Το ξέρω ότι το καλάθι της νοικοκυράς ολοένα ακριβαίνει. Όμως σήμερα παραλίγο να στοιχίσει τόσο, ώστε να μην ξεπληρώνεται. Ήμουν στην Γκύζη και Αλεξάνδρας και περίμενα στο φανάρι. Με το ποδήλατο, δεξιά. Ανοίγει το φανάρι. Φεύγω, κατηφόρα, μέτρια ταχύτητα, ίσια, να κατεβώ την Ιπποκράτους.
Την βλέπω! Τη γραία την ανόητη. Με το που ανάβει το πράσινο για τ΄αυτοκίνητα, εκείνη επιλέγει να διασχίσει με το καρότσι το συρμάτινο της λαϊκής την Ιπποκράτους, στην αρχή της, από αριστερά προς τα δεξιά. Είναι δύσκολη αυτή η διάβαση, το ξέρω, πρέπει να περιμένεις πότε θα περάσεις, γιατί μόλις κόψει το ρεύμα της Γκύζη στρίβουν από την Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Να περιμένει. Να πει στον μανάβη εκεί να την βοηθήσει. Να κάνει κύκλο. Όχι να περάσει αμέσως με το που πέφτει η καρμανιόλα!
Περνάνε μπροστά της δυο αυτοκίνητα, ατάραχη συνεχίζει, ευτυχώς το καρότσι ελαφρύ, μια σακουλίτσα είχε μέσα. Δυο αυτοκίνητα αριστερά μου κόβουν και σταματάνε, με κίνδυνο καραμπόλας, μην τη λιώσουν. Χάος πίσω. Κόβω και γώ, διότι πιο μπροστά στα δεξιά, λίγο πιο πάνω απ΄τη στροφή, στην λεωφορειολωρίδα, είχε σταθμευμένο. Αριστερά τ΄αυτοκίνητα, πιο πάνω δεξιά το σταθμευμένο, μπροστά η γριά! Έχω κόψει, σχεδόν σταματήσει, και την ώρα που είναι να περάσει από μπροστά μου, έχω σταματήσει. Επειδή ήταν στροφή και διάβαση, ούτε να πιάσω πεζοδρόμιο δεξιά γινόταν.
Ισορροπώ ακίνητη, ισορροπώ, λόγω κίνησης δεν έκοψα απότομα να κατεβώ, περνάει σιγά σιγά, και μπλέκει ελαφρά στην μπροστινή ρόδα το καρότσι! Ισορροπώ, παλατζάρω και...πέφτω... Φυυυύγε, της φωνάζω, ν΄ανεβεί στο πεζοδρόμιο, γιατί ήταν πια παράλληλα σ΄εμένα, και τραβούσε το καρότσι, παρά τρίχα πέφτοντας δεξιά, να πέσω πάνω της!!
Ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο. Ανεβάζει το καταραμένο καρότσι. Βγαίνουν ο μανάβης, ο χασάπης, ο κουρέας, η κοπέλες τους φωτοτυπικού, του καταστήματος με τις τσάντες, ο κινέζος με τα ρούχα. Σκατά. Σηκώνομαι, μαύρα χέρια, μαύρα πόδια. Της λέω: "Μην ξαναπεράσετε με κόκκινο!! (Της δείχνω το ρεύμα Γκύζη). Γιατί περάσατε με κόκκινο;! Θα σας έλιωναν τ΄αυτοκίνητα!" Και τί μού λέει: " Μα δεν έβλεπες τ΄αυτοκίνητο (το σταθμευμένο), πού πας, θα πήγαινες να πέσεις πίσω του;" Γουρλώνω τα μάτια: "Τί λέτε; Σταμάτησα με κίνδυνο, για να μην πέσω πάνω σας! Ευτυχώς που δεν πήγαμε μαζί κι άλλοι πόσοι στο ΚΑΤ".
Το σταθμευμένο απείχε, απλώς μού έκλεινε τη λωρίδα. Και τώρα πού το σκέφτομαι, αντί η γριά-δημόσιος κίνδυνος να περάσει τουλάχιστον ευθεία τον δρόμο, πήγε με κλίση για να συνεχίσει κάτω προς Αλεξάνδρας, αντί απλώς να περάσει από μπροστά μου, που περίμενα ... πείσμα!
Η αλήθεια είναι πως ήξερε ότι έχει λερωμένη της φωλιά της. Κι έτσι έφυγε γρήγορα γρήγορα. Σχεδόν τρέχοντας! Δεν ήταν ανήμπορη! Ξεροκέφαλη, ναι. Μπορεί να λέει ότι πήγε να τη σκοτώσει ένα ποδήλατο. Αλλά η ψυχούλα της το ξέρει...
Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο, συμμαζεύομαι. Χτύπησα το δεξί γόνατο τρανταχτά, έγδαρα δεξί αγκώνα και αριστερή παλάμη. Φτηνά την γλιτώσαμε όλοι. Και προσέχω πάντα τόσο πολύ στη στροφή αυτή. Όμως άλλη φορά θα φροντίζω να περνώ απ΄ τη διάβαση πεζή.
Πήγα βρήκα μια καφετέρια, πλένομαι, βάζω πάγο και πίνω καφέ και νερό να συνέλθω. Η φίλη Garfield παρατήρησε, ότι πρέπει από δω και μπρος τα καροτσάκια να βάλουν πινακίδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου