ΧΑΛΙΚΙΑ

Χτες κάποιος μ΄είχε σίγουρα φτύσει. Τη μία ατυχία ακολουθούσε η άλλη. Τόσες αηδίες μαζεμένες δεν μού΄χουν ξανατύχει. Κόντεψα να σκοτωθώ και να σκοτώσω σε τροχαίο. Στην τουαλέτα που μπήκα να καθαριστώ κάπως, έγινε γενικό μπλακ άουτ στο κτίριο λόγω έργων στους ανελκυστήρες. Έμεινα με τις βρεμμένες πετσέτες στο χέρι μπροστά στους νιπτήρες. Από τα WC βγήκαν αλλόφρονες κυρίες. Στων ανδρών κάποιος είχε χάσει κάτι.
Εξαντλήθηκα γυρίζοντας χρωματοπωλεία και σιδηρικά, ψάχνοντας κάτι απλό, που δεν βρήκα, και οι έμποροι κακόκεφοι, ρωτούσα, έχετε αυτό, (ένα παξιμάδι και μια κόλλα!!!), μόνο που δε μ΄έβρισαν. Ύφος περιφρόνησης. Τελοσπάντων, ας μού πουν, όχι, απλώς! Ψάχνω κάτι καταστήματα, γύρω γύρω σαν την κατάρα, μέχρι να διαπιστώσω ότι η περιοχή έχει αλλάξει, έχουν κλείσει και έχουν ανοίξει άλλα στη θέση τους, που πουλάνε κινητά.
Μια άλλη ταλαιπωρία με την αδελφή μου, η οποία πήγε σε μια τράπεζα, όπου είχε παραδώσει πνεύμα το σύστημα, χρειαζόταν χρήματα και δώσαμε συνάντηση να τη σώσω.

Κατάληξη: με πετροβόλησαν! Πώς έγινε αυτό; Μπήκα στο Πεδίο του Άρεως από το άγαλμα του Κωνσταντίνου, γιατί είχα μπουκώσει απ΄το καυσαέριο. Φθάνοντας στην πλατεία με τα περίπτερα, διαπιστώνω, ότι δεν πάει παραπέρα. Τό΄χουν κλείσει. Έλειπα από Αθήνα, δεν έτυχε μετά να περάσω, και δεν τό΄ξερα. Είχα δει βέβαια, ότι έχουν κλείσει πίσω από το άγαλμα της Αθηνάς, όμως δεν γνώριζα την έκταση της απόφραξης! Το σκοτάδι έπεφτε. Βάζω στο ποδήλατο φωτάκια.


Ψάχνω διέξοδο απ΄τους Ταξιάρχες. Λίγο τσιμέντο, κλειστά δεξιά με πράσινα πανιά, αμμοχάλικο και χωματόδρομοι. Προσπαθώ να βγω στο δρόμο, παρά τα φωτάκια μου σκότος πηχτό, πάω σιγά σιγά, κουδουνίζοντας. Πίσω μου κολλάνε δύο αγόρια με ποδήλατα χωρίς φώτα, γελάνε και βρίζουν που δεν έχει λάμπες. Είμαστε σαν τα ποντίκια στο λαβύρινθο. Γύρω ακαθόριστες φιγούρες.


Κάνω κύκλο και βγαίνω στην πάνω πλατεία. Εκεί παίζουν παιδιά, κόσμος κάθεται στην καφετέρια, κάθομαι κι εγώ σ΄ένα πεζούλι, κοντά σε κόσμο. Έχει ημίφως. Ένα κοριτσάκι στέκεται αριστερά και φωνάζει σε δύο αγοράκια κάτι σχετικό με το παιχνίδι τους. Εκείνα, από μακριά, της μιλάνε και... μού έρχεται μια βροχή από χαλίκια και χώμα! Προσγειώνεται στο κεφάλι μου και κατάμουτρα. Προφανώς προορίζονταν τρεις τέσσερις χούφτες για το κοριτσάκι, δώρο απ΄τ΄αγρίμια.


Τους βάζω αγριοφωνάρα: "Πέτρες πετάτε, ρε;". Με κοιτούν ένοχα. "Φυγέτ΄αποδώ!". Κάνουν επιτόπου μια πονηρή χεσμένη μεταβολή δίπλα δίπλα και πάνε μερικά βήματα. Έπειτα συνέχισαν το παιχνίδι τους. Ο μικρότερος πήγε να ξαναπετάξει χαλίκια, αλλά το σκέφτηκε. Με κοίταζε πλαγίως. Μανάδες, μπαμπάδες, θείοι, γιαγιάδες δίπλα... κανείς, λέξη. Υποθέτω για να μη βρουν μπελά.


Φεύγοντας ένιωθα στα δόντια μου άμμο. Τα γυαλιά μου χτυπήθηκαν στο δεξί φακό. Το γόνατό μου είναι μωλωπισμένο σαν το φεγγάρι.


Κάτι δεν κατανοώ.






7 σχόλια:

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είπε...

Κοίτα δεξιά απ' το κείμενό σου, εκεί που γράφει current moon, μπορεί αυτό να είναι. Ελπίζω, δηλαδή, να φταίει το φεγγάρι, γιατί αλλιώς είναι η πόλη ή η χώρα ή η εποχή που μας διώχνει. Και πού να πάμε;

zouzouna είπε...

Ηρθα επίσκεψη και πέθανα στο γέλιο πρωί πρωί. Ναι με ότι παθαίνεις εγώ γέλασα. Μα, κάνε την προσευχή σου κάθε βράδυ παιδάκι μου πιά! Τι είναι τούτο δω!! Χα, χα, χα!
Σε τροχαίο που έγινε μπροστά μου, ακόμα τρέμω, ευτυχώς δεν σκοτώθηκε κανείς, αλλά την έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα...
καλοκαιριάτικο, τα μαγαζιά είναι κλειστά άρα δεν ψάχνεις τίποτα.. χι χι χι !
Δεν είναι που λείπεις απο την Αθήνα, κυρία "γειτόνισσα" και δεν ήξερες πως το πεδίο του Αρεως, είναι κλειστό, το μισό τουλάχιστον, κι εγώ που είμαι δίπλα και μονίμως στην Αθήνα, δεν το ήξερα.....Μόνο απέξω περνώ πιά...
Οσο για τον πετροβολισμό.... χμ! εδώ γέλασα το περισσότερο....
Πέρασε η έκλειψη της Πανσελήνου όμως... γιατί σε βρίσκουν τόσα. Αμα σου λέω, κάνε την προσευχή σου το βράδυ πριν πέσεις για ύπνο!
Φιλιά.....

Ανώνυμος είπε...

...άκου μια εκδοχή....
κράτα μόνο "άμμο στα δόντια" ...
κλείσε τα μάτια τώρα.... είσαι στη παραλία... απλώνεται μπροστά σου η καταπληκτικότερη ακτή που μπορείς να φανταστείς ,ακούς το κύμα και το διπλανό παιδάκι παίζει με το φτυαράκι του.... (από κει και η άμμος που ξέφυγε).... δεν είναι καλύτερα έτσι???

Ανώνυμος είπε...

ζουζούνα εσένα που σε βρίσκουμε να ανταποδίδουμε τα σχόλια ???
καλημέρα :)

Ανώνυμος είπε...

βεβαιως αγαπητη εισαι μουτζωμενη! με ελληναρες δεν επελεξες να (συ) ζεις? υπαρχει μεγαλυτερη γκαντεμια????

Unknown είπε...

πω πω...
σε όλους τυχαίνουν τέτοιες απαίσιες μέρες, που μοιάζουν με τούνελ και το φως της εξόδου φαίνεται τόσο μα τόσο μακριά...
και ξυπνάς την άλλη μέρα, κι είναι όλα φωτεινά, όμορφα, γαληνεμένα!
έτσι σου εύχομαινα είναι η αυτιρανή μέρα...

Coco είπε...

@Χαράλαμπος: ίσως φταίνε τα φεγγάρια, λές; Νιώθω τους κυνόδοντές μου κάπως μυτερούς... όποιος μού κολλήσει, θα τον δαγκώσω να ησυχάσουμε!
@Κι εγώ γέλασα! Νομίζω ότι σε μερικές περιπτώσεις χρειάζεται ένας ντιρέκτ εξορκισμός από έναν παπά, που νά΄χει κάνει μποξέρ πριν βάλει τα ράσα! Το Πεδίο, άστα να πάνε...τί θα το κάνουν; Μήπως έπεσε κανένας μετεωρίτης και τον κρύβουν;
@Κασταλία: Μμμ, έχετε υπέροχο ταλέντο στην υποβολή!
@Exofthalmi: Δυο χρόνια προσπαθώ να πάω για 4-5 χρόνια Βραζιλία ή Αίγυπτο, αλλά το κισμέτ μου έχει προς το παρόν κολλήσει στο τράφικ! Δεν θά ΄πρεπε νά ΄μαι απρόσβλητη στο μούτζωμα, ως μαύρη γάτα; Εξάλλου, η Αθήνα είναι το σπίτι μου, οπότε...ξουτ άθλιοι!
@Βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε... (λαλαλα), μες απ΄το τουούνελ...! Πράγματι, η επόμενη μέρα ήταν καλύτερη!