ΑΕΡΑ..!

Έχω μια μικρή γερμανική τρόμπα καινούργια. Με δύο τρύπες για δύο ειδών βαλβίδες. Παλιά είχα και εργαλεία και τρόμπες μεγάλες κλασικές και μαρκούτσια και λαστιχάκια και όλα τα καλά. Τα χάρισα όμως, μαζί με δύο ποδήλατα ανακαινισμένα (να με προτιμήσετε). Τώρα έχουν βγει διάφορα άλλα πράματα στο εμπόριο, πήρα και γω τη γερμανικιά την τρόμπα. Με ταλαιπώρησε λίγο, αλλά βρήκα τον τρόπο της.


Φούσκωσα λοιπόν το λάστιχο, χρειαζόταν όμως να περάσω κι από κανένα βενζινάδικο να συμπληρώσω τα bar. Όλο χαρά, λοιπόν, γιατί ήμουν πάλι επί πετάλου, σταματάω σ΄ένα βενζινάδικο, κοίταζα να μην έχει και δουλειά, να βάλω αέρα; Όχι! Πάω στο δεύτερο, όχι! Περνάω από ένα πάρκινγκ, βλέπω την τρόμπα μπροστά, καθόντουσαν δυο, τα ξύνανε, ρωτάω, να βάλω αέρα; Όχι!

Το άκουσα το "όχι" τρις πριν την εθνική εορτή. Σημειωτέον, στους τέσσερις περίπου μήνες, τρεις φορές έχω ζητήσει αέρα απέξω, κι όχι σ΄αυτούς. Δηλαδή, τί νομίζανε; Ότι μόλις έβαζα εγώ αέρα, θα σφύριζα να καταφτάσουν άλλοι σαράντα κρυμμένοι ποδηλάτες, να βάλουν κι αυτοί; Κι αν πάλι πολλοί ποδηλάτες, πόσοι αλήθεια, τους ζητάνε αέρα, τί έγινε; Ή μήπως φοβήθηκαν, ότι αν έλεγαν ναι, θα πήγαινα μετά οχτώ φορές τη μέρα;

Αυτήν την τσιφουτιά δεν την καταλαβαίνω, γιατί αντίθετα, έχει τύχει να ντραπώ από την προθυμία να μ΄εξυπηρετήσουν, σε άλλα βενζινάδικα, και μια φορά σ΄ένα γκαράζ που ζήτησα ένα κλειδάκι. Τώρα ξέρω, το ποδήλατο είναι αμελητέα ποσότης, δεν αφήνει χρήματα, αλλά θα μού τη δώσει καμμιά φορά, και αν ακούσω όχι, θα βγάλω κανένα καλό ποσόν και θα πω, θέλω αέρα, verstanden? Σιχαμένοι βρωμοτσιγκούνηδες, απόγονοι μαυραγοριτών!!!

Αφήνουμε τους ξινούς σπαγγοραμμένους, που δε μ΄εμπόδισαν να χαρώ τη βόλτα μου και προχωράμε σε πιο ποιητικά κι αλαμπουρνέζικα θέματα!

μια ημέρα


ένα καθ΄ όλα συνηθισμένο πρωινό
με δυο σεισμούς και οκτώ θροΐσματα
πτερόσαυροι ως εκεί που φτάνει το μάτι
και άλλα προϊστορικά θηρία

βέβαια φορούσα σανδάλια
και κουνούσα τα πόδια μου ανέμελα
σε ύψος δύο πόντων απ΄ το πάτωμα
μασώντας ένα μολύβι

ποτέ δεν υπήρξαν αυτοί οι τοίχοι
είναι ένα παιχνίδι για να μην μπαίνουνε μέσα τα δέντρα
είναι κάτι δεντράκια εκεί έξω

σαν να μην έφταναν όλα αυτά
πέρασε ο ταχυδρόμος
ερασιτέχνης ψαράς
κι άφησε ένα μπουκάλι
που ψάρεψε στη θάλασσα το πρωί

ένα παιδί διάβασε συλλαβιστά το χαρτί
που βρέθηκε μέσα στο μπουκάλι
- για-τί κά-
- θε-στε α-κό-
- μα ε-κεί κά- τω-

εγώ δεν θα΄λεγα τίποτα αν δεν είχα τρύπια δάχτυλα
όλο φεύγουν πράγματα και σκάνε σαν μούσμουλα
ή σύκα ή μούρα και λερώνουν ένα γύρω

είπα λοιπόν, καλημέρα σας
με λένε λίγο πιο πριν
και λίγο πιο μετά

κατόπιν το σκυλί που δεν βρήκε σκιά
κόλλησε στον τοίχο
μισοκλείνοντας τα μάτια του

7 σχόλια:

Unknown είπε...

σταθερά κωμική στη πεζογραφία σου.

στην ποίηση μπορείς να λέγεσαι αλαζονική. μου θυμίζεις τον πεσόα στην πεζογραφία του.
αδίσταχτα όμορφο το ποίημα, γι'αυτό σε ονόμασα αλλαζονική, δεν είναι αρνητικό, είναι ένδειξη ότι το ποίημά σου έχει μοναδικότητα και ανεξαρτησία, και είναι πραγματικό ποίημα.
αυτό το τελευταίο, δεν ξέρω γιατί. εγώ το γεύτηκα έτσι.

Ανώνυμος είπε...

Κουράγιο θα δεις και άλλα πολλά. Ως ωραία και δεινή ποδηλάτισσα δεν ξέρεις τι πάει να πει να πηγαίνεις σε βενζινάδικο Κυριακή ανοιχτό, να του ζητάς βενζίνη, απλή όχι από τις σύνθετες και να σου λέει ο Πακιστανός 'Ντεν έκει'. Υπομονή. Εκτός από παππούδες και γιαγιάδες θα συναντήσεις και γαδάρους βενζινάδες.
Όσον για τον ποιητικό σου λόγο, μ΄άρεσε ο τίτλος της πιρουέτας, Εγγονόπουλος. Καλό το ποέμ.Σου βάζω..... (δε σου λέω). Φιλιά

happypepper είπε...

Kαλή ημέρα Ποδηλάτισσα!
Για τον κόσμο:
Μην ανησυχείς - οι σκρούντζ αναλώνουν το χρόνο τους στον πλανήτη μετρώντας συμπεριφορές και φραγκοδίφραγκα. Αυτό που μένει είναι η ζωή σε νούμερα και λογαριασμούς.

Για τους βλαμμένους:
(εκεί συγκαταλέγω και την αφεντιά μου)
Χείμαρρος στιγμών από τον αέρα να χτυπάει στο πρόσωπο, την ικανοποίηση του να τσουλάς νωχελικά χωρίς να κάνεις πετάλι, να χαζεύεις με ηρεμία.

(όταν ήμουν 15 - λίγα χρόνια πριν δηλαδή - χαχαχαχα-κατάφερα να πάω στο νοσοκομείο με τα υπολείμματα του αγαπημένου μου ποδήλατου)

Ανώνυμος είπε...

πιο να χαρώ περισσότερο??? το ποιητικό ή το ποδηλατικό κομμάτι??? δεν έχω αποφασίσει ακόμα....
εν το μεταξύ δεν σου έχω μιλήσει για το δικό μου ποδήλατο....

το πρώτο πραγματικά δικό μου...
πριν λίγα χρόνια...
γιατί από τα παιδικά μου έχω να θυμάμαι μόνο ΄κάτι δανεικά, σαραβαλισμένα, που με το ζόρι με άφηναν να κάνω δυο γύρους, ή τα παραπεταμένα των ξαδελφών, ή από τον αδερφό μου δεύτερο χέρι (και φαντάσου ότι είναι και 3 χρόνια μικρότερος- αλλά αυτός γεννήθηκε αγόρι άρα το δικαιούταν το ποδήλατο, ενώ για μένα ούτε λόγος...)

λοιπον κατάφερα να αποκτήσω το ποδήλατο που ζαχάρωνα από το παράθυρο του γραφείου μου, στο ακριβώς απέναντι ποδηλατάδικο πριν 5-6 χρόνια... ήταν μωβ-λιλά με ένα καλαθάκι ψάθινο λευκό μπροστά και μεγάλη σκάρα πίσω... τώρα για ταχύτητες και τέτοια μη με ρωτήσεις....
το καταχάρηκα ένα καλοκαίρι, μετά έμεινα έγγυος και μετά το άφησα στο κτήμα περιμένοντας πότε θα μεγαλώσουν τα παιδιά να κάνουμε παρέα με τα δικά τους κόντρες... τα παιδιά μεγαλώνουν , αποκτούν τα δικά τους σούπερ με όλα τα εξαρτήματα ποδήλατα, τα οποια ανανεώνουν το πολύ κάθε δεύτερο χρόνο... όμως το δικό μου πάει... κάποιος περαστικός το χαίρεται μάλλον... την κλοπή την ανακάλυψα πολύ μετά, οπότε δεν είχε και νόημα η καταγγελία... και το κακό είναι ότι δεν μπήκα ποτέ στην διαδικασία να ξανααποκτήσω ένα ...
ίσως για να μη σβήσω τη γλύκα του πρώτου μου.....

Coco είπε...

@ - : Abbthaki, γράφω σαχλαμάρες, και είμαι ψώνιο, που τα αναρτώ κιόλας, είμαι μια αλαζονική, αδίσταχτη κρεμ καραμελέ, καταχαρούμενη που επανεμφανίστηκες στο διαδίκτυο!

Πεσσόα; μάλλον η μετενσάρκωση του ετερωνύμου του, Ρικάρντο Ρεΐς, εξού και το κόλλημά μου με τη Βραζιλία!

@ Sulpice: και γω στο τρίτο όχι(έλληνες ήταν)τους είπα δυνατά σαν Κινέζα, όκι; κι έσκασα στα γέλια!


@Happypepper: έχεις ακόμα τα υπολείμματα; Φέρ΄τις βίδες να στο φτιάξω, σιγά σιγά θα γίνω εξπέρ! Εγώ είχα καταφέρει να κάνω δύο ποδήλατα φυσαρμόνικα...Η χαρά της ζωής είναι για τους βλαμμένους!

@Κασταλία: θά΄πρεπε να φτιάξω μια ιστοσελίδα με ποδηλατικές ιστορίες, όλοι έχουν να πουν κάτι, ακόμη κι αυτοί που δεν κάνουν! Συνήθως η λέξη ποδήλατο φέρνει νοσταλγικούς συνειρμούς. Ωραίο το μωβ λιλά με καλαθάκι, σχαρίτσα...! Είναι αλήθεια ότι το ποδήλατο γίνεται κομμάτι του εαυτού σου! Αλλά η γλύκα του πρώτου δεν σβήνει, αυξάνεται, το ζω τώρα!

Coco είπε...

@ Happypepper: δεν εννοώ τους βλαμμένους τσιφούτηδες..!

happypepper είπε...

@Koko,
το έφτιαξα το πηδήλατο, απλά, δεν οδήγησα από τότε. Δεν έχω φόβο για το ποδήλατο, απλά δεν έτυχε.

Όσο για τους βλαμμένους,
ντόντ γουόρυ! Το έχω ως κοπλιμέντο!
Φιλιά!