ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ

Είμαι καλύτερα από πριν. Πριν νόμιζα πως μ΄είχε πατήσει τρένο. Η κατηραμένη αλλεργία.

Έψαξα όμως στο ντουλάπι και βρήκα το μαύρο τσάι. Siyah Cay Harman! Είναι μια σακκούλα μαύρο τούρκικο τσάι, που είχα φέρει πριν πολύ καιρό. Και μ΄έσωσε. Ήδη νιώθω καλύτερα. Πριν ήμουν μια σκατούλα πατημένη και ψιχαλισμένη. Τώρα είμαι ένας νοήμων άνθρωπος, που γράφει μιαν ανάρτηση στο ιστολόγιό του.

Οποία μεταμόρφωσις, κύριε Πούμπλιε, που ήσαστανε και magister amoris!

Υπάρχουν μερικά πράματα αμφιλεγόμενα. Άλλοι τα λένε καλά κι άλλοι βλαβερά. Οι γιατροί τα μισούν. Όλοι οι υπόλοιποι μισούν τους γιατρούς.

Η σοκολάτα, ο καφές, η ζάχαρη, η πατάτα, το μπαχάρι, το πιπέρι, το αλάτι, το αλκοόλ, το κρέας, το τσάι, ο καπνός, και η ρίγανη στα κολοκύθια.

Το τσάι κάπου έχει ξεφύγει. Είναι πιο απενοχοποιημένο, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να βρεις στην Αθήνα σε καφετέρια τσάι της προκοπής, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Το πράσινο φημίζεται ως ευεργετικό. Εμένα μ΄αρέσει αρωματισμένο.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα, ό, τι προαιρείσθε. Ο κακός βέβαια της υπόθεσης είναι ο καπνός. Αυτός πια έχει καταντήσει ένοχος για τα πάντα. Για την μη παραγωγικότητα. Για την πτώση του ανδρισμού. Για την βουλιαγμένη οικονομία. Για το λιώσιμο των πάγων. Για την υπογεννητικότητα. Για το χάσμα των γενεών. Για την κίνηση στους δρόμους. Για την βλάβη στο CERN.

Το τσάι δεν συμβιβάζεται με τον καπνό. Είναι σαν τον σκύλο με τη γάτα. Ενώ ο καφές δεν κάνει χώρια απ΄τον καπνό. Σαν το σκύλο με το τσιμπούρι. Εγώ είμαι τριχοτομημένη προσωπικότητα.

Επαινώντας το μαύρο τσάι το τούρκικο, θυμήθηκα κάπου έχω κι ένα βαζάκι γαλλικό. Πράσινο τσάι αρωματισμένο με άνθη και βανίλια! Τσάι των ιμπρεσσιονιστών!

Ναι, υπέροχο!

Και ιδού, πλέον μεταμορφώνομαι σε καλλιτέχνη! Ακούς Πούμπλιε;