ΣΤΗ LOGGIA ΤΗΣ ΑΝΘΙΣΜΕΝΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ

Τυχαίνει να έχω συνδέσει άρρηκτα πολλά βιβλία με τον τόπο, όπου τα διάβασα. Αυτό το σκέφτηκα σήμερα, που λόγω ψύχρας υποχρεώθηκα το απόγευμα να μπω μέσα να συνεχίσω το διάβασμα. Μ΄αρέσει πολύ να διαβάζω έξω. Τουλάχιστον πάνω στον χάρτη της Αθήνας, μπορώ να σημειώσω με ακρίβεια μια λογοτεχνική τοπογραφία. Ο Χεμινγκγουέι από το Κιλιμάντζαρο βρέθηκε στο λόφο του Στρέφη. Ο Θουκυδίδης στην Ακαδημίας. Ο Ντοστογιέφσκυ κι ο Ουγκό στον Λυκαβηττό. Ο Κάφκα στα Εξάρχεια. Ο Έλιοτ, η Σαπφώ κι ο Πολύβιος στο Πεδίον του Άρεως. Ο Μακρυγιάννης στο Σύνταγμα. Ο Φλομπέρ στον Κεραμεικό. Η Αχμάτοβα στο Θησείο. Η Μποβουάρ κι ο Λάβκραφτ στο Ζάππειο. Ο Κέρουακ ...στο δρόμο!

Στον Εθνικό Κήπο υπάρχει ένα σημείο πολύ ωραίο την άνοιξη, όταν ανθίζουν οι πασχαλιές. Το έχω ονομάσει η λότζια της ανθισμένης πασχαλιάς, διότι μια πασχαλιά περιβάλλει ένα παγκάκι. Είναι πιο ήσυχο σημείο για ραντεβού, απ΄ό τι στις πάπιες! Εκεί μια φορά διάβαζα, και πέρασε ένας περίεργος μακρυμάλλης με άσπρο πέτσινο σακκάκι με κρόσσια, άσπρο παντελόνι κι άσπρες καουμπόικες μπότες και με ρώτησε, Αre you studying or just reading? Απλώς διαβάζω, του λέω. Ω, όχι, μου λέει, μου φαίνεται πως μελετάς! Ω, όχι, του απαντώ, μου φαίνεται πως φοβάσαι τα χοντρά βιβλία!

Στο Λυκαβηττό μπερδεύτηκα με τους Πολωνούς. Δυο οικογένειες Πολωνών, που είχαν ρεπό, εννοούσαν ν΄αφήσω τα βιβλία και να πιω μαζί τους λευκό κρασί με σόδα! Αλλά όταν πίνουν οι Πολωνοί δε σταματάνε, παρά μόνον άμα τελειώσει το καύσιμο. Κι όταν σε κερνάνε, δεν γίνεται να πεις όχι, προσβάλλονται! Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν να τραγουδάμε φάλτσα πολωνέζικα τραγούδια και να μας κοιτάνε οι νηφάλιοι που πέρναγαν κάνοντας τζόκινγκ. Κι αφού πια άδειασαν οι νταμιτζάνες, γυρίσαμε σπίτια μας στουπί όλο χαρά στις πέντε τ΄απόγευμα!

Άλλη μια φορά στου Στρέφη συνέβη μια σύμπτωση. Ένα διάστημα πήγαινα εκεί καταμεσήμερο, ντάλα. Διάβαζα τότε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα. Λίγο πιο πέρα στο θεατράκι ήρθε ένας μικρός θίασος, δυο τρεις νέοι ηθοποιοί και κάτι τεχνικοί, πήραν θέσεις ν΄αρχίσουν πρόβες, ακριβώς, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα! Πάω λοιπόν, και κάθομαι πάνω πάνω, να παρακολουθήσω. Αλλά η Ιουλιέττα ήταν απελπισμένη, διότι ο Ρωμαίος δεν είχε έρθει για κάποιο λόγο! Υπήρχαν νεύρα κι η Ιουλιέττα θυμωμένη φεύγει κι έρχεται ψηλά στις κερκίδες. Φορούσε ένα φόρεμα άσπρο με ροζ σιρίτια και από την σύγχισή της ξήλωνε τη ζώνη, ενώ κάτω οι υπόλοιποι ψάχνονταν.

Τότε πηγαίνω μπροστά της παίρνω πόζα και μελοδραματικό ύφος και της λέω φωναχτά με στόμφο, ο Ρωμαίος, να ξέρεις, το μεσημέρι κρύβεται, και περιμένει το σκοτάδι, να ΄ρθει στα κρυφά! Τελοσπάντων, το κενό καλύφθηκε προσωρινά. Διάβασα τα λόγια του ... Ρωμαίου, μόνο που η πρόβα διακοπτόταν συνέχεια από τα γέλια! Κι έπειτα ο θίασος με τον ψευτορωμαίο και τους ηλεκτρολόγους πήγανε στα Εξάρχεια για μπύρες!