αλίμονο αν τα γνωρίζαμε όλα
αλίμονο αν τα λέγαμε όλα
τι θα ΄μασταν, φύλλα πεσμένα
νεκροί από καιρό
καλύτερα να σε κοιτάζω
καλύτερα μια βόλτα στον ήλιο
προτιμώ να με νιώθεις
μ΄ αρέσει το νερό που κυλάει
μία στιγμή δεν λέγεται
μία στιγμή δεν φτάνουν
όλα του κόσμου τα βιβλία
μήπως γελάστηκα και πάλι;
ήταν αέρας ή μήπως ψίθυρος;
καλύτερα ν΄ ανατριχιάζω
όταν ο ήλιος πέφτει
6 σχόλια:
είμαστε που είμαστε φτωχοί,
μα οι καρδιές μας είναι φως και αγάπη,
οι σπόροι της ζωής λυτρωτικά γλυστρούν, στην άνοιξη της ψυχής μας,
ζητώντας μονάχα...
...καθημερινό πότισμα.
Αχου!! Πολύ όμορφο!!!
@λασπολόγος: μα εσείς γράφετε! Μου κάνατε ευχάριστο το απόγευμα, αλλά τώρα μπόρεσα να το σημειώσω!
@ kwlogria: χαίρομαι που σ΄αρέσει, γιατί εγώ όταν το΄γραψα άρχισα την σκληροπυρηνική κριτική, μετά σκέφτηκα, άστο όπως είναι, όποια βλακεία, ίσως έστω μια λέξη δώσει σε κάποιον κάτι καλό, πράγμα που μου έχει συμβεί και μένα με άλλους, στην χειρότερη, φτου, και πάμε παρακάτω!
Είμαστε που είμαστε χαμένοι
κατήφορο δε βρίσκουμε, καημένοι,
μα στις καρδιές μας ήχος ζωντανός,
και στις ματιές μας μπλέ μεγάλος ουρανός ...
@tzonakos: καλό είναι να γράφω
κακή ποίηση, τουλάχιστον παρέχω φοβερή έμπνευση!!
καλύτερα να μην μιλάμε τόσο
καλύτερα ν΄ ανατριχιάζω
όταν ο ήλιος πέφτει
COCO?
εισαι ταλεντο το ξευρεις?
φιλι βρε...μπραβο!
Δημοσίευση σχολίου