ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ ΚΑΙ ΛΑΣΤΙΧΑ

Πλύθηκα. Ντύθηκα. Χτενίστηκα. Το απόγευμα. Πήρα το σακκίδιο, φόρεσα το κράνος και τα γάντια. Κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Έλυσα το ποδήλατο. Δυο φαρμακομύτες κουτσομπολεύανε μια τρίτη απούσα. Τις αγνοώ. Δένω το σακκίδιο γερά γερά στη σχάρα του ποδηλάτου. Με κοιτάζανε λοξά. Βάζω φωτάκια. Παίρνω το ποδήλατο στο χέρι, κατεβαίνω, το ακουμπάω στο πεζοδρόμιο και, ω!!! Ω!!!!

Οποία φρίκη! Οποία απογοήτευσις! Ω!!!

Λάστιχο... Το μπροστινό λάστιχο πίτα. Φούιτ, η μετάφραση για τη Θεσσαλονίκη και τα πέριξ! Έμεινα μια γελοία εικόνα με κράνος και γάντια... Οι φαρμακομύτες είχαν φύγει...

Και πήγα με τα πόδια, πήρα μετρό και ταξί, και στο γυρισμό περίμενα μισή ώρα το λεωφορείο στη Χαριλάου Τρικούπη, αν είναι δυνατόν! Κι αύριο έχει το τραμ στάση εργασίας, αλλά δεν είναι αυτό που με νοιάζει τόσο. Είναι που έχει καλό καιρό. Κρίμα.

Κρίμα που το πρωί δεν πήρα το ποδήλατο για κάτι κοντινές δουλίτσες. Θα είχα δει το λάστιχο και θα τό΄χα φτιάξει ή θά΄χα πάει στο μάστορα. Απόψε, τώρα, στη μαύρη νύχτα, κι έχω ξύπνημα το πρωί, που ν΄αλλάζω λάστιχο... Βλέπουμε.

Βέβαια με τόσα γυαλιά και καρφιά στο οδόστρωμα και τόσα φρεάτια και λακκούβες που έχω μετρήσει, ευχαριστημένη νά΄μαι, πολύ κράτησε. Είμαι και βλάκας. Γιατί συνήθως κάνω έναν έλεγχο, αλλά το μεσημέρι που μού πέρασε η σκέψη, το άφησα.

Μου έλειψε! Χειρότερα κι όλας, που λόγω αίθριου καιρού είχαν βγει όλα τα πεταλάκια στο δρόμο, ενώ εγώ άφριζα μέσα στο μετρό...

Με ρώτησαν σήμερα, αν δεν βαριέμαι να πηγαινοέρχομαι καθημερινά με το ποδήλατο. Η απάντηση είναι όχι. Αρχικά το πήρα για καμμιά βόλτα, διότι είχα σκουριάσει τελείως, μου έλειπε η κίνηση και η ποδηλασία καθαυτή, από παλιά που έκανα, τόσο, που τ΄ονειρευόμουν, ότι ποδηλατώ. Σήμερα, μετά από μέρες πάνω στη σέλα, κατάλαβα, ότι ξέχασα πια να περπατάω!

Στην αρχή είχα μια ανασφάλεια, για την οποία ευθύνονταν και τεχνικοί λόγοι. Από την στιγμή που κάλυψα το τεχνικό θέμα, ανοίχτηκα περισσότερο. Έμαθα και κάποιες άγνωστες διαδρομές και πηγαίνω άνετα. Είναι αστείο, ότι φοβόμουν να κάνω διαδρομές, που κάλυπτα στα 12 και τα 15 μου, και ο λόγος είναι ότι είχα χάσει την συνήθεια.

Η συνήθεια είναι σπουδαίο πράγμα. Κάτι άλλο που κατάλαβα στην πράξη είναι, ότι κανονικά δεν σταματάμε ποτέ. Ας πούμε, ανέβηκα μια ανηφόρα και τά ΄φτυσα; Δεν πειράζει, συνεχίζουμε. Είμαι στα μισά της ανηφόρας των 90 μοιρών και κοντεύω να βγάλω το στομάχι μου; Δεν πειράζει, αναπνοή, νερό (αν έχω) και συνεχίζουμε. Κουράστηκα, μπούκωσα απ΄τα καυσαέρια και δεν πάει άλλο; Δεν πειράζει, τραβάμε πετάλι απίστευτα αργά αλλά συνεχίζουμε... Τώρα ενδέχεται να κάνω καμμιά στάση, αλλά αυτό συνήθως είναι μέσα στα πλαίσια του διαθέτω χρόνο και ραχατεύω. Μετά όμως κάνω αρκετή ώρα να επανέλθω. Άρα το καλύτερο είναι το συνεχές.

Αυτός ο τρόπος μου έχει χαρίσει υπομονή, που από χαρακτήρα δεν διαθέτω. Είμαι οξύθυμη και ανυπόμονη, όμως στον ποδηλάτη δεν μένει περιθώριο εκνευρισμού και ανυπομονησίας, διότι αφιερώνει την ενέργεια του στο πετάλι. Επίσης έχει οξυνθεί η προσοχή κι έχουν ευαισθητοποιηθεί τα ανακλαστικά μου σε μεγάλο βαθμό. Το συνειδητοποίησα σήμερα που πήγαινα πεζή. Αυτά όλα πέρα απ΄το σωματικό όφελος και την ευεξία.

Ένας οδηγός χθες ερχόταν και τον άκουγα να πατάει την κόρνα επίμονα, μπιπ, μπιρ μπιρ μπιρίπ, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω το λόγο, που απευθυνόταν, διότι τύχαινε να έχει πολλή απόσταση από μένα, τουλάχιστον δυόμισι μέτρα σε πλάτος, κι ούτε φαινόταν να βιάζεται. Τον πετυχαίνω λίγο πιο κάτω και του λέω έτσι με μια κίνηση, τί φωνασκείτε;;!! Ο τύπος παραφρόνησε, είδα την όψη του τρόμου! Ξέχασε να βάλει μπρος στο φανάρι, και άκουσε την κόρνα της ζωής του! Έτσι, μια καθαρεύουσα άσχετη στην ώρα της, αποδίδει τα ίσα!

Το παραπάνω χαζοπόστ αφιερώνεται με αγάπη και (στ)οργή στην Abbtha, της οποίας η φιλία είναι τιμή για μένα και προέκυψε μέσα από το blogging!