Ο ΣΩΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΖΑΚΕΤΑ

Περίεργα μού συνέβησαν εκεί που κάθησα να πιω έναν καφέ... είχα μαζί και διάβαζα τη βιογραφία του Τσάτουιν. Κι όπως σηκώνω κάποια στιγμή τα μάτια μου και κοιτάω απέναντι, νάτος! Ο σωσίας του μακαρίτη; Ο δίδυμος αδελφός του, το στοιχειωμένο άλτερ έγκο του; Σίγουρα αυτό θα ενθουσίαζε τον ίδιο τον Τσάτουιν, που έγραψε μιαν ιστορία για διδύμους και που μιλούσε συχνά στη "σκιά" του. Ο νεαρός απέναντι, ξένος άραγε, έμοιαζε κατευθείαν από αγγλικό κολλέγιο, με άσπρο ριγέ πουκάμισο, καφέ παντελόνι τζιν, μαύρες κάλτσες και καφέ σκαρπίνια, ψηλός, αδύνατος, ξανθός, η μπροστινή φράντζα φερμένη προς τα πίσω, κάπως δυσκοίλιο ύφος, καθόταν στους μη καπνιστές, έπινε φραπέ και διάβαζε κάτι. Τον κοίταζα επίμονα, εντελώς αδιάκριτα και τον συνέκρινα με τις φωτογραφίες του βιβλίου. Μόνο τα μάτια διέφεραν, δεν ήταν γαλάζια αλλά καστανά. Σκεφτόμουν να τού πω να διορθώσει το πρόβλημα με φακούς επαφής στην μελλοντική ταινία, όπου θα ενσαρκώσει τον Τσάτουιν! Έπρεπε να τού μιλήσω, προβάριζα έφοδο με το βιβλίο ανά χείρας, εκσιούζ μι, δεν είμαι μουρλή, είστε ολόιδιος!

Ξαφνικά σηκώνεται βιαστικός (ήταν τελικά πολύ ψηλός), και κατευθύνεται προς το μπαρ, ίσως να ρωτήσει κάτι, τον χάνω από το ξεδιάντροπο οπτικό μου πεδίο, και πάνω που αναλογιζόμουν να τον συλλάβω, όπως θα έφευγε... τότε αντιλαμβάνομαι μια ξανθή κοπέλα παραδίπλα να θέλει κάτι να μού πει. Μάλλον να μού δώσει. Να, μού λέει, πάρτε το, γιατί δεν το θέλω...ε..εε.. αλλιώς θα το αφήσω εδώ! Σχεδόν μού πέταξε ένα βιβλιαράκι. Τί είναι; της λέω. Ε..ε.. τα ανάλεκτα.. αλλά δεν το θέλω... δεν... δεν... κοιτάξτε μέσα να καταλάβετε...

Κι είχε μιαν έκφραση απέραντης απέχθειας και φόβου, τόσο, που έπιασα και κοίταζα το βιβλίο, λες και περιείχε ενεργό άνθρακα...

Ήταν Τα γαστριμαργικά ανάλεκτα του κυρίου Schott.

H κοπέλα φόρεσε μια πράσινη ζακέτα. Μετά από λίγο έφυγε χωρίς να πει τίποτα. Ο σωσίας είχε εξαφανιστεί.