Τα πρωινά ξυπνάω γλυκά με μουσική. Κλασσική μουσική. Συνήθως ακούω το κονσέρτο σε φα μείζονα για δύο τρυπάνια, δύο σφυριά και σβουράκι κοντίνουο. Επίσης αγαπημένες άριες κλασσικού ρεπερτορίου - Έι, Μοχάμεντ πιάσε το σκοινί, πιάσε το σκοινί...! ή το, Α, εγώ είμαι ο μάστορας, ο μάστορας αυτός, ο μάστορας! Συχνά υπάρχει και η ποικιλία της οπερέτας, Πάλι πετάς βρομόνερα απάνω μας, μωρή, θα την φωνάξω την αστυνομία να δεις εσύ!
Αφού λοιπόν ξυπνήσω και τεντωθώ, κάνω κι έναν πρόχειρο έλεγχο για περιστέρια γύρω γύρω, μπαίνω στο δωμάτιο. Χμ, η Πουκ δεν καταλαβαίνει ούτε από μουσική ούτε από όπερα. Κοιμάται διαγωνίως. Ξύνω ελαφρά το πόδι της, τίποτα. Το δαγκώνω λίγο, τίποτα. Πρέπει να μεταχειριστώ δραστικότερα μέσα. Κάθομαι δίπλα στο κρεββάτι κοντά στ΄αφτί της και τραγουδάω καλλίφωνα, Ξύπνα αγάπη μου, η νύχτα τέλειωσε, θέλω το ψαράκι μου, τ΄αστέρια σβήσανε, ψαράκι, βραστό ή ψητό, ψαράκι, ψααρράκιιιι...! Αλλά τίποτα και πάλι. Τότε πια ανεβαίνω στο γραφείο, βρίσκω το μπρελόκ με τα κλειδιά και το κουδουνάκι απ΄το πορτοκαλί λουράκι που δεν καταδέχθηκα ποτέ να φορέσω, πετάω την αρμαθιά στο πάτωμα, και μ΄ένα εντυπωσιακό άλμα βρίσκομαι στην άλλη άκρη του δωματίου κι αρχίζω να παίζω με την ξύλινη σφήνα της πόρτας. Επιτέλους πια τα μέτρα αποδίδουν και σερβίρομαι το πρωινό μου.
Κατόπιν είπα να πάω μια βολτίτσα να πιω έναν εσπρέσσο στρέτο. Είχα όρεξη για περπάτημα. Συνήθως περπατώντας ακούω ραδιόφωνο με ακουστικά. Είναι το τρίτο ραδιοφωνάκι αυτό που έχω μέσα σε έναν χρόνο, αφού το πρώτο εκλάπη μαζί με το σακίδιο, το δεύτερο έπεσε στη θάλασσα και μουγγάθηκε σαν ψάρι, αλλά και τούτο το τρίτο κολλάει πια απ΄ τις πολλές τούμπες. Λατρεύω το ράδιο, και είναι ένα από τα πράγματα που χαίρομαι όταν βρίσκομαι στην Αθήνα, γιατί έχει πολλές συχνότητες.
Περπατούσα λοιπόν αργά πρός το Κολωνάκι χαζεύοντας, για να βγω έπειτα Σύνταγμα κι είχα αρκετό χρόνο μέχρι να βαρεθούν το χουζούρι τους στα κλιματιστικά και ν΄αποφασίσουν να βγουν έξω οι φίλοι μου. 'Ακουγα το κονσέρτο για δυο βιολιά σε φα ελάσσονα του Μπαχ, και απορούσα πώς δεν χανόταν το Τρίτο, χμ, είχα βιαστεί, γιατί ό,τι περίμενα στην συνέχεια ν΄ακούσω τ΄ ακροβατικά του Παγκανίνι....αλλάζει ξαφνικά η συχνότητα και πιάνω τον.. Χρόνη Αηδονίδη - σαστισμένη απ΄την επαναφορά στα καθ΄ημάς κλασσικά, πέφτω μαζί με την Ιτιά πάνω σ΄ έναν γατούλη με μελαχροινό μακρύ μαλλί, και τί μού λέει, ω, τί ωραία ακουστικά κουνουπί!, Ε, τί; απαντώ, Τ΄ακουστικά, χρώματος κουνουπί, πρασινουλί! και μ΄ αποτέλειωσε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου