ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ

Κάτι βρωμάει περισσότερο από το καμμένο και τα ληγμένα δακρυγόνα. Ζω στο κέντρο της Αθήνας από τότε που γεννήθηκα και ποτέ δεν το σκέφτηκα να κυκλοφορήσω οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας, ποτέ δεν φοβήθηκα να περάσω βράδυ πεζή από την Ομόνοια, το Σύνταγμα ή τα Εξάρχεια, ακόμη και σε μέρες έξαρσης επεισοδίων. Ναι, συνέβαιναν διάφορα, αυτοκίνητα παγιδεύονταν, γραφεία καίγονταν, τζάμια έσπαγαν και υπήρξα μάρτυρας επιθέσεων ομάδων με μολότωφ και δοκάρια στο Τμήμα, επειδή το μπαλκόνι μου ήταν ένα δρόμο παρακάτω στον πρώτο όροφο. Είναι γνωστό, ότι οι καταστηματάρχες στα Εξάρχεια εδώ και χρόνια έχουν βάλει ρολά ασφαλείας αλλά και ότι η πλατεία και η γύρω δρόμοι έχουν ζωή από το πρωί ως τουλάχιστον τις τρεις τη νύχτα. Πάντα υπήρχαν τοξικομανείς, των οποίων η ηλικία κατέβαινε ολοένα, θυμάμαι ένα παιδάκι να έχει κλείσει την κίνηση στη Σολωμού, όρθιο, χαμένο, μια σκελετωμένη σκιά. Θυμάμαι στην Εμμανουήλ Μπενάκη τον μπακάλη να τους δίνει λεμόνι και κουτάλι, θυμάμαι να μου ζητάνε ωραία παιδιά την ταυτότητά μου για να πάρουν μια σακκούλα υπνωτικά από το φαρμακείο. Ο Δήμος φρόντισε για την πλατεία, την ανέπλασε τάχα και έστησε μια χονδροειδή ψηφιακή πινακίδα με προτροπές, Προστατέψτε το περιβάλλον. Βέβαια κάποιοι προστατεύουν αυτό το περιβάλλον της απόγνωσης.

Τα συνθήματα στους τοίχους της περιοχής και οι αφίσες ήταν πιο πλούσια και ποικίλα από παντού. Ξεχωρίζω ένα που έβλεπα για χρόνια στον πεζόδρομο της Μεθώνης, Δεκαπέντε χρονών νεκρός κι ο αλήτης ο μπάτσος καθαρός. Τη δεκαετία του ΄80 θυμάμαι πολλούς πανκ, τα λεγόμενα φρικιά με τα πορτοκαλί και μπλε όρθια μαλλιά και τις παραμάνες να πίνουν μπύρες, έπειτα οι πανκ εξαφανίστηκαν, το σκηνικό έγινε κάπως πιο gothic/black σαν αντίστιξη στην άσπρη σκόνη, τα άσπρα χάπια και τις άσπρες νύχτες. Ξέχασα. Πολύ πριν την ανάπλαση της πλατείας, τοποθετήθηκαν κάμερες, πριν ακόμη γίνει οποιοσδήποτε λόγος γενικότερα για κάμερες, παράλληλα με τους κλασικούς μπάτσους με πολιτικά που έπιναν τον καφέ τους υποτίθεται απαρατήρητοι, και κάποτε ομάδες ειδικών φρουρών στις γωνίες με καμουφλάζ εξάρτιση μηχανόβιων, πέτσινα μπουφάν και κράνη, βάρδιες για την παρακολούθηση μερικών γνωστών, που έπιναν ούζα στην πλατεία, προτού περάσουν το βράδυ τους χαριεντιζόμενοι στα κανάλια.

Από τον φραπέ στον φραπουτσίνο κι από τον Μιχάλη στον Αλέξη τι έχει αλλάξει; Ίσως το γεγονός ότι έχουμε εσωτερικεύσει το φόβο, την ανασφάλεια και την πίκρα, ότι η βρομιά βγήκε πια για τα καλά στον αφρό, ότι ακόμη κι αν δεν φοβόμαστε, παράλληλα δεν ελπίζουμε πια. Πάντα είχα την άβολη αίσθηση, πώς ό, τι κακό κι αν συμβεί σ΄αυτή τη χώρα, είναι σαν μια πετρούλα που προκαλεί λίγες αναταράξεις και ομόκεντρους κύκλους στα τηλεοπτικά νερά και κατόπιν εξαφανίζεται στο θολό βυθό. Τις τελευταίες μέρες οι πέτρες ήταν πολλές, αλλά η νάρκωση συνεχίζεται, θα το δείτε όσοι βλέπετε τηλεόραση, το άλλο σαββατοκύριακο. Και το παράλλο, όταν θα έχουμε δεχθεί αδιαμαρτύρητα μέτρα που θα ξεπερνούν τη φαντασία του Τζορτζ Όργουελ. Τον είχα διαβάσει, όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών και τα είχα θεωρήσει τότε, μια εποχή προ κινητών τηλεφώνων, υπερβολές, προϊόν της μελαγχολικής ιδιοσυγκρασίας του. Έλεγε ιδίως για την γλώσσα. Ότι οι λέξεις θα χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για το αντίθετό τους. Κατόπιν ρώτησα έναν γέρο άγγλο καθηγητή, που είχε γνωρίσει τον Όργουελ στο βιβλιοπωλείο του στο Λονδίνο, και κείνος μου είπε ότι έτσι είναι και λίγα γράφει, θα το δω. Βέβαια ο καθηγητής είχε πιει πάλι πολλή μπύρα και σκέφτηκα, θα τα βλέπει διπλά...