ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΛΙΤΣ ΠΛΑΤΣ

Ψόφος, θολούρα, ομίχλη και χιονόνερο. Ο ήλιος δεν βγήκε. Δηλαδή βγήκε, αλλά είδε το κακό και αποφάσισε να χουζουρέψει. Ο ελεεινός. Παραταύτα.

Λαμβάνομεν το ποδηλάτιον μας πουρνό πουρνό και εξερχόμεθα εις το πεζοδρόμιον να το στολίσωμεν με τσάντες και κουδούνια. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούω, Α! με ποδήλατο! Καλημέγα! Αα, λέω, Gutentag! H γερμανίς γειτόνισσά μου φρέσκια μέσα σ΄αυτόν τον γερμανικό καιρό ανακάλυψε την κάτοχο του ποδηλάτου. Πας με ποδήλατο; Μμμ, ναι. Για βόλτα ή στη δουλειά; Βόλτα προς τη δουλειά! Α, ξέρω κι έναν νεαρό που κάνει το ίδιο! Αλλά δεν είναι επικίνδυνο; Μμμ, ναι! Χαχαχα, δεν είναι και Βερολίνο!

Μετά είχα περισσότερα κέφια, διότι σκέφτηκα, ότι στη Γερμανία έχει βρομόκαιρο, τι ωραία, εδώ απλώς έχει βρομόκαιρο. Βέβαια στη Γερμανία έχει και ποδηλατόδρομους. Μμμ, σιγά τα ωά! Κι εμείς έχουμε δρόμους! Και σφίξη! Και λακκούβες με λάδια, όλα τα καλά, για σκληρή εκπαίδευση σε Κ.Σ., όχι αηδίες.

Έκοψα τον πάγο με το ξυράφι! Πρώτα βράχηκε το κράνος κι έσταζε, μετά βράχηκαν τα γυαλιά και δεν είχα γυαλοκαθαριστήρες, κατόπιν έτρεχε η μύτη μόνη της. Τα πράγματα πήγαιναν απ΄το κακό στο χειρότερο, αλλά εγώ εκεί, είχα βάλει σκοπό να διαπεράσω το αλπικό τοπίο. Το κατρουλοχιονόβροχο δυνάμωνε. Ο άνεμος φυσούσε, δώθε κείθε.

Τίποτα δεν γλίτωσε. Ούτε το βρακί. Διασχίζοντας προσεκτικά προσεκτικά μια διασταύρωση, κάτι στάσιμα λασπολαδόνερα ήρθαν όπισθεν. Άγγιξα την τελειότητα. Έκανα μια θριαμβευτική είσοδο στη δουλειά σαν βρεγμένο άλιεν με κράνος, σακκίδιο και κασκόλ να τρέχουν τα νερά απ΄τα κρόσσια. Με υποδέχτηκαν ιαχές και γέλια. Με δυο μηχανόβιους σε παρόμοια κατάσταση ανταλλάξαμε ματιές συνενοχής και οίκτου.

Τι να πω για την ανελέητη επιστροφή; Το χιονόνερο ψιλό ψιλό, επίμονο και θανατηφόρο. Μια βροχή καρφίτσες. Ο αέρας έπαιρνε τις ομπρέλες. Έπαιρνε και μένα, την ποδηλάτη χιονάνθρωπο. Σε μια διάβαση πεζών στο Σύνταγμα περίμενα σειρά απ΄ τα τρόλει, με κοιτούν κάτι ελληνοαμερικάνοι, δεν αντέχουν, ρωτάνε, α, έχει ποδηλάτες στην Ελλάδα; Ε, ναιιιι... λίγους... Παύση... Βλέμματα απορίας... Γουρλώνω τα μάτια μου... αλλά τρελούς!

Φτάνοντας όλο χαρά σπίτι, δένω το ποδήλατο, βγαίνει μια γειτόνισσα, Καλημέρα, Καλημέρα, Κρύο, Κρύο, Ποδήλατο με τόσο κρύο, Πφ, τα μασάμε αυτά (τα παγάκια), Από εδώ είστε; Από πού να είμαι; Μήπως είστε από βόρεια; Από πού, Κιλκίς ας πούμε..., 'Oχι, Γερμανία... Ach, nie, aus Athen! Αθήνα, καλέ!