ΤΟ ΕΞΑΙΣΙΟ ΠΤΩΜΑ ΘΑ ΠΙΕΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΝ ΚΑΦΕ

Έχω τη βάσιμη υποψία ότι το μόνο πράγμα της προκοπής που κάνω τώρα τελευταία είναι ποδήλατο. Ούτε να διαβάσω σαν άνθρωπος. Σήμερα κατάφερα να διαβάσω ένα ωραίο άρθρο του Paul Ricoeur περί ιστορίας, κι αυτό με κόπο.

Προσπαθώ να συνθέσω τα κομμάτια της καθημερινής μου πραγματικότητας και προκύπτει σουρρεαλιστικός πίνακας. Το μυαλό μου καίγεται. Δεν θυμόμουν πως λέγεται η Πέμπτη και κόντεψα να κοιμηθώ στο μάθημα γαλλικών και να ξεφτιλιστώ, έπρεπε τουλάχιστον να καθήσω δίπλα στο παράθυρο. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα, και στο διάλειμμα πήρα καφέ, πήρα και αέρα, bien!

Με τους αριθμούς τί κάνουμε; Όχι τους γαλλικούς, τους ελληνικούς. Δίπλα στον Ricoeur μέσα στο σακκίδιό μου αναπαύονται καμμιά δεκαπενταριά φύλλα με αριθμούς, που θα με ταλαιπωρήσουν το Σαββατοκύριακο σαν τον Χορν. Τί δουλειά έχουν αυτά τα νούμερα στο σακκίδιό μου; Είχα σχέση εγώ ποτέ με προσθαφαιρέσεις και λογαριασμούς; Γι ΄αυτό λύθηκε δύο φορές το σακ και πήγε να πέσει από τη σχάρα μες την Αρδηττού και δεν χάρηκα την κατηφόρα; Ο Paul σ΄αυτό απαντά πως η ιστορία έχει ένα νόημα, αλλά κρυμμένο, μυστηριώδες...

Αυτό το κρυμμένο νόημα έψαχναν τα σκαπτικά μηχανήματα στην Μαυρομιχάλη... κι όποιος με πήρε μυρωδιά από κει και ύστερα δεν είχε την πολυτέλεια ν΄αναρωτιέται για την πρόσφατη ιστορία μου και το νόημά της. Όλα πια ήταν φανερά! Μεθάνιο, λάσπη και ψάρι αποπάνω! Δηλαδή ψαρόνερα απ΄τον καθαρισμό με το λάστιχο του ιχθυοπωλείου!

Τώρα θυμήθηκα ότι το μεσημέρι έφαγα γαύρο στο φούρνο! Κάποια σχέση πρέπει νά ΄χουν όλα αυτά τα ψάρια... αλλά είμαι πτώμα εξαίσιον και θα σιωπήσω ως ιχθύς...