ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ!


Επέστρεψα από τη Ρόδο το Σάββατο, πλήρης μετά ποδηλάτου και σακκιδίου πλάτης! Το είχα αποφασίσει πριν μια βδομάδα χωρίς να το έχω προγραμματίσει, λες και έχω προγραμματίσει ποτέ τίποτα, έβαλα δυο βρακιά στο σακκίδιο, πήγα να πάρω εισιτήρια πλοίου, ευτυχώς υπήρχαν τα τελευταία κυριολεκτικά, και κατέβηκα στον Πειραιά σαν σίφουνας. Στη Ρόδο φυσούσε.



Μια καταπληκτική αίσθηση είναι να βγαίνεις απ΄ το πλοίο πάνω στο ποδήλατο και να φέρνεις γύρω την πόλη μέσα σε δέκα λεπτά. Πού άλλες φορές, που τραβολογιόμουν με σακ ασήκωτα και αεροδρόμια και ανταποκρίσεις και κυρίως χωρίς ποδήλατο! Βέβαια πουρνό πουρνό που έφτασα, άυπνη και λυσσασμένη της πείνας έπρεπε να κάνω κάτι, γιατί δεν θα άντεχα μέχρι τις δέκα-έντεκα που η Ρόδος ξυπνάει. Όσοι νομίζετε ότι η Θεσσαλονίκη είναι χαλλαρή, μάλλον αγνοείτε τη Ρόδο!

Ακολούθησε λουκούλειο πρόγευμα. Διαλέγω ένα ξενοδοχείο με θέα τη θάλασσα και τεράστιο μπουφέ. Συνεννοούμαι με τον μαιτρ και σε λίγο έρχεται ο καφές. Εντωμεταξύ είχα πιεί δύο πορτοκαλάδες και τρία νερά, και περιμένοντας το Πούρο, με την οποία θα μέναμε μαζί στο σπίτι που μας παραχώρησε η Garfield, που δυστυχώς δεν μπόρεσε να έρθει, έχοντας δώσει ραντεβού εκεί λοιπόν, γιατί ήταν εννοείται πιο ευχάριστα απ΄το λιμάνι, άρχισα να τρώω αδιακρίτως, αβγά μάτια και χτυπητά, μπέικον, διάφορα τυριά, ψωμάκια φρυγανισμένα, ψωμάκια αφρυγάνιστα, μαρμελάδα βερύκοκο και βύσσινο, κι ακόμη μορταδέλα και ...παστουρμά, τυροπιτάκια, λεμονοπιτάκια, βάφλα με μερέντα, φέτες πορτοκάλι και αποπάνω άλλον ένα καφέ κι ένα λίτρο νερό... Για την ιστορία σημειώνω, ότι αντιστάθηκα στις σαρδέλες και το γιαούρτι! Τ΄άλλα τραπέζια είχαν αδειάσει και ξαναγεμίσει τρεις φορές κι εμείς ακόμη τρώγαμε!

Όχι, δεν έπαθα τίποτα! Η αϋπνία έπρεπε ν΄αντισταθμιστεί με φαγητό, διότι υπήρχαν άγρια σχέδια. Πρώτος προορισμός το Πρασονήσι, στη μύτη του νησιού, κατά σύσταση της Garfield, να πάτε να δείτε το Πρασονήσι! Πήγαμε με το αυτοκίνητο του Πούρου από την καινούργια κεντρική οδό, φτάνουμε μεσημέρι πια, και τι να δούμε; Ένα βράχο ενωμένο με μια γλώσσα αμμουδιάς με το ακρωτήρι, από τη μια κι από την άλλη παραλία, στη μια φυσούσε πιο πολύ, αλλά και στις δυο γινόταν του χαμού από kite surfs, διάφοροι τρελλαμένοι τύποι με τον κώλο στο νερό και το κεφάλι στον άνεμο. Περπατήσαμε πάνω στον βράχο, ήταν μαύρος με χαραγμένα μονοπάτια από σεληνιακούς ανέμους, πέρα διακρινόταν η Κάρπαθος αναμαλλιασμένη.

Κι αφού ψυχανεμιστήκαμε και γίναμε βεδουϊνες απ΄τη σκόνη και τον ήλιο, θά΄ταν καλό να βουτούσαμε και στη θάλασσα επιτόπου, αλλά προτιμήσαμε να πάμε σε μια λιγότερο ανεμοπαρμένη παραλία. Σ΄ένα τουριστικό υπερπαντοπωλείο που πήραμε νερό, σνακς και παγωτό, έβαλα το κεφάλι μου κάτω από το λάστιχο και πήγαινα ξυπόλυτη, διότι τα αθλητικά δεν εξυπηρετούσαν πλέον. Η απόλυτη χαλάρωση ανάμεσα σε Γάλλους που έφτιαχναν ψωμάκια με ντομάτα και λουκάνικο, και να μου πει ένας άνθρωπος πώς τα καταφέρνουν οι ξένοι να πίνουν μπύρα μες την πύρα, με τον ήλιο κατακέφαλο και δεν παθαίνουν, να μου το εξηγήσει κάποιος αυτό, θα το εκτιμήσω.

Για μπάνιο και ...φαγητό καταλήξαμε το απόγευμα στην ήσυχη Λίνδο. Εννοείται ότι στον γυρισμό εγώ κοιμόμουν μες τ΄αυτοκίνητο και το βράδυ δεν βγήκα με τους άλλους αλλά ξεράθηκα επιτόπου. Εύλογα ξύπνησα στα τρία χαράματα, κι όταν διαπίστωσα ότι αποκλείεται να κοιμηθώ άλλο, σκέφτηκα, ευκαιρία για μια ποδηλατική διαδρομή στη δροσιά! Πήρα τον παραθαλάσσιο δρόμο προς τ΄αεροδρόμιο και πήγαινα κόντρα στον άνεμο, ο οποίος περιέργως δεν μ΄ενοχλούσε, κι είχα σκοπό να φτάσω στην Κάμειρο, καμμιά 30ριά χλμ, αλλά σταμάτησα στα 25-26, λίγο πιο έξω από τη Σορωνή, γιατί λάσκαρε η πίσω ρόδα, και τότε πρόσεξα την ώρα, καλά θα ήταν να γυρίσω γιατί είχαμε πει με το Πούρο να πάρουμε πρωινό.

Η παραθαλάσσια αυτή διαδρομή ήταν υπέροχη νωρίς το πρωί, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και πούλμαν, και συνάντησα κι άλλους ποδηλάτες, μόνους ή σε ομάδες που είχαν βγει με πλήρη εξάρτυση αλλά και τουρίστες για βόλτα. Λίγο πριν τον Διαγόρα στην επιστροφή παραλίγο κιόλας να φτύσω έναν ποδηλάτη. Είχα μια γεύση σκόνης και όπως ήμουν πάνω στο ποδήλατο έφτυσα δεξιά στον άδειο δρόμο αλλά τότε είδα από τ΄αριστερά μου να με προσπερνάει ένας ποδηλάτης με τη στολή του και όλα του, ευτυχώς γλίτωσε τα σκάγια, πωπω όνειδος, και απλώς χαιρετηθήκαμε!

Και τώρα διακόπτω το Χρονικό της Ρόδου, για μια διαδρομή και μπάνιο στα αττικά κρυστάλλινα ύδατα!

Υστερόγαμον: Ρουφιάνοι τα κάψατε όλα...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ


Χθες το πρωί ξύπνησα από τα πέντε ξημερώματα και κατά τις εννιά πια, που είχα πιαστεί, μεταξύ άλλων να διαβάζω τη Ζατέλη, κόλλημα κι αυτό, σκέφτηκα να κάνω καμμιά βόλτα, με το ποδήλατο εννοείται, έφτασα σε δέκα λεπτά στο Κολωνάκι, διότι είχα όρεξη για κρουασάν με σοκολάτα, έφαγα δύο, τρία θα ήταν πολύ, κι αναλογιζόμουν πού να πάω, διότι βαριόμουν να κινηθώ στο κέντρο, ήθελα κάτι περισσότερο, κατηφορίζω λοιπόν και αφήνομαι.
Ο δρόμος έβγαζε με μαθηματική ακρίβεια στη θάλασσα. Από ένα σημείο μάλιστα και ύστερα, με τραβούσε ο θαλασσινός αέρας από τη μύτη. Κι όπως αυτήν την εποχή οι δρόμοι έχουν μετριότατη κίνηση, πήγαινα άνετα, με κουρσάδικο ρυθμό, έφτασα στην παραλία της Γλυφάδας σε κανένα μισάωρο, κι έκανα και τη μισή Γλυφάδα γύρω γύρω, πέρα δώθε, ώσπου εδέησε ν΄αποφασίσω να κατεβώ να πιω έναν καφέ και νεροοοοό, είχα πια κορακιάσει, διότι προνοητική όπως είμαι, εκτός απ΄το μαγιώ λησμόνησα και το παγούρι, σιγά μη σταματάμε τώρα στο περίπτερο, δύσκολο το σταμάτημα.
Το πιο καλό όμως είναι ότι είχα πάρει μαζί μου και το βαρίδι, δηλαδή το βιβλίο της Ζατέλη, διότι, είπαμε κόλλημα, γινόταν να μην το πάρω, μιας κι αναγκάστηκα να βγω απ΄το σπίτι; Εδώ να σημειώσω ότι ένας από τους λόγους που έφυγα κοπανηδόν, είναι το κομπρεσέρ του δήμου από τις εφτά το πρωί. Κουβαλούσα λοιπόν το βιβλίο των εφτακοσίων εβδομήντα σελίδωνε στην πλάτη, κατά τα άλλα, ούτε τρόμπα, ούτε σαμπρέλα ούτε εργαλεία για την κακιά στιγμή, ούτε αντηλιακό του συνειδητοποιημένου ποδηλάτη, όχι σαν και μένα που άρπαξε το αριστερό μου χέρι, το αριστερό μου πόδι, και το αριστερό μου μάγουλο, από αριστερά έδινε.
Πρωί ακόμη, ο κόσμος είχε αρχίσει να βγαίνει για μπάνιο ή για ψώνια, όσοι δούλευαν μάλλον ήταν ήδη κλεισμένοι, δε ρεμάλιαζαν σαν και του λόγου μου, πίνω τον καφέ, μιλάω στο τηλέφωνο, διαβάζω το βιβλίο μου και κάποια στιγμή νιώθω έτοιμη να γυρίσω, είχα κανονίσει για φαγητό.
Η επιστροφή ήταν καθαρά κουρσάδικη, σφαίρα, συνεχές πετάλι, ταχύτητα μέτρια, Γλυφάδα-Σύνταγμα 30΄. Ένας σωστός χρόνος για ερασιτέχνες ποδηλατόβιους πλην βιβλιοφάγους και κρουασανοφάγους. Στο Σύνταγμα πήρα ένα νερό από περίπτερο, αλλά δεν πρόσεξα και μόλις πίνω την πρώτη γουλιά παρολίγο να την φτύσω στα μούτρα ενός τουρίστα. Ήταν ανθρακούχο, φτφφφφ.... Κατόπιν πήρα ένα νερό νεράκι, είναι το καύσιμο τελοσπάντων.
Αυτή η βόλτα ήταν ανανεωτική, τα πάντα γύρω μου μού φαίνονταν μετά σαν καινούργια. Ουσιαστικά ήταν τα τελευταία γεμάτα χιλιόμετρα για το κουρσάκι ως έχει. Διότι σε τρεις μήνες έχει τρέξει μίνιμουμ 1800 χλμ. και ήρθε η ώρα μιας ανανέωσης και για εκείνο, το πήγα επομένως απόψε στον ποδηλατά ν΄αλλάξει πίσω κέντρο, κασέτα ταχυτήτων, σασμάν και λεβιέδες ταχυτήτων. Κι από βδομάδα δεν θα προλαβαίνει κανείς να δει τι ήταν αυτό που πέρασε!
Υστερόγαμον: Για τις μέρες της στέρησης, έπλυνα απόψε τον Σίμο, το παλιό κόκκινο MTB, τον γυάλισα, τον λίπανα, τον έλεγξα, τον άφησα αλήτικο χωρίς σχάρα και σταντ... σαν καινούργιο!

ΤΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ

Στην είσοδο της πολυκατοικίας μου πολλά δράματα παίζονται. Το τελευταίο είχε να κάνει με το θανατηφόρο γιαούρτι. Παρολίγο ένα γιαούρτι ν΄αφήσει μια γραία κι εμένα στον τόπο από συγκοπή.
Είχα αφήσει τα ψώνια μου στον πάγκο του υποτιθέμενου θυρωρείου και καθάριζα μ΄ένα βουρτσάκι το ποδήλατο, όταν κάποια ψώνια κύλησαν πάνω σε άλλα και ακούστηκε ένα κραατς... δυο γιαουρτάκια στο πήλινο είχαν πέσει μες το θυρωρείο μ΄έναν κρότο, σχεδόν ταυτόχρονα ακούω μια τσιρίδα αγωνίας απ΄τον πρώτο, Μεμάααα, Μεμάαααα...
Σηκώνομαι, κοιτάω πάνω, κατέβαινε η γυναίκα του Μεμά, εκατό χρονώ εκείνος, μόλις είχε ξεπορτίσει, αχχχχ, τι έγινε, τη βλέπω κοψοχολιασμένη στη σκάλα, εντωμεταξύ μού΄χε κοπεί κι εμένα το αίμα, το...το γιαούρτι έπεσε... της λέω, δεν συμβαίνει τίποτα, την πληροφόρησα κι ότι ο Μεμάς ήταν μια χαρά, τον είχα δει να βγαίνει. Εκείνη τώρα να κλαίει απ΄την τρομάρα της, διότι "δεν έχει τα μυαλά του", εγώ με τον σπασμένο κεσέ στο χέρι, τι να πω, το γιαουρτάκι του εγκλήματος.
Κατά το βραδάκι παρατηρώ μια πόρτα του ισογείου μισάνοιχτη και το κλειδί απάνω. Την χτυπάω όχι πολύ δυνατά, ακούω απομέσα ένα αααα... εεεε.... και σκάει μύτη ένας αγουροξυπνημένος με τα σώβρακα, που με κοίταζε σαν να έβλεπε τον άγγελο με το σπαθί. Του εξηγώ, ότι δεν είχε κλείσει καλά την πόρτα του, τρομάζει περισσότερο, πώς τό ΄παθε αυτό, ποιο άραγε, ότι δεν έκλεισε καλά την πόρτα, ότι άφησε το κλειδί πάνω ή που τον πήρε ο ύπνος στην τηλεόραση, τρομερά πράγματα.
Κι η γυναίκα που έβγαλε μια κραυγή, όταν ερχόμενη με μια τούρτα για επίσκεψη κάπου, άνοιξε την πόρτα του ασανσέρ στο ισόγειο και είδε μέσα εμένα με άσπρο κράνος, μαύρα γυαλιά, κόκκινα γάντια και ένα πριόνι στο χέρι;

ΑΛΛΑ ΛΕΕΙ Η ΘΕΙΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΚΟΥΝ Τ΄ ΑΦΤΙΑ ΜΟΥ


Το ποδήλατο είναι μια απλή κατασκευή. Τουλάχιστον εξ όψεως, διότι μια βιδούλα απειροελάχιστα χαλαρή, ή μια τόση δα μπιλίτσα λίγο φαγωμένη μπορεί αντιστρόφως ανάλογα να δημιουργήσουν περίπλοκα προβλήματα με προεκτάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Οι βόλτες με την Sulpice ήταν πολύ ωραίες, και ειδικά η μεγάλη παρθενική του καινούργιου Dahon Espresso της στο Φλοίσβο με μια πανσέληνο να, σαν τη ρόδα του ποδηλάτου! Το οποίο Dahon, μεγάλο σπαστό ποδήλατο, πηγαίνει άνετα, μαλακά, ένα ποίημα!

Αλλά ιδού, που ο δαίμων αγαπά τις λεπτομέρειες! Πριν το πάρει, θυμήθηκα να της πω, να της το ρυθμίσουν στο κατάστημα και να το σφίξουν καλά. Στην βόλτα που κάναμε, ακουγόταν ένα χς χς στον μπροστινό τροχό, κόλλαγε λίγο το τακάκι του φρένου. Λίγο όμως, δεν το πειράξαμε και συνεχίσαμε.

Το ίδιο φρένο κόλλαγε από το προηγούμενο βράδυ πιο πολύ και το είχε ρυθμίσει ο άντρας της, γιατί όπως φάνηκε, ο μάστορας είχε βάλει στραβά τον τροχό και ακολούθως ρυθμίσει στραβά το φρένο. Ή πάλι δεν είχε σφίξει πολύ καλά τις βίδες και λασκάρανε.

Τελοσπάντων το βράδυ της βόλτας με το φεγγάρι, όλοι ακούσαμε τη ρόδα να κάνει χς χς! Την άλλη μέρα όμως, σήμερα δηλαδή, που το ξανακοίταξαν εκείνοι, δεν ακουγόταν κανένα γράδο! Επίσης ένα μικρό τρίξιμο στο τιμόνι, κι αυτό σταμάτησε. Όταν πήγε δηλαδή ο άντρας της Sulpice να το ελέγξει, σταμάτησαν όλα τα χς χς και τα τσικ τσικ. Η Sulpice έλεγε, μα χθες ακουγόταν! Και τώρα γιατί δεν ακούγεται τίποτα, απαντούσε ο άντρας της.

Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ότι εγώ σήμερα ήθελα να βάλω ένα παγουράκι στο δικό μου ποδήλατο, πριόνισα δυο βίδες για σωστή διευθέτηση του στηρίγματος του πετάλου λίγο πιο ψηλά, και κατόπιν το καθάρισα με ειδικό λάδι, το έπλυνα και ...δεν το λίπανα, διότι πηγαίνοντάς το από το μπαλκόνι στο σπίτι μέσα, άκουσα από τον πίσω τροχό ένα τίκι τίκι τικ, έντονο.

Χάνω την βόλτα με το μπάνιο που ήθελα να πάω, και αρχίζω τις βρώμικες δουλειές. Βγάζω τον πίσω τροχό και επιβεβαιώνω, ότι ο θόρυβος ήταν από το κέντρο του. Αχ, οι μπιλίτσες...

Επανατοποθετώ τον τροχό, έρχεται εντωμεταξύ ο πατέρας μου, του λέω, ακούς; Ναι μου λέει, όντως την άκουγε την κουδουνίστρα.

Τηλεφωνώ τον νυκτόβιο ποδηλατά, πηγαίνω, στον δρόμο ακουγόταν ένα θορυβάκι ψιθυριστό, τσικ...τικ...τκ..., βάζει εκείνος το ποδήλατο ψηλά στο στήριγμα, δοκιμάζει, κανένα πρόβλημα. Βγάζει τον τροχό, ελέγχει τούτο, ελέγχει κείνο, δεν βρίσκει τίποτα και δεν ακουγόταν τίποτα! Κρυβόταν! Αλλά κι ένα μικρό κόλλημα στο τιμόνι, ένα γρατς, όπως τό΄στριβα δεξιά, στον μάστορα πια είχε βγάλει το σκασμό!


Εκδοχές:
1. Η Suplice κι εγώ σεληνιαστήκαμε κι ακούμε θορύβους ανύπαρκτους.

2. Τα ποδήλατά μας μάς δουλεύουν ψιλό γαζί.

3. Μπροστά στους άντρες που θέλουν να τα μαστορέψουν, κάνουν την πάπια.


Υστερόγαμον: Το δικό μου θα πάει οπωσδήποτε για μια επισκευή - αναβάθμιση, και της Sulpice για ρύθμιση και σφίξιμο καλό, θέλουνε δε θέλουνε!
Α! Το σκιτσάκι πάνω είναι από Brazil!

ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ

E, λοιπόν αυτό το κατηραμένο feed δεν φτιάχνεται με τίποτα. Θέλεις, μωρό μου, θέλεις; Θέλεις θάλασσα; Θες βουνό; Θες με το καλό; Θες με το άγριο; Δεν μιλάει. Μούγγα. Μέχρι σε κινέζικο τεχνικό site μπήκα, με αυτόματη μετάφραση και μεταφρασμένα, πάλι κινέζικα ήτανε, αλλά έδειξα ένα φιλότιμο τελοσπάντων. Είμαι βέβαιη ότι πρόκειται για κάτι απλό, έναν κωδικούλη σε σχέση με το namespace μου, υποχρέωση της Google, εγώ τι να κάνω, αφού δεν είμαι προγραμματίστρια, ο blogger ενημερώνεται μεν από τον FeedBurner, αλλά η διεύθυνσή μου στα άλλα μπλογκς δεν ενημερώνεται, λέει ο Feed Validator τα δικά του, συγχαρητήρια μανδάμ, έχετε έναν εξαίσιο Atom Feed, αλλά να, μ΄ένα μικρό ελαττωματάκι, τι να γίνει, καμμιά σχέση δεν είναι τέλεια, πάντως τα συγχαρητήριά μου και πάλι!
Ωστόσο, μιας κι έπιασα τη σφουγγαρίστρα και τα πατσαβούρια, είπα να προχωρήσω στη φασίνα. Πρώτον εγκατάσταση καινούργιου αντιβιοτικού, κυκλοφορούνε λέει, γρίπες. Κατόπιν αναβάθμιση του Internet Explorer 6 σε 8, κάπου διάβασα εντυπώσεις από e-ιδήμονες, τον χαρακτηρίζουν "απόξω κούκλα, απομέσα πανούκλα", και διαπίστωσα ότι δεν υποστηρίζει DTD τροφοδοσίες, δηλαδή αυτήν εδώ τη σελίδα, αλλά τι να κάνουμε, όταν τόλμησα τον χειμώνα να εγκαταστήσω τον Mozilla στον άλλο μου υπολογιστή, δεν εμφανιζόταν σωστά το μπλογκ, τον απεγκατέστησα και κρέμασε ο ήχος, απεγνωσμένος.
Στη συνέχεια με περίμεναν έντεκα ενημερώσεις των Vista, συν μία που άφησα απέξω και δυο στον πάγκο. Δέχτηκα τις ενημερώσεις (η μία ήτανε ο Explorer) για να μη στραβομουτσουνιάζει ο antivirus και να μην γκρινιάζει το τείχος προστασίας των Windows. Το τείχος εντάξει, αλλά ο antivirus βγάζει μια κόκκινη κάρτα και λέει ότι δεν έχει την μέγιστη προστασία, ότι δεν ενημερώνεται σε πραγματικό χρόνο κι άλλα τέτοια, τύπου μπουμπούκι με πήρες και με κατέστρεψες και με παραμελείς. Εντωμεταξύ αυτός είναι αγοραστός με τη βούλα και τα παράσημα (ESET), κι όμως του δίνω εντολή για update και με φτύνει, μήπως επειδή στο μεταξύ έχει βγει καινούρια έκδοση, κι αυτό σε διάστημα 3 μηνών, ο ποιητής εννοεί ότι πρέπει ν΄αγοράσω την καινούργια ή έστω να εγκαταστήσω την δοκιμαστική; Και αν είναι έτσι, αυτήν που αγόρασα τι να την κάνω; (σστττ, έχω και γω ιδέες!).
Προσπάθησα μετά να κατεβάσω το Adobe 9 αλλά δεν κατεβαίνει. Κι ένα free πρόγραμμα για φωτογραφίες, τα ίδια. Δοκίμασα άλλα προγράμματα, τίποτα, κι ας έχω κάνει ρύθμιση να ερωτώμαι, αν θέλω να κατεβάσει το ένα ή το άλλο και να μην τα μπλοκάρει όλα αυτόματα. Κάτι μού διαφεύγει. Μπορώ να διαβάσω μια προκήρυξη σε μορφή PDF μα τ΄αποτελέσματα του ίδιου διαγωνισμού δεν τ΄ανοίγει. Ο Adobe 9 δεν κατέβηκε ποτέ του. Για τις φωτογραφίες αρκέστηκα στο Picassa που το είχε μέσα και βλέπουμε, αφού έληξε και ένα άλλο δοκιμαστικό πρόγραμμα (νομίζω έχασα μερικές φωτογραφίες). Όσο για το feed, είναι μια περίπτωση αμαρτωλή. Έκανα τα πάντα. Τι άλλο να κάνω; Ένα κορμί είναι αυτό!
Υστερόγαμον 1 - προειδοποίησις: παρακαλώ, μη μου πει κανείς να έπαιρνα Mac, γιατί αν τα διέθετα, θα τά΄χα δώσει σε μια κούρσα υπερηχητική, που δεν θα κατέβαινα απ΄το πετάλι για ν΄ασχοληθώ και με το νετ!
Υστερόγαμον 2 - αυτοκριτική: λες και κατεβαίνω απ΄το πετάλι!