ΜΙΑ ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟ ΛΑΣΤΙΧΟ

Ε, όχι! Όχι, αυτό που έζησα σήμερα, δεν υπάρχει, δεν ξανάγινε, δεν παίζει. Γυρίζω μεσημέρι αργά στο σπίτι και ξαναφεύγω κατά τις πέντε με το εξής πρόγραμμα. Να πάω το ποδήλατο στον μάστορα, κάτω Αθήνα, με τα πόδια και στις εφτά γαλλικά. Μου έλειπε ένα άλεν για να τ΄άλλαζα εγώ, που νόμιζα ότι υπήρχε μέσα στο χάος που λέγεται ντουλάπα με εργαλεία, και λέω, το ίδιο χρόνο θα κάνω, δεν το πάω στον ποδηλατά να το φτιάξει και καλύτερα; Κι ήταν και καναδυό ψιλομερεμετάκια ακόμα. Κατεβαίνω μια κάθετη κατηφόρα με το ποδήλατο στα χέρια και ζητάω από το βενζινάδικο στη γωνία αέρα, μήπως και φούσκωνε λίγο το λάστιχο. Ο πακιστανός, τον οποίο γνωρίζω, μου έλεγε τρελά, φίλε, του λέω έτσι κι έτσι, βγαίνει ένας έλληνας μου εξηγεί, είχε πάθει βλάβη το μηχάνημα...

Πάω παρακάτω άλλα δέκα λεπτά, ανηφόρα, κατηφόρα, βρίσκω άλλο βενζινάδικο, βάζω αέρα, τίποτα. Τελοσπάντων το τραβάω κάτω 40 λεπτά στα χέρια κι ο ιδρώτας να τρέχει. Μου λέει ο μάστορας, μια στιγμή, θα στο φτιάξω. Κανείς στο μαγαζί. Κοίτα του λέω και το λάστιχο, μην έχει τίποτα, μην είναι σκισμένο, ναι, μου λέει, θα το δω. Το πιάνει, βγάζει τη σαμπρέλα, γυρίζει με το χέρι του μέσα το λάστιχο, το ψαχουλεύει δυο φορές, βάζει μια καινούργια σαμπρέλα, φουσκώνει, τοποθετεί, σφίγγει, ρυθμίζει, κοιτάει και κάτι άλλα ψιλά, ωραία. Στο μεταξύ είχε έρθει μια κοπέλα να πάρει ένα κατιτίς που χρειαζόταν και περίμενε, γιατί εμφανίστηκε ένας που ζητούσε ποδήλατο για το γιο του. Πριν τοποθετήσει τη ρόδα στο δικό μου, του κατέβασε ο μάστορας τρία ποδήλατα και του εξηγούσε. Η κοπέλα βαρέθηκε κι έφυγε, εγώ κάποια στιγμή πλήρωσα κι έφυγα και λόγω αναμπουμπούλας ανέβαλα να πάρω και τίποτα άλεν.

Πάω λίγο παρακάτω, διαπιστώνω ότι το φρένο ήταν πολύ μαλακό. Το γυρίζω πίσω, περιμένω λίγο, ο τύπος εντωμεταξύ κοιτούσε τα ποδήλατα, δεν αποφάσιζε κι έφυγε. Σφίγγει το φρένο, φεύγω γρήγορα, γιατί είχε πάει πια παρά 25 και θα καθυστερούσα στο μάθημα.

Ανεβαίνοντας την Ληκαβηττού μετά την Ακαδημίας, ένα καινούργιο άσπρο κουβαδάκι μπροστά μου σταματάει απότομα κι αρχίζει την όπισθεν αλλά δεν χωρούσε να μπει στο κενό να σταθμεύσει, κλείνει και το δρόμο. Κρατούσα απόσταση κι είχα αρχίσει να στρίβω αριστερά, αλλά περνούσαν αυτοκίνητα κι αυτός ακάθεκτος. Βάζω τις φωνές, εεεεεε....εεεε...περίμενεεεεε..., ουααιιιιιιί... και μηχανή να ήταν αντί για ποδήλατο θα είχε πρόβλημα, εκείνος όμως άσχετος, φτάνει κι ακουμπάει ο προφυλακτήρας το λάστιχο, εεεε, εγώ, βγαίνω αριστερά του, ανοιχτό παράθυρο, εεε, του λέω, χωρίς να σταματήσω, συμφορααααααά, που παααααας, δεν κοιτααααάζεις, τιναυταααααά.... Ήταν ένας γέρος εκατονογδόντα ετών και όχι μόνο δεν γύρισε να κοιτάξει, αλλά συνέχισε να μιλάει στον συνοδηγό... Κοίταζε όλος ο κόσμος και σχολίαζε, ο γέρος κουφός, τυφλός και άτρωτος! Εγώ από γέρο ή γριά θα πάω...

Πηγαίνοντας, έβλεπα το λάστιχο να πέφτει. Μωρέ, λέω, τι γίνεται, αφού το φούσκωσε... Στη Σόλωνος σταματάω στο βενζινάδικο δίπλα στην Εστία. Να βάλω αέρα, ναι, πάω να βάλω, τίποτα, πεσμένο. Έρχεται ο βενζινάς, να σε βοηθήσω, το και το του λέω, καινούργια σαμπρέλα, τί γίνεται... μου λέει, από κάπου χάνει, άκου, τσσσσσ...

Το ξαναπιάνω στα χέρια και ανεβαίνω τη Σίνα. Ο ιδρώτας ποτάμι και χέρια μες τη μαυρίλα. Με το που φτάνω στο Ινστιτούτο απέξω, το είδα τυχαία! ΤΟ ΚΑΡΦΙ!!! Πάνω στο λάστιχο είχε κάτσει ένα καρφί, το οποίο τρύπησε και την καινούργια σαμπρέλα και δεν έτυχε να τσιμπήσει τα δάχτυλα του ποδηλατά... Βγάζω το καρφί με ένα κλειδί, μια τσαγκαρόπροκα θανατερή... Το κλου...

Το βράδυ, άντε πάλι πίσω μισή ώρα ανηφορικά με το ποδήλατο στα χέρια. Με σκασμένο ακόμη το λάστιχο. Με την πρόκα μπροστά μου, τη ρουφιάνα! Την βλέπω αυτή τη στιγμή και δεν το χωνεύω! Μέτρησα σήμερα ίσαμε δεκαπέντε ανάλαφρους ποδηλάτες κι εγώ στην πίκρα από χθες...