ΤΣΑΪ ΜΕ ΡΟΥΜΙ

Μα τι γίνεται, γέμισε ο κόσμος κρυουλιάρηδες; Στην Αθήνα μέσα; Μια χαρά είναι! Βαρέθηκα ν΄ακούω πεντέξι φορές τη μέρα αν κρυώνω, μέχρι κι οδηγοί μου κορνάρουνε και με ρωτάνε, όχι καλέ δεν κρυώνω πάνω στο ποδήλατο, αφού κινούμαι, λίγο τα δάχτυλα στις άκρες παγώνουν και η μύτη! Κατά τ΄άλλα, φοράω ένα T-shirt κι ένα φούτερ βαμβακερά, αντιανεμικό ψιλό και κολάν λεπτό. Αν ήμουν στα ΒΠ θα φορούσα ένα αντιανεμικό χοντρό και γάντια με δάχτυλα. Μπορεί και σκάφανδρο. Αλλά στο κέντρο της Αθήνας και στ΄ ανατολικά προάστεια; Δεν μ΄αρέσει ο χειμώνας, αλλά πρέπει να ομολογήσω, ότι μια συνηθισμένη διαδρομή με μέτριο κρύο, την βγάζω κατευθείαν, ενώ με καύσωνα χρειάζομαι καναδυό στάσεις, μην πάθω θερμοπληξία.
Πάντως το ανέκδοτο συνέβη τη Δευτέρα. Έφευγα το πρωί και με πετυχαίνει η γειτόνισσά μου η γερμανίς να με ρωτήσει, αν έχουμε εμείς θέρμανση, γιατί το δικό της το διαμέρισμα θερμαινόταν το μισό. Ντουμπλ φας. Βρέθηκα σε αμηχανία, διότι είμαστε μεν στον πέμπτο, όπου συνήθως η θέρμανση είναι πιο αδύναμη, επιπλέον έχουμε κάνει δυο τρεις φορές εξαέρωση, αλλά τελοσπάντων δεν ήξερα να της απαντήσω. Με κοίταξε με ύφος, εντάξει τι περίμενα! Το απόγευμα λύθηκε το μυστήριο. Δεν είχαμε θέρμανση καθόλου, κι εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα! Την άλλη μέρα το πρόβλημα αποκαταστάθηκε. Κάποιος θέλησε μάλλον να τινάξει την πολυκατοικία στον αέρα, γιατί έκλεισε την παροχή του νερού σε μας. Όσο για μένα είναι αμφίβολο, αν θα έπαιρνα και την έκρηξη είδηση! Το κρύο δεν το ένιωσα, διότι έχω μόνιμα τη μπαλκονόπορτα μισάνοιχτη...
Αφού λοιπόν κατάπια απόψε αρκετό παγωμένο νυχτερινό αέρα, νόστιμο διότι έχει ήδη γεύση άνοιξης, κάθησα στα Εξάρχεια να δω την Πανάθα, αλλά μόνο τα τελευταία 20΄ πρόλαβα. Τι να δω, συμπλοκές, κορμιά κυλιούνται στο γρασίδι, το 1-1 παρέμενε, κάποτε ήρθε και το ποτό, διότι όταν έχει αγώνα, μην έχεις απαίτηση να σε σερβίρουν κιόλας, όλα κι όλα! Πάνω που άρχισα να χαλαρώνω, θυμήθηκα, ότι έχω από το Νοέμβρη να δω ποδόσφαιρο, μάλιστα εκεί που σύχναζα στη Δάφνη πυρπολήθηκε το βραζιλιάνικο μπαρ, και πήγε καλλιά του, πού θα πίνω τώρα εγώ τσάι με μαύρο ρούμι!

ΠΟΣΟ ΠΑΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ!

Φιλιά και εναγκαλισμοί στην αποβάθρα και στην πιάτσα των ταξί του σιδηροδρομικού σταθμού του Γουάρινγκτον στη Βρεττανία, τέλος! Άκουσα την είδηση χθες στο ράδιο, με την πρόσθετη πληροφορία, ότι η ...παράβαση τιμωρείται με πρόστιμο των 150 ευρώ, αλλά δεν μπόρεσα να το διασταυρώσω και ίσως να μην είναι αλήθεια. Αλλιώς παίζει το σενάριο φιλάω και επιπλήττομαι και αν επιμείνω, πληρώνω!
Στον σταθμό αναρτήθηκαν και προειδοποιητικές πινακίδες, όπου παρακαλώ προσέξτε, ο άνδρας υποδηλώνεται με καπέλο και η γυναίκα με σγουρά μαλλιά, πάνω κι όχι κάτω από το κόκκινο σήμα της απαγόρευσης. Η δε εταιρεία, όταν ρωτήθηκε για τον λόγο του μέτρου, απάντησε, ότι ο σταθμός είναι κόμβος και λόγω των ασπασμών και του συνωστισμού, σημειώνονται καθυστερήσεις στο Γουότερλου, το Λονδίνο και αλλού!

Άρα οι κύριοι της εταιρίας του Γουάρινγκτον προφανώς ελέγχθηκαν από τους άλλους σταθμούς και ενοχοποίησαν τα φιλιά και τους παρατεταμένους αποχαιρετισμούς. Έβγαλαν το άχτι τους. Δεν μπορεί εμείς να μπαφιάζουμε στη δουλειά κι εσείς να ζαχαρώνετε και να σας βλέπουμε και στις κάμερες! Ή πάλι τους έπιασε πουριτανική σεμνοτυφία, καθότι η εταιρία ονομάζεται Virgin Rail, και βέβαια δεν ταιριάζει να φιλιέσαι στις αποβάθρες μιας παρθένας σιδηροδρομικής γραμμής! Είναι shocking!
Ας υποθέσουμε τώρα, ότι κάποιοι φιλιούνται στο σταθμό. Τι εμποδίζει το τρένο να φύγει; Μήπως τα ζευγάρια στέκονται στη μέση και δημιουργούν traffic στους διερχομένους; Και αν ο security δει ένα ζευγάρι να φιλιέται, τι θα κάνει; Θα πάει κοντά και θα τους πει, I 'm sorry, I 'm afraid kissing is prohibited in here, please stay apart!

Δεν μπορώ, γελάω. Και δεν μπορώ να γελάσω και καλά, γιατί πονάει λίγο το δεξί μου σαγόνι, έφαγα μια αξιοπρεπέστατη σούπα το απόγευμα, για γούρι. Κατεβαίνοντας την Ηρώδου Αττικού τη σιχαμένη, βρέθηκα στην αριστερή πλευρά λόγω της μπερδεμένης ροής εκείνη τη στιγμή, ενώ συνήθως πάω από τα δεξιά. Κόβω ωστόσο άκρη άκρη , κι ήθελα να σταματήσω στην άλλη γωνία και να περιμένω να φύγουν τ΄αυτοκίνητα, όταν στη διασταύρωση της οδού Λυκείου, πριν του Μαξίμου, πέφτω σε μια μικρή τρύπα φαρμακερή, το ποδήλατο έκανε τούμπα κι εγώ απογειώθηκα θεαματικά και μετά ακούστηκε ένα ωχ!

Η τρύπα ήταν υπολογισμένη σατανικά για να κολλήσει ο μπροστινός τροχός! Η άσφαλτος στο σημείο εκείνο της συμβολής των οδών, δεν είναι στρωμένη. Ποτέ δεν έχω πέσει έτσι κατακόρυφα! Ούτε βουνό να κατέβαινα, κι όμως πήγαινα με μηδενική ταχύτητα, πολύ χαλαρά, και εκείνη τη στιγμή ευτυχώς σε άδειο δρόμο. Τώρα σκέφτομαι γιατί δεν απέφυγα την τρύπα; Γιατί μάλλον δεν γινόταν, πριν ελέγξω αν έρχεται τίποτε κι απ΄την Λυκείου, και διότι ήταν ύπουλη! Κι όχι μια, πολλές! Μια σειρά τρύπες κι εξογκώματα! Πριν το καταλάβω, άρχισα να πετάω!
Ο τσολιάς σάλεψε λίγο αλλά κατόπιν βρήκε την αυτοκυριαρχία του, παρέμεινε ακίνητος και κοιταζόμασταν. Κάθησα ακριβώς απέναντί του σ΄ένα πεζούλι να συνέλθω και να κάνω τον απολογισμό. Σαγόνι σαν από αριστερό κροσέ, αριστερό γόνατο μωλωπισμένο γερά, δεξιά παλάμη επίσης, κουδουνισμένο κεφάλι. Τ΄ακρόμπαρα έχουν γίνει αηδία στις άκρες. Καινούργιο κολάν εγκαινιάστηκε πρεπόντως. Κι όπως ήμουν καθισμένη και ζαλισμένη στο πεζούλι, ακούω έναν ήχο, χραπ χραπ, καταλαβαίνω ότι ερχόταν η αλλαγή της φρουράς, και σκέφτηκα, ποιος κουνιέται τώρα, να βάλω πιο άκρη το ποδήλατο, αυτοί μου λείπανε, αλλά ευτυχώς ήταν στο άλλο πεζοδρόμιο.

Να πάω στου Μαξίμου να ζητήσω το βίντεο για σουβενίρ και να τους πω και τα συγχαρητήρια, που ασφαλτοστρώθηκε η Λυκείου όμορφα όμορφα; Κι αν είναι έτσι εκεί, δεν θα πρέπει να έχω απορίες για την υπόλοιπη Αθήνα!

TAΞΙ

Προχθές το βράδυ είχα μια εξαιρετική εμπειρία! Μπήκα σε ταξί! Κι όχι μόνο μπήκα σε ταξί αλλά κολλήσαμε και στην κίνηση! Ούτε ξέρω πόσους μήνες έχω να μπω γενικά σε αυτοκίνητο, λεωφορείο, τρόλει, τρένο, τραμ. Αλλά τώρα ακολούθησα όλη τη διαδικασία. Βγήκα έξω, περίμενα στο δρόμο, εμφανίστηκε μια από το πουθενά πιο πάνω και άρπαξε ένα ελεύθερο, μετά κατέβηκε ένα άλλο, τέντωσα το χέρι μου, σταμάτησε, άνοιξα την πόρτα και στρώθηκα στον καναπέ! Έπρεπε επίσης να πω και πού πήγαινα, το διευκρίνησα με ακριβείς λεπτομέρειες, ο οδηγός ευτυχώς γνώριζε καλά και χαλάρωσα περισσότερο.

Είχε παγωνιά έξω και υποτίθεται ότι θα έπρεπε εκεί μέσα στα άνετα και τα ζεστά να είμαι ευχαριστημένη, ένοιωθα ωστόσο κάπως παράξενα. Τα πόδια μου έβρισκαν στο μπροστινό κάθισμα και ο ουρανός μου πλάκωνε το κεφάλι. Είχα περιορισμένη ορατότητα μόνο από τα δεξιά, βούλιαζα χαμηλά, και δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου. Κατόπιν άρχισα να ζεσταίνομαι, να νυστάζω και να θέλω αέρα. Μια στοιχειώδης λογική, αγαπητέ Γουότσον, με συγκράτησε να μην ανοίξω ξαφνικά την πόρτα και να πεταχτώ στη λεωφόρο.

Έπειτα κάτι μου έλειπε. Νόμιζα πως είχα ξεχάσει κάτι. Τελικά το συνειδητοποίησα. Έλειπαν γάντια, κράνος κι ένα ποδήλατο. Είχα κυκλοφορήσει το μεσημέρι και τ΄απόγευμα με το ποδήλατο, αλλά μετά έπρεπε να τ΄αφήσω και μ΄είχε πιάσει το σύνδρομο στέρησης. Τα πόδια μου άρχισαν να διαμαρτύρονται πιο έντονα, τα τέντωνα από δω τα μάζευα από κει. Δράμα. Κάποτε φτάσαμε, πλήρωσα όλο χαρά και χύθηκα έξω σαν αποφυλακισμένη. Τεντώθηκα, χοροπήδησα, χασμουρήθηκα, χτυπούσα και τα τακούνια από τις μπότες, που είχα να φορέσω από πέρυσι! Αχ, τι ωραίο κρύο που έκανε!

ΗΛΕΚΤΡΟΒΟΛΤ

Τελικά φαίνεται πως η έμμεση έκθεσή μου στην επίδραση του μυστήριου μηχανήματος (βλ. ανάρτηση με τίτλο Ακτίνες Ψι) με εφοδίασε με ηλεκτρομαγνητική ενέργεια! Βέβαια δεν το κατάλαβα αμέσως, γιατί προφανώς μεγάλο μέρος της ενέργειας αυτής μετατρεπόταν σε ποδηλατική κίνηση. Όταν όμως σταματάω το πετάλι, είτε σε φανάρι είτε για να κάνω τίποτε ψώνια, αδέσποτες ηλεκτρικές εκκενώσεις δημιουργούν μια σύγχιση στο ανδρικό φύλο!

Κι επειδή έχω πει αρκετά για γέρους, ας εστιάσω στους νέους. Στην Σόλωνος μεσημέρι, ο κακός χαμός. Κατηφορίζω, ξεφεύγω από κάτι ταξί και στέκομαι στο φανάρι. Μέσα στη βοή ακούω έναν να φωνάζει, αφότου είχε περάσει την διάβαση, γυρίζω να κοιτάξω, έλεγε, Με παιαιίρνεις στο ποδήλατοοοο; Του κάνω με το χέρι και το κεφάλι νόημα, Ναι, στον ώμο! Τι;; Αααα, στους ώμους! Και κατόπιν κατηφορίζει λίγο, στέκεται πάλι, αφήνει ένα πακετάκι που κρατούσε, λυγίζει τα γόνατα, προφίλ σε μένα και χτυπάει με τα χέρια τα πόδια του: Στους ώμους, εε;; Εγώ στα ποδαράκια!! Του ξανακάνω ένα νόημα τύπου, αμέ, έλα, και κάηκες, ο κόσμος χάζευε, ανοίγει το φανάρι, κείνος είχε πάει παρακάτω, οπότε ακούω, σουούζες κααάνεις; Από πέρα του έκανα μια κίνηση με το χέρι στιλ απογείωση και εξαφανίστηκα στους καπνούς και τη σκόνη.

Κατέβηκα απ΄το ποδήλατο και μπήκα σ΄ένα κατάστημα με ηλεκτρονικά για κάτι που τελικά δεν βρήκα εκεί. Μου λέει ένας νεαρός, τι έγινε δεν βρήκατε; Όχι, γιατί έτσι κι έτσι. Μου λέει να ψάξω κάπου αλλού στην Αθήνα, και με ρωτάει αν θέλω τίποτε άλλο. Θυμήθηκα κάτι και τον ρωτάω. Χμ, μου κάνει, σαν υπάλληλος δεν μπορώ να σ΄απαντήσω, γιατί υπάρχει και μια πιθανότητα να μην δουλέψει. Σταματάει λίγο, με κοιτάει, αποφασίζει και λέει πιο χαλαρά: Όμως σαν Γιάννης μπορώ να σου πω! Αχά, εμένα με λένε Κοκό! Δηλαδή οι drivers δεν είναι εγκατεστημένοι; Όχι, αλλά μπορείς να τους κατεβάσεις από το internet. Θα τους δεχτεί; Μμμ, όχι αν δεν είναι open source! Εντάξει, δεν είναι όλα τούτα δω open source; Ε, ναι, και τα τρία! Ευχαριστώ πολύ!
Δεύτερη στάση σ΄ένα μαγαζί με ρούχα. Αφήνω το ποδήλατο απέξω. Έχετε αντιανεμικά; Έχουμε, επάνω! Ο νεαρός λέει στην κυρία στο ταμείο να προσέχει το όχημα. Ανεβαίνουμε πάνω, του λέω θέλω ένα σκέτο χωρίς επένδυση, βγάζει δυο τρία να τα δοκιμάσω, πλησιάζουν τα χέρια μας, τσικ τσακ, πετάγεται ο νεαρός πίσω. Ηλεκτριζόμασταν συνεχώς από την επαφή με τα νάυλον και στο τέλος τα δάχτυλά μας πονούσανε. Εντωμεταξύ λέγαμε διάφορα, εκείνος έπαιζε ποδόσφαιρο αλλά δεν ήξερε τη διαφορά ενός ποδοσφαιρικού από ένα ποδηλατικό μπουφάν, πού και αν έχουν φερμουάρ ή τσέπες ή τρύπες, το ψάχναμε το θέμα, με ρωτάει πόσο χρονών είμαι, του λέω τα διπλά του χρόνια, παθαίνει σοκ. Γιατί του λέω, εσύ πόσο είσαι; Μου λέει, πόσο με κάνεις, εικοσιπέντε, απαντάω στην τύχη. Ωωωω! Τι έγινε; Δεκαεφτά! Αααα! Για βγάλε το μαλλί από τη μέση (είχε δυο τσουλούφια μακριά). Τραβάει το μαλλί, τον εξετάζω, το γένι! του λέω, αυτό είναι! (είχε ένα αραιό γένι). Γιατί, ρώτησε ψαύοντας το γένι, δε μου πάει; Καλά, κράτα το, κι άμα γίνεις εικοσιπέντε, ξύρισέ το!
Έπειτα, μου έδειξε ένα μπουφάν με πράσινες και άσπρες ρίγες, αλλά δεν μου έκανε, αν και ό, τι έπρεπε για βάζελο. Εκστασιάζεται με τη βαζελίνη, αλλά τα τσουλούφια έπεφταν μαραμένα λόγω αβυσσαλέου ηλικιακού χάσματος. Τελικά πήρα ένα άσπρο αντιανεμικό με πορτοκαλί δίχτυ απομέσα, μου λέει είναι για skate και snowboard. Πφ, για ποδήλατο δεν κάνει; Αλλά skate; ρωτάει και κοιτάει τα παπούτσια μου. Ε, του λέω παλιά είχα δοκιμάσει λίγο skate, όμως ούτε κόλπα ούτε τίποτα δεν υπήρχε. Έπαιζα κυρίως μπάσκετ, πριν γίνει της μόδας και πριν γεννηθείς!! Κατεβαίνουμε κάτω, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις συνεχίζονταν, ηλεκτροβόλησα και την κυρία του ταμείου, ο νεαρός μου έκανε μια καλή έκπτωση, πλήρωσα κάτι λιγότερο από το άθροισμα των ηλικιών μας κι έβγαλα και κάρτα μέλους!

ΑΛΦΑΔΟΛΑΣΤΙΧΟ

Υπάρχει ένας δρόμος ρημαδιασμένος, που εγώ τον ονομάζω Αχελώο, γιατί φιδοστριφογυρίζει μεταμορφούμενος και επικίνδυνος, πότε στενός και διπλής κατεύθυνσης, πότε φαρδύς και μονής κυκλοφορίας, ανηφόρα και κατηφόρα και πάλι ανηφοροκατηφόρα, περνάει από τρίστρατα και δέλτα, γκαράζ, φούρνους, χωράφια, πλατείες, γυμναστήρια και καφενεία, και καταλήγει σ΄έναν τοίχο με γκράφιτι και ανακοινώσεις ενός τοπικού πολιτιστικού συλλόγου, που συνήθως καλεί σε γιορτές με βιολιά και κλαρίνα.
Προς το τέλος αυτού του δρόμου απόψε, στον οποίο πάντα προσέχω ιδιαιτέρως, γιατί έχει και ελλειπή φωτισμό, σαμάρια, λακκούβες, χαντάκια και νερά που τρέχουν μονίμως ξέρω γω από πού, κατηφόριζα, κι ακούω ένα επίμονο κορνάρισμα από δεξιά, απ΄όπου πιο πάνω υπάρχει ένα στενάκι, σε αρκετή απόσταση, κοιτάζω, ερχόταν ένα άσπρο αυτοκίνητο, ο τύπος θίχτηκε που πέρασα, τελοσπάντων παρακάτω σ΄ένα φροντιστήριο μπροστά, σταματάει να πάρει το γιο του, σταματάω και γω, του κάνω νόημα, ανοίγει το παράθυρο, μου λέει θυμωμένα, είχε στοπ εκεί! Δεν το είδα, λάθος μου, φεύγω.
Γιατί δεν έκανα θέμα; Διότι δεν είχα χρόνο για αντιπαραθέσεις αλλά ούτε και όρεξη εκείνη τη στιγμή. Ο τύπος μου φάνηκε υπερβολικά φοβιτσιάρης και εύθικτος. Πράγματι έχει ένα στοπ εκεί αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι έπρεπε να σταματήσω. Πρώτον το σήμα δεν φαίνεται. Είναι σκοτεινά. Δεύτερον, αυτός που κατεβαίνει από παράδρομο οφείλει να σταματήσει, αλλά παραδόξως το στοπ υπάρχει στον κεντρικό, διότι απ΄τον παράδρομο έρχεται το λεωφορείο! Έπειτα εγώ είχα κοιτάξει, και δεν υπήρχε λόγος να σταματήσω, ούτε μπροστά του πετάχτηκα, και να γκάζωνε δεν με έφτανε. Με λίγα λόγια πριν περάσω έκανα έλεγχο, γιατί παρακάτω έχει κι ένα χωματόδρομο απ΄όπου εμφανίζονται τζιπ. Κι ακόμη, κάτι που μάλλον έπρεπε να του πω, είναι ότι ο ποδηλάτης έχει προτεραιότητα.
Αυτό το τελευταίο, μου το επεσήμανε ένας που έχει δουλέψει στη Γερμανία, αλλά του είπα, ότι αν βασιζόμουν στην προτεραιότητα του ποδηλάτη, δεν θα ήμουν ζωντανή να μιλάμε. Τώρα μάλιστα, που το ξανασκέφτομαι ο τύπος είχε πρόβλημα, που είδε ποδήλατο μπροστά του, γιατί όταν εγώ πέρασα εκείνος δεν είχε φτάσει ούτε στη δική του διασταύρωση, η οποία λόγω κλίσης του κεντρικού δρόμου βρίσκεται σε απόσταση από την κεντρική ροή. Αγχώθηκε μακρόθεν; Κι έπειτα, μήπως κι εκείνος δεν έκοψε ταχύτητα να δει, αν ερχόταν καμιά νταλίκα; Έκοψε! Αλλά φαίνεται, αντί για νταλίκα του τη βγήκε ποδήλατο και θύμωσε!
Το βασικό μου θέμα όμως είναι τι πάθανε οι γερμανοί στο Βενιζέλο. Διότι η κουβέντα, που άρχισε από τον δρόμο κατέληξε σε μια ιστορία περί αλφαδιάσματος. Οι γερμανοί μηχανικοί είχαν ισιώσει και μετρήσει μια έκταση, στην οποία έπρεπε να περαστεί αποκάτω αποχετευτικό σύστημα σε σχήμα αρχαιοελληνικού μαιάνδρου, αλλά όταν ο έλληνας μάστορας έκανε προσωπικές μετρήσεις με το αλφαδολάστιχο βρήκε μια ανεπίτρεπτη κλίση 45 πόντων, την οποία δεν παραδεχόταν ο γερμανός. Σιγά τ΄αλφαδολάστιχο! Εδώ χρησιμοποιούμε προηγμένα μέσα! Ο μάστορας επιστράτευσε τον υδραυλικό - διερμηνέα.
Πες σ΄αυτόν τον μαλάκα να μην επιμένει, υπάρχει κλίση και πρέπει να διορθωθεί.
Nein, unmoeglich!
Nein στα μούτρα του, να το ξανακοιτάξει!
Τελοσπάντων, έγιναν πάλι μετρήσεις με τα λέιζερ, η κλίση επιβεβαιώθηκε και επικράτησε πανικός. Μηχανικοί ανακλήθηκαν αμέσως και ανέλαβαν άλλοι που κατέφτασαν εσπευσμένα εκ Γερμανίας να σιώσουν την κλίση και να περαστούν σωστά τα λούκια! Όταν λοιπόν θα επισκέπτεστε τις τουαλέτες του αεροδρομίου, να γνωρίζετε ότι η μελέτη και κατασκευή του αποχετευτικού συστήματος σώθηκε χάρις στην παλιά καλή αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων!

AKTINEΣ ΨΙ

Είναι η δύναμη της σκέψης! Δεν εξηγείται αλλιώς! Έχει τρομάξει το μάτι μου, σκέφτομαι ότι θα μου συμβούν περίεργα και τελικά τα προσελκύω δια της τηλεπαθητικής οδού! Από την προηγούμενη βδομάδα το μυαλό μου αναρωτιέται, μήπως ζω σε κάποιο παράλληλο ανεστραμμένο σύμπαν, η Κοκό στη Χώρα του Καθρέφτη, ή η Μαύρη Γάτα στην Πόλη του Ποτέ Ποτέ και απάντηση δεν παίρνω εκτός από τους σωρείτες που κατεβάζουν βροχή παραδοξοτήτων.


Ένας τέτοιος σωρείτης έφερε την προηγούμενη Τετάρτη ένα μηχάνημα να επιδείξει, κι εγώ ήμουν βραδυάτικα υποχρεωμένη ν΄ακούσω τη διάλεξη, δεν πήγε ωστόσο αμέσως ο νους μου στο κακό. Μπαίνω στην αίθουσα, κάθονταν όλοι αμφιθεατρικά, πάω και γω γαλαρία, και βλέπω το μηχάνημα, μια άσπρη συσκευή σε μέγεθος πλυντηρίου με κόκκινα και μπλε λαμπάκια μπροστά και ένα χοντρό καλώδιο που κατέληγε σε θηλειά με δύο σπείρες.

Κατόπιν ανέβηκε στο βήμα ο ομιλητής. Τότε κόντεψα να βάλω τις φωνές. Διότι έχω τέσσερα χρόνια να δω τηλεόραση, αλλά θυμάμαι, που ο συγκεκριμένος παρουσιαζόταν σε διάφορες εκπομπές κι ανάθεμα κι αν είχα καταλάβει ποτέ τι έλεγε. Και τώρα άρχισε να μιλάει για τους κεραυνούς και τα κινητά, το νάτριο, το οξυγόνο, και το ποσοστό του καλίου που κατουράμε, και μιλούσε ασταμάτητα μια ώρα κι ένα τέταρτο κρατώντας τη θηλειά μπροστά του σαν νά΄θελε να κρεμαστεί, αλλά όχι, συνέχιζε ακάθεκτος, ότι την ευρεσιτεχνία του την έχουν κλέψει στην Αμερική, ότι τον πολεμάει το ...εγκατεστημένο, κι ότι τα κινητά και οι κεραίες υψηλής τάσης είναι αβλαβείς, αλλιώς οι μοτοσυκλετιστές εδώ και εκατονείκοσι χρόνια θά΄πρεπε να ΄χουν πεθάνει από την τάση του μοτέρ, αλλά κανένας τους δεν πέθανε παρά σε βαθιά γεράματα. Κι ότι οχτώ κινητά ανοιχτά ψήνουν τρεις κόκκους καλαμπόκι και το κάνουν ποπ κορν, όχι περισσότερους, άρα δεν μπορεί ένα κινητό να ψήσει το μυαλό μας, εκτός εάν, σκέφτομαι τώρα εγώ, έχει μέγεθος ίσαμε το 0,375 ενός καλαμποκόσπορου, τότε ίσως διατρέχουμε άμεσο κίνδυνο.

Μα τόση ώρα και παρά τις άμεσες ερωτήσεις, δεν εξηγούσε ο απίθανος τι ακριβώς έκανε το μηχάνημα, εντωμεταξύ το κτίριο είχε κάποιο ηλεκτρολογικό πρόβλημα και τα φώτα έσβησαν πεντέξι φορές για κάμποσα λεπτά, κι ο τύπος μιλούσε στο σκοτάδι. Μαζί με κάτι άλλους σκεφτόμασταν να το σκάσουμε στο σκότος, αλλά το αναβάλαμε, γιατί κλαίγαμε κι από τα γέλια. Εντωμεταξύ, μου είχε έρθει μια ιδέα. Ο ομιλητής ισχυριζόταν, ότι μια γυναίκα που βρέθηκε στο πεδίο ενός κεραυνού, χωρίς να την χτυπήσει ο κεραυνός, έβγαλε ένα δόντι, που δεν επρόκειτο να ξαναβγεί. Άρα γι΄αυτό και γω δαγκώθηκα δυο τρεις φορές στο μάγουλο, διότι είχα εκτεθεί με το ποδήλατο στους κεραυνούς τότε που έβρεχε, δίπλα στο δασάκι, και μάλλον ξαναβγήκαν οι φρονιμίτες! Κι όχι τίποτ΄άλλο, μόνο τους δύο έχω αφαιρέσει, οι άλλοι δύο θα με θυμηθούν κι αυτοί κάποτε!

Στο τέλος δεν άντεξα. Μάζεψα κράνος και γάντια, βγήκα έξω και σωριάστηκα σ΄έναν πάγκο να πάρω αέρα, γιατί πλέον ζαλιζόμουν. Εκεί καθόταν ένας νεαρός, που είχε ρωτήσει τι στο καλό κάνει το μηχάνημα αλλά απάντηση δεν είχε λάβει. Μ΄έναν άλλον ο ομιλητής είχε γίνει κόκκινος στα πρόθυρα της συμφόρησης και μ΄έναν τρίτο διαφωνούσαν για τα κινητά, και τότε είπε, κραδαίνοντας το κινητό του, σας προκαλώ να μου το βάλετε, όπου θέλετε, όσο θέλετε! Κι όπως γελάγαμε έξω, καταφτάνει ένας ακόμη και μας λέει, Βγήκατε; Χάσατε! Το μηχάνημα είχε μπει σε λειτουργία, η θηλειά είχε τοποθετηθεί σε κάποιου το κεφάλι, τα λαμπάκια αναβόσβηναν κι ακουγόταν ένας ήχος ζζζζν...ζζζζννν! Και έτερον ουδέν! Μετά από αυτά ένοιωθα το μυαλό μου λαπά στις έντεκα το βράδυ, τόση ανοησία μαζεμένη, που μιάμισι ώρα ποδήλατο με την έκτη και σε ανηφόρα δεν κατάφερε να με ξεθολώσει!

Θυμήθηκα το γεγονός αυτό απόψε, διότι έψαχνα ένα ήρεμο μέρος να πιω καφέ λίγη ώρα και να διαβάσω, διότι στο σπίτι μου πήραν το μυαλό δυο ώρες οι καμπάνες λόγω κάποιας υποδοχής στην Εκκλησία δίπλα. Κι επειδή μόλις έχω συνέλθει σχετικά από μια ψαρίωση, όχι ψωρίαση, αλλά ίωση απ΄αυτήν που έχεις πονοκέφαλο, συνάχι και σου μυρίζουν όλα ψάρι, είπα να κάνω το απόγευμα μια πιο ευχάριστη βόλτα από την χθεσινή με το ποδήλατο και μετά να κανονίσω για το βράδυ. Πάω λοιπόν στα Εξάρχεια, καθάρισε το κεφάλι μου στον παγωμένο αέρα, δένω το ποδήλατο σε μια κολώνα, κάθομαι από μέσα δίπλα του στο τζάμι να το βλέπω, δένει και κάποιος άλλος ένα ασημί ωραίο εργαλείο εκεί, να κάνουνε παρέα, τέλεια. Έρχεται κι ο σερβιτόρος, φέρνει έναν εσπρέσσο χωρίς να του το πω, με μάθανε πια στα περίχωρα, μιλάω στο τηλέφωνο, κι έπειτα στρίβω ένα τσιγάρο και ανοίγω το έρημο το βιβλίο μου. Δεν προλαβαίνω ν΄ανάψω το τσιγάρο και να διαβάσω μισή γραμμή, έρχεται ένας γέρος και μου λέει:

Θα σας δείρω!
Παρντόν;
Θα σας δείρω, μεταφορικώς και αλληγορικώς!
Ορίστε;
Διότι κάνετε δύο μεγάλα λάθη!
Ποια;
Καταστρέφετε την φυσική σας ομορφιά! Πρώτον, καπνίζετε! Δεύτερον, βάφετε τα μαλλιά σας!
Ω!
Αυτά τα χρώματα καταστρέφουν τη ρίζα. Τη ρίζα της τρίχας!
Είστε κομμωτής;
Όχι, φιλόσοφος! Η ρίζα είναι το ντιενέι! Ο σπόρος! Όλοι προερχόμαστε από τον σπόρο! Του πατέρα και της μητέρας! Και τι είναι αυτός ο σπόρος; Ο νους! (έβαλε το δάχτυλό του στο κεφάλι μου). Ο νους a priori! Ξέρετε τι είναι το a priori;
Από πριν!
Μάλιστα! Κι όταν σηκώσετε ψηλά τα χέρια σας, ποιο γράμμα σχηματίζεται;
Ήτα!
Όχι! Το Ψι! Δηλαδή η ψυχή! Νους και ψυχή (χτύπησε με το ένα δάχτυλο το κεφάλι μου και με το άλλο στο ύψος της καρδιάς). Αυτά απελευθερώνουν το πνεύμα και πάει προς τα πάνω! Ν΄απελευθερώσετε το πνεύμα σας! Τέσσερις χτύποι στην καρδιά, μια αναπνοή!

Σ΄αυτό το σημείο ήρθε ο σερβιτόρος, να του πει ότι ο φίλος του, που ήτανε μαζί τον περίμενε, και προφανώς θα μάσαγε παγάκια. Αλλά ο πλατωνικός μου εκμυστηρεύτηκε, πως έχει δυο ερωμένες, μια μεγάλη και μια μικρή, και για την μεγάλη διευκρίνησε, ότι ήταν μια σκυλίτσα, που όταν αυτός κουράζεται να γράφει και να μιλάει, την βγάζει βόλτα: "Όταν είμαι σε απορία, βγαίνω πορεία! Γιατί δεν σκοπεύω ακόμη να κατεβώ στον Άδη, στο σκοτάδι!" Κι έπειτα με πληροφόρησε, ότι έδινε διαλέξεις εκεί κοντά καθώς και ποιοι δρόμοι έχουνε ονόματα Ηπειρωτών και το μέγεθος κάθε δρόμου.




Αναρωτιέμαι. Την επόμενη φορά, που θα θελήσω να πιω καφέ, πού να πάω;

Υστερόγαμον: Οι φωτό από την περιοχή Εξαρχείων.

ΝΤΟΡΕΜΙ

Βαλεντίνες και Βαλεντίνοι! Η κατάσταση έχει ξεφύγει του ελέγχου, σας το λέω, να το΄χετε υπόψη σας, διότι δεν φτάνει, που ο έρως είναι τυφλός και δεν κοιτάει φανάρια, είναι κι η τρέλα, που δεν πάει στα βουνά αλλά πίνει καπουτσίνο στις καφετέριες αμολυτή! Να υποθέσω, ότι ο τύπος με το άσπρο υπόθετο, που προσπέρασε επιδεικτικά τον τροχονόμο, ενώ έπρεπε να σταματήσει, ήταν ερωτευμένος και δεν έβλεπε μπροστά του, κι επιπλέον γκάζωσε μπροστά στα μούτρα του τροχονόμου, ο οποίος τον μούτζωσε με τα δυο του χέρια φωνάζοντάς του να πάει να...;
Κι έπειτα εγώ είχα παγώσει στο κρύο κι έπρεπε να παραμείνω κέντρο καμιαμιάμισι ώρα, τι να κάνω, ας πιω καφέ. Κάθομαι, πίνω έναν εσπρέσσο, παίρνω τηλέφωνα, διαβάζω ένα βιβλίο ταξιδιωτικό, υπάρχουν λέει ωραία μέρη σε μακρυνές χώρες, όπου κάθε γυναίκα έχει πεντέξι άνδρες το λιγότερο, κι αυτό είναι νόμος, ωραία πράγματα, κλείνω το βιβλίο, ετοιμάζομαι να φύγω, βλέπω απέναντί μου σηκώνεται όρθιος ένας τύπος με γκρι παλτό και θαλασσί σκούφο με αφτιά, και κουνούσε τα χέρια του φωνάζοντας κάτι, που δεν καταλάβαινα, γιατί άκουγα ράδιο.
Φεύγοντας, κλείνω το ράδιο να δω τι γίνεται, γιατί δυο νεαροί παραδίπλα κοίταζαν άναυδοι, κι άλλοι παραπέρα γύριζαν να κοιτάξουν. Ο τύπος τραγουδούσε φωναχτά, "ντο-ρε-μί, θέλω πού-ου-τσαααα"! και όπως με κοιτούσε συνέχιζε, "δώσε μου μια πού-ου..."! του απαντάω δυνατά και τραγουδιστά: "ντο-ρε-μί - δεν έ-ε-χωωωω"! Οι νεαροί είχαν πέσει πάνω στο τραπεζάκι και γελούσαν, εγώ τελοσπάντων έφυγα, κατεβαίνοντας από το πατάρι, είδα κάτω τον κόσμο να κοιτάει προς τα πάνω, διότι η όπερα του Πουτσίνι συνεχιζόταν, άνοιξα πάλι το ραδιοφωνάκι και πήγα να πάρω το ποδήλατο.
Τη στιγμή που προσπαθούσα να τακτοποιήσω τα φωτάκια χοροπηδώντας από το κρύο, έρχεται ένας άλλος τύπος με καφέ πανωφόρι και έδειχνε το ποδήλατο με έντονες χειρονομίες φωνάζοντας κάτι, που πάλι δεν άκουγα. Ορίστε; είπα, αλλά είχαν παγώσει τα δάχτυλά μου και μπλέξει με τα καλώδια και τα κλειδιά, ενώ εκείνος συνέχιζε τις χειρονομίες. Κλείνω κάποτε το ραδιοφωνάκι, "Είναι Ideal το ποδήλατο", φώναζε. Όχι! του φώναξα και γω. Έχει αναρτήσεις; ξαναφώναξε. Όχι! Εσύ το έκοψες; (ο σκελετός είναι κομμένος περίεργα). Η μάνα του! Γιατί είναι κομμένο; Και γιατί τόσο στενή η σέλα; ρώτησε ουρλιάζοντας. Για το κακό το μάτι και το κόψιμο, του απάντησα.
Να ΄μουν νύχτα στο γυαλό
ν΄ανάψω λύχνο για να δω!
Ε, να σφίξουν κι οι Απόκριες!

ΤΣΙΡΚΟ

Το πρωί πήγα του σκοτωμού στο ταχυδρομείο να παραλάβω ένα συστημένο, το οποίο δεν είχε κανένα ρομαντικό περιεχόμενο ούτε ήταν το ποθητό εισιτήριο για την Βραζιλία, παρά μια βλακεία σχετικά με την εφορία. Μπλιαχ... Τώρα, γιατί εγώ, που το μόνο μου περιουσιακό στοιχείο είναι ένα ταλαίπωρο ποδήλατο, το οποίο επιβαρύνει το δυσθεωρήτου ύψους εισόδημά μου, που μετά βίας φτάνει για να συντηρώ σε υποφερτή κατάσταση το ποδήλατο, άντε και για ένα ετήσιο εμβόλιο στις γάτες, γιατί λοιπόν πρέπει να ασχολούμαι με φορολογικές δηλώσεις, είναι ένα από τα χαριτωμένα αστικά μας ανέκδοτα.
Αλλά θα μου πει ο εφοριακός, πώς κυρία μου, τρέφεστε τέσσερα άτομα με ένα εισόδημα; Μα πρόκειται για εμένα, δύο γάτες και έναν χελώνο! Έχουν βιβλιάριο οι γάτες; Μάλιστα, κύριε εφοριακέ! Ο χελώνος πόσων ετών είναι; Τεσσάρων υποθέτω, κύριε εφοριακέ! Ο χελώνος βέβαια εκπίπτει της φορολογίας, καθότι έχει χαρακτηρισθεί ΠΟΠ, δηλαδή εγχώριο προϊόν, επιπλέον ΜΕ, δηλαδή μη εξαγόμενο, ως ΠΣΕ, δηλαδή προστατευόμενο σπάνιο είδος, που σημαίνει δεν αποφέρει κέρδος, άρα πρόκειται για ΕΠ, δηλαδή είδος πολυτελείας, που θα έπρεπε να φορολογείται εκατό τοις εκατό, ωστόσο λόγω της σχετικής διαμαρτυρίας των οικολόγων για την προστασία της άγριας φύσης, η σχετική πρότασή μου για φορολογία χελώνου σε αστικό περιβάλλον δεν προωθήθηκε, καθώς έρχονται και εκλογές, μένει παραταύτα να δικαιολογήσετε το πόθεν έσχες του κόστους συντήρησής του, εφόσον έχει περάσει τα δύο έτη! Φυσικά δεν αγνοείτε την τρέχουσα τιμή του μαρουλιού στις λαϊκές αγορές!
Κοιτάξτε, κύριε εφοριακέ, ο χελώνος πέφτει τον μισό χρόνο σε χειμέρια νάρκη, αυτό δεν υπολογίζεται ως συντελεστής μείωσης του φόρου; Αυτό όμως δεν αναιρεί το παθητικό, διότι το ζώο καταλαμβάνει ένα δέκατο του τετραγωνικού μέτρου στην οικία σας και οφείλετε να δικαιολογήσετε την φιλοξενία του οικόσιτου. Επειδή ομολογώ, ότι οι σχετικοί νόμοι είναι ατελείς, θα το δηλώσετε ως κληρονομηθέν έργον τέχνης, για τον λόγο, ότι παραμένει ακίνητο το ήμισι του οικονομικού έτους, άρα προσφέρει μόνον αισθητική ευχαρίστηση! Μα θα πληρώσω τα μαλλιά μου, αν θεωρηθεί έργο τέχνης! Αυτό ακριβώς θέλουμε, επιτέλους, να πληρώσετε!
Πίσω στο ταχυδρομείο μια γριά τσίριζε προσπαθώντας να συννενοηθεί με μια υπάλληλο. Η γριά ήταν πίσω απ΄το ταμείο και η υπάλληλος φώναζε, να την ακούει η γριά, μήπως συννενοηθούνε σχετικά μ΄ένα δέμα και μια υπογραφή. Εντωμεταξύ τα νεύρα της διπλανής υπαλλήλου είχαν γίνει σύρματα. Λίγη ησυχία, έχω πληρωμές! Τίποτα, τσιρίδες. Όταν έφτασα στο συγκεκριμένο ταμείο με τη γριά αποπίσω, η διπλανή εξεράγη: Έλεος! Έλεος! Σωπάστε! Κάνω Ταμιευτήριοοοοο! Αμάν πια! Η δικιά μου δεν τολμούσε να μιλήσει πλέον. Μου έκανε νόημα να βάλω υπογραφή μέσα στην απόλυτη σιωπή που κράτησε μόλις δύο δευτερόλεπτα, γιατί από την πόρτα, που κάποιος άνοιξε εκείνη ακριβώς την στιγμή, ακούστηκαν τύμπανα, πιάτα, τρομπέτες και μια φωνή "Τσίρκο Μάσιμο! Ρώμη, Παρίσι, Βερολίνο, τώρα και στην Αθήνα!"
Το φορτηγάκι του τσίρκου περνούσε με πολύχρωμα λαμπάκια που αναβόσβηναν γύρω γύρω, η διαφήμιση χάλαγε τον κόσμο κι εγώ λιωμένη στα γέλια βγήκα διπλωμένη στα δύο απ΄το ταχυδρομείο. Λίγο παρακάτω μέσα στη φριχτή κίνηση βρέθηκα με το ποδήλατο ακριβώς δίπλα απ΄το τσίρκο. "Ελάτε να δείτε ακροβάτες που κάνουν τρεις τούμπες στον αέρα! Ταρατατά! Ελάτε να δείτε την κοπέλα με τα σιδερένια μαλλι-ά! Τσιιίρκο Μάα-σι-μο!", έτσι με ιταλική προφορά, τριγύρω μουτρωμένοι οδηγοί, εγώ να μην μπορώ να κάνω πετάλι απ΄τα γέλια, την κοπέλα με τα όρθια σιδερένια μαλλιά την είχα δει προλίγου στο ταχυδρομείο, κι όπως προσπερνάω το τσίρκο, πλευρίζω μια γυαλιστερή νεκροφόρα με κλειστά κουρτινάκια, ακριβώς μπροστά απ΄το παρδαλό φορτηγάκι, με επικεφαλής της πομπής ένα γύφτικο τρίκυκλο με σίδερα, μπουριά και πλυντήρια, να κροταλίζουν όλα μαζί, στη στροφή, όπου ένας εκσκαφέας και μια μπετονιέρα σκόρπιζαν κύματα θορύβου, σκόνης και δονήσεων, ενώ με προσπέρασε αεράτη μια βέσπα με οδηγό μια κυρία με μαύρο κράνος και παχιά μαύρη γούνα!

ΑΚΤΙΝΕΣ ΧΙ

Χθες με το απερίγραπτο θράσος, που με πιάνει ώρες ώρες, μπήκα σ΄ ένα μεγάλο κατάστημα με είδη μοτοσυκλετών και είπα στον καταστηματάρχη, που με ρώτησε τι θα ήθελα, ξέρετε εγώ έχω, εχμ... ποδήλατο! αλλά μπήκα να κοιτάξω, και τότε γύρισαν και κοίταξαν εμένα πέντ΄έξι μηχανόβιοι με τα κράνη στο χέρι, με πέτσινα, με μπότες κι όλη γενικώς την πανοπλία, με κοίταξαν από πάνω μέχρι κάτω, την κατηγορία μύγας, με το κράνος-τσόφλι, τα ποδηλατικά γάντια, το κολάν και ούτε μπουφάν ούτε τίποτα, και κατόπιν πρόσεξαν, ότι είχα αφήσει το ποδήλατό μου περήφανα ανάμεσα στις μηχανάρες τους μπροστά από το μαγαζί. Έμαθα ωστόσο ότι τα κράνη είναι σαν τα γιαούρτια (sic) και έχουν ημερομηνία λήξης πέντε ετών!
Κι αφού χάζεψα τα πάντα, από ενισχυμένα δερμάτινα μέχρι κλειδαριές δέκα κιλών, κι από καλύμματα μηχανών μέχρι στολές για εντούρο, ψώνισα κιόλας, ένα lubricant παρακαλώ, μάρκας ...Ντενικόλ, τι είναι αυτό το lubricant, να εξηγήσουμε για να μην παρεξηγήσουμε, είναι ένα σπρέι για την αλυσίδα, να γυρίζει λαδωμένη και αδιαβροχοποιημένη.
Έφυγα λοιπόν όλο χαρά με το ψώνιο μου, κι αν είχε κάποιος την απορία, τι να περιέχει η τσάντα μιας κυρίας, κι έβλεπε το περιεχόμενο της δικής μου, θα τον τρέχανε δεμένο στο Δαφνί. Διότι η δική μου περιείχε εκτός του chain lubricant, δύο κλειδιά, ένα μικρό στουπί με γράσα, ένα φωτάκι, μια κρέμα προσώπου με οξυγόνο, μια κονσέρβα γάτας, ένα ρουλεμάν, ένα ελαστικό μπαλάκι και ένα βιβλίο σχετικά με τον Βούδα.
Η βασική σκέψη ήταν να πλύνω και να λαδώσω το ταλαίπωρο όχημα. Μες τη μαύρη νύχτα μου ήρθε η όρεξη, το ανέβασα στο σπίτι και το στρίμωξα μέσα στο μπάνιο. Με τα πόδια στα νερά και τα χέρια στα γράσα το καθάρισα καλά καλά, του έκανα ένα ντους από πάνω, το σκούπισα, βρήκα κι ένα γυαλιστικό μετάλλων από την προϊστορική εποχή και το έκανα καθρέφτη. Ελέγχοντας όμως μία μία τις ακτίνες, μια άταχτη στον πίσω τροχό κουνιότανε. Κοιτάζω καλύτερα, ωιμέ, αλί και τρισαλί, η ακτίνα είχε σπάσει στην ένωση με τον άξονα κι έπαιζε ανεξάρτητα. Κι επειδή ενός κακού έπονται κι άλλα, έπαιζε ο τροχός κι έβρισκε στο φρένο. Βασανίστηκα ώρα να το ρυθμίσω κάπως, και στο τέλος στόλισα το ποδήλατο στο σαλόνι και πήγα να πέσω ξερή, αφού πρώτα έγδαρα τα χέρια μου για να τα καθαρίσω.
Σήμερα το πρωί προσπάθησα πάλι να ρυθμίσω το φρένο, έξυσα μάλιστα και το τακάκι με μια λίμα (!), να βρίσκει λιγότερο. Άδικος κόπος. Στις διαδρομές που έκανα, ο πίσω τροχός κόλλαγε λίγο, εγώ έκανα πετάλι ακόμη και στην κατηφόρα, κι επιπλέον ένιωθα σαν να μου έδινε σκουντήματα το φάντασμα της κακοτυχίας μου, που καθόταν στην σχάρα. Διότι την μπροστινή ζάντα δεν πάνε δέκα μέρες που την άλλαξα, και την πίσω θα την αλλάξω αύριο, όλη, κι όχι μόνο την ακτίνα, αφού είναι καταταλαιπωρημένη και σύντομα θα βγάλει κι άλλα απωθημένα. Στα φρεάτια της Ηλιουπόλεως παρέδωσε το πνεύμα η ακτίνα! Κι ακόμη τα τακάκια έχουν λιώσει πολύ γρήγορα και θα τ΄αλλάξω κι αυτά. Ωστόσο λάδωσα με το σπρέι όλα τα μηχανικά μέρη, μόνο στα μαλλιά μου δεν έβαλα, και είναι καταπληκτικό! Ακόμη έβγαλα το μπροστινό φτερό για πιο άγριο λουκ!
Να μην ξεχάσω όμως τη ρύθμιση του τιμονιού λίγο προς τ΄αριστερά. Διότι αλλοιθωρίζει πρός τα δεξιά, καθώς η προηγούμενη ρύθμιση δεν ήταν ακριβής. Επειδή μετά από μια πιρουέτα και ακροβατική τούμπα σε κάτι λάδια στο Κολωνάκι, όπου προσέφερα πάλι σπάνιο θέαμα, μωλώπισα προχθές ώμο, κώλο και αστράγαλο, έγδαρα καλά το αριστερό ακρόμπαρο, τη σέλα και τον σκελετό, στράβωσε το πετάλι, έγινα μες τη λάσπη και πήγαινα λέει να δω κόσμο, ευτυχώς φορούσα μαύρα, κι ακόμη το τιμόνι γύρισε πολύ προς τ΄αριστερά, αλλά, μυστήριο, τώρα βλέπει προς τα δεξιά...
Υστερόγαμον: ΄Αλλα είχα στο νου μου να γράψω, για το ποδήλατο έγραψα πάλι!

ΛΟΥΜΠΕΣ ΚΑΙ ΧΑΝΤΑΚΙΑ

"Τσούλησα το ηρωικό μου ποδήλατο έξω από την πόρτα για ν΄αντιμετωπίσει έναν ακόμη κρατικό εφιάλτη: πυκνά σύννεφα αποπνικτικής σκόνης και μια ομοβροντία από αποκαλυπτικούς βρυχηθμούς, καθώς ένα ένα τα φορτία από ακατέργαστα χαλίκια προσγειώνονταν στο δρόμο ακριβώς έξω από το σπίτι".
Το παραπάνω απόσπασμα από τις εντυπώσεις ενός αμερικανού στο Νεπάλ θα μπορούσε να περιγράψει ένα μέρος της καθημερινής μου εμπειρίας, καθώς οι δρόμοι της γειτονιάς μου και αρκετοί άλλοι δρόμοι απ΄όπου περνάω, υφίστανται ένα συνεχές σκάψιμο - μπάζωμα εδώ και μήνες κι ένα ανεξήγητο μποτιλιάρισμα, του οποίου η αιτία αποκαλύπτεται μέσα σε σκόνη, καπνούς πίσσας που καίγεται, θόρυβο σκαπτικών μηχανημάτων, μανούβρες φορτηγών, πλαστικών πορτοκαλί πλεγμάτων τεντωμένων σε σιδερόβεργες και φωνές εργατών, που λες βγήκαν από τα έγκατα της Αίτνας.
Επιτέλους μέσα σ΄όλο αυτό το κακό, βουλώθηκε και μια εκτεταμένη λακούβα, τρισεπικίνδυνη, από την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων, τότε που έστρωσαν δύο δρόμους κοντά στο σπίτι μου, αλλά άφησαν το μνήμα ανάμεσα. Μονίμως με λασπόνερα ακριβώς στη στροφή, ήταν ο κίνδυνος του δικύκλου και ο τρόμος του πεζού. Πριν προλάβω όμως να χαρώ το γεγονός, διαπίστωσα παρακάτω, ότι μια άλλη λακκούβα μικρή σχετικά, έχει διανοιχθεί ανεξήγητα κι έχει καταλάβει τα δύο τρίτα του ρεύματος. Κι αλλού πάλι εδώ και τρεις μήνες έχουν κόψει την άσφαλτο ανά διαστήματα κατά πλάτος, όμως έχουν κλείσει τα χαντάκια πρόχειρα, πότε με άσφαλτο, πότε με χαλίκια και πότε με αέρα. Κι άλλη μια τεράστια λακούβα που μ΄έχει καταταλαιπωρήσει, την είδα χθες ασφαλτοστρωμένη τελικά, όμως τώρα κάνει ένα μεγάλο σαμάρι, αφού απλώς έρριξαν το υλικό και το άφησαν στην τύχη του, χωρίς να το στρώσουν από πάνω με οδοστρωτήρα μόνο λίγο με το φτυάρι.
Έχω λοιπόν αναπτύξει μια προσωπική σχέση με τις λακκούβες, τις λακκουβίτσες, την φουσκωμένη άσφαλτο, την γδαρμένη άσφαλτο, τα σαμάρια, τις ραφές, τα χαντάκια, τα φρεάτια, τα ρείθρα κι οπωσδήποτε τα σπασμένα γυαλιά ή μπουκάλια στις άκρες των δρόμων. Τόσο προσωπική, που τουλάχιστον τις λακκούβες τις χαιρετάω κάθε μέρα με τ΄ όνομά τους.
Καλημέρα Γαρμπίλη! (λάκκος βουλωμένος πρόχειρα με χαλίκι). Γεια χαρά Μαύσωλε! (μνημειώδης λάκκος). Καλημερούδια Γιάννα! (λακκούβα με τρελό λίφτινγκ). Μέρα, Αχερουσία! (λακκουβάρα μονίμως με λασπόνερα). Καλησπέρα Μέκκα! (λακκούβα τεράστια με πέτρες μέσα που πρέπει να πας γύρω γύρω αργά και προσεκτικά). Καλησπέρα Ντοντίνιο! (χαντάκι που σπας δόντια). Στα μούτρα σου, Πινατούμπο! (σειρά εξογκωμάτων στην άσφαλτο). Καληνύχτα Κουασιμόδε! (γδαρμένη άσφαλτος, κάνει το κεφάλι κουδούνι).

ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΛΥΣΣΑΣ!


M΄έχει φάει η αλητεία και τα βιβλία. Ακούγεται οξύμωρο και ήδη βλέπω πολλά επιτιμητικά σηκωμένα φρύδια: " Άστα αυτά. Σιγά τις μελέτες"! Καλά, ας βάλω λίγο νερό: "Τα μισοτελειωμένα βιβλία". Εντάξει, δεν είναι δα και κανένα κακό! Τόσοι διάσημοι συγγραφείς, ζωγράφοι, γλύπτες, μουσικοί άφησαν ημιτελή έργα. Να μην αφήσω και γω ό, τι μπορώ μισό κι ανάποδο, μικρές αθλιότητες, καμμιά στοίβα μισοδιαβασμένα βιβλία, κανένα συρτάρι μισοαρχινισμένα σχέδια, το δωμάτιο γιαπί, την κουρτίνα σκισμένη από τις γάτες, τρία φλιτζάνια άπλυτα, μπανανόφλουδες πάνω στον υπολογιστή και το ποδήλατο βρόμικο;

Ούτε οι τύψεις με τρώνε. Το έγκλημα είναι τετελεσμένο κι αμετανόητο. Ο ανεπρόκοπος εαυτός μου έχει βάλει την κατάλληλη επιγραφή έξω από την πόρτα: Closed on Account of Rubies. Κι επειδή έχει σχετικά καλό καιρό, με μια μπόρα ανάμεσα κι ένα μικρό σεισμό σήμερα το μεσημέρι, όχι μόνον είναι κλειστόν αλλ΄απουσιάζω κιόλας. Αν τύχει και δεν απουσιάζω, παρακαλώ ακροποδητί, διότι οπωσδήποτε θα κοιμάμαι και βλέπω ωραία όνειρα, μην διακόπτεται η ταινία, σσστττ! Εξαιρούνται οι γάτες!

Τα πρωινά βρίσκομαι στο Κατμαντού. Πρόκειται για την περιγραφή ενός ταξιδιού στο Νεπάλ. Τα μεσημέρια όμως πίνω καφέ με κάτι gothic φρίκουλες ή παίζω ρακέτες με τον Λακάν. Λίγο παραδίπλα σε μια παραλία γυμνιστών κάνουν ηλιοθεραπεία ο Πολιντόρι, ο Μουρακάμι κι ο Πλωτίνος αραχτοί...


Υστερόγαμον: Ο τίτλος προέρχεται από ένα άλμπουμ με μελοποιημένα ποιήματα του Edgar Alan Poe!

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ

Με πόσα χιλιόμετρα πας; με ρώτησε ένας μικρός περίεργος.
Δεν ξέρω! Γενικά δεν τρέχω!
Αλλά πόσα χιλιόμετρα την ημέρα κάνεις;
Δεν ξέρω! Δεν έχω κοντέρ!
Δεν έχεις κοντέρ!!! Τελοσπάντων, τι αποστάσεις καλύπτεις;
Ε, κοίτα, καθημερινά το σταθερό είναι οπωσδήποτε μιάμισι ώρα!
Με ποιες σκάλες ταχυτήτων;
Παίζω πέμπτη κι έκτη μεσαίο δίσκο, αλλά παρότι στην κατηφόρα δεν με φτάνει, δεν βάζω τον μικρό δίσκο, για να μπορώ να ξεκινάω εύκολα, όταν είμαι ανάμεσα σε αυτοκίνητα!


Τώρα εγώ κάτι δεν κατάλαβα. Όποιος κάνει ποδήλατο στην πόλη, πρέπει να τρέχει σαν το δαίμονα και να μετράει τα χιλιόμετρα μην ξεφύγει κανένα, σαν να ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς ή το Γύρο της Γαλλίας; Λυπάμαι, δεν είμαι αθλήτρια, δεν ήμουν ποτέ, και οι λόγοι είναι πολλοί. Δεν έχω πειθαρχία. Δεν φοράω ρολόι, παρά μόνο υποχρεωτικά το ήμισυ της ημέρας, κι αυτό από πέρισυ, δεν αντέχω την ισορροπημένη διατροφή, την προπόνηση, τη λύσσα των επιδόσεων και τις ενέσεις ταυρίνης. Τελοσπάντων, δεν έχω τη στόφα της αθλήτριας. Μ΄αρέσει να κάνω το κέφι μου. Γενικά, έχω αυτό το ελάττωμα, άμα κάτι γίνει υποχρεωτικό για μένα, κλοτσάω. Παλιά έπαιζα μπάσκετ και ποδόσφαιρο συστηματικά για χρόνια, αλλά για διασκέδαση και μάλιστα βρόμικο παιχνίδι με εγγυημένα ρεμάλια! Επίσης μ΄άρεσε το άλμα εις μήκος, όπου ερχόμουν πρώτη μικτό, κι ο αγώνας αντοχής δρόμου μικτό, όπου τερμάτιζα τελευταία. Μια φορά μάλιστα με ρώτησε η μάνα μου, Τι έγινε; Ήρθα ένατη! Και πόσοι ήσασταν; Δέκα, αλλά ένας εγκατέλειψε!
Θα μετρήσω αποστάσεις και χρόνο, θα βγάλω διαδρομή στο χάρτη, αλλά αυτό γίνεται για πρακτικούς λόγους. Δεν θα σκεφτώ ποτέ πόσα χιλιόμετρα έκανα την εβδομάδα, τι νόημα έχει; Εδώ δυσκολεύομαι να μετρήσω τις ζημιές μέσα σε δύο βδομάδες! Έχουμε και λέμε: καινούργιο λάστιχο σκισμένο από γυαλί συν σαμπρέλα. Αλλαγή ζάντας γιατί φαγώθηκαν οι μπίλιες του ρουλεμάν. Ξανά καινούρια σαμπρέλα αλλά άφησα το λάστιχο λίγο τρυπημένο από γυαλί πάλι. Όλα στον μπροστινό τροχό. Προσεχώς αλλαγή τακάκια φρένων. Το ποδήλατό μου είναι υπό διαρκή συναρμολόγηση και σε διαρκή κίνηση. Υγείες!
Απόψε του φόρεσα κάτι φωτάκια. Έκανα δοκιμή με μια γριά στο σκοτάδι. Ανάβω το φωτάκι. Το βλέπετε αυτό; Ποιο; Δεν το βλέπετε; Α, το φωτάκι; Ναι! Για λίγο πιο μακριά, μισό λεπτό να πάω πέρα, το βλέπετεεεε τωωωώρα; Τι;;; Το βλεεεεεεέπετεεε; Το φωταάκι; Ναι! Το βλεεεεέπω!
Ωραιότατα!
Υστερόγαμον: Τα σκιτσάκια του Sempe!

ΖΙΖΕΛ

Σήμερα είχα πονοκέφαλο κι ήμουν σαν να μ΄είχε πατήσει τρένο, που μεταφέρει σπασμένες πέτρες από κατάδικους. Καταπολέμησα την συμφορά διαβάζοντας Λακάν. Ο πονοκέφαλος δεν τον άντεξε και πολύ σύντομα τράπηκε σε φυγή, αφήνοντάς με ολομόναχη με τον Λακάν. Κατόπιν δεν τον άντεξα ουτ΄εγώ, του έρριξα ένα καλό βρίσιμο, ως αυτόνομο υποκείμενο που είμαι, και τον άφησα ανοιχτό πάνω στο γραφείο, να γυρίζει τις σελίδες ο νοτιάς, ο υπεύθυνος για το πρωινό χανγκόβερ. Αργότερα συνάντησα κόσμο, που γκρίνιαζε για ξαφνικό πονοκέφαλο. Όταν όμως τους πρότεινα τη λακανική θεραπεία, κούνησαν το κεφάλι τους με οίκτο. Ε, αφού δεν πιστεύουν στις πρωτοποριακές μεθόδους, ας καθήσουν με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια μουγκρίζοντας!
Κατεβαίνω με το ποδήλατο την Ιπποκράτους και θέλω να στρίψω αριστερά στην Σκουφά. Είναι ακόμη μέρα και η κίνηση χαλαρή. Στο φανάρι δύο αυτοκίνητα σταματημένα αριστερά, με φλας ότι θα στρίψουν και γω δεξιά από το πρώτο χωρίς να σταματήσω, γιατί άναψε το φανάρι, πηγαίνω με ελάχιστη ταχύτητα, όταν ο πρώτος, ξεκινάει, αλλάζει ξαφνικά γνώμη, και στρίβει λίγο δεξιά, δηλαδή καταπάνω μου, γιατί του ήρθε να συνεχίσει στην Ιπποκράτους, μπροστά του όμως, μετά το ύψος της Σκουφά, υπήρχε μια τάφρος του δήμου, τετράγωνη, με κροκοδείλους μέσα και σκέφτηκε κάπως να την αποφύγει.
Ευτυχώς που είχα απόσταση από αυτόν, που είχα πάρει ανοιχτά την στροφή, που δεν υπήρχε άλλη κίνηση δίπλα μου, που τέλος δεν ήτανε γραφτό μου να με πατήσει ένας γέρος εκατονογδόντα ετών με καινούργιο αυτοκίνητο, που διανύει τη ένατη εφηβεία του και σκορπάει τον όλεθρο ολούθε. Συνήθως βγαίνω μπροστά στο φανάρι για ν΄αποφύγω κάτι τέτοια. Δεν είχα όμως προλάβει πριν ανάψει, είδα και το φλας, ηπατήθην. Γκτνουπ! Παρότι προσπάθησα να τον αποφύγω, εκείνος συνέχισε να στρίβει, μέχρι που μ΄έφτασε και με χτύπησε με το φτερό του δεξιού μπροστινού του τροχού, κατάλαβε ότι κάπου βρήκε, άκουσε ίσως και το ου-εεεέ! το δικό μου και τότε ευτυχώς σταμάτησε. Κι εγώ ευτυχώς δεν έπεσα, βρήκε λίγο πόδι και λίγο ποδήλατο χωρίς περαιτέρω. Γυρίζω τον κοιτάζω, του κάνω νοήματα με τα χέρια, που πήγαινες είσαι στα καλά σου, τον έβριζε κι ο οδηγός από πίσω, κι εκείνος είχε καταλάβει τη λαδιά και σήκωνε τα χέρια του, τι να κάνουμε, καλά ευχαριστώ.
Αλλά και στη Σκουφά συνεχίστηκαν οι αηδίες. Ένας ροβεράς σταθμευμένος δεξιά αποφάσισε να αρχίσει να βγαίνει μες την κίνηση, χωρίς να περιμένει καθόλου. Μπροστά του αυτοκίνητα σταματημένα στην κίνηση, τίποτα αυτός, έβγαινε. Του φωνάζει ένας μηχανόβιος, χαμπάρι. Τον κράζω εγώ, τίποτα. Καταφέρνω να φύγω, γιατί είχε δημιουργήσει σφίξη, και πίσω συνεχιζόταν το χάος. Φαίνεται πως το σημείο εκείνο έχει ιδιαίτερη ενέργεια. Διότι οι οδηγοί που σταθμεύουν εκεί καταλαμβάνονται από άνοια. Μια άλλη φορά, που είχε τόση κίνηση, ώστε οι επιβάτες αφήνανε τα ταξί και πήγαιναν με τα πόδια, μια κυρία είχε ανοίξει τέρμα την πόρτα του οδηγού και τι έκανε; Έγραφε κάτι με πλήρη αφοσίωση σ΄ένα σημειωματάριο ακουμπισμένο στον ουρανό του αυτοκινήτου, με την πλάτη γυρισμένη, μες το δρόμο, ατάραχη. Πόρταααα! της φωνάζει ένας ταξιτζής. Πόρταααα! ένας με παπί. Πόρτααα, εεεεεε! εγώ. Ε, λοιπόν, δεν κουνήθηκε τρίχα. Τις συγκρατούσε τέλεια η λακ. Το πιο απίστευτο όμως, ήταν ένας άλλος τύπος, εκεί ακριβώς, ο οποίος είχε πάλι τέντα την πόρτα του οδηγού και κάτι έψαχνε με το κεφάλι χωμένο στο πάτωμα και τον πισινό του τουρλωμένο προς τον δεξιό καθρέφτη των διερχομένων οχημάτων. Κουφός κι εκείνος, εντελώς. Μα τελοσπάντων θες να ψάξεις, μπες από του συνοδηγού και ψάχνε όσο θες τον χαμένο θησαυρό του Ιντιάνα Τζόουνς, τι συμβαίνει τελοσπάντων, τόση αναισθησία δυσκολεύομαι και γω να ψάξω να βρω από πού πηγάζει.
Η νύχτα όμως ήταν ωραία και χαλαρή. Κι επειδή διψούσα, φτάνοντας στο κέντρο σκεφτόμουν να σταματήσω κάπου να πιω μια μπύρα, και μετά να συνεχίσω σπίτι. Βρέθηκα στην κατάληψη της Λυρικής, πρόσθεσα άλλο ένα ποδήλατο στην ολλανδική ποδηλατοσύναξη που υπήρχε απέξω, εισήλθα καλλιτεχνικώς και έπεσα πάνω στη συνέλευση. Θα ανεβεί η Ζιζέλ; Πότε κι από ποιους; Ιδού η απορία!

ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΡΧΑΡΙΑ

Τύχη αγαθή, έλαχον βραβείου από την Αbttha, την οποία ευχαριστώ από καρδιάς και το δέχομαι ως δείγμα εξαιρετικής φιλίας, καθόσον το μπλογκερικόν αλληλοβραβείον καλείται Προξιμιδάδ, παρεμπιπτόντως, να πω ότι μου θυμίζει Βραζιλία συνάμα και παξιμάδι, ωραία και τα δύο, το πρώτο με σάμπα, ποδόσφαιρο, φτερά και στρινγκ, το δεύτερο με λάδι, ντομάτα, φέτα και κάπαρη. Αλλά τώρα εγώ ντρέπομαι να μοιράσω βραβεία, και θα σταματήσω το θέμα εδώ, για να επιβεβαιώσω και τον ισχυρισμό μου, ότι είμαι ανάποδη!
Σήμερα χαλάρωνα. Χαλάρωση σημαίνει πρώτα πρώτα μια μεγάλη μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο βουστροφηδόν στην Αθήνα και κατόπιν καφέ. Κι έπειτα πάλι βόλτα ελικοειδώς, με κατάληξη, όπου με βγάλουν διάφοροι μπερδεμένοι συνειρμοί, κι αυτή τη φορά με βγάλανε σ΄ένα άντρο προχωρημένου piercing και tatoo. Δεν είχα καμμιά όρεξη ούτε τατουάζ να χτυπήσω ούτε τρύπες ν΄ανοίξω, αλλά να μελετήσω ενδελεχώς τα άλμπουμ με τα σχέδια, το οποίο και έκανα καθισμένη άνετα σ΄έναν πέτσινο καναπέ. Επίσης συζήτησα με έναν από τους καλλιτέχνες εκεί για διάφορες τεχνικές και χρώματα.
Κάποια στιγμή ήρθε μια κοπέλα να καθήσει, ενόσω ο φίλος της θα πήγαινε μέσα στο εργαστήριο, προφανώς για τατουάζ. Το περιβάλλον πρέπει να της φαινόταν ήδη κάπως παράξενο και κοίταζε γύρω γύρω, τελικά ήρθε στον καναπέ και με ρώτησε ευγενικά, αν κάθεται κάποιος δίπλα μου, εχμ, ναι, της είπα, αλλά δεν πειράζει, δεν θα ενοχληθεί... Η κοπέλα κάθησε σχετικά αμήχανα, προς την άλλη πλευρά του καναπέ, με μαζεμένο το παλτό της, της λέω πάλι, αφήστε το εδώ, ας στριμωχτεί και λίγο... η κοπέλα με κοιτάει με απορία... είναι λίγο κακομαθημένο φαντασματάκι! Εκείνη μαζεύτηκε ακόμη περισσότερο ρίχνοντάς μου λοξά βλέμματα! Ή το χιούμορ μου είναι τελικά σκέτη κρυάδα ή όλοι σοβάρεψαν πάρα πολύ και πρόωρα, πού να ξέρω!
Πήρα τελικά κάτι χρώματα για άσχετα πειράματα και μου χάρισαν κι ένα πέτσινο βραχιόλι, που θα ζήλευε ο Μονομάχος και βγήκα με το ποδήλατο στα χέρια να χαζέψω περαιτέρω. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, δεν κοίταξα τίποτα άλλο, παρά κόλλησα σ΄ένα τραπεζάκι με κομπολόγια. Διάλεξα ένα υποκίτρινο-πορτοκαλί, με τριαντατρείς χάντρες μακρόστενες δουλεμένες σαν πολύεδρα, τα δόντια του καρχαρία, του σκύλου του επικίνδυνου! Έλα μωρέ, του λέω του μάστορα, που είναι καρχαρίας! Τσιπούρα είναι! Τι τσιπούρα, αληθινά δόντια καρχαρία, βαμμένα σε τσάι! Ναι, είναι ωραίο κομμάτι! συμπλήρωσε ένας φίλος του. Κάπως ελαφρύ, έκανα την δύσκολη. Χειροποίητο, κι άμα χαλάσει το κορδονάκι, να έρθεις, είμαι πάντα εδώ, ο Βλαδίμηρος ο Άραβος! (sic) Κι αυτός εδώ ο ωραίος, είναι ο Σπύρος, το καλό παιδί! Τότε ο Σπύρος το καλό παιδί καταντράπηκε κι άρχισε να χτυπάει ένα κομπολόι από μαύρο όνυχα, τσικ τσικ τσικ!