρόμικο που ήταν το ποδήλατο, τα άσπρα πρόβατα γίνανε μαύρα σε μαύρο λιβάδι. Το φρένο δε δούλευε, και γω δοκίμασα τα πάντα, σε σημείο να διαλύσω όλο το μπροστινό φρένο σε βίδες και συρματάκια, που πετάγονταν κιόλας και δεν τάβρισκα πάνω στο μωσαϊκό. Ευτυχώς που ήταν πια αργά και δεν είχε πολύ κόσμο, γιατί θα έβλεπαν την εν λόγω μουρλή με τις πιτζάμες κι ένα ποδήλατο, γονατιστή με μια σκούπα χωρίς κοντάρι να σκουπίζει κάθε τόσο γύρω γύρω να βρει τα βιδάκια, τα ροδελάκια και τα παρατρεχάκια, στον παλιοφωτισμό της εισόδου.

Απελπισία. Κάποιος ροχάλιζε. Κάποιος άλλος έβλεπε τηλεόραση. Οι μαύροι άκουγαν μουσική. Και γω η μαύρη με μαύρα χέρια να μην μπορώ να καταλάβω. Άλλη φορά το είχα ρυθμίσει στοιχειωδώς. Τώρα τίποτα, σε σημείο να ξεμαλλιαστεί και το συρματόσκοινο από τις δοκιμές. Με τα πολλά πείστηκα, ότι έλειπε κάτι ή είχε σπάσει κάτι από πριν. Δυόμισι ώρες μες τη μαύρη νύχτα, νευρίασα, γιατί και το πίσω φρένο δε μου τα ΄λεγε καλά. Αλλά έπιανε. Συναρμολόγησα λοιπόν το μπροστινό, αφήνοντάς το χαλαρό και πήγα να ξεραθώ.

Την άλλη μέρα το πρωί πήγα σαν την κότα τη συνηθισμένη διαδρομή, μόνο με το πίσω φρένο κι ευτυχώς που δεν είχε κίνηση, αλλιώς μ΄έβλεπα να το πηγαίνω στα χέρια και στο τραμ. Ο ποδηλατάς μόλις είχε ανοίξει, τον βρίσκω απέξω και του αφήνω το όχημα να το πάρω το μεσημέρι. Είναι δυο μάστορες κι ο νεαρός καθόταν στο γραφείο και κοιτούσε το κενό. Του λέω, κοίτα, ουτ΄εγώ έχω πιεί καφέ σαν άνθρωπος, απλώς, φρένα!! Μετά μίλησα και με τον άλλον τον μεγαλύτερο, τον πρωινό τύπο, και διαπιστώσαμε ότι μπορεί να έχουν κλείσει, όταν θα πήγαινα το μεσημέρι από τη δουλειά, που είναι κοντά εκεί. Ε, μου λέει, θα στ΄αφήσω στο Γραφείο! Κάνω έτσι να δω, βλέπω πιο πάνω την ταμπέλα. Στο Γραφείο Τελετών; Μπορείτε να μου αφήσετε και το λογαριασμό εκεί, γιατί θα ξαναπεράσω Πέμπτη πια, υπάρχει πρόβλημα; Όχι καλέ, είμαστε φίλοι! Αυτό το τελευταίο, μου το ΄πε χαλαρωμένος, γιατί αρχικά είχε έναν δισταγμό, ίσως σκεφτόταν κάποια αντίδραση. Καλά του λέω, έτσι κι αλλιώς τα Γραφεία παραμένουν ανοιχτά επί 24ωρου!

Τελικά δεν γνώρισα τον τελετάρχη. Παρουσιάστηκε ένα κενό και μπόρεσα να φύγω για λίγη ώρα και να το πάρω. Έτσι αλωνίζω από χθες με καινούργια φρένα. Κι είχα κι άλλα να γράψω, αλλά αυτό το ποστ μου θυμίζει μια έκθεση που έγραψα μικρή με θέμα "Μια μέρα στη θάλασσα", όπου εγώ βγήκα λέει, εκτός θέματος, διότι τέλειωσε ο χρόνος κι είχα γεμίσει δύο σελίδες με τα περιεχόμενα της τσάντας του μπάνιου! Ε, αφού αυτό μ΄έκαιγε, γιατί ήταν μια τεράστια ψάθινη και την κουβαλούσαμε εναλλάξ με τα ξαδέρφια μου, ιεροτελεστία! Άκου, εκτός θέματος!