ΚΛΕΙΝΟΝ ΑΣΤΥ

Εκτός από το γεγονός ότι αυτό το μπλογκ έχει εξελιχθεί σε πωρωμένο ποδηλατικό ημερολόγιο, υπάρχουν κι άλλες ενδείξεις, ότι έχω ποδηλατοπωρωθεί. Αν είμαι κουρασμένη, βιαστική και με περιμένει δρόμος, παραταύτα κοιτάω τα μηχανάκια με πλήρη αδιαφορία, και δεν σκέφτομαι, α, καλύτερα θα ήταν να πήγαινα τώρα με μια μηχανή, αντίθετα μου έρχεται ναυτία στη σκέψη αυτή, καθώς και φρίκη αναμεμιγμένη με αίσθημα ασφυξίας στην πιθανότητα να μπω σε αυτοκίνητο ή μέσο συγκοινωνίας, τότε αυτό είναι ένα σοβαρό σύμπτωμα, ότι η ποδηλατομανία μου έχει φτάσει στον μυελό.

Ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα πέρα απ΄την Ιπποκράτους χθες ποιος το είδε; Ποιος πηγαίνει για καφέ και αφήνει το όχημά του δίπλα, όχι σαν εμπόδιο αλλά σαν στολίδι; Ποιος φθάνει σε είκοσι λεπτά σε έναν προορισμό που με ταξί θες τρία τέταρτα, και αν το βρεις αμέσως; Ποιος δεν ενδιαφέρεται για απεργίες, ωράρια και μπλόκα; Ποιος χαίρεται την ομίχλη, ποιος νιώθει τη δροσιά πηγαίνοντας παράλληλα στο Πρώτο Κοιμητήριο επιφανών και αφανών, ποιος βλέπει την Ακρόπολη εκτός απ΄τους τουρίστες, ποιος ακούει τα τριζόνια;

Πάνω στο ποδήλατο μπορώ να χαμογελάω μέσα στην κίνηση και οι καθημερινές μου διαδρομές να είναι σαν κυριακάτικος περίπατος σε μια πόλη, της οποίας η ομορφιά έχει σκοτιστεί από τον θόρυβο, την ασυδοσία και το άγχος.

Καλημέρα καλημέρα!