καλύτερα

είμαστε που είμαστε φτωχοί
αλίμονο αν τα γνωρίζαμε όλα
αλίμονο αν τα λέγαμε όλα



εάν μπορούσαμε όλα να τα πούμε

τι θα ΄μασταν, φύλλα πεσμένα

νεκροί από καιρό



καλύτερα εκείνα που δεν λέγονται
καλύτερα να σε κοιτάζω
καλύτερα μια βόλτα στον ήλιο


προτιμώ να σου κρατώ το χέρι

προτιμώ να με νιώθεις

μ΄ αρέσει το νερό που κυλάει




μία στιγμή δεν λέγεται

μία στιγμή δεν φτάνουν

όλα του κόσμου τα βιβλία




ήταν αυτό ή μήπως κάτι άλλο;

μήπως γελάστηκα και πάλι;

ήταν αέρας ή μήπως ψίθυρος;



καλύτερα να μην μιλάμε τόσο
καλύτερα ν΄ ανατριχιάζω
όταν ο ήλιος πέφτει

6 σχόλια:

Tzeve είπε...

είμαστε που είμαστε φτωχοί,
μα οι καρδιές μας είναι φως και αγάπη,
οι σπόροι της ζωής λυτρωτικά γλυστρούν, στην άνοιξη της ψυχής μας,
ζητώντας μονάχα...


...καθημερινό πότισμα.

Kwlogria είπε...

Αχου!! Πολύ όμορφο!!!

Coco είπε...

@λασπολόγος: μα εσείς γράφετε! Μου κάνατε ευχάριστο το απόγευμα, αλλά τώρα μπόρεσα να το σημειώσω!

@ kwlogria: χαίρομαι που σ΄αρέσει, γιατί εγώ όταν το΄γραψα άρχισα την σκληροπυρηνική κριτική, μετά σκέφτηκα, άστο όπως είναι, όποια βλακεία, ίσως έστω μια λέξη δώσει σε κάποιον κάτι καλό, πράγμα που μου έχει συμβεί και μένα με άλλους, στην χειρότερη, φτου, και πάμε παρακάτω!

tzonakos είπε...

Είμαστε που είμαστε χαμένοι

κατήφορο δε βρίσκουμε, καημένοι,

μα στις καρδιές μας ήχος ζωντανός,

και στις ματιές μας μπλέ μεγάλος ουρανός ...

Coco είπε...

@tzonakos: καλό είναι να γράφω
κακή ποίηση, τουλάχιστον παρέχω φοβερή έμπνευση!!

faraona είπε...

καλύτερα να μην μιλάμε τόσο
καλύτερα ν΄ ανατριχιάζω
όταν ο ήλιος πέφτει




COCO?
εισαι ταλεντο το ξευρεις?

φιλι βρε...μπραβο!