ΧΑΛΙΚΙΑ

Χτες κάποιος μ΄είχε σίγουρα φτύσει. Τη μία ατυχία ακολουθούσε η άλλη. Τόσες αηδίες μαζεμένες δεν μού΄χουν ξανατύχει. Κόντεψα να σκοτωθώ και να σκοτώσω σε τροχαίο. Στην τουαλέτα που μπήκα να καθαριστώ κάπως, έγινε γενικό μπλακ άουτ στο κτίριο λόγω έργων στους ανελκυστήρες. Έμεινα με τις βρεμμένες πετσέτες στο χέρι μπροστά στους νιπτήρες. Από τα WC βγήκαν αλλόφρονες κυρίες. Στων ανδρών κάποιος είχε χάσει κάτι.

Εξαντλήθηκα γυρίζοντας χρωματοπωλεία και σιδηρικά, ψάχνοντας κάτι απλό, που δεν βρήκα, και οι έμποροι κακόκεφοι, ρωτούσα, έχετε αυτό, (ένα παξιμάδι και μια κόλλα!!!), μόνο που δε μ΄έβρισαν. Ύφος περιφρόνησης. Τελοσπάντων, ας μού πουν, όχι, απλώς! Ψάχνω κάτι καταστήματα, γύρω γύρω σαν την κατάρα, μέχρι να διαπιστώσω ότι η περιοχή έχει αλλάξει, έχουν κλείσει και έχουν ανοίξει άλλα στη θέση τους, που πουλάνε κινητά.
Μια άλλη ταλαιπωρία με την αδελφή μου, η οποία πήγε σε μια τράπεζα, όπου είχε παραδώσει πνεύμα το σύστημα, χρειαζόταν χρήματα και δώσαμε συνάντηση να τη σώσω.

Κατάληξη: με πετροβόλησαν! Πώς έγινε αυτό; Μπήκα στο Πεδίο του Άρεως από το άγαλμα του Κωνσταντίνου, γιατί είχα μπουκώσει απ΄το καυσαέριο. Φθάνοντας στην πλατεία με τα περίπτερα, διαπιστώνω, ότι δεν πάει παραπέρα. Τό΄χουν κλείσει. Έλειπα από Αθήνα, δεν έτυχε μετά να περάσω, και δεν τό΄ξερα. Είχα δει βέβαια, ότι έχουν κλείσει πίσω από το άγαλμα της Αθηνάς, όμως δεν γνώριζα την έκταση της απόφραξης! Το σκοτάδι έπεφτε. Βάζω στο ποδήλατο φωτάκια.

Ψάχνω διέξοδο απ΄τους Ταξιάρχες. Λίγο τσιμέντο, κλειστά δεξιά με πράσινα πανιά, αμμοχάλικο και χωματόδρομοι. Προσπαθώ να βγω στο δρόμο, παρά τα φωτάκια μου σκότος πηχτό, πάω σιγά σιγά, κουδουνίζοντας. Πίσω μου κολλάνε δύο αγόρια με ποδήλατα χωρίς φώτα, γελάνε και βρίζουν που δεν έχει λάμπες. Είμαστε σαν τα ποντίκια στο λαβύρινθο. Γύρω ακαθόριστες φιγούρες.

Κάνω κύκλο και βγαίνω στην πάνω πλατεία. Εκεί παίζουν παιδιά, κόσμος κάθεται στην καφετέρια, κάθομαι κι εγώ σ΄ένα πεζούλι, κοντά σε κόσμο. Έχει ημίφως. Ένα κοριτσάκι στέκεται αριστερά και φωνάζει σε δύο αγοράκια κάτι σχετικό με το παιχνίδι τους. Εκείνα, από μακριά, της μιλάνε και... μού έρχεται μια βροχή από χαλίκια και χώμα! Προσγειώνεται στο κεφάλι μου και κατάμουτρα. Προφανώς προορίζονταν τρεις τέσσερις χούφτες για το κοριτσάκι, δώρο απ΄τ΄αγρίμια.

Τους βάζω αγριοφωνάρα: "Πέτρες πετάτε, ρε;". Με κοιτούν ένοχα. "Φυγέτ΄αποδώ!". Κάνουν επιτόπου μια πονηρή χεσμένη μεταβολή δίπλα δίπλα και πάνε μερικά βήματα. Έπειτα συνέχισαν το παιχνίδι τους. Ο μικρότερος πήγε να ξαναπετάξει χαλίκια, αλλά το σκέφτηκε. Με κοίταζε πλαγίως. Μανάδες, μπαμπάδες, θείοι, γιαγιάδες δίπλα... κανείς, λέξη. Υποθέτω για να μη βρουν μπελά.

Φεύγοντας ένιωθα στα δόντια μου άμμο. Τα γυαλιά μου χτυπήθηκαν στο δεξί φακό. Το γόνατό μου είναι μωλωπισμένο σαν το φεγγάρι.

Κάτι δεν κατανοώ.