ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΣΚΕΤΟ!

Κάτι γίνεται μάστορα... εντάξει, βίδωσα και λάδωσα κι έκανα τα πρέποντα στο κόκκινο ποδηλατάκι, να ΄ναι έτοιμο για αύριο. Κι αφού έχω τελειώσει με κάτι βαρετά που μου κλείσανε όλο το απόγευμα, είπα να φιλοτεχνήσω μια ανάρτηση, να μη δώσω σημασία στο κεφάλι μου, που λέει τα δικά του, και για περισσότερη έμπνευση άνοιξα το ράδιο...ζαλάδα εδώ, ζαλάδα εκεί, άφησα κάπου τη βελόνα και μετά από λίγη ώρα συνειδητοποίησα πού! Σε καφροσκυλολαϊκά άσματα, θρήνοι, βαριά, ασηκώτου... αυτά θέλει ο εγκέφαλός μου τώρα!

Με το χτύπημα άλλαξε η συχνότητα! Όχι πια ποιοτικά! Όχι κουλτούρα και διανόηση! Βαριά και καψούρικα, απ΄αυτά που πρέπει νά ΄χεις πιει ένα μπουκάλι ουίσκι, για να τ΄ακούσεις. Δηλαδή, έκανα κεφάλι πια και ακούω μόνο βαριά λαϊκά!

Για του λόγου το αληθές, τί ακούω τώρα; Είσαι εφιάλτης που με κυριεύει, σ΄αγαπώ κι ας είσαι μαύρη συμφορά... Και πιο πριν; Πάλι με άφησες απέξω, μέσα στο αυτοκίνητο κοιμήθηκα... Αμ, το άλλο; Έχω έναν άσσο στο μανίκι, μωρό μου, εγώ είμ΄απ΄τη Θεσσαλονίκη! Πάει, σας λέω άλλαξε η συχνότητα!

Η αλήθεια η μαύρη είναι, ότι αυτό με τα σκυλοτράγουδα έχει ένα μικρό παρελθόν. Όταν είχα πάει στο νησί, ειδικά στην αρχή, δεν υπήρχε μουσική, έξω από κάτι αμανέδες τούρκικους, που έπιανα στο ραδιοφωνάκι, άντε και κανένας φίλος με λαπτόπ, κι όταν βγαίναμε, τα πίναμε με πέντε σκυλάδικα, τα ίδια και τα ίδια μέχρι το ξημέρωμα. Στην πρώτη μου επίσκεψη στην Αθήνα, είχα αφήσει ασυναίσθητα το ράδιο σε κάτι τέτοια επιπέδου, έρχεται η αδελφή μου, η οποία, είπαμε, είναι της Λυρικής, και βγάζει μια τσιρίδα, Κοκοοοοοό, τί ακοοούς; Όχι πως ενέκρινε ό τι άκουγα μέχρι τότε, ροκ και ηλεκτρονική και κάτι άλλα ψαγμένα, κι από λαϊκά επιλεγμένους αοιδούς, αλλά με τα καψοτράγουδα το ακουστικό της τύμπανο ξεχείλισε... και της λέω, αυτά ακούω τώρα!

Θυμάμαι που τσακωνόμουν άσχημα μ΄έναν συμμαθητή μου στο Λύκειο, γιατί εκείνος άκουγε Καρρά κι εγώ Τρύπες. Εγώ του έλεγα, τι ΄ν΄ αυτός ο αναστενάρης, που ακούς, κι εκείνος έλεγε στους άλλους, μα δεν είναι δυνατόν, τι θα πει, η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄την κόλαση, αηδίες, αποτρόπαια πράγματα! Πάω στοίχημα, ότι από τότε που είχαν πρωτοεμφανιστεί οι Τρύπες, μέχρι τώρα, ο τύπος θα έχει γίνει ροκάς κι εγώ πια σκυλοφέρνω, ακούω βαρύγδουπα λαϊκά, ποιοτικά και μη!

Από ποδήλατο, νταλίκα, Αθήνα - Θεσσαλονίκη νυχτερινό, και στο παρμπρίζ χαϊμαλιά και κουρτινάκια! Η πόλη νύσταξε, και ονειρεύεται, ως το πρωί θα πούμε ό τι δε λέγεται, άδειοι οι δρόμοι και έν΄αστέρι, ότι ζητήσεις θα σου το φέρει...

Δεν είμαι καλά, μάστορα!