ΣΤΟ ΠΙΠΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΤΑΛΙΑ!

Βαριέμαι ν΄ασχολούμαι με τα ποταπά αβγά της σαρανταποδαρούσας, ειδικά τα Σαββατοκύριακα. Είναι απίστευτα βαρετό. Τώρα τ΄αβγά αυτά έχουν βράσει τόσο, που σφίξανε. Έτσι δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι στιγμής η υστερική απειλή για κλείσιμο της πρόσβασης στο Ίντερνετ. Αυτοί που εύκολα σηκώνουν το τηλέφωνο για να ρουφιανέψουν δεν φαντάζονται ότι κάποια άσχετη στιγμή θα στριμωχτούν από ανθρώπους γενικά καλόβολους. Έπειτα κάθεσαι, βλέπεις το ντόμινο, τρως σποράκια και γελάς.
Η απεργία δανεισμού από την βιβλιοθήκη καλά κρατεί. Ο δείκτης κίνησης έπεσε στα τάρταρα, αφού συμπαρίσταται και η μεγάλη βιβλιοφάγος Sulpice! Αποτελέσματα: μούδιασμα.
Βιβλία. Καιρός να διαβάσω τα βιβλία που μού χάρισαν τον Σεπτέμβρη καλοί φίλοι. Άρχισα το Suite Francaise της Irene Nemirovsky, όπου μιλάει για το Παρίσι τον καιρό της γερμανικής κατοχής. Παράλληλα, το Στον Ίσκιο των Ανθισμένων Κοριτσιών, του Μ. Προυστ. Καιρός λοιπόν για Προυστ (και για ουστ!). Διαθέτω επίσης έναν ωραίο Zippo, δωράκι κι αυτόν, ν΄ανάβω τα τσιγαράκια μου όταν διαβάζω ή όταν θέλω να φλομώσω ενοχλητικά έντομα. Επιπρόσθετα έχουν έρθει 2 Hifi, το ένα στο δωμάτιό μου και το άλλο σε παραθαλάσσιο ανάκτορο, για ν΄ακούμε στέρεο όσοι πιστοί από όπερα μέχρι ροκ και να φεύγουν όσοι δεν τά΄χουν καλά με τ΄άντερά τους.
Fleece! Μ' αρέσουν τα κουβερτάκια από φλις! Απλώνομαι, κι αφού περιποιηθώ καλά καλά τη γούνα μου χουζουρεύω. Αν μάλιστα έχει και κανένα μαξιλάρι από κάτω, είναι ο γατίσιος παράδεισος! Το πρόγραμμά μου είναι υπνάκος το πρωί 11-1 και το βράδυ 9-2, μετά άφτερ με βότκα πορτοκάλι και πορτοκαλί γατούληδες!
Όλα βαίνουν καλώς. Για τα υπόλοιπα, μια ντάλια!

KΡΑ ΚΡΑ!

Το γρουσούζεψα το θέμα "βιβλία". Διότι ξαφνικά χθες τ΄απόγευμα μού κατέστη αδύνατη η πρόσβαση στην τοπική βιβλιοθήκη. Όχι, δεν είναι προσωπικό το θέμα, απλώς εδώ μερικοί παριστάνουν τους έξυπνους, τους δήθεν υπεύθυνους (τεμπελχαναρέους) και εξαφανίζουν τα κλειδάκια, τα οποία μέχρι πρότινος μπορούσα να χρησιμοποιώ ελεύθερα. Οι συγκεκριμένοι τύποι δοκίμασαν φυτικές ίνες, κλύσματα, λάδι και ειδικά βότανα για την δυσκοιλιότητα, όμως η κατάστασή τους είναι τέτοια ώστε η επιστήμη σηκώνει πλέον τα χέρια ψηλά. Τέλος κάποιος κομπογιανίτης μάλλον τους πρότεινε νέο γιατροσόφι, να καταπιούν κλειδιά! Ε, λοιπόν, να τους κάτσουν!
Για να εξηγηθώ κάπως, εδώ υπάρχουν ιδιάζουσες συνθήκες, βάσει των οποίων είχα μαζί με άλλους εδώ και δύο χρόνια το δικαίωμα, όχι προνόμιο, να χρησιμοποιώ άνετα την βιβλιοθήκη. Βρίσκομαι πάνω σ΄έναν ξερό βράχο, στην άκρη της Ελλάδας, χωρίς πολιτιστική ζωή, ευκαιρίες ψυχαγωγίας ή ταξιδιού τα σαββατοκύριακα, ούτως ώστε ορισμένες δυνατότητες, όπως η βιβλιοθήκη ή το γυμναστήριο καθίστανται ζωτικής σημασίας. Ωστόσο πως μπορεί ν΄αντιμετωπίσει κανείς τους στόκους; Πότε κάνουν πως δεν ακούν, πότε λένε άσχετα, πότε προσβάλλουν, πότε διαβάλλουν, ώστε να τα παρατήσεις.
Τώρα λοιπόν ένας και καλά υπεύθυνος πήρε σπίτι του το κλειδάκι κατ΄εντολήν κάποιας που έχει το ακαταλόγιστο και που προσπαθεί να εμπνεύσει το σεβασμό εκβιάζοντάς τον, ώστε να την παρακαλάμε και να την γλύφουμε, για να τονώνεται το εγώ της. Ενημέρωση αρχικά ουδεμία, κατόπιν δική μου διαπίστωση ότι λείπει το κλειδί από το καθορισμένο σημείο και στη συνέχεια γελοίες δικαιολογίες αλλά και απειλές ότι θα φράξει και την είσοδο στους ηλ. υπολογιστές. Να φράξει το έντερό τους!
Καραφλά αβγά σαρανταποδαρούσας, ανέραστες μέδουσες, κράξιμο που θέλετε! Αλλά δεν θα περάσει έτσι αυτό. Επέστρεψα σήμερα το πρωί κάπου δέκα μισοδιαβασμένα βιβλία επίτηδες, και δεν ξαναδανίζομαι αν δεν αλλάξει η κατάσταση. Όπως και νά΄χει, μια κούτα δικά μου βιβλιαράκια από την Αθήνα τά΄χω φέρει για τον χειμώνα, με κόπο και υπέρβαρο στ΄αεροπλάνα. Κι όσο για το ίντερνετ, ε, το πολύ πολύ τα λέμε τα Χριστούγεννα. Υπάρχουν κι άλλες δραστηριότητες καλές, αλλά βλέπετε τα αβγά της σαρανταποδαρούσας δεν διαθέτουν φαντασία.
Παρά ταύτα, έτσι για το άχτι μου και για την χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ δεν θα τους περάσει! NO PASSARAN! Στο τέλος τέλος θα πέσει το μόνο που ταιριάζει στα μικρόψυχα ρουφιανοειδή ανθρωπάρια: ΚΡΑΞΙΜΟ!
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο σύνθημα: Χρηστικές βιβλιοθήκες απ΄άκρη σ΄άκρη της Ελλάδας!
ΥΓ1. Μ΄αυτά και μ΄αυτά θαμπώνει η πλούσια ημίμακρη γούνα μου! Α, μη μου ζαλίζουν τον έρωτα!

Tango Cantoble!

New blog on the block! Kαλωσορίζω το μπλογκ Bourek που υπογράφει η Sulpice, και για το οποίο έχω την πρώτη κατ΄αποκλειστικότητα ενημέρωση και το ανακοινώνω. Διαθέτει και γατάκι άσπρο ονόματι "Ρορό". Ελπίζω να βάλει καμιά φωτό, γιατί είναι γλύκας. Βέβαια, ως νεοφώτιστη έχει μπλέξει αρκετά με τις ρυθμίσεις αλλά υποθέτω σιγά σιγά θα τα βγάλει πέρα καθώς την εμπνέει ένα φλογερό πάθος να εκθέσει πράγματα και καταστάσεις. Τί ακριβώς, δεν έχω ιδέα, κάτι για μπουρέκια, μπιφτέκια ... θα σας γελάσω. Aλλά, χμ, ψιλοπείνασα.
Στα δικά μας. Όταν δεν ασχολούμαι με την γούνα μου, διαβάζω βιβλία. Τη ρημάδα την τηλεόραση δεν την ανοίγω ούτε γι' αστείο. Δεν την απεχθάνομαι, τη βαριέμαι. Είναι ψηλά τοποθετημένη και την έχω ξεχάσει εκεί δυο χρόνια κλειστή. Μόνο βιβλία ανοίγω, εφημερίδες, περιοδικά, ίντερνετ, πόρτες, παράθυρα και βέβαια ράδιο! Εδώ στο Βράχο πιάνω μετά τις 12 πμ. ΚosmosFM.
Σήμερα άκουσα τρεις φορές όλο το δεύτερο CD των Gotan Project, Lunatico. Mμμ, Τango συνδυασμένο με cantoble, μέχρι τελικής πτώσης. Μια ευγενική ψυχή προθυμοποιήθηκε να με μάθει να χορεύω, αλλά υπήρξαν κάποια προβλήματα συγχρονισμού και ξενυχιάσματα. Κατά τ΄άλλα καλά. Μάλλον φταίνε τα ρέιβ πάρτυ, με χαλάνε.
Επειδή η ερωτική περίοδος εκφυλίστηκε τις τελευταίες μέρες στο ποιος γατούλης θα φάει τον άλλον, εγώ στο μεταξύ κάνω επιμελημένο beaute και διαβάζω τον Εξάδελφο Πονς του Μπαλζάκ, και μερικά ακόμη βιβλία ταυτόχρονα (το κακό ελάττωμα), το Βασιλιά Ληρ, τη βασίλισσα Νεφερτίτη, το Μωρίας Εγκώμιο του Εράσμου, την Ιστορία της τρέλας του Φουκώ (must!), τα Παιδικά και Εφηβικά Χρόνια του Τολστόι και δεν θυμάμαι τί ακόμη, ανάλογα τη διάθεση.
Άκουσα ένα σχόλιο για την Μαρκησία! Μα, δεν ξέρω τί κάνει, έχω χάσει λίγο την επαφή, αλλά θα την ξαναβρώ, όταν μαζευτεί το μυαλό μου, γιατί έχει πάθει σύγχιση από την αρνητική αύρα που εκπέμπουν μερικοί μερικοί δω γύρω. Τί να σας πω. Θρασύδειλα, ύπουλα, μουτρωμένα μονομανή γατάκια με κομμένες ουρές και θαμπή γούνα! Πφ, και τέλεια έλλειψη τρόπων!
Όμως να μην φανώ αχάριστη, υπάρχουν και καλοί φίλοι και γνωστοί, ώστε να σπάει και να φεύγει μακριά το κύμα της μιζέριας!

Αχινιοί

Η ηλεκτρονική κατάσταση εδώ έχει τ΄αγκάθια της. Είναι πιο πολλά κι απ΄των αχινών ή αν προτιμάτε "αχινιών". Το είδος βρίσκεται εν αφθονία, τα βράχια βρίθουν απ΄αυτούς. Να φανταστείτε, έχουν επηρεαστεί και τα μαλλιά μου, δεν υπάρχει και κομμωτήριο. Θα μού πείτε, μπα, κάν΄τους "αχινιοσαλάτα". Λάδι και λεμόνι. Ό, τι περισσέψει, θα χρησιμοποιηθεί στο hair styling και σε μάσκες ομορφιάς. Ειδικά μετά τις πυρκαγιές το ελαιόλαδο κρίνεται είδος υπερπολυτελείας.

Αλλά, που να πάρει η ευχή, δεν έχω το ειδικό εργαλείο και τον απαραίτητο χρόνο! Το πρωί δουλειά, ενίοτε και τ΄απόγευμα και τα βράδια χορεύτρια. Αναζητώ τον χαμένο χρόνο και τους χαμένους γατούληδες! New kid on the block: Lucky, ο ασπρόμαυρος γατούλης. Ούτε ενός έτους δεν είναι και προσπαθεί να επιβληθεί στην περιοχή, όπου μετά την ανεξήγητη εξαφάνιση του στιβαρού Ρένου, κανείς γάτος δεν έχει αποδειχθεί αναμφισβήτητος κυρίαρχος. Την παραμονή των εκλογών ο Lucky οργάνωσε rave party από τις 2 πμ. ως το ξημέρωμα. Γύρω του χορεύαμε τρεις βελουδένιες μαύρες υπάρξεις με βραδινές τουαλέτες. Ο χορός διαλύθηκε απότομα όταν από τον κήπο περάσαμε στο φουαγιέ για ένα τομάτο τζους, όπου ενοχλήθηκε από τις ζωηρές συζητήσεις μας ένας άξεστος στρατιωτικός, καθόλου κομιλφό και μας εξεδίωξε πετώντας πάνω μας άρβυλα και αχαρακτήριστες εκφράσεις.
Για τους αχινιούς που λέγαμε. Αυτό το ποστ γράφτηκε σε δύο δόσεις, η σύνδεση είναι πιο αργή κι απ΄την κίνηση της ουράς μου όταν λαγοκοιμάμαι και σας αφήνω διότι πρέπει να προλάβω το πλοίο!

Θερμός Νότος

Επιτέλους επέστρεψα στον κήπο μου! Τον έλεγξα σπιθαμή προς σπιθαμή και τον σημάδεψα σχολαστικά. Παρατηρώ την ύπαρξη μιας μικρής λευκής κότας - την περιφρονώ αν και την παρακολουθώ. Επίσης κυκλοφορούν δύο γάτοι με κυκλωτικές κινήσεις πάντως κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις. Το βράδυ κοιμήθηκα στο μπαλκόνι άλλου δωματίου γιατί βρήκα στο δικό μου δυο τραγουδίστριες, ευτυχώς προσωρινά.
Ωραία είναι εδώ στο Βράχο. Σκέφτομαι να πάω αργότερα για μπάνιο, μόλις ξεμπλέξω από τις γραφειοκρατικές, καυτές, αηδιαστικές ανακατωσούρες και μαλακοδουλίτσες. Βέβαια μην φανταστείτε καμιά χρυσή ακτή. Βράχος είπαμε αλλά με τη σαιζ-λονγκ του, την ομπρελίτσα του, τη μουσική του και τη γρανίτα
ροδάκινό του.
Αν και προς το παρόν μάλλον θα πάρω το μπουκάλι με το νερό μου και τη λεπτή πετσέτα μου τύπου χαμάμ να πάω κάπου με περισσότερη ησυχία,ώστε να αναγνώσω και τα μπεστ σέλλερ μου, αν και δεν το βλέπω, αφού μας έχουν φάει οι ατέρμονες συζητήσεις επί φλεγόντων θεμάτων.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους πυροπαθείς της Ηλείας, ειδικά όσους η μοίρα έστειλε σε νοτιότερα θερμά εδάφη!

Σκέφτομαι


Σκέφτομαι κι αναπολώ. Τον κήπο του μουσείου Rodin. Le Jardin de Varenne. Αθέατος απ΄έξω, ένας μεγάλος φροντισμένος κήπος με τα γλυπτά του καλλιτέχνη, με παγκάκια στη δροσιά, με το καφέ όπου ήπια εσπρέσσο κι έφαγα ένα μπολ φράουλες. Στη βίλλα όπου για δυο χρόνια φιλοξενήθηκε κάποτε ο Ρίλκε. Φέτος υπήρχε εκτός από την μόνιμη έκθεση κι ένα αφιέρωμα στην ιαπωνική συλλογή του Rodin, ζωγραφιές ιαπώνων καλλιτεχνών από τους οποίους εμπνεύστηκε.

Αφότου γύρισα απ΄το Παρίσι ψήνομαι και καίγομαι. Ανάπαυση πουθενά. Δεν είναι ο καύσωνας. Είναι η θλίψη των πυρπολημένων ημερών. Απόψε κοντά στην Πανσέληνο θα φανεί ο κόκκινος πλανήτης. Για κάποιους το φεγγάρι είναι κόκκινο. Στάχτη καλύπτει τις επιφάνειες. Έρχεται με τον αέρα σαν πληγή του Φαραώ.

Αφόρητη πένθιμη Αθήνα. Δεν κρατήσαμε πράσινο, δεν αφήσαμε λίγο αέρα, οι εσωτερικοί κήποι έγιναν σιχαμένοι φωταγωγοί. Σαν σε μια πολιορκημένη πόλη φθάνουν οι ζοφερές ειδήσεις για τα εκτός των τειχών. Τα εντός ήδη κάηκαν.

Δεν μπορείς ν΄αφήσεις την καρδιά σου στην Ελλάδα. Θα μαυρίσει. Θα γίνει καμμένη φρυγανιά.

COCO A PARIS!

Bonjour! Ena ptite post apo tin BNF, tin Ethniki Bibliothiki tis France! Dystixws den ehw elliniko pliktrologio edw. Vriskomai sto tmima B, opou periodika, mousiki, cinema, etc. Einai enas wraios, anetos xwros, simera savato dwrean gia tous touristes san kai mena. Krima pou den mporw na mpw sto tmima E me tin Litterature Orientalle! Ftu! Oso gia tin Barroness katadythike sto ereunitiko tmima, ekei pou sapizoun oi sofes dianoies, ki egw aliteuw kai flertarw me Koreates kai Afrikanous. Pros apofygin parexigisewn, prokeitai gia alli Barwni, ohi ekeini twn Exohikwn Dialogwn, pantws exisou mia altess, upsilotati! Sto diadromo tis Bibliothikis simera parousiazetai mia fwtografiki ekthesi tis Vogue. O parizianikos kairos einai poly mesogeiakos me ilio. Efyge h synnefia twn teleytaiwn triwn hmerwn! Alla na legetai, drosistike h gouna mou sto Paris. Elpizw na min to gyrisei se kauswna! Twra tha egkataleipsw ton xwro tis dianoisis kai tha paw apenanti sto Dekathlon na dw eidi podilatou. Polu podilato kykloforei sto Paris fetos. Yposxomai hmerologio me ta highlights otan epistrepsw! Abientot!

ΕΞΟΧΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΙΙΙ

Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ (α)
- Ελάτε Μαρκησία μου, αφήστε το καλάθι σας και καθήστε στη σκιά, ορίστε, στην αγριομουσμουλιά έχει αρκετή δροσιά, να συνέλθετε από τις αναπάντεχες εντυπώσεις. Ξέρετε, αγαπητοί μου φίλοι, είχαμε απρόοπτες συναντήσεις στο βουνό και η Μαρκησία μας ταράχθηκε λίγο ... πάω να φέρω λίγο νερό από την πηγή... Σολφινό, μού δίνετε το φλασκί, σας παρακαλώ;
- Μα τί συνέβη, Μαρκησία ντε Πουκμοντόν, είστε κάπως χλωμή, και το φόρεμά σας ... α, έχει σχιστεί...
- Ω, τίποτα, Σεσίλ, θα σας τα διηγηθώ όλα, είχαμε μια εμπειρία ασυνήθιστη...
- Ορίστε, Μαρκησία μου, το νερό, είναι κρυστάλλινο, ό, τι πρέπει για να δροσιστούν οι αισθήσεις.
- Ευχαριστώ, Ριγκόλ, είστε ένας ιππότης!
- Τιμή μου, πόσο μάλλον που είναι απολύτως αδύνατον να αρνηθεί κανείς τις υπηρεσίες του σε σας!
- Αλλά θα θέλαμε να μάθουμε τί συνέβη!
- Φυσικά, χερ Σολφινό, αν υποσχεθεί η μαντμαζέλ Σεσίλ, ότι θα κρατήσει την ψυχραιμία της!
- Α, μείνετε ήσυχη, δεν θα ταραχθώ, έχετε ήδη εξάψει την περιέργειά μου τόσο, ώστε ό, τι και ν΄ακούσω δεν θά΄ναι τρομερότερο από το να μας αφήσετε με την απορία!
- Είχαμε προχωρήσει βαθιά μέσα στο δάσος και παρά τις επιφυλάξεις του κυρίου ντε Ριγκόλ, ότι θα μπορούσε ν΄αποβεί επικίνδυνο, αγνόησα τις προειδοποιήσεις του επιμένοντας να γεμίσω το καλάθι μου με τα καλύτερα μανιτάρια και τα πιο αρωματικά και ποικιλόχρωμα βατόμουρα. Παραβλέποντας λοιπόν το ότι το φόρεμά μου κουρελιαζόταν από την δύσβατη αγριοβλάστηση, είχα εγκαταλείψει πια το μονοπάτι, ενώ ο κύριος ντε Ριγκόλ ακολουθούσε προσεκτικά. Ερευνώντας τις ρίζες των δένδρων για μύκητες, άκουγα καταγοητευμένη το κελάηδημα αόρατων ωδικών πτηνών και μεθούσα από το άρωμα του άγριου μαύρου πεύκου, κι ήταν σαν να είχα εισέλθει σ΄έναν μυθικό κόσμο... όταν, όταν ένας πυκνός θάμνος λίγα μέτρα μακρύτερα θρόισε και, ω, ένα τριχωτό τέρας εμφανίστηκε μυρίζοντας τον αέρα και στυλώνοντας τα στρογγυλά μαύρα του μάτια επάνω μου! Έβγαλα τότε μια κραυγή, ωστόσο έμεινα ακίνητη, όπως ακίνητη στεκόταν απέναντί μου και η αρκούδα, διότι περί μιας μεγάλης καφέ αρκούδας επρόκειτο. Με τον ήχο κλαδιών που έσπαζαν, έφτασε δίπλα μου ο κύριος ντε Ριγκόλ, με κάλυψε με το σώμα του και πρότεινε το πιστόλι του με στόχο το ζώο, μα η αρκούδα ανασηκώθηκε στα δυό της πίσω πόδια, κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι της και ρουθούνισε δυνατά. Η θέση μας καταλαβαίνετε ήταν βέβαια δεινή, παρά ταύτα το θέαμα είχε κάτι γοητευτικό που με κρατούσε καθηλωμένη. Ένιωθα σαν να έβλεπα όνειρο, σαν μια υπνοβάτις. Πιο πρακτικός ο κύριος ντε Ριγκόλ ήταν έτοιμος να πυροβολήσει, συνειδητοποιούσα ωστόσο πως τα πράγματα θα χειροτέρευαν αν δεν σκότωνε το θηρίο ακαριαία με τη μοναδική του σφαίρα, ήδη το ζώο είχε εξαγριωθεί αρκετά από την εισβολή μας στην περιοχή του, και τότε συνέβη κάτι εκπληκτικό...
- Μαρκησία μου, εμείς καθόμασταν εδώ ήσυχα ήσυχα κουβεντιάζοντας, ενόσω εσείς διατρέχατε έναν τέτοιο κίνδυνο!
- Αχ, μην διακόπτετε, καλέ μου χερ Σολφινό, ανυπομονώ για την συνέχεια! Εφόσον είναι εδώ μαζί μας σώοι και αβλαβείς, δεν χρειάζεται πια ανησυχία! Μόνο που εγώ δεν θ΄αποτολμήσω να πάω βαθιά μέσα στο δάσος, αφού έχει επικίνδυνα θηρία!
- Χερ Σολφινό, μού δίνετε λίγο ταμπάκο; Ευχαριστώ πολύ. Μμμ, έχει ιδιαίτερα λεπτό και πικάντικο άρωμα! Το φέρατε μαζί σας απ΄το Νέο Κόσμο;
- Όχι αγαπητή μου, μού δώρισε μερικές λίβρες ένας φίλος Κόμης που με φιλοξένησε κατά το πρόσφατο ταξίδι μου στο Λεβάντε... αλλά, παρακαλώ, συνεχίστε!
- Εκείνη την δραματική στιγμή, όπου φαινόταν πως ο χρόνος είχε παγώσει σαν το αίμα στην καρδιά μας, ακούστηκε ένα κοφτό, οξύ σφύριγμα. Η αρκούδα αφουγκράστηκε ένα δευτερόλεπτο το μυστηριώδες κάλεσμα, μούγκρισε υπόκωφα και υποχώρησε μέσα στα πυκνά φυλλώματα. Ο κύριος ντε Ριγκόλ μού έπιασε σιωπηλά το χέρι για να με οδηγήσει πίσω στο μονοπάτι, μα πριν προλάβουμε να κάνουμε δέκα βήματα, σταθήκαμε πάλι σαστισμένοι. Μπροστά μας βρισκόταν προφανώς ο αόρατος σφυριχτής και σωτήρας μας. Αλλά τί αλλόκοτη παρουσία! Ένας άνδρας κοντός με ηλιοκαμμένο δέρμα και άσπρη κόμη και γενειάδα τόσο μακριά που κάλυπτε σχεδόν το επίσης δασύ του στήθος. Ήταν , με συγχωρείτε, ολόγυμνος, δίχως ένα ρούχο, ούτ΄ένα κόσμημα. Το μόνο αντικείμενο που κρατούσε ήταν ένα μικρό δίχτυ από κλιματσίδες. Αντικρύζοντάς τον τρόμαξα πιο πολύ κι από την θέα της αρκούδας, αλλά πάλι έμεινα ακίνητη, παρά την πρωτόγονη απρέπεια της εμφάνισής του και δεν άργησα να καταλάβω τον λόγο. Τα μάτια του ήταν βαθυγάλανα και σπιθοβολούσαν με μια μαγνητική δύναμη.

ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ!

Τουρισμός στη Γη του Πυρός. Δεν είναι ότι είδα το αφιέρωμα στο περιοδικό πως-το-λένε κι έτρεξα να πάω εκεί. Βρίσκομαι ήδη πανευτυχής στη Γη του Πυρός, στην Πόλη του Αποθεωμένου Τσιμέντου και κάνω τουρισμό με σακίδιο και μπιμπερό γεμάτο παγωμένο καφέ. Καφτή βροχή 350 βαθμών Κελσίου υπό σκιάν. Οδός Φωτεινού Πανεπιστημίου: δύο ασπρόμαυροι γατούληδες με γραβάτα στέκονται μες τον ήλιο και προτείνουν τη βίβλο του Μόρμον. Τους βλέπω από μακριά. Ω, τους έρημους, αν καταρρεύσουν θερμοπληγμένοι, θα ανακηρηχθούν μάρτυρες της ιεραποστολής! Σκέφτομαι ως καλή χριστιανή: Να τους καλέσω για παγωμένο καφέ και νερό να τους σώσω; Ξανασκέφτομαι ως καλύτερη χριστιανή: Μμ, θα βρουν το μπελά τους. Μάλλον προτιμούν τα πυρωμένα σφυριά του ήλιου από τα πυρακτωμένα ξίφη των ιεροεξεταστών.
Πιο πέρα ένας υπάλληλος του δήμου με σομπρέρο και φόρμα κάθεται δίπλα σ΄ένα καρότσι οικοδομής. Σε λίγο ο Μεξικάνος σηκώνεται και ποτίζει το γρασίδι. Δύο περιστέρια πίνουν νερό. Παρακάτω ένα τρίο εγχόρδων. Καλύτερα τα πράγματα, βρίσκονται τουλάχιστον στη σκιά και παίζουν υπέροχα. Στο γύρισμα της στοάς, μια γριά τσιγγάνα κάθεται με άνεση απέναντι σ΄έναν νεαρό που πίνει καφέ, τού ζητάει νερό και τσιγάρο με αντάλλαγμα μια καφτή μοίρα.
Αργότερα περνάω πάλι αναγκαστικά από τον τόπο μαρτυρίου των Μορμόνων. Είναι ακόμη εκεί, ψήνονται στο γκριλ, με χαιρετούν, τους χαιρετώ. Είναι τρελοί αυτοί οι Μορμόνοι!
Περπατώ λίγο ακόμη στην καρδιά της Αίτνας. Καψαλιάζεται η γούνα μου. Χώνομαι στο πρώτο βιβλιοπωλείο που βλέπω, πριν αφήσω τα κόκαλά μου καρβουνιασμένα στην άσφαλτο. Βαδίζω τυχαία σ΄ένα πάγκο και το πρώτο βιβλίο που τραβάει την προσοχή μου είναι του Jon Krakauer, Kάτω από την σημαία του ουρανού. Μια ιστορία θρησκευτικού φανατισμού. Πρόλογος Σώτης Τριανταφύλλου, 2003. Τί με τράβηξε; Η φωτογραφία του εξωφύλλου, ένας κόκκινος βράχος στην έρημο της Αριζόνα πέρα απ΄την Άγρια Δύση. Ανοίγω, ξεφυλλίζω, ιδού! Αφορά στους Μορμόνους. Καφτή μέρα καφτές συμπτώσεις.
Στο καφέ του βιβλιοπωλείου ένας παπάς ψάχνει μια βιογραφία της Μελίνας Μερκούρη. Μια κυρία μιλάει έντονα μ΄έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου στο τηλέφωνο σχετικά με μια παρεξήγηση. Δυο τύποι διορθώνουν ένα δοκίμιο 400 σελίδων. Ιδρώνω στον κλιματισμό. Παρακαλώ έναν καφέ. Έναν κουβά νερό. Όχι, καλύτερα την κάνουλα. Και μια πετσέτα βελουτέ απορροφητική. Κι ένα σταχτοδοχείο... α, νά΄το.
Ομοιοπαθητική: δώστε μου έναν οποιοδήποτε φανατισμό. Φλόγα ενάντια στην κάψα. Προτιμώ τον φανατισμό του έρωτα. Δροσίζει και αναδομεί τα καμμένα κύτταρα. Του εγκεφάλου και του όλου. Επίσης προτιμώ την μουσική. Για σήμερα έθνικ, αφρικάνικη ή λατινοαμερικάνικη. Όλα καίγονται, είπε ο Βούδας στρογγυλοκαθισμένος κάτω από΄να δέντρο. Ο δε Χριστός προτιμούσε ασφαλώς τους κήπους.
Υστερόγαμον. Δελτίον Πειδήσεων: Ζευγάρι μεταφέρθηκε εσπευσμένα στις πρώτες βοήθειες λόγω θερμοπληξίας από παρατεταμένο εναγκαλισμό.

ΚΙ ΑΝ ΕΠΕΦΤΕ, ΑΞΙΖΕ!

Με αφορμή την φωτογραφία του Ίκαρου:
Πρώτη πτήση της ζωής μου με δικινητήριο και προορισμό μικροσκοπικό νησάκι του Αιγαίου. Ενθουσιασμός! Μέσα στο σκάφος λίγα πρόσωπα, χαλαρότητα. Γαλάζιο του Αιγαίου παντού, σκόρπιες βραχονησίδες διακρίνονται. Εικοσιπέντε λεπτά πτήσης προς την ανατολή του ήλιου. Κάθετη προσγείωση στον κόκκινο βράχο, γκρεμός κι αφρισμένα κύματα, ένα αρειανό τοπίο στην εσχατιά της Ελλάδας.

Δεύτερη πτήση με μεγάλο σκάφος, Αθήνα - Ρόδος. Πρωί, διασχίζουμε την πυκνή συννεφιά, και τότε...γοητεία! Ονειρικές κρουστόλευκες εκτάσεις. Δεν φοβήθηκα ποτέ τ΄αεροπλάνα, αν και ταξίδεψα κάπως αργά αεροπορικώς. Σκέφτομαι: Και νά ΄πεφτε τώρα, άξιζε, που αξιωθήκαμε τη χάρη αυτής της θέας!

Τρίτη πτήση Αθήνα - Παρίσι. Α, επιτέλους, μετά την κάθοδο στην κόλαση της έκδοσης διαβατηρίου, η άνοδος στον έβδομο ουρανό! Ξένη εταιρία, ωραίοι ευγενικοί άνδρες αεροσυνοδοί! Μια γυναίκα αεροσυνοδός, πολύ αδύνατη, γλιστράει σαν σελίδα μεταξύ τρέιλερ και σειράς καθισμάτων. Σχήματα ώχρας στο μπλέ: τα ελληνικά νησιά, τα νησιά της Μεσογείου, η απέραντη επίπεδη Ευρώπη. Συννεφάκια συντροφεύουν την πτήση. Γκουρμέ: σολωμός, φρουτ ντι μερ, μουστάρδα ντιζόν, δένω καλά τη ζώνη μέχρι να περάσει η πικάντικη επήρεια. Αμερικάνικη αθλητική ομάδα: - Γουόου! Γες! Λουκ ατ δέαρ, γουόου!

Πτήση με γατάκι. Μικρό γατάκι στην χειραποσκευή. Κοιμάται. Είναι μαύρο και δεν φαίνεται. Έλεγχος: - Τί είναι αυτό; - Γατάκι. -Α, γατάκι. Το βγάζετε; -Νάτο! (γαμώτο, ξύπνησε!). Περνάμε αγκαλιά τον έλεγχο. Γεμίζω τρίχες. Αλλού το σακ κι αλλού το κουβερτάκι. Μαζεύω συμπράγκαλα. Βλέπω δίπλα μου έναν τύπο κοιτάει στραβά.

Στο αεροσκάφος ψάχνω την θέση μου. Α, μάλιστα, δίπλα στον ξινό!

Αεροσυνοδός: - Τί είναι αυτό; -Γατάκι! - Α, γατάκι! παρακαλώ να το δέσετε στην διπλανή κενή θέση με τη ζώνη!! (Το σακ του δηλαδή). Στην απογείωση το γατάκι ξυπνάει πάλι. Μιιιιιι...υυυ...χχχ... Ο τύπος λοξοκοιτάει. Μια κυρία απέναντι: -Α, τί έχετε εκεί, γατάκι, αχ, αχ, να το δω, μμμ, είναι μαύρο, μόνο τα μάτια του φαίνονται...

Ανοίγω λίγο το φερμουάρ να το δει. Βγάζει πρώτα το κεφάλι του. Κυρία: - Αχ, χρυσό μου, το καημένο, το χρυσούλι μου!

Το χρυσούλι βγάζει κι ένα ποδαράκι και προσπαθεί να φύγει. Προσγειώνεται στο διάδρομο, το βουτάω. Δεν πρόκειται να ξανανοίξω το φερμουάρ!
(Από το ημερολόγιο της Πουκ)

Ο ΜΠΑΧ ΚΑΙ Η ΙΤΙΑ

Τα πρωινά ξυπνάω γλυκά με μουσική. Κλασσική μουσική. Συνήθως ακούω το κονσέρτο σε φα μείζονα για δύο τρυπάνια, δύο σφυριά και σβουράκι κοντίνουο. Επίσης αγαπημένες άριες κλασσικού ρεπερτορίου - Έι, Μοχάμεντ πιάσε το σκοινί, πιάσε το σκοινί...! ή το, Α, εγώ είμαι ο μάστορας, ο μάστορας αυτός, ο μάστορας! Συχνά υπάρχει και η ποικιλία της οπερέτας, Πάλι πετάς βρομόνερα απάνω μας, μωρή, θα την φωνάξω την αστυνομία να δεις εσύ!
Αφού λοιπόν ξυπνήσω και τεντωθώ, κάνω κι έναν πρόχειρο έλεγχο για περιστέρια γύρω γύρω, μπαίνω στο δωμάτιο. Χμ, η Πουκ δεν καταλαβαίνει ούτε από μουσική ούτε από όπερα. Κοιμάται διαγωνίως. Ξύνω ελαφρά το πόδι της, τίποτα. Το δαγκώνω λίγο, τίποτα. Πρέπει να μεταχειριστώ δραστικότερα μέσα. Κάθομαι δίπλα στο κρεββάτι κοντά στ΄αφτί της και τραγουδάω καλλίφωνα, Ξύπνα αγάπη μου, η νύχτα τέλειωσε, θέλω το ψαράκι μου, τ΄αστέρια σβήσανε, ψαράκι, βραστό ή ψητό, ψαράκι, ψααρράκιιιι...! Αλλά τίποτα και πάλι. Τότε πια ανεβαίνω στο γραφείο, βρίσκω το μπρελόκ με τα κλειδιά και το κουδουνάκι απ΄το πορτοκαλί λουράκι που δεν καταδέχθηκα ποτέ να φορέσω, πετάω την αρμαθιά στο πάτωμα, και μ΄ένα εντυπωσιακό άλμα βρίσκομαι στην άλλη άκρη του δωματίου κι αρχίζω να παίζω με την ξύλινη σφήνα της πόρτας. Επιτέλους πια τα μέτρα αποδίδουν και σερβίρομαι το πρωινό μου.
Κατόπιν είπα να πάω μια βολτίτσα να πιω έναν εσπρέσσο στρέτο. Είχα όρεξη για περπάτημα. Συνήθως περπατώντας ακούω ραδιόφωνο με ακουστικά. Είναι το τρίτο ραδιοφωνάκι αυτό που έχω μέσα σε έναν χρόνο, αφού το πρώτο εκλάπη μαζί με το σακίδιο, το δεύτερο έπεσε στη θάλασσα και μουγγάθηκε σαν ψάρι, αλλά και τούτο το τρίτο κολλάει πια απ΄ τις πολλές τούμπες. Λατρεύω το ράδιο, και είναι ένα από τα πράγματα που χαίρομαι όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, γιατί έχει πολλές συχνότητες.
Περπατούσα λοιπόν αργά πρός το Κολωνάκι χαζεύοντας, για να βγω έπειτα Σύνταγμα κι είχα αρκετό χρόνο μέχρι να βαρεθούν το χουζούρι τους στα κλιματιστικά και ν΄αποφασίσουν να βγουν έξω οι φίλοι μου. 'Ακουγα το κονσέρτο για δυο βιολιά σε φα ελάσσονα του Μπαχ, και απορούσα πώς δεν χανόταν το Τρίτο, χμ, είχα βιαστεί, γιατί ό,τι περίμενα στην συνέχεια ν΄ακούσω τ΄ ακροβατικά του Παγκανίνι....αλλάζει ξαφνικά η συχνότητα και πιάνω τον.. Χρόνη Αηδονίδη - σαστισμένη απ΄την επαναφορά στα καθ΄ημάς κλασσικά, πέφτω μαζί με την Ιτιά πάνω σ΄ έναν γατούλη με μελαχροινό μακρύ μαλλί, και τί μού λέει, ω, τί ωραία ακουστικά κουνουπί!, Ε, τί; απαντώ, Τ΄ακουστικά, χρώματος κουνουπί, πρασινουλί! και μ΄ αποτέλειωσε!

ΕΞΟΧΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ II

- Μαντμαζέλ Σεσίλ, είμαι βέβαιος ότι οι επιφυλάξεις της σεβαστής μητέρας σας θα έχουν διασκεδαστεί πλήρως μετά το γράμμα που τής στείλατε με τον ιπποκόμο μου, περιγράφοντάς της πόσο ωραία περνάτε με τη συντροφιά μας, κατόπιν φυσικά και των διαβεβαιώσεων της αγαπητής μας Βαρώνης, ότι οι συναναστροφές σας εδώ διέπονται απαρέγκλιτα από τους κανόνες της πιο αυστηρής ευπρέπειας και τους ευγενείς τρόπους της καθώς πρέπει συμπεριφοράς. Συγχωρείστε μου το θάρρος να παρατηρήσω, ότι στο πρόσωπό σας διακρίνω ικανοποίηση και χαρά, που οφείλονται, υποθέτω, στην έξοχη ανταμοιβή των κόπων, τόσο των δικών σας όσο και των φίλων σας να κάμψουν την σθεναρή αντίσταση της μητέρας σας. Είναι φανερό ότι η υγιεινή ατμόσφαιρα του βουνού αποτελεί τη δικαίωση των φιλότιμων αυτών προσπαθειών!
- Ω, χερ Σολφινό, η ίδια ακόμη δεν το πιστεύω, ότι η μητέρα συναίνεσε ν΄ανταποκριθώ στην πρόσκληση της Βαρώνης, παρότι κανένας στον κύκλο της μητέρας μου όχι μόνο δεν θά ΄χε να της προσάψει τίποτα, μα αντιθέτως έχει αξιοσέβαστη φήμη. Αν και νιώθω το έντονο άρωμα των άγριων λουλουδιών και οι αχτίδες του ήλιου με θερμαίνουν γλυκά ... αχ, νομίζω ότι ονειρεύομαι, κι αν ονειρεύομαι, σας παρακαλώ μη με ξυπνήσετε! Είναι τόσο ωραία εδώ, μακριά απ΄ το πληκτικό οικοτροφείο ή το πένθιμο σπίτι μου!
Γνωρίζετε ότι η μητέρα μου εμπνέεται από πολύ αυστηρές αρχές, τις οποίες επιπλέον εφαρμόζει σχολαστικά. Φαίνεται, ωστόσο, πως έγινε αυστηρότερη από τότε που ο πατέρας μάς εγκατέλειψε για εκείνην την εκκεντρική κυρία, δεν επιθυμώ ν΄αναφέρω τ΄όνομά της, και μόνη η σκέψη αυτού του προσώπου προκαλεί ταχυκαρδία σε μένα, λιποθυμικές τάσεις στη μητέρα, και αρκεί η μνεία του για να εκτραπεί η συζήτηση από τα όρια της αξιοπρέπειας. Τουλάχιστον αυτή είναι η γνώμη του κύκλου της μητέρας μου και του αββά Κρον. Ο αιδεσιμώτατος αββάς Κρον είναι ο εξομολόγος της μητέρας μου αλλά και δικός μου. Αυτό βέβαια δεν μ΄αρέσει και τόσο, γιατί είναι αγέλαστος και στυφός, μα δεν τολμώ να διαλέξω κάποιον άλλον πνευματικό, διότι θα αυτό η μητέρα μου θα το ελάμβανε ως προδοσία στο πρόσωπό της, αφήστε που θα προσβαλόταν και για λογαριασμό του αιδεσιμώτατου! Πάντοτε επιβεβαιώνει την απεριόριστη ευγνωμοσύνη της στον αββά, διότι την εστήριξε όσο κανείς στην συμφορά που της έλαχε, την εβοήθησε ν΄αντιμετωπίσει αξιοπρεπώς τα κουτσομπολιά και τους ψιθύρους, ν΄ αποκρούσει τους θρασείς προικοθήρες και να διατηρηθεί στο ύψος της εξέχουσας κοινωνικής της θέσης... Όμως, να, θα το εμπιστευθώ σε σας, που μού έχετε δώσει απτά δείγματα της φιλίας σας, καθώς μάλιστα δεν κινδυνεύω από τα βλέμματα των φιλοπερίεργων των σαλονιών, το ομολογώ, στο σπίτι της μητέρας μου πλήττω πιο πολύ κι απ΄ το οικοτροφείο του Αγ. Σουλπικίου, επειδή η μητέρα λόγω της αυστηρής στάσης που της έχει συστήσει ο αββάς Κρον, αποφεύγει κάθε είδους κοσμικότητα. Να φανταστείτε δεν δέχεται άλλο κόσμο στο σαλόνι μας, παρά δύο γηραιές θείες και μια παλιά της φίλη, κι αυτό κάθε δεύτερη Τετάρτη του μήνα. Όσο για εξόδους, τίποτα, ακόμη και το θεωρείο μας στην Όπερα τό΄χει παραχωρήσει στους ξαδέλφους μου... εμένα δεν μού επιτρέπεται να βγω, για να μην εκτίθεμαι στην κακολογία του κόσμου.
Αρχίζω να νοσταλγώ το οικοτροφείο, εκεί είχα τουλάχιστον βιβλία, ελεγχόμενα βέβαια, και κάποιες φίλες. Δεν μπορώ τώρα πια παρά μόνο γραπτώς να επικοινωνήσω με τις φίλες μου εκείνες, αλλά δεν ωφελεί και πολύ, αφού τα γράμματα ανοίγονται.. Θα απορείτε ίσως που σάς ομολογώ την έλλειψη βιβλίων, θ΄αναρωτάστε γιατί δεν επωφελούμαι από την βιβλιοθήκη που μας άφησε ο πατέρας μου. Ε, λοιπόν, η μητέρα μου την έχει κλειδώσει και κρατάει μόνο εκείνη το κλειδί, γιατί δεν θέλει να διανοηθεί ότι είναι ποτέ δυνατόν να διαβάσω εκείνα τα «ελευθερίων ηθών διαφθαρμένα λιβελλογραφήματα», καθώς λέει. Θεωρεί ότι αντανακλούν την αποστασία του πατέρα μου από τον ίσιο δρόμο και την καλή φήμη.
Όπως θα εννοήσατε από την περιγραφή της κατάστασής μου, καμιά κοπέλα δεν θα ζήλευε την θέση μου, μάλιστα αφότου κατάλαβα από κάποια συζήτηση της μητέρας μου με τον αββά Κρον, την οποία διέκοψαν αμέσως μόλις μπήκα στο σαλόνι, κατάλαβα από ό,τι πρόλαβα ν΄ακούσω, πως με προξενεύουν σ΄ έναν πλούσιο γέρο ευγενή...τον οποίο θα πρέπει ν΄αποδεχθώ χωρίς την παραμικρή αντίρρηση...
- Α, αγαπητή Σεσίλ, χερ Σολφινό! Τί λέτε σεις εδώ τόση ώρα, εμείς με τον κύριο ντε Ριγκόλ μαζέψαμε ήδη δύο καλάθια λουλούδια και βατόμουρα...

ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ

Η κατάσταση είναι ανεξήγητη. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Είμαι ή δεν είμαι η γάτα του σπιτιού, η αναμφισβήτητη κυρία του χώρου; Απο τότε που ήρθα σ΄αυτό το σπίτι, πρώτο μου μέλημα υπήρξε να ερευνήσω κάθε κρυφή κι απόκρυφη γωνιά του. Τίποτα πια δεν κρύβει εκπλήξεις για μένα. Έχω λοιπόν τον πλήρη έλεγχο. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που είδα ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ον. Δυσκολεύομαι να το περιγράψω. Θα προσπαθήσω παρά ταύτα, για να βάλω μια τάξη στις εντυπώσεις μου. Καταρχήν δεν είναι κάποια σπάνια ράτσα γάτας, αλλά ούτε και άνθρωπος, ούτε σκύλος, ούτε πουλί, ούτε σαύρα ή ποντίκι ή φίδι, μήτε έντομο μήτε κουνέλι ή ψάρι ή κότα. Αλλά τί νά ΄ναι αυτό το μυστηριώδες ζώο, με το σκληρό κέλυφος, το μικρό κεφάλι και τα τέσσερα πόδια με νύχια και φολίδες, και την τριγωνική ουρίτσα; Είναι στρογγυλός, περίπου το ένα τρίτο του μεγέθους μου, μυρίζει παράξενα και δε νιαουρίζει ούτε μιλάει. Καμιά φορά κάνει ιιικ! σαν τη σαύρα, όσο για το κέλυφός του, έχει διάφορα χρώματα, καφέ και μαύρο και άσπρο του φίλντισι. Δεν έχει γούνα να την καθαρίσει, δεν πλένεται ποτέ εκτός αν τον πλύνουν ή βρέξει. Εντούτοις τού αρέσει το νερό. Τρέφεται με αηδίες, όπως μαρούλια, φακές, μήλα, καρότα, μπανάνες..πλιιιίχ! Οι δικοί μου τον φωνάζουνε Αναξαγόρα και τού δίνουν περισσότερη σημασία απ΄όσο θά ΄πρεπε. Φυσικά και ζηλεύω! Τουλάχιστον ας καταλάβαινα τί είδος είναι αυτό το όν, που μοιάζει με μικρό ιπτάμενο δίσκο με πόδια. Πάω να τον αρπάξω, με αρπάζουν. Πάω να τον μυρίσω, κρύβει το κεφάλι του. Τον φερμάρω επίμονα αλλά με αγνοεί προκλητικότατα και πάει να φάει μαρούλι. Έπειτα κοιμάται πιο πολύ κι από μένα. Επικοινωνία μηδέν. Κι επειδή ο κύριος αυτός διαμένει τώρα το καλοκαίρι στη μεγάλη βεράντα, α, αυτός λοιπόν είναι μια βασική αιτία που είμαι υπό επιτήρηση, όσο παίρνω τον αέρα μου εκεί. Γενικά με παρακολουθούν και δεν μπορώ να βγω να εξερευνήσω τα γύρω διαμερίσματα, να γνωρίσω τί γίνεται γύρω μου, να κάνω λίγο τουρισμό βρε αδελφέ! Όμως βρίσκομαι σ΄ επιφυλακή, ν΄αδράξω την πρώτη ευκαιρία που θα μου δοθεί να επεκτείνω τους ορίζοντές μου.

TO EKKΩΦΑΝΤΙΚΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Τι μπορεί να πάθει μια φιλόπονη μαύρη γάτα, όταν έχοντας ξενυχτήσει στον υπολογιστή, παλεύοντας με τ΄αρχεία της, θελήσει να χουζουρέψει το πρωινό για ν΄ανανεώσει τα κουρασμένα κυνηγητικά της κύτταρα; Απλωμένη λοιπόν στ΄άνιμαλ πριντ σεντόνια κατά τρόπο επιδέξιο, ώστε να μη με κλωτσήσει η Πουκ, η άξεστη κυρά μου, και το λέω αυτό διότι καθώς μέχρι πρότινος είχε εμπειρία μόνον από σκυλί, δεν εννοεί να συμμορφωθεί με τους ανεξάρτητους ρυθμούς της βελούδινης ύπαρξής μου, απολάμβανα τον τρίτο ύπνο μου κατά το ξημέρωμα, όταν, ω, τα όνειρά μου άρχισαν να παίρνουν ταραγμένη μορφή και συγκεχυμένες υποσυνείδητες ιδέες έκαναν τα μουστάκια μου να τρεμοπαίζουν. Μέσα στο βύθος μου νόμιζα πως εργαζόμουν ακόμη στον υπολογιστή και πως το ροδάκι του ποντικιού έκανε έναν εκκωφαντικό θόρυβο, που πρόσβαλε δραματικά τους υπερευαίσθητους ακουστικούς μου πόρους... μα ποιό ποντίκι, αυτό ήταν ένα ανάλγητο τρυπάνι, ακατάπαυστα χτυπούσε και τρύπαγε τους τοίχους και τ΄αφτιά μου, ένας ωστικός εφιάλτης από το απέναντι οχταώροφο τέρας, που χτίζεται εδώ και τρία χρόνια για να εμποδίσει τη θέα και τον αέρα απ΄το Λυκαβηττό. Ας ήταν τουλάχιστον εξαώροφο όπως όλα τα διπλανά.
Ωστόσο βυθίστηκα πάλι στον ύπνο και πρέπει για λίγα μάλλον λεπτά να ονειρεύτηκα κάτι παράξενο, ότι βρέθηκα λέει σ΄έναν ειδυλλιακό παραλίμνιο τόπο στο νορβηγικό βορρά και έλαβα μέρος σ΄έναν διάλογο με μια βαρώνη του προπερασμένου αιώνα, κι όσα διαμείφθηκαν είχαν περίπου ως εξής...

ΕΞΟΧΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

(Με αφορμή την πρόσκληση της zouzouna)
- Πώς σάς φαίνεται, μαρκησία μου η αγροικία μας; Μπορεί βέβαια να μην βρίσκετε εδώ τις διασκεδάσεις και την ποικιλία της πόλης, αλλά το ήσυχο πνεύμα της εξοχής διαποτίζει την ύπαρξή μας με τέτοια ευδαιμονία, ώστε λησμονεί κανείς τις φανταχτερές απολαύσεις και τη φασαρία του κόσμου και απορεί πως περνούν οι μέρες δίχως πλήξη σ΄αυτόν το πανέμορφο τόπο, δε νομίζετε;
- Ασφαλώς, βαρώνη ντε Μπονπόν, βρίσκω τη διαμονή μου άκρως ευχάριστη στην λίμνη Πλεζίρ, και σας ευχαριστώ για την πρόσκλησή σας, εσάς και του συζύγου σας, να περάσουμε μαζί ένα δεκαήμερο. Εξάλλου οι προσκεκλημένοι σας είναι πάντοτε τόσο ευφυείς, βρίσκουν τόσο πνευματώδεις τρόπους να κρατούν καλή συντροφιά, ώστε σίγουρα δεν θα αναγκαστώ να ονομάσω την πλήξη συνήθεια. Ήδη μάλιστα εκτιμώ πολύ τις φροντίδες του κυρίου ντε Ριγκόλ, είναι περιποιητικός και ευγενικός. Χθες στο τραπέζι μίλησε παραστατικότατα για την άγρια κι αναζωογονητική ομορφιά αυτών των βουνών. Κρίμα που νιώσατε εκείνη τη μικρή αδιαθεσία και αποσυρθήκατε! Έπρεπε να τον ακούγατε! Άνοιξε σε όλους μας την όρεξη για μια μικρή ορειβασία, παρότι δεν διαθέτουμε την κατάλληλη εξάρτυση, τα μπαούλα μας περιέχουν ενδύματα του σαλονιού μάλλον παρά του κυνηγιού και της ορειβασίας. Ελπίζω πάντως ότι ένα φόρεμα και καπέλο περιπάτου δεν θα ήταν ανάρμοστο. Ο κύριος ντε Ριγκόλ υπαινίχθηκε ότι θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος ακόμη και για τους ασυνήθιστους στην πορεία στα βουνά. Προσφέρθηκε, βλέπετε, να μας κάνει τον οδηγό, και υποσχέθηκε ότι θα βρούμε να μαζέψουμε σπάνια άνθη και θα δοκιμάσουμε το αγνό νερό από την πηγή του καταρράκτη. Όσο για την θέα! Αχ, ελάτε, μην μένετε κλεισμένη μέσα, ο καθαρός αέρας οπωσδήποτε θα σας κάνει καλό!
- Αγαπητή μου Μαρκησία, λυπάμαι που δεν θ΄ακολουθήσω τη χαριτωμένη παρέα σας στην αυριανή εκδρομή, πιστεύω ωστόσο ότι δεν θα γίνει υπερβολικά αισθητή η έλλειψή μου. Υποσχέθηκα ότι θα επισκεφθώ την κόμισσα ντε Μπόουενφικ αύριο και θα παραμείνω ως το γεύμα. Εξάλλου καλύτερα να μην σας επιβαρύνω, αφού το άσθμα μου επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις μετά από κάποιο υψόμετρο, κι έπειτα... μα θα καταλάβατε ότι ο χερ Σολφινό δεν τράβηξε τα μάτια του από πάνω σας όλο το βράδυ χθες και περιμένει πώς και πώς αυτήν την εκδρομή για να βρει την κατάλληλη ευκαιρία να σας μιλήσει χωρίς να εκτεθεί...Ο φίλος του, ο αγαπητός μου Ριγκόλ, προφανέστατα δρα για λογαριασμό του και τού προετοιμάζει το έδαφος. Υποστηρίζει ο ένας τον άλλον σε κάτι τέτοια. Του οφείλει,άλλωστε, μια χάρη για την μεσολάβησή του, ώστε να υπερνικήσει τους δισταγμούς της κυρίας Στρίκτλιχ και ν΄αφήσει την κόρη της, την ωραία Σεσίλ να παραθερίσει μαζί μας. Κρίνω επομένως, ότι αύριο θα σχηματιστούν τουλάχιστον δύο ζευγάρια ζωηρών εκδρομέων, που θα εκτιμήσουν την γαλήνη και τη μοναξιά των βουνών... όσο για μένα θα αρκεστώ στη διήγηση των εντυπώσεών σας μετά το βραδυνό απεριτίφ. Καταλαβαίνω τη διακριτική σας στάση μπροστά στον κόσμο, η οποία είναι άξια κάθε επαίνου, όμως δεν χρειάζεται να κρύβεστε κι από μένα, και να μού στερήσετε αυτή τη μικρή διασκέδαση της διήγησης των περιπετειών σας..
- Α, κυρία Βαρώνη μου, όλα τα παρατηρείτε, αν και όχι τελείως αμέτοχα! Ας είναι λοιπόν, θα κοιτάξω να επωφεληθώ από αυτήν την πλεκτάνη σας παίζοντας επιδέξια το ρόλο μου. Οι μέρες δεν πρέπει να περνούν άπρακτα σε μια τόσο ειδυλλιακή εξοχή!

ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ!


Η Πουπέτ, η αδελφή μου η μικρή, που είναι πριμαντόνα, έχει θορυβηθεί και μ΄έβαλε σε σκέψεις. Άκουσε, λέει, έναν επιστήμονα, που δήλωσε, ότι σε καμμιά τριανταριά χρόνια θα χρειαστεί απαραιτήτως να μετοικήσουμε στο φεγγάρι, αφού η γη θα έχει καταντήσει βιώσιμη μονάχα για τις κατσαρίδες. Δηλαδή οι άνθρωποι θα μετοικήσουν σε άλλο πλανήτη, για μας τις γάτες δεν έκανε λόγο ο σοφός επιστήμων. Δεν καταλαβαίνω το μυαλό των ανθρώπων. Κάνουν το σπίτι τους αβίωτο και ήδη ψάχνουν για άλλο, μα τι καλύτερο θα βρουν στο φεγγάρι ή όπου αλλού, αφού τα προτεινόμενα μέρη είναι κρανίου τόποι;

Το φεγγαράκι είναι ωραίο από μακριά, να το βλέπεις ρομαντικά από τη γη παρέα μ΄έναν ερωτιάρη γατούλη. Όμως να πας κιόλας εκεί πέρα, πφ! όλο κρατήρες είναι και βαρύτητα μηδέν. Πώς θα πετυχαίνω τα άλματα και τις πιρουέτες μου; Το τεχνητό περιβάλλον πάλι, αηδία! Τα κλιματιστικά μ΄αρρωσταίνουν. Κι είναι πολύ μικρότερο το φεγγάρι απ΄τη γη, σκέτη στενοχώρια. Όσο για το μακρύ ταξίδι; Εδώ είναι εκνευριστικά τ΄αεροπλάνα, που σ΄όλη τη διάρκεια της πτήσης πρέπει να παραμένω περιορισμένη σε ειδική χειραποσκευή.

Εμείς οι γάτες δεν είμαστε για τέτοια. Απόδειξη, στο φεγγάρι έστειλαν την καημένη τη Λάικα. Κι εκείνη, γιατί δεν τούς δάγκωσε, να φύγει αλά γαλλικά; Εγώ όμως δε θ΄αφήσω βέβαια κανέναν επιστήμονα να με στείλει ταξίδι άνευ επιστροφής! Θα δοκιμάσει τα νύχια μου!

Να στείλουν τις κατσαρίδες στο φεγγάρι να σκαρφαλώνουν πάνω στην αμερικάνικη σημαία! Και ν΄αφήσουν όλοι τα δέντρα, τα ποτάμια, τη θάλασσα, τον αέρα και τα γατάκια ήσυχα! Ορίστε μας, οι κύριοι, νομίζουν ότι μπορούν να φτιάξουν αλλού μιαν άλλη γη, όταν ήδη έχουν καταφέρει να ζουν εδώ σαν τις ψεκασμένες κατσαρίδες, στοιβαγμένοι σε μίζερες πολυκατοικίες, τις οποίες μισώ! Αλλά για τις πολυκατοικίες μια άλλη φορά, γιατί οι σκέψεις μου με παρέσυραν και συγχίστηκα. Πάω να φάω παγωτό με γεύση γαρίδας...



ΥΓ. «Η πόλις θα σ΄ακολουθεί». Κ.Καβάφης

ΜΠΛΕΓΜΕΝΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

Τι είν΄η ιστόσφαιρα; Μην είναι ένα μπολ κεράσια; Διαλέγεις ένα και δεμένο μαζί του είν΄άλλο ένα κι απάνω τους μπερδεύονται κι έρχονται πεντέξι κι εφτά και δεκατέσσερα ακόμη. Άλλα είναι κόκκινα και ζουμερά, ώριμα και νόστιμα, άλλα άγουρα και ξινούτσικα, άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, στυφά, γλυκά, σάπια, κι όλα με κοτσανάκι διχαλωτό και κουκούτσι. Άλλων τα κουκούτσια φύτρωσαν κι έγιναν μεγάλες κερασιές με κλαδιά κι άσπρα λουλούδια, σαν αυτές τις sakura π΄αγαπούν οι Γιαπωνέζοι, και άλλων τα κουκούτσια μείνανε πάνω στο κυβερνοπεζοδρόμιο δίπλα σε μπανανόφλουδες...

ΟΙ ΤΡΟΠΙΚΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ

Καίσαρα φίλε μου, αυτό που μπορούσε να με σώσει αργεί ακόμη. Θα επικοινωνούμε με ηλεκτρονικά μηνύματα και με το ιστολόγιό μου. Οι Ορίσα δεν με ευνόισαν. Οι προσπάθειές μου να επισκεφθώ τους τροπικούς απέτυχαν προς το παρόν. Θα μού στέλνεις βίντεο με τις καινούργιες σου φιγούρες της καποέιρα. Θα φυλάξω τα στρινγκ μπικίνια μου με τα στρας και θα παρηγορηθώ που δεν θα παρευρεθώ φέτος στο καρναβάλι του Σάο Πάολο, ακούγοντας αργές σάμπες και διαβάζοντας το Brazil, την αυτοβιογραφία του Καετάνο Βελόσο. Οι επισκέπτες του μπλογκ μάταια θα περιμένουν τις διηγήσεις μου από τις περιπλανήσεις στον Αμαζόνιο και τις επικίνδυνες προσεγγίσεις μου στις φαβέλες του Ρίο. Πάντως θα συνεχίσω τα μαθήματα χορού στη σχολή σάμπας, ώστε να είναι πάντοτε εφικτή η υποψηφιότητά μου στο διαγωνισμό για τη βασίλισσα ομορφιάς με το πιο καλλίγραμμο σώμα και την πιο ευλύγιστη και μακριά ουρά.. Μέσα στην υγρή ζέστη της καπνισμένης Αθήνας θα ονειροπολώ την απέραντη πράσινη χώρα πίνοντας αργά μάτε και καπνίζοντας σιγκαρίλλος..

ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ

Θα μείνω στο σπίτι να περιποιηθώ όλη την ημέρα την μεταξένια μου γούνα. Θέλω να την κάνω στιλπνή, στιλπνότατη και να μη μείνει ίχνος από τις φριχτές χθεσινοβραδυνές επιδράσεις. Από το απόγευμα ήμουν με τον καλό μου φίλο τον Τοντίνιο, στον οποίο πρότεινα να συνεχίσουμε για ένα ποτό στου Άψινθου. Εκεί συναντήσαμε κι άλλους φίλους, συναδέλφους από παλιά Στη Σχολή Ανθρωπίνων Γλωσσών για Καθωσπρέπει Γάτους. Είχα πολύ καιρό να τους δω, καθώς οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις με κρατούν μακριά από την Αθήνα για μεγάλα διαστήματα. Αρχικά τα νέα ήσαν ευχάριστα. Όλοι είχαν κάποια εξέλιξη και επιτυχία στις υποθέσεις τους και καλή υγεία. Αρχίσαμε λοιπόν με μοχίτο και προπόσεις. Αλλά... κάτι στην ατμόσφαιρα με πείραζε... Τα ρουθούνια μου ήταν τεντωμένα, η ουρά μου ανήσυχη... Έβγαλα την πράσινη κινέζικη πίπα μου και προσάρμοσα ένα τσιγάρο με αρωματικό καπνό, ζήτησα φωτιά από τον Απσού, τον γνωστό μας γατούλη στο μπάρ και άρχισα να εισπνέω ηδονικά και να σχηματίζω μυστηριώδη διαφανή πέπλα γύρω μου. Όμως κάτι εξακολουθούσε να μην πηγαίνει καλά. Το τσιγάρο μου έσβηνε, η ένταση παρέμενε και παρά την χαλαρωτική μουσική από το CD Le pas du chat noir που έβαλε επίτηδες ο Απσού, μια αμηχανία πλανιόταν στην παρέα μας. Τότε το εντόπισα: όταν η Άξελ, γατούλα με μακρύ ξανθοκόκκινο τρίχωμα έκανε τη γνωστή κίνηση απομάκρυνσης ενός φανταστικού νέφους από μπροστά της. Ουφ, βρωωωμάαει αυτό το πούούροο, νιαούρισε ξινισμένα. Ήταν τα πούρα του Τοντίνιο και του Σουλπίκιου. Ταυτόχρονα έριξε μια στραβή ναζιάρικη ματιά στο δικό μου τσιγάρο. Την Άξελ άρχισε να την ενοχλεί ο καπνός σε μια παύση της συζήτησης για το επαγγελματικό πρόβλημα της εποχιακής τριχόπτωσης στο χώρο εργασίας που αντιμετωπίζουμε αναπόφευκτα όλοι οι γάτοι ειδικά το καλοκαίρι. Είναι ένα θέμα με πραγματικές διαστάσεις και καθένας είχε να πει κάτι από την προσωπική του εμπειρία. Ωστόσο μια τέτοια όμορφη και σεληνόφωτη βραδιά στο ανοιχτό μπαρ αποτελούσε σπάνια ευκαιρία για ρεμβασμό και απόλαυση της καλής παρέας, πόσο μάλλον που δεν είχαμε την δυνατότητα να συγκεντρωνόμαστε συχνά και κάτω από τόσο ευνοϊκούς οιωνούς. Καταστράφηκαν όμως όλα από τη γενικευμένη γκρίνια και το αναμάσημα ασήμαντων καθημερινοτήτων που ακολούθησε. Επέστρεψα στο σπίτι μου με μια γεύση απογοήτευσης, και πικρές σκέψεις καθώς συνειδητοποίησα αίφνης ότι η σύγχρονη ασθένεια που μαστίζει τον άνθρωπο έχει δυστυχώς προσβάλει και εμάς τους γάτους, ίσως λόγω της συναναστροφής μαζί τους. Η εξάπλωση του μικροβίου αυτού έχει λάβει προ πολλού διαστάσεις επιδημίας και τείνει να επισκιάσει όλες τις άλλες αρρώστιες, γιατί δρα χωρίς άμεσα συμπτώματα, κρίνεται υπεύθυνη για πολλά παράλληλα ψυχοσωματικά νοσήματα και δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί το ιατρικό εμβόλιο πρόληψής της ούτε φάρμακα θεραπείας της, όπως πληροφορήθηκα στη μελέτη ενός πρωτοποριακού γάτου - ιατρού σε μια σύντομη έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο.

Σήμερα θα περιποιηθώ τη γούνα μου και θα διαβάσω ένα καλό βιβλίο, μμ, το Lutetia του Πιερ Ασσουλίν, να αποσπαστεί το μυαλό μου από την επιδημία της γκρίνιας. Νόμιζα πως εμείς οι γάτοι δεν θα μουρμουράγαμε ποτέ για ασήμαντα πράγματα, θα προσπαθούσαμε να βελτιώνουμε καταστάσεις και δεν θα υπερβάλλαμε στην απαισιόδοξη διάθεση, ώστε να μη χαιρόμαστε ακόμη κι όταν η τύχη μας τα φέρνει καλά. Αλλά φαίνεται πως οι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν εναντίον μας τις απαράδεκτες εκφράσεις "γκρινιάζει σαν γατί" και "είναι αχάριστη σαν γάτα" μάς μετέδωσαν ύπουλα την ασθένειά τους.

ΚΑΨΑΝΕ ΤΗ ΓΟΥΝΑ ΤΟΥΣ

Σήμερα μού τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Τοντίνιο και κλείσαμε ραντεβού για τσάι στου Μαύρου Φωκίωνα. Με τον Τοντίνιο είχαμε παλιότερα ένα σύντομο αλλά περιπαθές ειδύλλιο, όπως αρμόζει σε μας τις γάτες. Υπήρξε τότε αρκετά ζηλιάρης προσπαθώντας να κρατά σε απόσταση τους άλλους γάτους. Μάλιστα δέχθηκε μια γερή δαγκωνιά στην φουντωτή τρίχρωμη ουρά του από τον Φρούδο, άγριο και τρομερό γάτο, με τον οποίο πάλεψε σκληρά για να με διεκδικήσει. Τελοσπάντων είδα τον Τοντίνιο εξαιρετικά λυπημένο. Μού διηγήθηκε ότι πήγε την Κυριακή καθώς το συνηθίζει στην Πάρνηθα να πάρει τον αέρα του. Ω, τί φρίκη, δεν μπορείς να φανταστείς, μού είπε, όλα μαύρα, κατάμαυρα, συγγνώμη, σαν τη γούνα σου! Ξέρω, δεν βλέπεις τηλεόραση, αλλά άλλο να το ακούς και να βλέπεις εικόνες κι άλλο να το δεις με τα μάτια σου και να το μυρίσεις με τα ρουθούνια σου! Έκαψα τα πατουσάκια μου, γέμισα στάχτες το τρίχωμά μου, έφριξα! είπε κι έγλυψε αμήχανα λίγο τσιζκέικ που είχε πέσει πάνω στην απαλή του ροζ γούνα. Και τώρα, συνέχισε, πού θα πηγαίνω εκδρομή να δροσίζομαι, ν΄ανεβαίνω στα δέντρα, να κυνηγάω πουλιά; Πού τα παιχνίδια στα χόρτα και στα φυλλώματα, οι ερεθιστικές μυρωδιές, τα ντελικατέσσεν από σαύρες και έντομα, ο ύπνος στα χαμηλά κλαδιά, τα ερωτικά καλέσματα στους θάμνους; Τόσες αναμνήσεις και γλυκές περιπέτειες, στάχτη και κάρβουνο! Αχ, οι άνθρωποι σ΄αυτή τη χώρα δεν έχουνε μυαλό ούτε όσο το νύχι μας! Κάψανε τη γούνα τους..

MΑΥΡΗ ΓΟΥΝΑ

Το θαύμα που δεν ψήφισε κανείς διότι απλούστατα βρίσκεται υπεράνω ανταγωνισμού και δεν ετέθη καν σε ψηφοφορία στο διαδίκτυο είναι ασφαλώς η κατάμαυρη γυαλιστερή μου γούνα, την οποία περιποιούμαι επιμελώς τουλάχιστον τρις του ημερονυκτίου, από την άκρη των μουστακιών μου έως την άκρη της ουράς μου. Η ουρά μου! Η υπέροχη μακριά ουρά μου! Τί να πρωτοπώ για την ουρά μου! Είναι φημισμένη και ζηλευτή, δείγμα εξαιρετικής κυνηγητικής καταγωγής και ικανότητας, αντικείμενο φθόνου ανάμεσα στους γάτους. Στη γούνα μου, την ποιότητα και τη στιλπνότητά της οφείλω το όνομά μου, Κοκό Σανέλ, για τους φίλους απλώς Κοκό. Ένα όνομα που δηλώνει επίσης την κομψότητα, πατροπαράδοτη στο είδος μας. Μια ενδυματολογική λεπτομέρεια που συνηγορεί υπέρ της επιτυχούς επιλογής του ονόματός μου από τη νονά μου, γαλλικής κουλτούρας, συνιστούν οι λίγες άσπρες τριχούλες γύρω από το λαιμό μου, σαν περιδέραιο από τις αγαπημένες πέρλες της Σανέλ. Εξάλλου επάνω στο κεφάλι μου σχηματίζονται πέντε μαύρες ραβδώσεις που ολοκληρώνουν χωρίς κραυγαλέες στιλιστικές υπερβολές την ελεγκάντ εμφάνισή μου. Θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι. Δεν πρέπει να σκεφθεί κανείς ότι παρουσιάζοντας τον εαυτό μου επιδεικνύω υπερβολική αυταρέσκεια. Αν κάποιος ενοχληθεί από το ύφος μου θα είναι, υποθέτω, κάποιος υποκριτής άνθρωπος ή ζηλιάρης γάτος. Διότι οι άνθρωποι απ΄όσο καταλαβαίνω αρέσκονται να περιαυτολογούν συνεχώς, μόνο που δεν το παραδέχονται, το συγκαλύπτουν μάλιστα με διάφορα ενδύματα, ενώ οι γάτες είμαστε πιο ειλικρινείς τύποι. Αν πάλι κάποιος γάτος δυσαρεστηθεί, τί να κάνουμε, ας εκθέσει σ΄ένα ιστολόγιο τις προσωπικές του αρετές. Μα ας πάρει πρώτα ως λαμπρό παράδειγμα τον λόγιο γάτο Μουρ, ο οποίος δεν δίστασε να μιλήσει με θαυμασμό για τον εαυτό του, εκθέτοντας ωστόσο και τα παθήματά του στον έρωτα και την κοινωνική ζωή με ευθύτητα, για τα οποία παθήματα ευθυνόταν κυρίως το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του. Αλλά και νεότεροι γάτοι, όπως ο γάτος Ντον ανέπτυξαν τις απόψεις τους στο διαδίκτυο, και πως τάχα θα φαινόταν μια τέτοια δυνατότητα στον καημένο τον Μουρ, που αναγκαζόταν να γράφει το ημερολόγιο και τα έργα του στο περιθώριο άλλων βιβλίων; Αλλά ο καθένας και η εποχή του. Μιλώντας λοιπόν για τα θαύματα του κόσμου επιλέγω την γούνα μου, που βέβαια δεν είναι ανθρώπινο έργο, αλλά το καλλιτέχνημα μιας αιγύπτιας θεάς, της Μπάστετ, της κοινής προγονής του αιλουροειδούς γένους μας. Κι ενώ τρέφω σεβασμό για τις Πυραμίδες και νοσταλγία για τον Πύργο του Άιφελ, θαυμάζω καθημερινά απ΄τη βεράντα μου την Ακρόπολη γιατί μου μοιάζει περισσότερο. Είναι λιτή και καλλίγραμμη σαν και μένα, εφτάψυχη, μια κλασική ομορφιά. Φαντάζομαι την ουρά μου να διατρέχει σαν σκιά τους λευκούς μαρμάρινους κίονες κάτω απ΄ το φεγγαρόφως του Αυγούστου, πανσέληνο, μήνα των γενεθλίων μου. Ο Παρθενώνας είναι ανεξάρτητος σαν και μένα. Θα θεωρούσα προσβλητικό να εκτεθεί η αυταπόδεικτη χάρη μου σε ψηφοφορία! Όμως επειδή ακούω το κλειδί στην πόρτα, πρέπει προς το παρόν να κλείσω τον υπολογιστή και να προσποιηθώ πως κοιμάμαι..