ΑΣΦΑΛΤΟΣ

πάλι μονάχοι με άδεια χέρια η άσφαλτος λάμπει λάμπουν τα σύννεφα τρέχουν ακίνητη μελωδία λησμονημένων αρμονικών σφαιρών ενός προεόρτιου σύμπαντος
πόνος οι τσίγκινες πινακίδες οι πλυμμένες πλατείες η κρυσταλλωμένη βροχή των κτιρίων οι αμέτρητες γωνίες πέρασαν πέρασαν κοφτερές κύμματα κύμματα
ποτέ δεν είμασταν παρά μια ηχογράφηση της πολικής ακτίνας στο γύρισμα που χαμογέλασε ο κυνηγός και γρύλισε η αρκούδα του μαύρου και γαλάζιου δάσους
πάλι μονάχοι αναγδαρμένη άσφαλτος μονάχοι σαν προκυμαία χειμώνα με μάτια άγρια όπως καίγεται μες το στομάχι καινούργια πίσσα και κοχλάζει μα η μνήμη σάτυρος των καλωδίων αναβοσβήνει

6 σχόλια:

VAD είπε...

Πάλι μονάχοι στο δρόμο,πόσες αποτυχίες ακομα,ποσες χαμενες ελπίδες;

Leviathan είπε...

ma i elpida de pe8ainei pote... :) filia!

Tzeve είπε...

μακάρι το δάσος να ήταν γαλάζιο θα θύμιζε θάλασσα...

γκρι..καρβουνί και μυρίζει καμμένο...

για μπες στη λάσπη να μου πεις...

είναι καφέ...γιατί μήπως σε εντόπισε;;;;;

marianaonice είπε...

"Πάλι μονάχοι με άδεια χέρια..."
Αλλοίμονό μας!

MenieK είπε...

αλλά όσο κοκλάζει η μνήμη μην ανησυχείς :-)

Coco είπε...

@Vad: αν ένας πέθαινε από αηδία...

@Leviathan: φιλιά και σε σένα αισιόδοξη φωνή του διαδικτύου!

@Λασπολόγος: ωραίο το ποδηλατάκι που φωτογράφισες, κατάσκοπε των κόκκινων ποδηλάτων, αλλά δεν είναι το δικό μου!

@marianaonice: ωστόσο, χέρια...

@Meniek: προφανώς αναφέρεσαι στη μνήμη του μυελού των οστών