Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ

Σήμερα ξύπνησα το πρωί στις έξ ώρα που πάνε για ύπνο οι κουκουβάγιες και καθόμουν σαν φάντασμα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει η δροσιά να συνέλθω. Κάπου δεν προχώραγε, κάπου δεν ήμουν. Κοίταξα τον καθρέφτη κι είδα άλλο πρόσωπο. Ανέβηκα όμως στο ποδήλατο και σε τρία λεπτά ζωντάνεψα.

Μ΄έχουν μάθει και βαρεθεί δυο τροχονόμοι, τους οποίους έχω και γω βαρεθεί, σήμερα τού λέω του ενός, Λεωφ. Αλεξάνδρας, κόβε τους άλλους και άσε εμένα, να χαρώ λίγη πρωινή άσφαλτο, τόση ώρα δωπέρα, θά ΄χα φτάσει στο Φάληρο, άντε, καλημέρα!

Μ΄έχουν μάθει επίσης και βαρεθεί οι πρωινές, μεσημεριανές και βραδυνές σκοπιές των ευζώνων, των φαντάρων και των ματ της Ηρώδου Αττικού, κι έχω γράψει κάμποσα bytes στις κάμερες του Μαξίμου.

Ένα μυστήριο πράγμα που συνειδητοποίησα, είναι πως δέκα λεπτά πάνω δέκα λεπτά κάτω, πώς γίνεται και πέφτω πάντα πίσω από μια μπετονιέρα κι ένα σχολικό (χτίζουμε το μέλλον), τα ίδια πάντα, πάνε μαζί σ΄έναν στενόδρομο, ραντεβού έχουμε;

Έχω βελτιώσει το χρόνο μου κατά περίπου εφτά λεπτά, με μέτρια κίνηση, τα οποία και γιόρτασα μ΄έναν εσπρέσσο της προκοπής, κι έτσι συνήλθα εντελώς.

Το πρωί οι δρόμοι ήταν μαρμελάδα, πρέπει νά ΄βρεξε τη νύχτα, δεν πήρα είδηση. Όταν όμως μέσα στην ημέρα κάποια στιγμή ζεστάθηκα κι έβγαλα το κίτρινο φούτερ μου, διαπίστωσα ότι η οπίσθια όψη του έχει γίνει πτι πουά πρασινογκρί. Ομοίως και το σακκίδιο, αλλά αυτό δεν έχει ανάγκη, έχει τραβήξει τα πάνδεινα. Κουκούλα και πλάτη λοιπόν καλλιτεχνία. Οι πιτσίλες πέταξαν πάνω από τα φτερά!

Μου λένε: Θα καθαρίσει;

Να κι αν καθαρίσει, να κι αν δεν καθαρίσει, απαντώ, εγώ βελτίωσα τον χρόνο μου εφτά ολόκληρα λεπτά, χωρίς να το επιδιώξω!! Και με τον τροχονόμο!

Φεύγοντας τώρα, είχε ζέστη κι οι δρόμοι ήταν στεγνοί. Το πιτσιλισμένο φούτερ και το λασπωμένο σακκίδιο τά΄χα πιάσει στη σχάρα.. Πήγαινα λοιπόν καλοκαιρινά καλοκαιρινά, όταν, περνάει αριστερά μου ένα κόκκινο υπόθετο και σφλαρςςςς...

Σύχρηστη από πάνω μέχρι κάτω... ευτυχώς το νερό ήταν βρόχινο κι όχι τίποτα οικτρές λάσπες, γιατί θα φάνταζα εντούρο...

Παρότι η αριστερή μου πλευρά, χέρια, βρακί, παπούτσια ήταν καταβρεγμένα, στέγνωσα σχετικά γρήγορα..

Κι ήταν πολύ ωραία, έντονο άρωμα από χαρουπιές με θέα την Ακρόπολη, θυμήθηκα καλοκαίρια και τζιτζίκια και ταξίδια μες την αρχαία λαύρα της Πελοποννήσου, καταμεσήμερα..

Είχα και κάτι ψώνια να κάνω, οπότε μετά τρία τέταρτα, κάθησα λίγο να τακτοποιηθώ. Και με πιάνει μια καταρροή...τρεμέντε!

Τότε, πάνω στη χρεία την άτεγκτη, φτάνει η τσιγγάνα με τα σωτήρια χαρτομάντηλα. Να σου πω τη μοίρα, πιάσε ένα χαρτί...

Αχ, της λέω, την ξέρω τη μοίρα μου, καλά πού΄χες τα χαρτομάντηλα, κράτα τον παρά και άστ΄ τα προξενιά!

Μισό πακέτο χαρτομάντηλα ο απολογισμός.

Αλλά έβαλα μυαλό. Σ΄ένα στενάκι βλέπω κάτι στάσιμα νερά, κι ένα αυτοκίνητο είχε στρίψει κι ερχόταν από πίσω. Αντί να κάνω άκρη ως συνήθως, πιάνω μέση μέση και τον πήγα σιγά σιγά μερικά μέτρα.. αλλιώς η δεύτερη θά΄ταν χειρότερη της πρώτης!