ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Συνεχίζοντας ακάθεκτα το καλοκαιρινό διάβασμα χωρίς να υπολογίζω την λίστα βιβλίων του Μπάκιγχαμ, όπως κάνει η βασίλισσα της Βρεττανίας every summer, άρχισα να ροκανίζω την στίβα των βιβλίων που μού δάνεισε η Sulpice, και διάβασα κατά σειρά εμφανίσεως το Αχ, αυτές οι βασίλισσες! του Χρήστου Ναούμ και το Παλιά, πολύ παλιά, του Πέτρου Μάρκαρη.

Οι βασίλισσσες διαβάζονται άνετα, έχουν χιούμορ μπλεγμένο με τραγικές καταστάσεις και ευφάνταστα περιστατικά, μόνο που με κούρασαν κάποιες επαναλήψεις στην ανάλυση της ψυχοσύνθεσης των ηρώων. Αλλά είχα την αίσθηση σαν να τους είχα γνωρίσει προσωπικά, καθέναν με το πάθος του, και θα ήθελα να δω αυτό το βιβλίο σε σίριαλ ή ταινία.

Για ταινία προσφέρεται και το αστυνομικό του Μάρκαρη, που εκτυλίσσεται στην Πόλη. Όμως για να γυριστεί ταινία, θ΄ανοίξουν διμερή και διεθνή ζητήματα... Ο Χαρίτος κι ένας Τούρκος αστυνομικός στα ίχνη μιας γριάς από τον Πόντο, που αποφασίζει να ξεκαθαρίσει παλιούς λογαριασμούς προσφέροντας εκπληκτική χειροποίητη τυρόπιτα, με την οποία στέλνει άλλους στον κήπο των απολαύσεων του Αλλάχ κι άλλους (με την προσθήκη στα υλικά παραθείου) στο πυρ το εξώτερον. Δεν λέω περισσότερα για να μην χαλάσω το σασπένς! Μού άνοιξε και η όρεξη πάλι να πάω στην Κωνσταντινούπολη... και να διαβάσω σχετικά.

Το τρίτο βιβλίο το άρχισα σήμερα κατά τις εφτά τ΄απόγευμα, πάνω που άστραφτε, μπουμπούνιζε κι ετοιμαζόταν για νεροποντή. Το ανοίγω και διαβάζω την πρώτη φράση: "Ένα υγρό αυγουστιάτικο απόγευμα...". Αμέσως μεταφέρθηκα στο Παρίσι, πλέον η υγρή ζέστη του δωματίου μου παρέπεμπε στην αίσθηση της ατμόσφαιρας του παρισινού μετρό μια βροχερή μέρα. Άναψα ένα τσιγάρο και διαπίστωσα, ότι λόγω της έντονης υγρασίας είχε διαφορετική γεύση. Διαβάζω λοιπόν την ιστορία της Δεσποινίδος Βικτορίν, γνωστής ως Ολυμπιά, στον πίνακα του Εντουάρ Μανέ, από την Debra Finerman.