ΚΙ ΑΝ ΕΠΕΦΤΕ, ΑΞΙΖΕ!

Με αφορμή την φωτογραφία του Ίκαρου:

Πρώτη πτήση της ζωής μου με δικινητήριο και προορισμό μικροσκοπικό νησάκι του Αιγαίου. Ενθουσιασμός! Μέσα στο σκάφος λίγα πρόσωπα, χαλαρότητα. Γαλάζιο του Αιγαίου παντού, σκόρπιες βραχονησίδες διακρίνονται. Εικοσιπέντε λεπτά πτήσης προς την ανατολή του ήλιου. Κάθετη προσγείωση στον κόκκινο βράχο, γκρεμός κι αφρισμένα κύματα, ένα αρειανό τοπίο στην εσχατιά της Ελλάδας.

Δεύτερη πτήση με μεγάλο σκάφος, Αθήνα - Ρόδος. Πρωί, διασχίζουμε την πυκνή συννεφιά, και τότε...γοητεία! Ονειρικές κρουστόλευκες εκτάσεις. Δεν φοβήθηκα ποτέ τ΄αεροπλάνα, αν και ταξίδεψα κάπως αργά αεροπορικώς. Σκέφτομαι: Και νά ΄πεφτε τώρα, άξιζε, που αξιωθήκαμε τη χάρη αυτής της θέας!

Τρίτη πτήση Αθήνα - Παρίσι. Α, επιτέλους, μετά την κάθοδο στην κόλαση της έκδοσης διαβατηρίου, η άνοδος στον έβδομο ουρανό! Ξένη εταιρία, ωραίοι ευγενικοί άνδρες αεροσυνοδοί! Μια γυναίκα αεροσυνοδός, πολύ αδύνατη, γλιστράει σαν σελίδα μεταξύ τρέιλερ και σειράς καθισμάτων. Σχήματα ώχρας στο μπλέ: τα ελληνικά νησιά, τα νησιά της Μεσογείου, η απέραντη επίπεδη Ευρώπη. Συννεφάκια συντροφεύουν την πτήση. Γκουρμέ: σολωμός, φρουτ ντι μερ, μουστάρδα ντιζόν, δένω καλά τη ζώνη μέχρι να περάσει η πικάντικη επήρεια. Αμερικάνικη αθλητική ομάδα: - Γουόου! Γες! Λουκ ατ δέαρ, γουόου!

Πτήση με γατάκι. Μικρό γατάκι στην χειραποσκευή. Κοιμάται. Είναι μαύρο και δεν φαίνεται. Έλεγχος: - Τί είναι αυτό; - Γατάκι. -Α, γατάκι. Το βγάζετε; -Νάτο! (γαμώτο, ξύπνησε!). Περνάμε αγκαλιά τον έλεγχο. Γεμίζω τρίχες. Αλλού το σακ κι αλλού το κουβερτάκι. Μαζεύω συμπράγκαλα. Βλέπω δίπλα μου έναν τύπο κοιτάει στραβά.

Στο αεροσκάφος ψάχνω την θέση μου. Α, μάλιστα, δίπλα στον ξινό!

Αεροσυνοδός: - Τί είναι αυτό; -Γατάκι! - Α, γατάκι! παρακαλώ να το δέσετε στην διπλανή κενή θέση με τη ζώνη!! (Το σακ του δηλαδή). Στην απογείωση το γατάκι ξυπνάει πάλι. Μιιιιιι...υυυ...χχχ... Ο τύπος λοξοκοιτάει. Μια κυρία απέναντι: -Α, τί έχετε εκεί, γατάκι, αχ, αχ, να το δω, μμμ, είναι μαύρο, μόνο τα μάτια του φαίνονται...

Ανοίγω λίγο το φερμουάρ να το δει. Βγάζει πρώτα το κεφάλι του. Κυρία: - Αχ, χρυσό μου, το καημένο, το χρυσούλι μου!

Το χρυσούλι βγάζει κι ένα ποδαράκι και προσπαθεί να φύγει. Προσγειώνεται στο διάδρομο, το βουτάω. Δεν πρόκειται να ξανανοίξω το φερμουάρ!

(Από το ημερολόγιο της Πουκ)