Η ΑΔΙΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΛΕΜΜΑΤΟΣ

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν πέντε αποφράδες μέρες στο γύρισμα του έτους, και μεταξύ άλλων, ως γνωστόν, απέφευγαν το ποδήλατο. Εγώ πάλι, δεν είμαι προληπτική, απόδειξη η μαύρη γάτα, που βλέπω κάθε πρωί. Δεν δίνω λοιπόν σημασία στο μάτι, ειδικά το γαλανό, που λένε ότι θερίζει, αλλά άμα πρόκειται για μελαχροινό, μπορεί και να δώσω. Αυτό ήτανε το σφάλμα. Το ποδήλατο θέλει ισορροπία. Το μαύρο μάτι μου δημιουργεί σύγχιση. Και τώρα πονάει το γόνατο μου.

Η φίλη μου η Sulpice είχε παρατηρήσει, ότι οι ποδηλάτες δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλον, αλλά ο ένας το ποδήλατο του άλλου. Σωστή η παρατήρηση. Όμως τον λόγο τον κατάλαβα σήμερα αργά το μεσημέρι. Κατηφόρησα και σταμάτησα στο φανάρι. Από δεξιά προς το απέναντι φανάρι στη διασταύρωση ανέβαινε ένας ποδηλάτης, με κράνος, και στέκεται στο κόκκινο, ενώ το δικό μου είχε ανοίξει. Ξεκινάω, φτάνω στο ύψος της νησίδας, με κοιτάει, τον κοιτάω, με κοιτάει... κατάματα... κοιτιόσαντε... και ...πέφτω. Δηλαδή δεν κατάλαβα, ούτε πως έπεσα, στο άσχετο, με μηδενική ταχύτητα, ευτυχώς αυτοκίνητα δεν είχε, χτυπάω γόνατο, φεύγει η αλυσίδα, ρόμπα ξεκούμπωτη.

Τώρα ο άλλος χαλαρός. Είδε ότι σηκώθηκα, κάναμε ένα νεύμα, και ανηφόρησε ανάλαφρα. Ο άθλιος. Πιάνω το ποδήλατο στα χέρια και το πάω απέναντι. Ένα ζευγάρι μεσήλικες κινέζοι, που είδαν το σκηνικό της απόλυτης ξεφτίλας, μου κάνουν, καλά; καλά, χρόνια πολλά! Έφαγα σούπα χριστουγεννιάτικα, χελιδονόσουπα! Τρίτωσε και το γόνατο, μια η γριά με το καρότσι της λαϊκής, δεύτερη τα λάδια στην πλατεία, τρίτη ο καρφομάτης ποδηλάτης!

Ωπωπωπώ, τι όνειδος ήταν αυτό! Κοιτάω το γόνατο, εντάξει, κόντεψε να τρυπήσει η καινούργια μου μαύρη φορμίτσα, και γέμισα γράσα ρυθμίζοντας την αλυσίδα, που μέχρι τώρα ζήτημα να ΄χει βγει άλλη μια φορά και όχι βέβαια με το τίποτα! Αν και δεν θα έλεγα τίποτα εκείνο το ολέθριο μάτι! Έτοιμη για το εορταστικό τραπέζι! Πάω σε μια καφετέρια, πλένω χέρια, πίνω νερό, πίνω καφέ και συνέρχομαι, να μην εμφανιστώ στα μαύρα χάλια και τι να εξηγείς. Τα ανεξήγητα;

Καλές γιορτές, καλές ματιές!