ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΧΑΜΕΝΗ ΣΦΕΝΤΟΝΑ

Η παιδικότητα είναι ένα θέμα για τους ενήλικες. Μερικοί αναρωτιούνται αν θα μεγαλώσουν ποτέ, κι αυτό μάλλον δείχνει ωριμότητα. Άλλοι φέρονται σαν κακομαθημένα παιδιά, αλλά νομίζουν, ότι είναι σπουδαίοι και σοβαροί. Εγώ πάλι έχω τρομάξει. Πριν τρία περίπου χρόνια βγήκε στην επιφάνεια ο σχολικός εαυτός μου. Δηλαδή απροκάλυπτα. Μόνο η σφεντόνα έλειπε! Ναι, είχα και σφεντόνα, με διχάλα που είχα επεξεργαστεί και λειάνει, και λάστιχο τετράγωνο και γουρονόδερμα! Φονική! Μη φανταστεί κανείς, ότι διανοήθηκα ποτέ να χτυπήσω κανένα πουλί! Αλλά μια σφεντόνα πάντα είναι χρήσιμη και πράγματι χρησιμοποιήθηκε συχνά καταπώς έπρεπε!
Ο πιο βασικός δεσμός μου με την παιδική μου ηλικία είναι τα βιβλία. Ωστόσο, διαπίστωσα καθώς μεγάλωνα, ότι ένα βιβλίο δεν το ζούσα πια τόσο έντονα και δεν το απολάμβανα τόσο απερίσπαστα πλέον. Βέβαια, πάντα βυθίζομαι στον κόσμο του συγγραφέα, αλλά έχει χαθεί εκείνη η ιδιαίτερη μαγεία, που με έκανε να διαβάζω ένα βιβλίο ξανά και ξανά ακόμη κι είκοσι φορές μέχρι να λιώσουν τα φύλλα.
Κι ενώ ξεχνάω, επιφανειακά τουλάχιστον, ολόκληρες περιόδους της ζωής μου, σα να κλείνω λογαριασμούς, να που γίνεται ένας μικρός σεισμός και γκρεμίζονται απ΄το πατάρι βιβλία, ζωγραφιές, ποδήλατα και λέξεις, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένοι! Συνέχισα να διαβάζω, με λύσσα όμως πια, με τρομερό πάθος, έλληνες και ξένους ανάκατα, χωρίς εξωτερικό ειρμό αλλά βάσει κάποιου εσωτερικού λόγου, ο οποίος περιγράφεται συνήθως με τη φράση "γιατί έτσι μ΄αρέσει"!
Έπειτα έπιασα τον εαυτό μου να πιάνει μολύβια και πινέλα, όχι τίποτα σπουδαία πράματα, το βασικό όμως είναι πως δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, υπήρχε κάτι αναπόφευκτο στην κίνηση αυτή. Και το ποδήλατο, ναι, βγήκα μια μέρα να περπατήσω και γύρισα σπίτι μ΄ένα ποδήλατο, έτσι ξαφνικά! Γυρίζοντας στο σπίτι πρόσεξα κάτι που αγνοούσα πολύ καιρό: το παγκάκι της ποίησης! Αυτό το έβλεπα κάθε μέρα αφότου μετακόμισα σε κείνη τη γειτονιά, αλλά στην πραγματικότητα δεν το έβλεπα. Το είδα κανονικά εξαιτίας του ποδηλάτου, το οποίο άφησα μια στιγμή εκεί για να πάρω κάτι απ΄το περίπτερο. Συνέβη κάτι σαν επανασύνδεση με το παρελθόν, όχι με τη μνήμη (έρχεται δεύτερη) ούτε με τη λογική (απουσιάζει) αλλά με τις αισθήσεις. Αφήνω το ποδήλατο δίπλα στο παγκάκι: αυτό ήταν, αυτή η κίνηση του σώματος.
Το παγκάκι αυτό είναι τρεις σανίδες πάνω σε μια τσιμεντένια βάση. Παλιότερα ήταν ένα κλασικό παγκάκι με πλάτη, που αντικαταστάθηκε, όταν διαλύθηκε τελείως. Τώρα λείπει μισή σανίδα, είναι βρόμικο και ταλαιπωρημένο. Τι κάνει ποιητικό αυτό το παγκάκι; Δεν το ονόμασα παγκάκι του έρωτα, έτσι θα το έλεγα, αν επρόκειτο γι΄αυτό. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, όπου πήγαινα, εννοείται, με το ποδήλατο, γυρίζαμε με μια συμμαθήτριά μου, εγώ κρατούσα το ποδήλατο στα χέρια, ως εκείνο το σημείο, όπου έπρεπε να χωρίσουμε, και συχνά καθόμασταν λίγη ώρα στο συγκεκριμένο παγκάκι. Το σημείο απέχει από του να είναι ειδυλλιακό, βρίσκεται σε διασταύρωση λεωφόρων, τρεις διαβάσεις και φανάρια, μέσα στο χάος και τον ορυμαγδό! Εκεί όμως διαβάζαμε συνήθως ποίηση, Μαγιακόφσκυ, Ελυάρ, Μπουκόφσκι, Μποντλέρ, Πόε, έρχονται πρόχειρα, και ανταλλάζαμε βιβλία. Επίσης, αν είχαμε γράψει κάτι, το διαβάζαμε η μια στην άλλη και ακολουθούσε η ανελέητη κριτική! Μάλιστα το αντιγράφαμε κιόλας, για να το μελετήσουμε καλύτερα και να κρίνουμε πιο ανελέητα ακόμα!
Τότε ζωγράφιζα με μανία. Για την ακρίβεια, οι καθηγητές δύο σχολείων με είχανε βαρεθεί και με άφηναν να μουτζουρώνω. Ζωγράφιζα όλα τα θρανία της τάξης και όταν τέλειωναν, όπως και τα περιθώρια στα βιβλία μου, χάριζα σκιτσάκια σε όποιον ήθελε. Μια φορά, μια κοπέλα μου ζήτησε να της ζωγραφίσω ένα αγόρι που της άρεσε, εγώ βγήκα στην αυλή, τον είδα, και της έφτιαξα κάτι κατά προσέγγιση, ο τύπος ήταν αδύνατος με μαλλιά και φορούσε στενό μαύρο παντελόνι. Τώρα έπρεπε να βάλω στον έρωτα φτερά, σύμφωνα με την επιθυμία της ερωτοχτυπημένης, και προέκυψε ένα μελαχροινό αγόρι με τα χέρια στις τσέπες και δύο άσπρα φτερά στην πλάτη! Το σκίτσο μπορεί να ήταν φρίκη, αλλ΄ ο έρως είναι τυφλός, κι η κοπέλα πήρε τη ζωγραφιά του Ερωτόκριτού της περιχαρής!
Τί συνέβη, κι αφού είχα πετάξει τα πάντα, ποιήματα, πεζά (τρομάρα), ποδήλατα, μπάλες, σφεντόνες, ζωγραφιές, μολύβια, πένες, πινέλα κι ακόμη γύψους, πηλούς, κόλλες, ξύλα, πριόνια, ακρυλικά και τζάμια, κι ούτε ασχολήθηκα καθόλου χρόνια και χρόνια μ΄αυτά, αναδύθηκαν και με κατέλαβαν ξαφνικά ... γεωλογικές ανακατατάξεις ... αυτό το μπλογκ τα φταίει όλα!

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τη λέξη 'παλιμπαιδισμός' την γνωρίζεις; Είναι αποδεδειγμένο ότι όσο μεγαλώνουμε τόσο γυρίζουμε προς τα πίσω... Υπομονή έχεις ακόμα καιρό... Πάντως ήταν πολύ γλυκό και ρομαντικό...
Φιλιά

MenieK είπε...

σωστά! να τιμωρηθεί λοιπόν το μπλογκ
και για τις ποιητικές νοσταλγίες, και για τις ζωγραφικές αναδρομές και για τη βιβλιοφιλική ανασύγκρότηση...

ritsmas είπε...

κειμενο που κυλάει πολύ ευχάριστα και αποπνεει αυτή την παιδικότητα που δεν μπορεί να ειναι παλιμπαιδισμός.
φιλω σε ριτς

quartier libre είπε...

@ μεγάλα παιδιά είμαστε :)

Coco είπε...

@ Sulpice: τη γνωρίζω, ελπίζω με την καλή της έννοια! Τώρα, μου έκανε πάντα εντύπωση αυτό που συμβαίνει στους υπέργηρους, συχνά το γεροντικό μυαλό κολλάει σε γεγονότα της πολύ πρώιμης ηλικίας και ο άνθρωπος εκείνος ζει πραγματικά το παρελθόν αλλά αδυνατεί να το συνθέσει με το παρόν και το πρόσφατο παρελθόν..
Σε φιλώ και την κόρη σου με την ορχήστρα της!

@ meniek: δε θα το τιμωρήσω, γιατί είναι καλό παιδάκι και παίζει με τα άλλα παιδάκια

@ ριτς, ευχαριστώ, πρέπει να τη βρω ξανά εκείνη τη σφεντόνα, σου λέω, έχω στόχους (είχα και βελάκια)!

@ καρτιέ, τα παιδιά είναι πιο μεγάλα από μένα

διαβάζω το μπλογκ σου αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δυσκολευόμουν (όχι από τεχνικής άποψης) να σου αφήσω σχόλιο
Καλό βράδυ!!

Ανώνυμος είπε...

@Προς όλους τους αναγνώστες: τη συγκεκριμένη λέξη τη χρησιμοποίησα με την καλή έννοια. Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη... Για να πω την αλήθεια είχα στο νου μου και κάποια άλλες συνήθειες από την παιδική μας ηλικία που έχουν αναβιώσει. Φιλιά

Coco είπε...

@ Σουλπίδιον, ψάρωσες πάλι! Χαχαχα χαλάρωσε!

Ανώνυμος είπε...

ειναι τοσο ρομαντικη η περιγραφη σου που με παρασερνει...

K@terin@ είπε...

κοκό

Είναι πολύ ωραίος ο τρόπος που γράφεις και αυτή η ανάρτηση με γύρισε πίσω στα σχολικά χρόνια(εντάξει δεν είναι και πάρα πολυ πίσω.
Νομίζω ότι είναι πολύ όμορφο αυτό που σου προκάλεσε το blog , αυτή η αναβίωση σου πάει

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Κοκό μου όπως θα είδες , μου συμβαίνει και εμένα , δεν είναι κακό , ίσα ισα το βρίσκω όμορφο !!
Οι αναμνήσεις μας είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας ζωντανό !! και ευαίσθητο !! Φιλάκια

faraona είπε...

Κοκο?
Γιατι αναρωτιεσαι για την παιδικοτητα σου παιδακι μου γλυκο?
Σου ρθε...ετσι..ξαφνικα...αναπαντεχα και παιγνιδιαρικα ...μπααααα!!!
Και μολις βρεις βιτρινα με παιγνιδακια αγορασε αμεσως οποιο σου γιαλισει και στειλε μου τον λογαριασμο.
Ναι?
Πες ναι.

Βουρ τωρα για ποδηλαταδα!

Coco είπε...

@exofthalmi: ένας ρομαντισμός μας έμεινε!

@κατερίνα: το μπλογκ ήρθε μετά, είναι ένα σύμπτωμα αυτής της διάθεσης, που βοηθά στην έκφρασή της, καθώς την μοιράζομαι με σας

@αθηνά: αν οδηγεί σε δημιουργικότητα σαν την δική σου τότε είναι όχι απλώς καλό, κάλλιστο!

@ Πώς το ξέρεις ότι τρελαίνομαι για είδη προσχολικής ηλικίας, μπαίνω και χαζεύω καταπληκτικά πραγματάκια!

Καλό βράδυ και όνειρα γλυκά και ασκανδάλιστα!!

faraona είπε...

Eιναι δυνατον ενας ανθρωπος να γουσταρει σε τετοιο βαθμο οπως εσυ ,το ποδηλατο του και να μην ειναι παιδι στην καρδια?
Πως λοιπον να μην κοιτας παιγνιδια?
Και κοκκινες γοβες αμα λαχει να πουμε...αλλα κυριως παιγνιδια!!!

καλο βραδυ
ησυχο και απαλο υπνο ευχομαι

Coco είπε...

Κάποιο πρόβλημα παρουσιάζεται στον μπλόγκερ και δεν μπορώ ν΄ανεβάσω ποστ...βλέπουμε!