ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ

Αγαπητοί bloggers κι όσοι κάνετε το απονεννοημένο να διαβάζετε το blog μου. Σήμερα είπα να μη χαλαλίσω τη μέρα μου με τον κερατά τον PC μου κι έτσι σερφάρω απροβλημάτιστα σε ίντερνετ καφέ. Ελπίζω ότι χθες τού ξερίζωσα τα κέρατα και του άλλαξα τα πέταλα, ούτως ώστε να μπορέσω να επανεγκαταστήσω τα υπόλοιπα προγραμματάκια, αυτά που έχω κι αυτά που έχασα και θα ξαναψάξω να βρω, ότι θα βάλω τη γρήγορη σύνδεση, όταν δεήσει ο ΟΤΕ να μού δώσει τους κωδικούς (α, πέρασαν τρεις μέρες, θα πάρω τηλέφωνο), ότι θα είναι και ασύρματη (ονειρεύομαι, αλλά έχω πάρει ειδικό CRYPTO tsoutsouni, δηλ. stick που τσιμπάει το δίκτυο που ίπταται), ότι θα βάλω καινούριο αντιβιωτικό, ελπίζω ακόμη ότι θα μπορέσω να δώσω εξετάσεις για μια πιστοποίηση Η/Υ, της οποίας οι ενέργειες γίνονται αποκλειστικώς ηλεκτρονικά κι ότι θα κάνω κι ένα σωρό άλλες χαμαλοδουλειές μέχρι το dead line 6.09!

Αφού έχω φίλους, γνωστούς και συγγενείς τεχνοφρικιά, γιατί κάθομαι και βασανίζομαι μόνη μου και δεν φροντίζω και το απαράδεχτο μανικιούρ μου; Γιατί δεν πήρα ένα τηλέφωνο; Γιατί γράφω τον πόνο μου στο blog, αντί να βάλω έστω μια ηλεκτρονική αγγελία "νέα γάτα μόνη ψάχνει για χάκερ γατούλη"; Διότι είναι Αύγουστος! Και μάλιστα τέλη Αυγούστου! Τα υπόλοιπα εννοούνται!

Όμως φαίνεται ο PC ζήλεψε. Δεν μού΄χε βγάλει ξανά τέτοιες ζήλειες, ομολογώ. Σού λέει, γιατί, κυρία μου, άλλαξες τα πέταλα και την πεταλιέρα και πεταλάρεις ολημέρα με το ποδήλατο, και γω που, τί σου ζητάω, και μ΄ανοίγεις χωρίς κλιματιστικό το καλοκαίρι, και γίνετ΄η οθόνη σόμπα, δεν μού΄χεις κάνει μιαν αναβάθμιση, αλλά θες να μ΄αφήσεις και να πάρεις φορητό, που αν δεις νά΄χεις φράγκο, εμένα σβήσε με, θα δεις, θα ψωνιστώ κι εγώ μ΄έναν ιό, έναν αλήτη, να με ψάχνεις, θέλω και γω αλλαγή τα πέταλα!

Τό΄πε και τό΄κανε! Αλλά και γω τον παράτησα, κι αυτόν και τη γκρίνια του την τριήμερη και πήγα στα ίντερνετ καφέ, να κάτσει να σκεφτεί την άθλια συμπεριφορά του!

Πάμε παρακάτω. Πιάσαμε σήμερα την κουβέντα μ΄ένα ζευγάρι ποδηλάτες, έλληνες που ζουν στη Ζυρίχη. Ο άνδρας ήθελε να μάθει πως είναι να κάνεις ποδήλατο στην Αθήνα και τού λέω φυσικά, φρίκη! Εκείνος έκανε στην περιοχή του Λυκαβηττού παλιότερα, τη δεκαετία του ΄60. Τώρα πηγαίνει στη δουλειά του καθημερινά, 16 χλμ. Κάνει ψοφόκρυο και βρέχει αλλά έχουν ποδηλατόδρομους και πολλά ποδήλατα στην πόλη. Τον χρόνο πληρώνουν κάπου 4 Ε ποδηλατο-φόρο.

Τού λέω, κοίτα, η Αθήνα είναι κόλαση και για τους πεζούς ακόμη, εγώ σαν ποδηλάτις έχω ένα βασικό αίτημα: Ντουζιέρες στο χώρο εργασίας! Να πηγαίνω στη δουλειά μου νωρίτερα ένα τεταρτάκι, δηλαδή να ξυπνάω απ΄τις 6.15΄ αντί 6.30΄, με την συγκοινωνία τον ίδιο χρόνο ή και πιο πολύ κάνω, και να πηγαίνω ποδηλατάδα με το πρωινό δροσό, αλλά να κάνω ένα ντουζάκι με αφροσάπουνο εκεί (!), πού να φτάσουν τ΄αποσμητικά με τόσο ιδρώτα, να πίνω και κανένα καφέ και μετά αι υποχρεώσεις! Αμ πώς!