Η ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΗ ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΙΝΑ

Πέρα από τους οδηγούς που μου κόβουν την ορθοπεταλιά κάθε τρεις στην ανηφόρα ψάχνοντας ματαίως να βρουν χώρο στάθμευσης, με βασανίζουν ορισμένα καίρια και υψίστης σημασίας ερωτήματα, όπως ας πούμε, αν τα ζώα μιλάνε. Και βέβαια τα ζώα δεν μιλάνε, όπως και ορισμένοι στουρναροδηγοί, που σταματούν αιφνιδίως στη μέση της εν λόγω ανηφόρας αποφασίζοντας να πάνε με την όπισθεν, βλέποντας στην φαντασία τους θέση στάθμευσης, αλλά δεν πρόκειται για θέση, παρά για οφθαλμαπάτη, απ΄αυτές που δημιουργεί η έρημος της Αθήνας τις ώρες αιχμής, ενώ από πίσω άλλοι νοήμονες οδηγοί, εύλογα, άλογα, δεν ξέρω, συνοδεύουν την κόρνα με χαρακτηρισμούς του τύπου, πού πας βρε ζώον! να! ζώον! και εύγλωττες χειρονομίες. Ορισμένα κοσμητικά που επίσης ακούγονται σε τέτοιες περιπτώσεις αρμονικής συμβίωσης των ελλόγων ζώων, δηλαδή ημών των ιδίων, αντλούν την έμπνευσή τους από το ζωικό βασίλειο, με πρώτο και τιμητικότερο τον γάιδαρο, ο οποίος έχει μεν ο δυστυχής εξαφανιστεί από την ελληνική φύση, αφθονεί δε στις λόχμες της αθηναϊκής ζούγκλας, μάλιστα σε ημιάγρια μορφή, τουτέστιν όναγρος, μονήρης ή κατά κοπάδια.

Φυσικά τα ζώα δεν μιλάνε ελληνικά ή κινέζικα. Ούτε σουαχίλι, ούτε ολλανδικά, και απαξάπαντος χάνουν. Μήπως μιλάνε νεκρές, δηλαδή ξεχασμένες γλώσσες; Ίσως κάποτε γνώριζαν χιττιτικά ή σουμεριακά, αλλά τώρα δεν μπορούν να μας το πουν σε κάποια από τις τρέχουσες γλώσσες, και εδώ ακριβώς χρειαζόμαστε την συνδρομή σοφών καθηγητών, οι οποίοι όμως δεν μιλάνε διόλου περί του θέματος, διότι είναι απασχολημένοι με τις μελέτες τους και η γάτα τους προτιμά να μην τους ενοχλεί με επουσιώδη. Επειδή η γάτα γνωρίζει καλά, ότι ο σοφός καθηγητής είναι κάπως αφηρημένος, και ήδη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και αρκετά γατίσια κόλπα για να θυμηθεί να την ταΐσει, σκέψου τώρα να του έκανε κουβέντα σε τίποτα αιγυπτιακά της εποχής της Νεφερτετέ, θα λησμονούσε τελείως το γεύμα, χώρια οι επιπρόσθετοι μπελάδες, υπαγορεύσεις, ταξίδια, διαλέξεις, άσε καλύτερα. Έτσι η γάτα παραμένει σιωπηλή.

Μεταξύ τους τα ζώα συνεννοούνται θαυμάσια για τις τρέχουσες ανάγκες τους με μια ποικιλία ήχων την οποία θυμόμαστε και μεις πότε πότε στην καθημερινότητα, τα κόμικς και τη μουσική. Με τα βιβλία δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση τα ζώα, αλλά μήπως έχουν οι έλληνες; Σ΄αυτό είμαστε περήφανοι, διότι δεν μοιάζουμε με τα ποντίκια, τα κουνέλια και τους βιβλιοσκώληκες. Τα ζώα δεν ασχολούνται με τη λογοτεχνία απλούστατα διότι προτιμούν τη μουσική. Γλιτώνουν έτσι από το περιττό χαρτί, τις βιβλιοθήκες και τη σκόνη. Η γάτα που λέγαμε, θα εκτιμήσει τον Προυστ, επειδή βολεύεται να κερδίσει το χρόνο της με μισόκλειστα μάτια ακίνητη πάνω του, ή να ξύσει λίγο τα νύχια της στη ράχη του. Αφού ο Προυστ είπε τόσα, αρκεί να εκτιμηθεί αυτό με ένα γουργουρητό ευχαρίστησης κι όχι με φλύαρα υπομνήματα.

Κάποτε κάποτε οι χελώνες έχουν την ευκαιρία ν΄ακούσουν Μπαχ. Φυσικά αυτό δεν ισχύει για τις αμόρφωτες χελώνες, που επιδιώκουν να κυνηγούν και να δαγκώνουν η μια την άλλη. Οι εκλεπτυσμένες χελώνες με μουσική παιδεία βγάζουν το κεφάλι τους και το κουνάνε πέρα δώθε αργά σαν μετρονόμο. Εάν σε μια βραδιά Μπαχ στο Μέγαρο Μουσικής μπορούσαν να παρευρεθούν αγελάδες, κατσίκες, γάτες, σκύλοι, πουλιά, φάλαινες, χελιδονόψαρα, σαλάχια, ροφοί, δελφίνια, ιππόκαμποι, ελέφαντες, φίδια, γουρούνια, ζέμπρες και χελώνες, θα βλέπαμε πως η μουσική ενώνει διαφορετικούς κόσμους. Εξαιρούνται οι καρχαρίες, γιατί είναι κουφοί και τυφλοί, αλλά και πάλι στερούμαστε υποδομής για αυτήν τη μουσική κιβωτό. Έτσι τα ζώα αδικούνται, διότι δεν έχουν όλα πρόσβαση στον Μπαχ. Γι΄αυτό στον μουσικό τους οίστρο, προτιμούν τις δικές τους αρμονίες. Ας δείξουμε κατανόηση, μιας και μεις δεν έχουμε κάνει όσα οφείλουμε.

Από καθαρή επιπολαιότητα παραβλέπουμε, ότι τα ζώα παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις του πολιτισμού μας και τελευταία δείχνουν ένα διακριτικό αλλά σαφές ενδιαφέρον για την ψηφιακή τεχνολογία. Ίσως μάλιστα οι γάτες να διαβάζουν τη σκέψη και να μην χρειάζονται ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά ευγενή όντα καθώς είναι, δεν το λένε έτσι κατάμουτρα, προτιμούν κάποιον ενθαρρυντικό υπαινιγμό, όπως το ν΄ανεβεί η γάτα επάνω στην οθόνη ανάλαφρα, τη στιγμή ακριβώς που έγραφα τη λέξη "διακριτικό". Μάλιστα κοιτάζοντάς με, μου φαίνεται πως εκφράζει μια κριτική για το γραπτό μου, ότι το ερώτημα δεν το διετύπωσα σωστά, ότι δεν θα ΄πρεπε ν΄αναρωτιέμαι αν τα ζώα μιλάνε αλλά αν χρειάζεται να μιλήσουν και γιατί εμείς που μιλάμε δεν επικοινωνούμε τουλάχιστον μεταξύ μας, κι έπειτα βλέπουμε για τα ζώα. Ή τις πέτρες. Ή τα δέντρα. Ή το νερό. Ή το χώμα. Ή τον ουρανό.