ΑΕΡΑ..!

Έχω μια μικρή γερμανική τρόμπα καινούργια. Με δύο τρύπες για δύο ειδών βαλβίδες. Παλιά είχα και εργαλεία και τρόμπες μεγάλες κλασικές και μαρκούτσια και λαστιχάκια και όλα τα καλά. Τα χάρισα όμως, μαζί με δύο ποδήλατα ανακαινισμένα (να με προτιμήσετε). Τώρα έχουν βγει διάφορα άλλα πράματα στο εμπόριο, πήρα και γω τη γερμανικιά την τρόμπα. Με ταλαιπώρησε λίγο, αλλά βρήκα τον τρόπο της.

Φούσκωσα λοιπόν το λάστιχο, χρειαζόταν όμως να περάσω κι από κανένα βενζινάδικο να συμπληρώσω τα bar. Όλο χαρά, λοιπόν, γιατί ήμουν πάλι επί πετάλου, σταματάω σ΄ένα βενζινάδικο, κοίταζα να μην έχει και δουλειά, να βάλω αέρα; Όχι! Πάω στο δεύτερο, όχι! Περνάω από ένα πάρκινγκ, βλέπω την τρόμπα μπροστά, καθόντουσαν δυο, τα ξύνανε, ρωτάω, να βάλω αέρα; Όχι!

Το άκουσα το "όχι" τρις πριν την εθνική εορτή. Σημειωτέον, στους τέσσερις περίπου μήνες, τρεις φορές έχω ζητήσει αέρα απέξω, κι όχι σ΄αυτούς. Δηλαδή, τί νομίζανε; Ότι μόλις έβαζα εγώ αέρα, θα σφύριζα να καταφτάσουν άλλοι σαράντα κρυμμένοι ποδηλάτες, να βάλουν κι αυτοί; Κι αν πάλι πολλοί ποδηλάτες, πόσοι αλήθεια, τους ζητάνε αέρα, τί έγινε; Ή μήπως φοβήθηκαν, ότι αν έλεγαν ναι, θα πήγαινα μετά οχτώ φορές τη μέρα;

Αυτήν την τσιφουτιά δεν την καταλαβαίνω, γιατί αντίθετα, έχει τύχει να ντραπώ από την προθυμία να μ΄εξυπηρετήσουν, σε άλλα βενζινάδικα, και μια φορά σ΄ένα γκαράζ που ζήτησα ένα κλειδάκι. Τώρα ξέρω, το ποδήλατο είναι αμελητέα ποσότης, δεν αφήνει χρήματα, αλλά θα μού τη δώσει καμμιά φορά, και αν ακούσω όχι, θα βγάλω κανένα καλό ποσόν και θα πω, θέλω αέρα, verstanden? Σιχαμένοι βρωμοτσιγκούνηδες, απόγονοι μαυραγοριτών!!!

Αφήνουμε τους ξινούς σπαγγοραμμένους, που δε μ΄εμπόδισαν να χαρώ τη βόλτα μου και προχωράμε σε πιο ποιητικά κι αλαμπουρνέζικα θέματα!

μια ημέρα

ένα καθ΄ όλα συνηθισμένο πρωινό

με δυο σεισμούς και οκτώ θροΐσματα

πτερόσαυροι ως εκεί που φτάνει το μάτι

και άλλα προϊστορικά θηρία

βέβαια φορούσα σανδάλια

και κουνούσα τα πόδια μου ανέμελα

σε ύψος δύο πόντων απ΄ το πάτωμα

μασώντας ένα μολύβι

ποτέ δεν υπήρξαν αυτοί οι τοίχοι

είναι ένα παιχνίδι για να μην μπαίνουνε μέσα τα δέντρα

είναι κάτι δεντράκια εκεί έξω

σαν να μην έφταναν όλα αυτά

πέρασε ο ταχυδρόμος

ερασιτέχνης ψαράς

κι άφησε ένα μπουκάλι

που ψάρεψε στη θάλασσα το πρωί

ένα παιδί διάβασε συλλαβιστά το χαρτί

που βρέθηκε μέσα στο μπουκάλι

- για-τί κά-

- θε-στε α-κό-

- μα ε-κεί κά- τω-

εγώ δεν θα΄λεγα τίποτα αν δεν είχα τρύπια δάχτυλα

όλο φεύγουν πράγματα και σκάνε σαν μούσμουλα

ή σύκα ή μούρα και λερώνουν ένα γύρω

είπα λοιπόν, καλημέρα σας

με λένε λίγο πιο πριν

και λίγο πιο μετά

κατόπιν το σκυλί που δεν βρήκε σκιά

κόλλησε στον τοίχο

μισοκλείνοντας τα μάτια του