πάλι μονάχοι με άδεια χέρια η άσφαλτος λάμπει λάμπουν τα σύννεφα τρέχουν ακίνητη μελωδία λησμονημένων αρμονικών σφαιρών ενός προεόρτιου σύμπαντος
πόνος οι τσίγκινες πινακίδες οι πλυμμένες πλατείες η κρυσταλλωμένη βροχή των κτιρίων οι αμέτρητες γωνίες πέρασαν πέρασαν κοφτερές κύμματα κύμματα
ποτέ δεν είμασταν παρά μια ηχογράφηση της πολικής ακτίνας στο γύρισμα που χαμογέλασε ο κυνηγός και γρύλισε η αρκούδα του μαύρου και γαλάζιου δάσους
πάλι μονάχοι αναγδαρμένη άσφαλτος μονάχοι σαν προκυμαία χειμώνα με μάτια άγρια όπως καίγεται μες το στομάχι καινούργια πίσσα και κοχλάζει μα η μνήμη σάτυρος των καλωδίων αναβοσβήνει
6 σχόλια:
Πάλι μονάχοι στο δρόμο,πόσες αποτυχίες ακομα,ποσες χαμενες ελπίδες;
ma i elpida de pe8ainei pote... :) filia!
μακάρι το δάσος να ήταν γαλάζιο θα θύμιζε θάλασσα...
γκρι..καρβουνί και μυρίζει καμμένο...
για μπες στη λάσπη να μου πεις...
είναι καφέ...γιατί μήπως σε εντόπισε;;;;;
"Πάλι μονάχοι με άδεια χέρια..."
Αλλοίμονό μας!
αλλά όσο κοκλάζει η μνήμη μην ανησυχείς :-)
@Vad: αν ένας πέθαινε από αηδία...
@Leviathan: φιλιά και σε σένα αισιόδοξη φωνή του διαδικτύου!
@Λασπολόγος: ωραίο το ποδηλατάκι που φωτογράφισες, κατάσκοπε των κόκκινων ποδηλάτων, αλλά δεν είναι το δικό μου!
@marianaonice: ωστόσο, χέρια...
@Meniek: προφανώς αναφέρεσαι στη μνήμη του μυελού των οστών
Δημοσίευση σχολίου