ΜΑΣΤΙΧΑ

Οι φίλοι έβαζαν στοιχήματα. Θα βγει απ΄το τρένο. Όχι, θα έρθει με το ποδήλατο. Βρε, βρέχει, παγωνιά, κι εξάλλου μου είπε, ότι σήμερα δεν θα κάνει ποδήλατο. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα μπροστά τους και το στοίχημα κρίθηκε. Με ποδήλατο.

Τι είν΄αυτό που έχω πάθει, εθισμό; Γιατί δεν θέλω να καταλάβω, ότι τη χώρα έχει ζώσει ο χιονιάς; Γιατί δεν ντύνομαι σαν άνθρωπος να βγω έξω αλλά είμαι μονίμως με κολάν και κράνος; Αφού είχα όλη την καλή πρόθεση, ετοιμάστηκα, αρωματίστηκα, βάφτηκα, στολίστηκα, και τελικά, αντί να βάλω μπότες και καπέλο, φόρεσα τ΄αθλητικά μποτάκια, το τρύπιο αντιανεμικό και το κράνος, πήρα το ποδήλατο και τραλαλά!

Κι έτσι πάμε για μπύρες. Αλλά ήταν η μπυραρία γεμάτη, τόσο που δεν άφριζε η μπύρα, και το αλλάξαμε σε ούζα και μεζέδες. Παρεκτραπήκαμε. Στο τέλος θα δω την φωτογραφία μου έξω από καφέ, ουζερί και μπαρ με τίτλο "προσοχή! νυχτόβιο με κράνος. χαοτικό και ανεξέλεγκτο".

Κάποιος τραγουδούσε κάτω. Οι απάνω ακούγαμε κάπως παράξενα. Η μικροφωνική εγκατάσταση έκανε παράσιτα. Στον τρίτο γύρο ούζο εξαφανίστηκαν τα παράσιτα. Είναι αδύνατον να θυμηθώ επακριβώς τις σοφίες που λέγαμε. Νοσταλγίες για φίλους που είναι μακριά, ετεροχρονισμένες συγκινήσεις για έρωτες, που τους έφαγε η μαρμάγκα, ποιος βρέθηκε ξημερώματα έξω από το σπίτι ποιανού, αν έβρεχε, τι ώρα ήταν, τέσσερις ή έξι κι αν είχε βγει ο ήλιος, προγραμματισμοί για ταξίδια βόρεια και νότια, αλλά και ως τον Πειραιά, καλά θα είναι.

Κι έπειτα ένα κέρασμα μαστίχα γλυκιά και κατακέφαλη.