ΠΛΕΖΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΡΟΥΓΥΑΛΙΑ

Αίφνης μού΄ρθε στο μυαλό αυτός ο στίχος, νομίζω του Σουρή, που τον παραθέτει ο Ροΐδης, διαμαρτυρόμενος, γιατί έλειπαν απ΄τα σπίτια τότε οι σύγχρονες ανέσεις των ευρωπαϊκών χωρών, τουτέστιν WC και μπανιέρες, γκρινιάζει λοιπόν, διότι πήγαινες επίσκεψη, καθόσουν στο ντιβάνι "κι από κάτω πω πω χάλια, πλεζονιές και κατρουγυάλια", όπου η άγνωστη λέξη είναι τα καρπούζια.

Μάλλον ο συνειρμός έχει ως εξής, γυρίζοντας σπίτι μου, στο παρατρίχα δεν έγινα παπί της ποταμιάς από κάτι ποτιστικά νερά άνωθεν, και θυμήθηκα τι είχα πάθει άλλοτε περπατώντας στην κατηραμένη οδό Μαυρομιχάλη. Πλυμένη, ντυμένη, χτενισμένη, αρωματισμένη, κατηφόριζα απογευματάκι Σαββάτου, όταν προσπερνώντας μια γωνία, ήρθε σπρλαρφτςςς, μια ικανή ποσότητα υγρού... κοιτάζω, ήταν ένας γέρος στον πρώτο όροφο, που έκανε τη ζημιά. Όλο το δοχείον παρακαλώ, ή κατρουγιάλι, ή καθίκι, ή αυτό τέλος πάντων, επάνω μου από κορφής! Σκέφτομαι, να του βάλω καβγά; Και ποιο το όφελος! Εντωμεταξύ, εκείνος είδε ότι βρήκε άνθρωπο το υγρόν πιφ και έκλεισε παράθυρα. Α, στα κομμάτια, λέω, ας γυρίσω πίσω να ξαναπλυθώ! Αλλά πού να μπω σε λεωφορείο, που έζεχνα; Γύρισα πεζή και λούστηκα καλά καλά και τα ρούχα κατευθείαν στο πλυντήριο. Και ερωτώ: ο κύριος δεν είχε αποχέτευση; Αποφεύγω από τότε τη συγκεκριμένη γωνία!

Απόψε πήγα με φίλους για φαγητό κι έγινα ως συνήθως ρεντίκολο. Στην παρέα ήταν κι ένας κύριος γύρω στα πενήντα, που ήρθε στην Αθήνα για το Σαββατοκύριακο, συγγενής των φίλων μου. Καθόμασταν κάπως στριμωγμένα σ΄ένα πατάρι, ο κύριος απέναντί μου. Κάποια στιγμή, ήρθαν τα πιάτα και για να κάνω χώρο σπρώχνω ένα πόντο το τασάκι, την κανάτα με το νερό και το κρασί προς το μέρος του, όμως δεν είδα ότι είχε το ποτήρι του από πίσω, αυτό δεν έπεσε μεν κάτω, αλλά γύρισε και χύθηκε αρκετό κρασί κόκκινο πάνω στο παντελόνι του... Γελάσαμε, ωστόσο, γιατί σκέφτεται αύριο να πάει να ψωνίσει ρούχα!

Δεν φτάνει αυτό, σε λίγο χτυπάω με τον αγκώνα μου δεξιά στον τοίχο, γεμάτο με κάδρα στιγμιότυπων από τον ελληνικό κινηματογράφο, και πέφτει η Βουγιουκλάκη με τον Παπαμιχαήλ στο τραπέζι αποκάτω! Σκύβουμε να δούμε, είχε βρει στον ώμο ευτυχώς ξυστά έναν κύριο με πορτοκαλί πουκάμισο, να ζητάω συγγνώμη και να μας έχουν πιάσει και νευρικά γέλια παράλληλα. Έτσι κατέβασα προληπτικά και την Βουγιουκλάκη να βγάζει την γλώσσα στον Ορέστη Μακρή, που ήταν δίπλα, μην έπεφτε κι αυτή, δεν ξέρεις τι γίνεται, και μετά θα μοιράζανε την φωτογραφία μου στις ταβέρνες, προσοχή, κίνδυνος!

Το ποδηλατάκι το έφτιαξα μόνη μου τελικά και του έκανα και μια γενική, σφίξιμο, ρύθμιση, πλύσιμο, γρασάρισμα, όλα. Αυτό συνέβη, διότι βρήκα άλεν στο σπίτι, αλλά τι άλεν; Εκείνο με το οποίο είχα συναρμολογήσει το τραπεζάκι του υπολογιστή κάποτε, χρόνια πριν, και θυμήθηκα, ότι κάπου ήταν σ΄ένα κουτί με καλώδια και άλλες αηδίες του PC, ιδού, ταίριαζε κι έκανα τη δουλειά μου! Επειδή το μυαλό λειτουργεί όταν είναι ξεκούραστο, το θυμήθηκα ξαφνικά με το που ξύπνησα!