Με την συνεργασία του δημοτικού προγράμματος Pedala DF, κατόπιν έκκλησης των ποδηλατών, η κόκκινη λάσπη καθαρίστηκε με φτυάρια και κασμάδες. Όσο για το χορτάρι, η λύση ήταν ακόμη οικο-λογικότερη: δύο αγελάδες τράφηκαν καθ΄όλο το μήκος μέχρι σκασμού!
TROPICICLISMO!
ΓΑΤΙΚΙΟΥΡ
ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΙ
ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ
στην πλατεία την κυριλέ
φύλλα κίτρινα και μπλε
τα δεντράκια στο τσιμέντο
πίνουν τον καφέ τους φρέντο
στην πλατεία την λακκούβα
κάποιος έκοψε μια βρούβα
ξύλο μες τις τσέπες βάζει
κι οι τριγύρω κάνουν χάζι
στην πλατεία την παραπάνω
πού σε βρίσκω πού σε χάνω
πριν στηθούνε παστρικά
φράχτες κι εργολαβικά
TANGO TERRIBILE!
ΚΟΜΜΑΤΙΑ
ΕΙΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΨΗΛΑ ΕΚΕΙ
Υστερόγαμον: Όμως τί κατηφόρα!!! Κρέμα!
ΚΕΜΑΛ
Κι αν όχι καλύτερα, καλά είναι, κι ας είναι κάτι πάντα σάπιο μες τη Δανιμαρκία την κρύα και μακρυνή, πού να τρέχουμε τώρα να βγάλουμε άκρη, καληνύχτα σας.
ΦΥΣΗΞΕ ΒΑΡΔΑΡΗΣ!
Ένα σουρρεάλ όνειρο που είδα, και τι σας λέω, όλα τα όνειρα, ακόμα κι αυτά που θυμόμαστε μέσες άκρες σουρρεάλ είναι, κι οι μέσες κι οι άκρες, ότι πήγα λέει στη Σαλονίκη ξημερώματα, δηλαδή τα ξημερώματα ξύπνησα, αλλά και πάλι κοιμόμουνα και είχε το τρένο σμηνίτες με σάκους και γριές με περμανάντ, κι ακόμη είχε το αυτοκίνητο ήλιο και κάποτε φτάσαμε κι είδαμε τον πύργο τον φαιό, εντάξει, μη θυμώνετε, λευκός είναι.
Κι απ΄το ξενοδοχείο βλέπαμε το Θερμαϊκό, έκταση εκστατική δις της ημέρας, πρωί κι απόγευμα, το βράδυ δεν θυμάμαι ακριβώς τι φαινότανε, εκεί ανάμεσα στα τσίπουρα θάτανε κι ένας Θερμαϊκός, δεν μπορεί, το πιστεύω. Και μέσα στ΄όνειρο έμπλεκε ένας γάμος μ΄εξαπτέρυγα και παπάδες φουριεμένους σκαστούς απ΄τ΄ Όρος και γλέντι εξάωρο στους Ταγαράδες, ύστερα άλλοι έφυγαν να κοιμηθούνε να ξυπνήσουνε νωρίς με τα σήμαντρα, άλλοι μπορεί και να το συνέχισαν αλλού με ουίσκι και κατόπιν πατσά, κι εμείς στο ενδιάμεσο, τη χαραμάδα του χρόνου, που κινούνται οι γκάγκαροι τουρίστες, αποφασίσαμε μια βόλτα μεταμεσονύχτια στην Τούμπα, εμένα μου λες. Γιατί στο ύψος του Αριστοτελείου, ιδού εκεί εφύσηξε ο άνεμος, ομίχλη λέει η μια, ο ... βαρδάρης την έφερε, αν είναι δυνατόν, δεν βλέπαμε τη μύτη μας, μα δεν φύσαγε ντιπ καταντίπ, αν φύσαγε θά΄χε διαλυθεί ο πουρές, αδαείς νότιοι, τι μυρίζει λέει ο άλλος, κάτι καίγεται πετάω κι εγώ, πράγματι κάτι είχε καεί, αλλά το έμαθα αργότερα, εκείνη τη στιγμή στοπ, κενό, χημικά, καιγότανε η μύτη, ο λαιμός, απ΄τα ληγμένα τα ισραηλινά ήτανε, κορδέλες, τα ματ κατέβαιναν, είχε σχολάσει ο γάμος, Salonica alternative by night, εσπευσμένη επιστροφή από παραλία, κι όσο να βρεθεί στάθμευση πήρα μπουγάτσες να στρώσουμε, αυτό ναι, ήταν όνειρο!
Ένα όνειρο ποτέ δεν είναι μόνο του, χρειάζεται κι άλλα όνειρα μέσα στα όνειρα, πλουμιστά κατά το δυνατόν, έγχρωμα κι ασπρόμαυρα, απ΄όλα νά΄χει, κι είχε τα σχέδια, τα χαρακτικά και τους καμβάδες του Μιρό, παλαβός ο καταλανός, έσπειρε τη διχόνοια, τί΄ναι τούτο, τό ΄χουνε βάλει ίσια ή είναι ανάποδα, όχι ίσια είναι, αλλά πάει και διαγώνια σαν θες, αρκεί να βάλεις το καρφί στη γωνία, ποια γωνία, όποια θες, τι θέλει να πει ο ποιητής, ό, τι θέλεις λέει, αλλά εσύ θες να σου πούνε, τρομερό κόλλημα και μάστιγα του πολιτισμού. Κουλτούρα σουρρεαλιστική επομένως στο Τελλόγλειο, μόνο καφέ μην πιείτε εκεί, πάτε όπου αλλού θέλετε, διότι ο καφές εκεί δεν πίνεται, είναι όπως βουτάς το πινέλο στο νερό, ένα κάτι τέτοιο καλλιτεχνικό. Καφές στην παραλία. Α, τι γίνεται κάτω, αργά κυλάνε όλα και χαλαρά, πασαρέλα από τη μια τα μοντέλα στην τρίχα, πασαρέλα κι απ΄την άλλη τα ποδηλατάκια πέρα δώθε, αχ, και γω δεν είχα το δικό μου, τι να κάνουμε, έμεινα να χαζεύω το φεστιβάλ όξω απ΄ το φεστιβάλ, ευχαρίστως θα έδερνα έναν ποδηλάτη για το άχτι συν τη φουσκάλα απ΄το περπάτημα, από πέρισι το χειμώνα στις πορείες είχα να περπατήσω, αλλά κράτησα χαρακτήρα πολιτισμένο και περπάτησα, όλη την πόλη γύρισα, την κάτω δηλαδή, γιατί πάνω, που είχε μείνει απωθημένο, πήγαμε με το Ρουλιώ στον Κεδρηνό, όχι μόνο καφέ, θέλουμε και θέα πανοραμική.
Τ΄όνειρο έσκασε σε μια μεγαλειώδη έκρηξη, όταν το κοτόπουλο έφαγε τα σκουλήκια 4-1, πυρ, χάλαζα και σεισμός στην Τούμπα, αλλά εγώ κοιμόμουν είπαμε, αν το πιστεύετε, ξυστά στο γήπεδο, αλήθεια, σ΄όλη τη διάρκεια του αγώνα, δεν υπάρχω, το ξέρω, κάντε πως δεν ακούτε, η λιακάδα το μεσημέρι στην Καλαμαριά ήταν υπέροχη, το τσίπουρο υπεροχότερο, κι η φιλοξενία του Ρουλιώ υπεροχώτατη, αν τυχαίνει και δεν ξέρετε απ΄ αυτά, λυπάμαι, πρέπει να πάτε πάνω να μορφωθείτε, δεν γράφονται κι όλα, επιτέλους! Υστερόγαμον: Ο πίνακας είναι Μιρό, χέρι και πουλί, με το συμπάθειο... αλλ΄εμένα μού φαίνεται σαν το λευκό τον πύργο φυσημένο απ΄τον βαρδάρη... και πάλι με το συμπάθειο...
Η ΒΙΔΑ
FORMAT
ΣΒΟΥΡΕΣ, ΣΤΡΟΜΒΟΙ, ΣΤΡΟΒΙΛΟΙ
Διαβάζω και τι διαβάζω; Σβούρες, στρόμβοι, στρόβιλοι, ενδεικτικά ο τίτλος του πρώτου κεφαλαίου, μια ανεμοδούρα, ένας χαλασμός, βροχή κι αντάρα! Χώρια το ατμοσφαιρικό μέρος, θανατερό σασπένς, είχε και πανσέληνο χθες, δεν μας σώζει τίποτα, ούτε αδιάβροχο, ούτε ομπρέλα, που δεν έχω ποτέ μου, μια είχα ψωνίσει σουβενίρ απ΄το Ορσέ, ε βουαλά, ελληνιστί όρσε, την ξέχασα στο ταξί μιας ταξιτζούς, κάποτε που πήρα ταξί και πρώτη μου φορά ομπρέλα, όπου γιορτάστηκε το γεγονός με λαμπρότητα απ΄όλη την ελληνική ομογένεια.
ΚΙΤΡΙΝΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ
ΨΥΛΛΟΙ ΣΤ΄ ΑΦΤΙΑ ΜΟΥ
FUTURISMO
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Υστερόγαμον: ο τίτλος από την Τύφλωση (Die Blendung) του Κανέτι, για έναν τρελό που ζούσε με τα βιβλία του ανάμεσα σε άλλους τρελούς, χωρίς βιβλία, ποδήλατα δεν αναφέρονται, απ΄όσο θυμάμαι δηλαδή, αλλά μπορεί να μη θυμάμαι και καλά, βιβλία είχε, σκάκι είχε, ποδήλατα γιατί να μην είχε;
ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ
Πλατωνικοί - Σοφιστές 0-1! Καθώς ο διαιτητής σφύριξε το τέλος του αγώνα, οι θεατές επιβεβαίωσαν ανεξάρτητα τα εξής θαυμαστά, ότι είδαν στον αέρα τον Αριστοτέλη να πετάει καβάλα στον τραγέλαφο και τον Πλάτωνα να χάνεται με γρήγορο πετάλι στην κίνηση της Λεωφόρου Δημοκρατίας. Για την ιστορία σημειώνουμε ότι οι σοφιστές πήγαν με τα τζιπ τους για παϊδάκια.
Στη μνήμη του Σπύρου Κλαδίτη, ποδηλάτη 30 ετών, που σκοτώθηκε στις 26/9 από φορτηγό στην Πανεπιστημίου μπροστά στο Τιτάνια, μέρα μεσημέρι, ημέρα Σάββατο...
ΔΑΓΚΩΤΟ!
ΛΟΥΛΑ, ΛΟΥΛΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΛΟΥΛΑ
ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΣΤΗΝ Α΄ ΕΘΝΙΚΗ!
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥ
ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ
ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΗΣΗ
Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά και με το ποδήλατο. Ο πίσω τροχός έπαιζε και κόλλαγε στο φρένο. Μόλις δε που είχα αλλάξει σαμπρέλες και λάστιχα μετά από κάποια ταλαιπωρία, δηλαδή πρώτη του μηνός για τον καλό μήνα, τσφφφ, κόβει το μπροστινό ένα γυαλί, το αλλάζω και κατόπιν διαπιστώνω, ότι έχανε και το πίσω απ΄τη βαλβίδα, βάζω και καινούργια λάστιχα επί τη ευκαιρία, γιατί τα άλλα μέσα σε τρισήμισι μήνες είχαν βγάλει μαλλιά, ραγάδες και κοψίματα. Το ωραίο ήταν πως ήθελα να κάνω και το μάστορα. Πρόσεξα κάτι ακτίνες χαλαρές και πήρα τον ακτινολόγο να ακτινολογήσω! Στην είσοδο της πολυκατοικίας ξημερώματα Σαββάτου, ο κόσμος έμπαινε και έβλεπε μια γνωστή πια ποδηλατομανή, ανίατη περίπτωση, σε εμφάνιση νεγκλιζέ με τα χέρια όλο γράσο, να σκαλίζει το ποδήλατο ίσια κι ανάποδα και να βγάζει και να βάζει την πίσω ρόδα. Αποτέλεσμα; Συν ένα! Δηλαδή τα έκανα χειρότερα. Ο τροχός δεν ευθυγραμμιζόταν με τίποτα και επιπλέον κόλλησε εντελώς πάνω στα φρένα, σε σημείο ν΄ αναρωτιέμαι, πώς θα το σύρω ως τον ποδηλατά. Είναι πάντως αλήθεια, ότι χρειάζομαι ένα σταντ, γιατί αλλιώς δεν γίνεται μια σωστή δουλειά. Άραγε σε πια δυσθεώρητα ύψη μαστροχαλασιάς θα έφτανα αν είχα και το σταντ, εκτός από τον ακτινολόγο, που τον είχα αγοράσει για να μάθω λέει να κάνω ακτινολόγηση! Ο Μήτσος στις τρεις και το μεσημέρι (έκλειναν τέσσερις) είδε τον τροχό και αναφώνησε, πα πα πα! Δεν βλέπεις;;; κάνει οχτάρια! (Εγώ έβλεπα). Πήγαινε να κλαφτείς στο αφεντικό μέσα να έρθει να στρώσει τη ζάντα, μάλλον στράβωσε! Έρχεται ο αρχιμάστορας, κάνει μια ακτινολόγηση, λέει του Μήτσου: Πφ! Εντυπωσιάστηκα! Ο δε Μήτσος έχει ένα καλό, είναι καλός μάστορας, κι ένα κακό, αγχώνεται. Ένας άλλος βοηθός, του είπε μια φορά, ψυχραιμία, μωρέ, κι εκείνος ούρλιαξε, αν ήμουν ψύχραιμος δεν θά΄μουνα ο Μήτσος! Ελπίζω, ότι τελικά δεν έχει πάθει τίποτα η ζάντα ή το πίσω πηρούνι. Η αλήθεια είναι, ότι εκτός από το πέσιμο εξαιτίας του ταξί, έχω περάσει και αρκετούς λακκουβόδρομους. Πάντως μετά την ακτινολόγηση πηγαίνει καλά. Κι εκεί που έφευγα από τον ποδηλατά, αφού του παρήγγειλα και φτεράκια για τη βροχή, άρχισε να βρέχει. Τότε συνάντησα έναν τύπο, που έχω δει συχνά σε βόλτες ποδηλατικές αλλά είχα αρχίσει να πιστεύω πως είναι μουγγός. Στέκεται κιόλας ώρες ακίνητος και θυμίζει σφίγγα. Τον χαιρετάω και τότε, ναι, απίστευτο, μίλησε! Είχε φωνή! Ότι να προσέξω, γιατί με την χαζουλοβροχή, ο δρόμος έγινε σκέτη γλίτσα με λάδια και γλιστράει του θανατά. Είπαμε και κάτι επιστημονικά για λάστιχα και χωρίσαμε. Αποφάσισα να καθίσω για καφέ, να διαβάσω και να περιμένω να στεγνώσει ο δρόμος. Μετά από λίγο βλέπω τον τύπο στην άλλη άκρη του τετραγώνου, σε άλλο καφέ, είχε την ίδια στρατηγική ποδηλατικής επιβίωσης. Μόνο που αυτός δεν διάβαζε. Ατένιζε τη Σαχάρα...
ΜΕΡΕΣ ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ
ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΙΚΟ ΤΟΥ ΑΙΓΟΚΕΡΩ!
ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤO! ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Προς αποφυγή πολλών και δυσάρεστων παρεξηγήσεων με ανεξέλεγκτες συνέπειες στην τέχνη, τον τουρισμό και τη διεθνή ποδηλατική κουλτούρα, επισημαίνω ότι το ποδήλατό μου είναι αυτό της φωτογραφίας, που τράβηξε η σκιά μου κάτω αριστερά. Η δε παραλία βρίσκεται στον Διαγόρα, όπου κάποτε είχα κάνει κι ένα ωραιότατο χειμερινό μπάνιο μες τον Δεκέμβρη.
Λίγη ώρα πριν πάρω τη φωτογραφία υπήρχαν κι άλλα δύο ποδήλατα δεμένα εκεί. Κάποια από τα ποδήλατα που είδα γενικά στο νησί ήταν πολύ σκουριασμένα μεν, λειτουργικά δε, εκτός ίσως από ένα απερίγραπτο, ένα κίτρινο, το οποίο είχε βαφτεί με σπρέι χωρίς να λυθεί, και ο πίσω τροχός ήταν σαν πατημένος από λεωφορείο, αλλά έδινε την εντύπωση, ότι έστω κι έτσι κάποιος το χρησιμοποιεί!
Στην παλιά πόλη επιτρέπονται από τον Ιούλιο τα ποδήλατα, αλλά εγώ το έδεσα απέξω διότι αν ήθελα να μπω εκεί μέσα καβάλα, δεν ενδείκνυνται τα λεπτά λάστιχα αλλά άλογο με πέταλα. Περικεφαλαία πάντως έχω μια μοντέρνα ελαφριά με αεροτομές. Γενικά την παλιά πόλη την έχω τριγυρίσει και άλλοτε, αλλά είχα πέσει και σε φάσεις επισκευών με δρόμους σκαμμένους και κάποιους χώρους κλειστούς. Αυτή τη φορά κρίμα που η Δημοτική Πινακοθήκη ήταν κλειστή και δεν είδαμε μια έκθεση του Φασιανού. Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου ήταν δροσερό και με το Πούρο συνήλθαμε από την ζέστη και την υγρασία.
Για συναυλία στο στάδιο Διαγόρας έτυχε να έρθει ο Χατζηγιάννης ("χεράκια ψηλά"!) και πήγαμε, μάλιστα κάποια στιγμή καθήσαμε στην πίστα του ποδηλατοδρομίου, μου φάνηκε μικρούλι το καημένο! Η Ρόδος δεν είναι ένα ποδηλατικό νησί με την έννοια της Κω, που ο κόσμος μετακινείται πολύ με ποδήλατο, αλλά είναι γνωστή στον αθλητικό χώρο, λόγω του παλιού ποδηλατοδρομίου, των Ροδιτών αθλητών που διακρίθηκαν και της μοναδικής ελληνικής εταιρείας κατασκευής σκελετών ποδηλάτων.
Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να μην πρόλαβα να κάνω όλα όσα είχα φαντασιωθεί, όμως ορισμένα μέρη εξάπτουν τη φαντασία, όπως εκτός απ΄ την μεσαιωνική πόλη, η περιοχή Εφτά Πηγές, μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Ρόδο, ένα φυσικό πάρκο με ποτάμι, πάπιες μέσα στο ποτάμι, παγώνια έξω απ΄το ποτάμι κι έναν πύθωνα βολεμένο στο τουριστικό κατάστημα, κι ακόμη φράγμα και λίμνη, στην οποία βγαίνεις περνώντας με τα πόδια στο παγωμένο νερό από ένα αρκετά μακρύ, στενό και εντελώς σκοτεινό υπόγειο τούνελ, πολύ μυστηριώδες. Στα λουτρά πάλι της Καλλιθέας, το σκηνικό του Δολώματος με την Βουγιουκλάκη, άφησα την παρέα μου στο μπαρ επάνω να ξεκινήσουν με μπύρες και απόλαυσα παρά τον αέρα ένα θερμό νυχτερινό μπάνιο σε κοσμοπολίτικο περιβάλλον!
ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!
Επέστρεψα από τη Ρόδο το Σάββατο, πλήρης μετά ποδηλάτου και σακκιδίου πλάτης! Το είχα αποφασίσει πριν μια βδομάδα χωρίς να το έχω προγραμματίσει, λες και έχω προγραμματίσει ποτέ τίποτα, έβαλα δυο βρακιά στο σακκίδιο, πήγα να πάρω εισιτήρια πλοίου, ευτυχώς υπήρχαν τα τελευταία κυριολεκτικά, και κατέβηκα στον Πειραιά σαν σίφουνας. Στη Ρόδο φυσούσε.
Μια καταπληκτική αίσθηση είναι να βγαίνεις απ΄ το πλοίο πάνω στο ποδήλατο και να φέρνεις γύρω την πόλη μέσα σε δέκα λεπτά. Πού άλλες φορές, που τραβολογιόμουν με σακ ασήκωτα και αεροδρόμια και ανταποκρίσεις και κυρίως χωρίς ποδήλατο! Βέβαια πουρνό πουρνό που έφτασα, άυπνη και λυσσασμένη της πείνας έπρεπε να κάνω κάτι, γιατί δεν θα άντεχα μέχρι τις δέκα-έντεκα που η Ρόδος ξυπνάει. Όσοι νομίζετε ότι η Θεσσαλονίκη είναι χαλλαρή, μάλλον αγνοείτε τη Ρόδο!
Ακολούθησε λουκούλειο πρόγευμα. Διαλέγω ένα ξενοδοχείο με θέα τη θάλασσα και τεράστιο μπουφέ. Συνεννοούμαι με τον μαιτρ και σε λίγο έρχεται ο καφές. Εντωμεταξύ είχα πιεί δύο πορτοκαλάδες και τρία νερά, και περιμένοντας το Πούρο, με την οποία θα μέναμε μαζί στο σπίτι που μας παραχώρησε η Garfield, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει, έχοντας δώσει ραντεβού εκεί λοιπόν, γιατί ήταν εννοείται πιο ευχάριστα απ΄το λιμάνι, άρχισα να τρώω αδιακρίτως, αβγά μάτια και χτυπητά, μπέικον, διάφορα τυριά, ψωμάκια φρυγανισμένα, ψωμάκια αφρυγάνιστα, μαρμελάδα βερύκοκο και βύσσινο, κι ακόμη μορταδέλα και ...παστουρμά, τυροπιτάκια, λεμονοπιτάκια, βάφλα με μερέντα, φέτες πορτοκάλι και αποπάνω άλλον ένα καφέ κι ένα λίτρο νερό... Για την ιστορία σημειώνω, ότι αντιστάθηκα στις σαρδέλες και το γιαούρτι! Τ΄άλλα τραπέζια είχαν αδειάσει και ξαναγεμίσει τρεις φορές κι εμείς ακόμη τρώγαμε!
Όχι, δεν έπαθα τίποτα! Η αϋπνία έπρεπε ν΄αντισταθμιστεί με φαγητό, διότι υπήρχαν άγρια σχέδια. Πρώτος προορισμός το Πρασονήσι, στη μύτη του νησιού, κατά σύσταση της Garfield, να πάτε να δείτε το Πρασονήσι! Πήγαμε με το αυτοκίνητο του Πούρου από την καινούργια κεντρική οδό, φτάνουμε μεσημέρι πια, και τι να δούμε; Ένα βράχο ενωμένο με μια γλώσσα αμμουδιάς με το ακρωτήρι, από τη μια κι από την άλλη παραλία, στη μια φυσούσε πιο πολύ, αλλά και στις δυο γινόταν του χαμού από kite surfs, διάφοροι τρελλαμένοι τύποι με τον κώλο στο νερό και το κεφάλι στον άνεμο. Περπατήσαμε πάνω στον βράχο, ήταν μαύρος με χαραγμένα μονοπάτια από σεληνιακούς ανέμους, πέρα διακρινόταν η Κάρπαθος αναμαλλιασμένη.
Κι αφού ψυχανεμιστήκαμε και γίναμε βεδουϊνες απ΄τη σκόνη και τον ήλιο, θά΄ταν καλό να βουτούσαμε και στη θάλασσα επιτόπου, αλλά προτιμήσαμε να πάμε σε μια λιγότερο ανεμοπαρμένη παραλία. Σ΄ένα τουριστικό υπερπαντοπωλείο που πήραμε νερό, σνακς και παγωτό, έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το λάστιχο και πήγαινα ξυπόλυτη, διότι τα αθλητικά δεν εξυπηρετούσαν πλέον. Η απόλυτη χαλάρωση ανάμεσα σε Γάλλους που έφτιαχναν ψωμάκια με ντομάτα και λουκάνικο, και να μου πει ένας άνθρωπος πώς τα καταφέρνουν οι ξένοι να πίνουν μπύρα μες την πύρα, με τον ήλιο κατακέφαλο και δεν παθαίνουν, να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό, θα το εκτιμήσω.
Για μπάνιο και ...φαγητό καταλήξαμε το απόγευμα στην ήσυχη Λίνδο. Εννοείται ότι στον γυρισμό εγώ κοιμόμουν μες τ΄αυτοκίνητο και το βράδυ δεν βγήκα με τους άλλους αλλά ξεράθηκα επιτόπου. Εύλογα ξύπνησα στα τρία χαράματα, κι όταν διαπίστωσα ότι αποκλείεται να κοιμηθώ άλλο, σκέφτηκα, ευκαιρία για μια ποδηλατική διαδρομή στη δροσιά! Πήρα τον παραθαλάσσιο δρόμο προς τ΄αεροδρόμιο και πήγαινα κόντρα στον άνεμο, ο οποίος περιέργως δεν μ΄ενοχλούσε, κι είχα σκοπό να φτάσω στην Κάμειρο, καμμιά 30ριά χλμ, αλλά σταμάτησα στα 25-26, λίγο πιο έξω από τη Σορωνή, γιατί λάσκαρε η πίσω ρόδα, και τότε πρόσεξα την ώρα, καλά θα ήταν να γυρίσω γιατί είχαμε πει με το Πούρο να πάρουμε πρωινό.
Η παραθαλάσσια αυτή διαδρομή ήταν υπέροχη νωρίς το πρωί, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και πούλμαν, και συνάντησα κι άλλους ποδηλάτες, μόνους ή σε ομάδες που είχαν βγει με πλήρη εξάρτυση αλλά και τουρίστες για βόλτα. Λίγο πριν τον Διαγόρα στην επιστροφή παραλίγο κιόλας να φτύσω έναν ποδηλάτη. Είχα μια γεύση σκόνης και όπως ήμουν πάνω στο ποδήλατο έφτυσα δεξιά στον άδειο δρόμο αλλά τότε είδα από τ΄αριστερά μου να με προσπερνάει ένας ποδηλάτης με τη στολή του και όλα του, ευτυχώς γλίτωσε τα σκάγια, πωπω όνειδος, και απλώς χαιρετηθήκαμε!
Και τώρα διακόπτω το Χρονικό της Ρόδου, για μια διαδρομή και μπάνιο στα αττικά κρυστάλλινα ύδατα!
Υστερόγαμον: Ρουφιάνοι τα κάψατε όλα...
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ
ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ
ΑΛΛΑ ΛΕΕΙ Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΚΟΥΝ Τ΄ ΑΦΤΙΑ ΜΟΥ
ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ
Η ΜΥΓΑ
χωρίς ντροπή μια στάλα
της άρεσε να κάνει σκι
μες του καφέ το γάλα
σε καφετέριες σύχναζε
πάντα πολυτελείας
προς αναζήτηση γλυκιάς
κι αφροκρεμώδους λείας
βούιζε τάχα αδιάφορα
γύρω απ΄τα τραπεζάκια
περιφρονώντας με τουπέ
άλλα γνωστά μυγάκια
που ακροπετούσαν πονηρά
τριγύρω απ΄ τον φραπέ
ή γλύφανε μ΄απόλαυση
τη φράουλα σορμπέ
όχι, εκείνη γύρευε
πίστα αφροδρομίου
να εφορμήσει κάθετα
στου ώριμου κυρίου
τον φραπουτσίνο τον γλυκό
το δευτερόλεπτο ακριβώς
της πρώτης του γουλιάς
κι έτσι όπως ήταν νευρικός
το χέρι του απότομα
κι απρόσεκτα τινάζει
να διώξει το παράσιτο
μα τον καφέ του στάζει
στης νεαρής το ασημί
και ξώπλατο φουστάνι
μυγιάστηκε το ραντεβού
κι η μύγα ποιος την πιάνει..