Τουρισμός στη Γη του Πυρός. Δεν είναι ότι είδα το αφιέρωμα στο περιοδικό πως-το-λένε κι έτρεξα να πάω εκεί. Βρίσκομαι ήδη πανευτυχής στη Γη του Πυρός, στην Πόλη του Αποθεωμένου Τσιμέντου και κάνω τουρισμό με σακίδιο και μπιμπερό γεμάτο παγωμένο καφέ. Καφτή βροχή 350 βαθμών Κελσίου υπό σκιάν. Οδός Φωτεινού Πανεπιστημίου: δύο ασπρόμαυροι γατούληδες με γραβάτα στέκονται μες τον ήλιο και προτείνουν τη βίβλο του Μόρμον. Τους βλέπω από μακριά. Ω, τους έρημους, αν καταρρεύσουν θερμοπληγμένοι, θα ανακηρηχθούν μάρτυρες της ιεραποστολής! Σκέφτομαι ως καλή χριστιανή: Να τους καλέσω για παγωμένο καφέ και νερό να τους σώσω; Ξανασκέφτομαι ως καλύτερη χριστιανή: Μμ, θα βρουν το μπελά τους. Μάλλον προτιμούν τα πυρωμένα σφυριά του ήλιου από τα πυρακτωμένα ξίφη των ιεροεξεταστών.
Πιο πέρα ένας υπάλληλος του δήμου με σομπρέρο και φόρμα κάθεται δίπλα σ΄ένα καρότσι οικοδομής. Σε λίγο ο Μεξικάνος σηκώνεται και ποτίζει το γρασίδι. Δύο περιστέρια πίνουν νερό. Παρακάτω ένα τρίο εγχόρδων. Καλύτερα τα πράγματα, βρίσκονται τουλάχιστον στη σκιά και παίζουν υπέροχα. Στο γύρισμα της στοάς, μια γριά τσιγγάνα κάθεται με άνεση απέναντι σ΄έναν νεαρό που πίνει καφέ, τού ζητάει νερό και τσιγάρο με αντάλλαγμα μια καφτή μοίρα.
Αργότερα περνάω πάλι αναγκαστικά από τον τόπο μαρτυρίου των Μορμόνων. Είναι ακόμη εκεί, ψήνονται στο γκριλ, με χαιρετούν, τους χαιρετώ. Είναι τρελοί αυτοί οι Μορμόνοι!
Περπατώ λίγο ακόμη στην καρδιά της Αίτνας. Καψαλιάζεται η γούνα μου. Χώνομαι στο πρώτο βιβλιοπωλείο που βλέπω, πριν αφήσω τα κόκαλά μου καρβουνιασμένα στην άσφαλτο. Βαδίζω τυχαία σ΄ένα πάγκο και το πρώτο βιβλίο που τραβάει την προσοχή μου είναι του Jon Krakauer, Kάτω από την σημαία του ουρανού. Μια ιστορία θρησκευτικού φανατισμού. Πρόλογος Σώτης Τριανταφύλλου, 2003. Τί με τράβηξε; Η φωτογραφία του εξωφύλλου, ένας κόκκινος βράχος στην έρημο της Αριζόνα πέρα απ΄την Άγρια Δύση. Ανοίγω, ξεφυλλίζω, ιδού! Αφορά στους Μορμόνους. Καφτή μέρα καφτές συμπτώσεις.
Στο καφέ του βιβλιοπωλείου ένας παπάς ψάχνει μια βιογραφία της Μελίνας Μερκούρη. Μια κυρία μιλάει έντονα μ΄έναν καθηγητή του Πανεπιστημίου στο τηλέφωνο σχετικά με μια παρεξήγηση. Δυο τύποι διορθώνουν ένα δοκίμιο 400 σελίδων. Ιδρώνω στον κλιματισμό. Παρακαλώ έναν καφέ. Έναν κουβά νερό. Όχι, καλύτερα την κάνουλα. Και μια πετσέτα βελουτέ απορροφητική. Κι ένα σταχτοδοχείο... α, νά΄το.
Ομοιοπαθητική: δώστε μου έναν οποιοδήποτε φανατισμό. Φλόγα ενάντια στην κάψα. Προτιμώ τον φανατισμό του έρωτα. Δροσίζει και αναδομεί τα καμμένα κύτταρα. Του εγκεφάλου και του όλου. Επίσης προτιμώ την μουσική. Για σήμερα έθνικ, αφρικάνικη ή λατινοαμερικάνικη. Όλα καίγονται, είπε ο Βούδας στρογγυλοκαθισμένος κάτω από΄να δέντρο. Ο δε Χριστός προτιμούσε ασφαλώς τους κήπους.
Υστερόγαμον. Δελτίον Πειδήσεων: Ζευγάρι μεταφέρθηκε εσπευσμένα στις πρώτες βοήθειες λόγω θερμοπληξίας από παρατεταμένο εναγκαλισμό.
4 σχόλια:
κοκο, σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Σου κάνω το ίδιο δώρο που μου έκανε ενας φίλος όταν είχα αλλαλιάσει από την ζέστη πριν λίγες μέρες και πολύ με είχε ανακουφήσει.
Δροσιά, κρύο, χιόνι, παγάκια, παγετός, χιονόνερο, παγόβουνο, βοριάς.
Οσο για τους μορμόνους, δεν είναι περίεργο πόσο μοιάζουν μεταξύ τους κάτω από την ζέστη λες και τους έχουν κλωνοποιήσει;
Αλλά πάλι, ποιός ξέρει;
που ταξιδεύεις γατούλα με τέτοιον καιρό;
Καλημέρα. Τώρα να σου πω ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, δεν το νομίζω. Θα είναι αστείο. Το σίγουρο είναι ότι θα έρθουν πιο καυτές μέρες. Εγώ πάντως αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρά το ταξίδι στη Γη του Πυρός. Εκεί υπάρχουν και παγετώνες.... Στη Γη του Πυρός αδερφές μου, στη Γη του Πυρός...
Καλημέρα!
Πολύ ωραίο το μπλογκ (όσο είδα ε; -αλλά όσο κοιτάζεις τόσο μαθαίνεις...)Και το κείμενο επίσης ωραίο. Μετα και τα τελευταία νέα απο τις φωτιές δεν κάνω κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο για τη ζέστη. Ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τις μουσικές σου επιλογές: Συμφωνώ!
Δημοσίευση σχολίου