Ο ΣΙΜΟΣ Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΑΠ΄ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Απορώ πώς έκανα ποδήλατο ενάμισι χρόνο! Εντάξει, ο Σίμος (το ποδήλατο, μού το βάφτισε η Garfield) πάντα του λεβέντης ήτανε, αλλά τώρα έγινε και ζωγράφος. Πετάει και ζωγραφίζει με αερογράφο! Τού΄χα πει του άλλου μάστορα, κάτι δεν πάει καλά, μπα, μού΄λεγε δεν έχει πρόβλημα. Ο μάστορας δεν είχε πρόβλημα, αλλά είχα εγώ. Κι επειδή παλιά κυκλοφορούσα με κουρσάκι (ένα μερσιέ αλουμίνιο κι ένα πεζώ χάλκινο, αναπαλαιωμένα) και ο Σίμος είναι τύπου MTB και πιο χαμηλοκώλης, λέω αυτό θα φταίει. Ουχί, ήταν αηδία το σύστημα.

Αλλάζω λοιπόν μεσαία τριβή, πεταλιέρα και πετάλι και τώρα, αν τον αφήσω αμολυτό, θα φτάσει Λάρισα χαλαρά. Διότι είναι Λαρισαίος. Όταν μπήκα στο ποδηλατάδικο, μού λέει ο μάστορας, απ΄τη Λάρσα είσ΄; Όχ΄του λέω! Το πουδήλατ΄ όμς απ΄τη Λάρσα είν! Εκεί τα΄φτιαν! Ωραία λοιπόν, έμαθα και την καταγωγή του, Λαρισαίος με χτήματα στην Ταιβάν!

Κατάλαβα τη διαφορά, όταν έκανα χθες την πατάτα κι αντί να στρίψω από την Ηλία Ηλιού στην Ηλιουπόλεως να βγω Σύνταγμα, πιάνω την Βουλιαγμένης (!) και πήγαινα πήγαινα πήγαινα. Κι επειδή μού΄χε τελειώσει το νερό, είχα σκεφτεί στο πρώτο περίπτερο να σταματήσω. Φτάνω σε μια πλατεία. Παίρνω νερό, τρομάζω την περιπτερού με το άλιεν κράνος και κάθομαι σ΄ένα παγκάκι να ξεφουσκώσω. Παίρνω και την Πουπέτ, την αδελφή μου τηλέφωνο, που την είχα στήσει στο Σύνταγμα, να μη φύγει, σε δέκα λεπτά έρχομαι! Λέω θ΄ακούσω την Τραβιάτα, γιατί είναι πριμαντόνα, αλλά είχε βρει κάτι μαγαζάκια και χάζευε.

Σκοτάδι είχε πέσει από ώρα αλλά η πλατεία είχε κόσμο. Να δω μωρέ, ποια πλατεία είν΄αυτή, γυρίζω και τί να δω; Το μετρό! Α, καλέ, το μετρό! Αλλά ποια στάση; Δεν το πίστευα! Είχα φτάσει στη Δάφνη, στη Δάφνη, όπου τόσες φορές έχω βγει με παρέα για φαγητό, για καφέ, αλλ΄από την άλλη μεριά! Αντιλήφθηκα την πατάτα τη ζεστή με μπόλικο τυρί. Άντε πάλι πίσω. Δαφνοστεφανωμένη!

Βγαίνω Ηλιουπόλεως. Ευτυχώς κατηφόρα (την ανηφόρα την είχα ήδη φάει, χώρια το καυσαέριο). Πλησιάζοντας στους Στύλους βλέπω έναν παππού στην αριστερή λωρίδα, τσούκου τσούκου ποδηλατούσε στην τελευταία ανηφόρα. Πήγα να τού πω "παππού, φωτάκια", γιατί ήταν σκοτεινός, αλλά δεν μπόρεσα λόγω κίνησης.

Η αναμονή της Πουπέτ αμείφθηκε με μακαρονάδα και παγωτό!

ΥΓ. Τριάντα χρόνια στην Αθήνα, λίγο έλειψα, και ψάχνομαι σαν τουρίστας. Την άλλη φορά είχα ξεχάσει πώς πάνε Παγκράτι! Μήπως είμαι Λαρισαία και δεν το ξέρω;