ΚΑΜΠΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ

Το πρωί ξύπνησα με μία φοβερή κράμπα στο αριστερό πόδι. Χρόνια είχα να πάθω κράμπα. Αφού ήπια καφέ και άρχισε να λειτουργεί το μυαλό μου, κατάλαβα το λόγο. Η Αθήνα τον τελευταίο καιρό έχει πάθει κράμπα και μου τη μετέδωσε. Η κατάσταση είναι ελεεινή. Δεν μπορεί να κυκλοφορώ αποκλειστικά με ποδήλατο και να κάνω τον διπλάσιο σχεδόν χρόνο για τις συνηθισμένες μου διαδρομές. Χθες ανά μισό μέτρο σταμάτα - ξεκίνα. Το μεσημέρι η Αρδηττού αδιάβατη. Γεμάτη φορτηγά με σίδερα και πέτρες, και ψυγεία, χώρια τα τουριστικά πούλμαν, ροζ, άσπροι και μπλε τυραννόσαυροι. Ώρα αιχμής πρωί ή μεσημέρι και στο κέντρο σχεδόν της Αθήνας φορτηγά και μπετονιέρες; Πηγαίνει τώρα μπροστά μια πλατφόρμα, χύμα πάνω πέτρες, ολόκληρο νταμάρι. Και να κολλάει στην κίνηση και να ταλαντεύεται. Σταματάω σ΄έναν παράδρομο να φύγουν τα μαμμούθ. Περιμένω πάνω από δέκα λεπτά. Τίποτα, παρέλαση. Μετά τις πέντε, σκέφτηκα, θά 'χει χαλαρώσει. Πώς το ήθελα; Η Πανεπιστημίου απεικόνιση σε πραγματικό χρόνο της μεγάλης έκρηξης. Ποιο CERN, ποιος επιταχυντής και κουραφέξαλα. Εδώ νά΄ρθουνε να δούνε την σύγκρουση των πρωτονίων, τη μαύρη τρύπα και το χάος. Ο ένας πάνω στον άλλον, ένα περιπολικό είχε βάλει τη σειρήνα, αλλά δεν πήγαινε πουθενά και γω να βρίζω τον εαυτό μου, πως έμπλεξα κει μέσα, δεν ανέβαινα απ΄το Λυκαβηττό καλύτερα. Αυτοκίνητα εγκάρσια στο δρόμο και πέντε τρόλεϊ στη σειρά σαν κάμπιες. Τα πεζοδρόμια αδιάβατα. Όταν μετά από ανεκδιήγητο σλάλομ, μπροστά εγώ πίσω τα μηχανάκια, έφτασα μπροστά, βλέπω τον οδηγό πάνω στο τρόλεϊ, που έκοβε τα δύο τρίτα του δρόμου στραβοσταματημένο, να προσπαθεί να βάλει τον τρολέ. Κι εκεί, Πανεπιστημίου και Χαριλάου εικόνες της αποκαλύψεως, θειάφι, πυρ και ατμίδα καπνού.

Πρώτα πρώτα, το περιπολικό που λύσσαξε, κατάφερε να φτάσει στον προορισμό του, δηλαδή να στριμωχτεί εκεί ακριβώς και επιτέλους να κλείσει την σειρήνα. Τέσσερα πυροσβεστικά οχήματα στέκονταν στη σειρά, χμ, όχι σαν κάμπιες, ας πούμε σαν κόκκινα μυρμήγκια. Πιο πάνω τρεις κλούβες, σαν μαύρα μυρμήγκια. Και περιπολικά και δύο ασθενοφόρα και κατά τα άλλα ... χαλαρά. Είδα ότι δεν έτρεχε πια τίποτα και πέρασα αριστοκρατικά την κορδέλα. Γκαζάκια, μου λέει ο φρουρός. Μμμ. Και τραπεζάκια. Γύρω γύρω πίνανε καφέ στις καφετέριες. Ψηλά, δυο τρία μαύρα παράθυρα καπνίζανε. Σ΄όλη την σχεδόν άδεια Χαριλάου έκανα τον άγγελο κακών: μην περιμένετε! έλεγα στον κόσμο στις στάσεις του λεωφορείου.

Σήμερα το απόγευμα πάλι, για μια διαδρομή που συνήθως κάνω σε μισή ώρα, άντε σαράντα λεπτά, έκανα μία ώρα και ένα τέταρτο! Δεν με απασχολεί η ταχύτητα, πηγαίνω ήρεμα. Αλλά αν δείτε στις ειδήσεις μια μουρλή να τρέχει πάνω σε καπώ αυτοκινήτων με το ποδήλατο στον ώμο, εγώ θα είμαι!

Γιατί έγραψα όλα τα παραπάνω; Για να γκρινιάξω; Ουχί! Για να καταλάβετε εξ αντιθέσεως την απόλυτη ευδαιμονία, τη χαρά, την άνεση και την ηδονική ελευθερία, που ένιωσα απόψε μετά τα μεσάνυχτα γυρίζοντας από σχεδόν άδειους δρόμους, κρίμα που δεν ξέρω ηλεκτρική κιθάρα, να μετατρέψω αυτήν την αίσθηση σε χαρντ ροκ μπαλάντα! Ουσιαστικά, κρίμα που δεν έχω ηλεκτρική κιθάρα, γιατί με τέτοια κέφια, μάλλον η μπαλάντα θα ΄βγαινε μόνη της...

Και τώρα, κυρίες και κύριοι, έχω την τιμή και την χαρά να αναγγείλω, ότι η αγαπητή Sulpice αποφάσισε να αγνοήσει την αργόσυρτη σύνδεση, που την παιδεύει σαδιστικά και άσπλαχνα, ν΄αφήσει οποιαδήποτε άλλη δικαιολογία, να καθήσει τον ποστεριέρ της χάμω και να φτιάξει ένα μπλογκ, με την επωνυμία του πρώτου, που είχε πριν ένα χρόνο και κάηκε στις τρεις αναρτήσεις: ΒΟUREK! Εύχομαι έμπνευση και επιτυχία στο νέο ιστολόγιο! Να μεγαλώσει, να σπουδάσει, να πάει φαντάρος, να πάρει μια καλή κοπέλα και να κάνει πολλά παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, και να τους λέει, ήμουν και γω κάποτε μπλογκ!