ΤΡΤ ΤΡΤ ΤΡΤ!

Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν ποδηλατική βέβαια για μένα, όπως πάντα, αλλά υπήρχε μια διαφορά. Το ποδήλατό μου δεν ήταν ποδήλατο. Ήταν σεζ λονγκ. Δεν εννοώ ακριβώς την άνεση. Εννοώ την κλίση. Ποδηλατούσα ανάσκελα. Ταυτόχρονα άκουγα ένα τρτ τρτ τρτ.

Σήμερα επιχείρησα να ξανακάνω την σεζ λονγκ ποδήλατο. Έλυσα τη μπάρα της σέλας, κοινώς παλουκόσελο και της έδωσα με το σφυρί και κατάλαβε. Φυσικά αυτή είναι βάρβαρη μεταχείριση του ποδηλατικού εξαρτήματος. Όμως ήθελε δεν ήθελε ήρθε στα ίσια της (ξεσήκωσα τη γειτονιά).

Με τον μάστορα το ΄χαμε ψάξει το θέμα. Μου είπε, δέχτηκε βάρος η σχάρα και στράβωσε καμπόσο η κάθετη μπάρα. Η σχάρα μου κρατιέται μόνο από τη μπάρα, σαν γλώσσα ή φτερό, και είχε κλίση προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να χτυπάει στο φτερό, εξού και το τρτ τρτ τρτ. Την ανέβασα πιο πάνω, αλλά μ΄ενοχλούσαν τα βιδάκια, χώρια που αχρηστευόταν κι ένα φωτάκι. Κάνω να σφίξω πιο καλά το ένα βιδάκι, πετάει τις στροφές και η σχάρα χαλαρή πέρα δώθε, σαν ουρά... Πάω στο μάστορα για βιδάκι, μου λέει, μην αλλάξεις μπάρα, αν στραβώσει κι άλλο, τότε. Ε, του λέω, η σχάρα αυτή έχει όριο 9 κιλά, τρία τέσσερα βιβλία έχω βάλει το πιο πολύ, άρα; Κάποιος και βαρύς χόρεψε καντρίλιες πάνω στη σχάρα ή ανέβηκε ν΄αλλάξει μια φανταστική λάμπα, εκεί που το δένω.

Ξεκινάω το απόγευμα με το ποδήλατο αλλά εκνευρίστηκα. Τρτ τρτ τρτ. Δεν άντεχα να είναι μπάρα και σχάρα σαν ανάποδο λ. Ο μάστορας μου είπε να μην την χτυπήσω με το σφυρί. Ε, και; Ή που θα ίσιωνε ή που θα γινόταν χειρότερα. Κατάλαβε όμως το συμφέρον της και άλλαξε στάση. Για το καλό της!

Αισίως λοιπόν συνεχίζω τον ποδηλατικό μου τουρισμό. Ενδιάμεσα πρόλαβα να πάω και στο κομμωτήριο για να φτιάξω ένα πολύ ποδηλατικό μαλλί, ο κομμωτής αποδείχθηκε ποδηλάτης. Δίπλα μου καθόταν μια κοπέλα, που κατάφερα να τρομοκρατήσω, γιατί είπε ότι η βαφή της φέρνει φαγούρα, κι εγώ παρατήρησα με πολύ σοβαρό ύφος, ότι έτσι είναι, και χρειάζεται προσοχή, γιατί έχουν γίνει έρευνες, ότι με τις συχνές βαφές επηρεάζεται και ο εγκέφαλος ακόμη. Άρχισε ν΄ανησυχεί και γω ζήτησα την μαρτυρία και της κοπέλας επί των βαφών, η οποία συμφώνησε ότι η βαφή είναι πολύ βλαπτικό πράγμα. Κατόπιν ήρθε ο άλλος κομμωτής, όχι ο ποδηλάτης, και της πρότεινε να ανοίξει το χρώμα κι εκείνη του έλεγε μήπως καλύτερα να τα κόψει μόνο λίγο, να το ξανασκεφτεί για το βάψιμο. Ο κομμωτής την αγνόησε, της έφερε ντεκαφεϊνέ εσπρέσσο, και η κοπέλα των βαφών ψύχραιμη επιτέθηκε με το πινέλο βουτηγμένο σε ανοιχτόχρωμη βαφή. Τα δικά μου μην τα ρωτάτε. Ραπανάκι με κράνος!

Ήμουν ένα ραπανάκι πτώμα. Παραταύτα πήγα στο σταθμό του Θησείου, όπου είχα δώσει συνάντηση με τρεις ανθρώπους με φυσιολογικά μαλλιά και φυσιολογική καράφλα. Ίσα που κάθησα σ΄ ένα πεζούλι, ακούω πίσω έξι εφτά ζητάδες να ετοιμάζονται, κάτι λέγανε για διαδήλωση, Παρασκευή βράδυ (!), ταυτόχρονα ένα βουητό ερχόταν από την Αεροπαγίτου ψηλά, και σε λίγο φάνηκε ένα πανώ που έλεγε στα ελληνικά για τα δικαιώματα των μεταναστών και καμμιά διακοσαριά πακιστανοί, που κατέκλυσαν το χώρο. Δεν φώναζαν όμως συνθήματα, πεντέξι απ΄αυτούς έλεγαν κάτι με κοφτές κραυγές στους υπόλοιπους. Βρίσκομαι τότε ανάμεσα σε δεκάδες πακιστανών, να με κοιτάνε να τους κοιτάω χαλαρά, πέρναγαν γύρω μου σαν κύμα, οι ζητάδες ανέβηκαν πιο πάνω και έκλεισαν τον πεζόδρομο πίσω τους. Πήρα τηλέφωνο τους φίλους και τους είπα να κατεβούν Σύνταγμα, να πάμε αλλού, γιατί δεν ήξερα πως θα κατέληγε το πράγμα, πολλοί κρατούσαν χοντρά ξύλα και δοκάρια. Στο Σύνταγμα που πέρασα μετά είχαν έρθει κλούβες και κατέβαζαν τα ματ.

Διέπλευσα το δεύτερο κύμα και βγήκα στην πλατεία. Ωραία. Στέκομαι λίγο, ως άγαλμα του τρελού ποδηλάτη, κι εκεί που χάζευα τον χάλκινο έφηβο πασαλειμμένο με πορτοκαλί μπογιά, πλησιάζει ένας τύπος με τελείως απίθανο παρουσιαστικό, γοριλοειδείς διαστάσεις, λαχανί πουκάμισο, τεράστιο καρώ παντελόνι κι ένα σάκο που θα χώραγε μέσα όλη τη Μεγάλη Βρεττάνια, και μου λέει, είσαι από δω; Τον κοιτάω. Με κοιτάει. Τι; του κάνω με το χέρι. Κολλάμε μύτη μύτη. Εί-σαι α-πό ε-δώ; Νο, Ga-la-pan-gos! Ακόμη φεύγει...