ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΣΦΕΝΤΟΝΑ

Η παιδικότητα είναι ένα θέμα για τους ενήλικες. Μερικοί αναρωτιούνται αν θα μεγαλώσουν ποτέ, κι αυτό μάλλον δείχνει ωριμότητα. Άλλοι φέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά, αλλά νομίζουν, ότι είναι σπουδαίοι και σοβαροί. Εγώ πάλι έχω τρομάξει. Πριν τρία περίπου χρόνια βγήκε στην επιφάνεια ο σχολικός εαυτός μου. Δηλαδή απροκάλυπτα. Μόνο η σφεντόνα έλειπε! Ναι, είχα και σφεντόνα, με διχάλα που είχα επεξεργαστεί και λειάνει, και λάστιχο τετράγωνο και γουρονόδερμα! Φονική! Μη φανταστεί κανείς, ότι διανοήθηκα ποτέ να χτυπήσω κανένα πουλί! Αλλά μια σφεντόνα πάντα είναι χρήσιμη και πράγματι χρησιμοποιήθηκε συχνά καταπώς έπρεπε!

Ο πιο βασικός δεσμός μου με την παιδική μου ηλικία είναι τα βιβλία. Ωστόσο, διαπίστωσα καθώς μεγάλωνα, ότι ένα βιβλίο δεν το ζούσα πια τόσο έντονα και δεν το απολάμβανα τόσο απερίσπαστα πλέον. Βέβαια, πάντα βυθίζομαι στον κόσμο του συγγραφέα, αλλά έχει χαθεί εκείνη η ιδιαίτερη μαγεία, που με έκανε να διαβάζω ένα βιβλίο ξανά και ξανά ακόμη κι είκοσι φορές μέχρι να λιώσουν τα φύλλα.

Κι ενώ ξεχνάω, επιφανειακά τουλάχιστον, ολόκληρες περιόδους της ζωής μου, σα να κλείνω λογαριασμούς, να που γίνεται ένας μικρός σεισμός και γκρεμίζονται απ΄το πατάρι βιβλία, ζωγραφιές, ποδήλατα και λέξεις, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι! Συνέχισα να διαβάζω, με λύσσα όμως πια, με τρομερό πάθος, έλληνες και ξένους ανάκατα, χωρίς εξωτερικό ειρμό αλλά βάσει κάποιου εσωτερικού λόγου, ο οποίος περιγράφεται συνήθως με τη φράση "γιατί έτσι μ΄αρέσει"!

Έπειτα έπιασα τον εαυτό μου να πιάνει μολύβια και πινέλα, όχι τίποτα σπουδαία πράματα, το βασικό όμως είναι πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, υπήρχε κάτι αναπόφευκτο στην κίνηση αυτή. Και το ποδήλατο, ναι, βγήκα μια μέρα να περπατήσω και γύρισα σπίτι μ΄ένα ποδήλατο, έτσι ξαφνικά! Γυρίζοντας στο σπίτι πρόσεξα κάτι που αγνοούσα πολύ καιρό: το παγκάκι της ποίησης! Αυτό το έβλεπα κάθε μέρα αφότου μετακόμισα σε κείνη τη γειτονιά, αλλά στην πραγματικότητα δεν το έβλεπα. Το είδα κανονικά εξαιτίας του ποδηλάτου, το οποίο άφησα μια στιγμή εκεί για να πάρω κάτι απ΄το περίπτερο. Συνέβη κάτι σαν επανασύνδεση με το παρελθόν, όχι με τη μνήμη (έρχεται δεύτερη) ούτε με τη λογική (απουσιάζει) αλλά με τις αισθήσεις. Αφήνω το ποδήλατο δίπλα στο παγκάκι: αυτό ήταν, αυτή η κίνηση του σώματος.

Το παγκάκι αυτό είναι τρεις σανίδες πάνω σε μια τσιμεντένια βάση. Παλιότερα ήταν ένα κλασικό παγκάκι με πλάτη, που αντικαταστάθηκε, όταν διαλύθηκε τελείως. Τώρα λείπει μισή σανίδα, είναι βρόμικο και ταλαιπωρημένο. Τι κάνει ποιητικό αυτό το παγκάκι; Δεν το ονόμασα παγκάκι του έρωτα, έτσι θα το έλεγα, αν επρόκειτο γι΄αυτό. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, όπου πήγαινα, εννοείται, με το ποδήλατο, γυρίζαμε με μια συμμαθήτριά μου, εγώ κρατούσα το ποδήλατο στα χέρια, ως εκείνο το σημείο, όπου έπρεπε να χωρίσουμε, και συχνά καθόμασταν λίγη ώρα στο συγκεκριμένο παγκάκι. Το σημείο απέχει από του να είναι ειδυλλιακό, βρίσκεται σε διασταύρωση λεωφόρων, τρεις διαβάσεις και φανάρια, μέσα στο χάος και τον ορυμαγδό! Εκεί όμως διαβάζαμε συνήθως ποίηση, Μαγιακόφσκυ, Ελυάρ, Μπουκόφσκι, Μποντλέρ, Πόε, έρχονται πρόχειρα, και ανταλλάζαμε βιβλία. Επίσης, αν είχαμε γράψει κάτι, το διαβάζαμε η μια στην άλλη και ακολουθούσε η ανελέητη κριτική! Μάλιστα το αντιγράφαμε κιόλας, για να το μελετήσουμε καλύτερα και να κρίνουμε πιο ανελέητα ακόμα!

Τότε ζωγράφιζα με μανία. Για την ακρίβεια, οι καθηγητές δύο σχολείων με είχανε βαρεθεί και με άφηναν να μουτζουρώνω. Ζωγράφιζα όλα τα θρανία της τάξης και όταν τέλειωναν, όπως και τα περιθώρια στα βιβλία μου, χάριζα σκιτσάκια σε όποιον ήθελε. Μια φορά, μια κοπέλα μου ζήτησε να της ζωγραφίσω ένα αγόρι που της άρεσε, εγώ βγήκα στην αυλή, τον είδα, και της έφτιαξα κάτι κατά προσέγγιση, ο τύπος ήταν αδύνατος με μαλλιά και φορούσε στενό μαύρο παντελόνι. Τώρα έπρεπε να βάλω στον έρωτα φτερά, σύμφωνα με την επιθυμία της ερωτοχτυπημένης, και προέκυψε ένα μελαχροινό αγόρι με τα χέρια στις τσέπες και δύο άσπρα φτερά στην πλάτη! Το σκίτσο μπορεί να ήταν φρίκη, αλλ΄ ο έρως είναι τυφλός, κι η κοπέλα πήρε τη ζωγραφιά του Ερωτόκριτού της περιχαρής!

Τί συνέβη, κι αφού είχα πετάξει τα πάντα, ποιήματα, πεζά (τρομάρα), ποδήλατα, μπάλες, σφεντόνες, ζωγραφιές, μολύβια, πένες, πινέλα κι ακόμη γύψους, πηλούς, κόλλες, ξύλα, πριόνια, ακρυλικά και τζάμια, κι ούτε ασχολήθηκα καθόλου χρόνια και χρόνια μ΄αυτά, αναδύθηκαν και με κατέλαβαν ξαφνικά ... γεωλογικές ανακατατάξεις ... αυτό το μπλογκ τα φταίει όλα!