ΤΡΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΑ

Κλειστή πάλι χθες το βράδυ κατά τις εφτάμισι η Ηρώδου Αττικού με κορδελίτσα, αλλά πέρασα από το πλάι και κατέβηκα με ψιλόβροχο πάνω στην ώρα, που τέσσερις κλούβες τράβαγαν για τους Στύλους. Νωρίτερα, κάθισα κι ήπια έναν καφέ έξω, μετά από μια ολόκληρη βδομάδα πολιορκίας, πού αλλού, Κωλέττη και Μεσολογγίου. Κάπως έπρεπε να καθαρίσει ο λαιμός. Τόσα λουκούμια, να πιούμε και κανέναν καφέ. Η Τζορτζ αγνώριστη, τρία καμμένα αυτοκίνητα την έκλειναν ανά διαστήματα, η Στουρνάρη διαλυμμένη, το Πολυτεχνείο χαλαρό, ανοιχτές πόρτες, μπαινόβγαινες, μερικοί κοίταζαν καχύποπτα. Άσφαλτος γεμάτη λάδια, πίσσα, θρύμματα μολότωφ, μαρμάρινα θραύσματα, καμμένα σκουπίδια. Ατμόσφαιρα υγιεινή, άρχισε να τρέχει ακατάσχετα αριστερό μάτι και ρουθούνι παρέα. Πατησίων και Τοσίτσα οι γνωστοί παρατημένοι, όλοι μαζί, άμα παραπαίει ο ένας, να πέφτει πάνω στον άλλον. Μα σαν κάπως πιο παρατημένοι στη μέση του καμμένου τσιμέντου, μια μαύρη έρημος γύρω γύρω και μια απορία.

Κι ακόμη η πλατεία έρημη κι αυτή, μόνο καινούργιες αφίσες των κατοίκων, ότι τα Εξάρχεια δεν είναι κατεχόμενα. Το μόνο ζωντανό σημείο, είπαμε, το σημείο μηδέν, Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, όπου από την πρώτη στιγμή δεν σταμάτησε να πηγαίνει κόσμος, κύκλος δέκα - δεκαπέντε άνθρωποι, που ανανεώνονται ανά λίγη ώρα, κι όσο βραδυάζει πιο πολλοί, νεαροί, κοπέλες, γέροι, γριές, μητέρες με κοριτσάκια μικρούλικα, άντρες έτσι σκεφτικοί. Και κάνοντας στις πέντε να φύγω, εκτός από τους δημοσιογράφους, βλέπω έναν παπά, τον έφερε μια γυναίκα, να κάνει ένα τρισάγιο για το παιδί, που τι να γύρευε εκεί. Κι εκεί επικρατεί απόλυτη σιγή πάντα, τίποτα δεν ακούγεται, ούτε κιχ, μόνο ο παπάς ακούστηκε, άφησε ένα κερί και μετά πάλι σιωπή.

Δεν βρήκα αυτή τη φορά τους παλιούς μου συμμαθητές στο καφενείο, απ΄όταν ήμασταν δεκάξι, δεκαεφτά, με τα πανώ να γράφουν τότε, Προσέξτε, εμείς ζούμε ακόμα!, αλλά με έκπληξη την αρραβωνιαστικά ενός ξαδέλφου μου, που ήρθε με άλλες κοπέλες απ΄τη δουλειά της από μακριά, στενοχωρημένες, χωρίς μακιγιάζ, σα να ΄χαν χάσει δικό τους αγαπημένο πρόσωπο. Κι εγώ με κράνος και τα τσουμπλέκια του ποδηλάτου αμήχανα. Έπειτα έφυγα, μια γριά βγήκε πάνω στο μπαλκόνι κι ο κόσμος πλήθαινε και μπύρες και ρακί, εφημερίδες και ήσυχες κουβέντες.

Στις έντεκα χθες το βράδυ η Πανεπιστημίου κλειστή και ρημαγμένη, μπροστά απ΄το Πανεπιστήμιο μια μπουλντόζα και σκούπες του Δήμου. Ο αέρας έφερε πάνω μου με δύναμη βροχή, μαρμαρόσκονη και σύννεφα γυαλιού που μου ΄καψαν το δέρμα και τρύπωσαν κάτω απ΄ τα ρούχα. Με τον τόσο αέρα και τη βροχή όλο το βράδυ καθάρισε η ατμόσφαιρα, αλλ΄ όχι για πολύ. Τα λεωφορεία σήμερα το μεσημέρι κατέβαζαν τους επιβάτες στο Πρώτο, κι από κει με τα πόδια, εγώ ήμουν τυχερή που πρόλαβα και πήρα το ποδήλατο το πρωί, ίσα που έκοψε η μπόρα τα ξημερώματα. Για να ζήσω το απίστευτο, φτάνω Σύνταγμα, κι εκεί, χώρια το μπλόκο με τις κλούβες πίσω στους Στύλους, μια αλυσίδα ματ δεν άφηνε να περάσει ούτε πεζός ούτε ποδήλατο, ούτε από το πεζοδρόμιο προς Πανεπιστημίου, η οποία ήταν άδεια. Στα σκαλάκια του Συντάγματος ένα φράγμα από φύλλα αλουμινίου, ματ από τη μια με την πλάτη στη Βουλή κι απ΄την άλλη μια ομάδα μάλλον φοιτητών φώναζε συνθήματα, που επεσφράγιζε με συντονισμένες μούντζες προς το Κοινοβούλιο. Γύρω γύρω απλός κόσμος, λίγοι τουρίστες σαστισμένοι και ποδήλατα.

Κόβω ανάποδα Σταδίου, Βουκουρεστίου, βγαίνω στην πλάτη των ματ και κατεβαίνω. Χημικό και χημικό, πού το βρήκαν τόσο, δεν τέλειωσε ακόμα. Γύρω μικρές σκόρπιες παρέες φοιτητών, οι περισσότεροι με άσπρους κύκλους κρέμας γύρω απ΄τα μάτια κι άλλοι σ΄όλο το πρόσωπο σαν γιαπωνέζοι ηθοποιοί. Και μερικοί τεχνικοί με κάμερες. Από πάνω το ελικόπτερο έφερνε γύρους. Ένα κομμάτι της πορείας είχε καταλήξει στην Κάνιγγος. Διμοιρίες ματ και αστυνομικών με μάσκες ανέβαιναν και κατέβαιναν. Κι άλλοι κι άλλοι. Τόσος φόβος. Τρεις και μία. Για μια συγγνώμη...