ΚΡΑΓΙΟΝ

Ζούμε εξαιρετικές ημέρες! Το πράγμα φαινόταν απ΄το πρωί. Μες την καταρρακτώδη βροχή έψαχνα ...ταξί, ωιμέ! Στο ράδιο του ταξί άκουσα για τον πυροβολισμό στο Περιστέρι. Υπέροχα. Αργότερα μπήκα στο τραμ προς Σύνταγμα. Εκεί στην Βουλιαγμένης σταματάει, έρχεται ο τραμβαγιέρης και μας είπε ότι τα άλογα που σέρνουνε, αρνούνται να πάνε μέχρι το Σύνταγμα. Θα γυρίσουν πίσω στο παχνί τους. Οι κυρίες θορυβήθηκαν. Μία με λαχανί μαλλί άρχισε. Και τιιιιι θα κάνουμε; Θα πάμε Φιξ, κι από κει μπορείτε να πάρετε το Μετρό! Καλέ, και γιατί δεν μας το είπατε πιο πριν, όρμηξε να φάει τον οδηγό. Γιατί, άρχισε να εξηγεί εκείνος, φροντίζοντας ν΄απομακρυνθεί από την ακτίνα βολής των κυριών, τ΄άλογα αφηνιάσανε, με φέρανε μέχρις εδώ, αλλά το καφέ με τις βούλες το ΄πιασε κολικός και τράβηξε τ΄άλλα πίσω! Αχ, τι θέλουνε και κλείνουνε το δρόμο, πια! συμπλήρωσε η δεύτερη με το λουλακί μαλλί. Θα πάμε με το Μετρό! πετάχτηκε η τρίτη με το καροτί μαλλί. Πάει από κάτω, άρα δεν κλείνει!

Τώρα εγώ έβριζα από μέσα μου την κακή μου τύχη, που είχε βγάλει και ήλιο, αλλά πού το ποδηλατάκι μου! Όχι τίποτ΄άλλο, δε θα ΄χα πέσει πάνω στις μέδουσες. Αποφάσισα να φύγω με τα πόδια, μαζί με τρεις πακιστανούς. Το μόνο πρόβλημα, ότι μετά από μήνες ποδήλατο, δεν θυμόμουν πως περπατάνε. Τους αφήνω να βγούνε, βλέπω πώς κουνούσαν τα πόδια τους, έκανα το ίδιο και τα κατάφερα ικανοποιητικά. Αλλά πριν βγω απ΄το τραμ, είπα στις κυρίες - στο Φιξ γίνεται χα-μός! (Όντως). Γιατί δεν έρχεστε με τα πόδια δέκα λεπτάκια ως το Σύνταγμα, που έχει και πορεία μαθητών, να δείτε τα παιδιά; Εκεί δεν πάτε; Βλέμματα τρόμου... Οι πόρτες έκλεισαν...το τραμ έφυγε πίσω...

Περπατούσα και γελούσα, κι οι πακιστανοί με κοιτούσαν και γελούσαν, είχαν καταλάβει τίποτα, ξέρω γω; Ωραιότατος τουρισμός, τα τείχη του Θεμιστοκλή και τα τείχη των ματ, έξι κλούβες κόντρα. Βρίσκω μια χαραμάδα, περνάω, άδειο το Σύνταγμα. Δηλαδή, όχι ακριβώς άδειο. Υπήρχε μια διμοιρία μπροστά στη Βουλή, και άλλες τριγύρω. Στα Προπύλαια είχε μαζευτεί η πορεία. Μάλιστα. Μάλλον καθυστέρησε απ΄τη βροχή, τελοσπάντων έφτασα λίγο πριν ξεκινήσει. Πήρα και θέση μπροστά μπροστά ως ψώνιο που είμαι. Μιας και δεν έχω ποδήλατο (το χαβά μου) ευκαιρία για περπάτημα. Κι αφού κατεβήκαμε την Πανεπιστημίου και ανεβήκαμε την Σταδίου, νάτο πάλι το Σύνταγμα. Αλλά τώρα οι διμοιρίες περιφρουρούσαν το δέντρο!

Κατά την διάρκεια της πορείας, εκτός από τα συνθήματα και ψιλοκουβέντα με κάποιους γνωστούς αλλά και αγνώστους, έκανα ορισμένες σκέψεις. Πριν δεκαεφτά χρόνια φωνάζαμε επίσης, ο Τεμπονέρας ζει, τότε ήμουν μαθήτρια, που κοιμόμουν τέσσερις μήνες μες το σχολείο. Μια νύχτα κατά τις δυόμισι, τρεις παρά, συζητούσαμε στο προαύλιο γύρω από ένα βαρέλι με φωτιά, όταν ήρθε μια μητέρα και μας είπε για την δολοφονία. Την άλλη μέρα το πανώ έλεγε, προσέξτε, εμείς ζούμε ακόμα. Από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα απλωνόταν ο κόσμος και δεν έπεφτε καρφίτσα. Στην Ομόνοια είχαμε καθήσει κάτω. Ησυχία. Απόλυτη. Τότε άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα από το πουθενά, μέσα καταμέσα στους καθισμένους μαθητές. Σηκωθήκαμε, και ένα έσκασε ξυστά στο πόδι μου. Τού ΄δωσα μια κλοτσιά αποκεί που ήρθε και φύγαμε.

Τότε ο καθηγητής, τώρα ο μαθητής. Και πάντα ο προϋπολογισμός. Μόλις η κορυφή της πορείας μπήκε από το Σύνταγμα στην Πανεπιστημίου ακούστηκε μια κροτίδα. Ως του Ζώναρς μας κόλλησε στο πλάι μια διμοιρία, την οποία στριμώξαμε με αποδοκιμασίες και συνθήματα (έξω απ΄την πορεία η αστυνομία) και χώθηκαν στη Βουκουρεστίου. Αλλά πίσω είχαν αρχίσει να πέφτουν κροτίδες, καπνογόνα και δακρυγόνα, ίσως και μολότωφ γιατί ανέβαινε καπνός. Κάτι έχω να πω για αυτήν την πικρή γεύση. Είμαι βέβαιη, ότι εδώ και μια βδομάδα ρίχνουν πιο ισχυρά δηλητήρια, αν και γω μάλλον έχω γίνει κατσαρίδα και δε με πολυπιάνει πια.

Κάθησα λίγο στα Προπύλαια στην επιστροφή βλέποντας νεαρούς να οχυρώνονται. Στην Ασκληπιού καιγόταν ένα φορτηγάκι χρηματαποστολής. Κι έπειτα από το ράδιο άκουσα, ότι ο κόσμος βγήκε στη Σόλωνος και την Σκουφά και πετούσε γλάστρες, νερό, μικροαντικείμενα, ακόμη και κραγιόν στα ματ, να φύγουν, γιατί η παρουσία τους προκαλεί.

Καλές γιορτές! Σε λίγο θα κατεβεί και η μπάντα του Δήμου. Ξύλο μετά μουσικής.

Υστερόγαμον: Η φωτό και άλλες παρομοίου κάλλους από εδώ.