VINTAGE!

Ήρθε η άνοιξη, τα πουλάκια κελαηδάνε κι ο κόσμος ντύνεται πιο αεράτα και χρωματιστά. Καιρός λοιπόν και για μένα ν΄ ανανεώσω την ποδηλατική μου εμφάνιση. Βέβαια, όταν λέμε ανανεώσω δεν εννοώ ότι θα πειράξω καθόλου το κόκκινό μου ποδήλατο. Αυτό διάγει μάχιμο βίο κάθε ημέρα και αντέχει σαν σκυλί του βουνού. Όμως βλέποντας μια ηλεκτρονική αγγελία για ένα vintage κουρσάκι Peugeot, δεν άντεξα πλέον. Είχα φτάσει στα όριά μου. Πριν μερικές μέρες είχα αναγκαστεί να σταματήσω στην Πανεπιστημίου από αιφνίδια ταχυκαρδία! Διαδοχικά είχαν περάσει από μπροστά μου δυο κουρσάκια, ανακαινισμένα κουκλιά, ένα κόκκινο κι ένα μπλε Peugeot. Έκανα στην άκρη και τα θαύμαζα με σηκωμένη τρίχα. Πόσο να αντισταθεί κανείς;

Αυτές οι παλιές αγάπες... Το πρώτο μου "ενήλικο" ποδήλατο, ήταν ένα γυναικείο κόκκινο Kahlkof, ίσου μεγέθους με αυτό που κυκλοφορώ τώρα. Όμως τελικά ήθελα κάτι πιο δυναμικό και μετά από δυο τρεις βόλτες πέρασα στα κλασικά κουρσάκια, ένα μαύρο Mercier κι έπειτα ένα κίτρινο Peugeot, μοντέλο του ΄86. Μ΄εκείνα τα κουρσάκια είχα κάνει πολλά χιλιόμετρα μες την Αθήνα για 7-8 χρόνια. Έτσι, όταν πέτυχα την αγγελία, δήλωσα ενδιαφέρον και πήγα να το δω. Είναι ένα μοντέλο Peugeot του ΄88, άσπρο. Ψάχνοντας τους παλιούς καταλόγους της εταιρείας, βρήκα την γαλλική εκδοχή του ως Mach3, με λευκή σέλα, τιμόνι και καλώδια, ενώ το Aubisque του ίδιου έτους είναι μια ολλανδική παραλλαγή με άλλο ντεραγιέ, καλουπιέ πετάλια και μαύρη σέλα, τιμόνι και καλώδια.

Το πρόβαρα, νομίζω ότι μου κάνει και το αγόρασα επί τόπου. Ο κύριος που μου το πούλησε, ανέλαβε να το μεταφέρει με το αυτοκίνητό του στον παλιό μου ποδηλατά, ο οποίος είχε αναπαλαιώσει και συντηρήσει κάποτε τα κουρσάκια μου. Και παρότι το λευκό δεν είναι το χρώμα μου, προτιμώ τα έντονα χρώματα, ωστόσο θα το αφήσω ως έχει, γιατί είναι το δικό του κι επιπλέον βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Φαίνεται πως η Peugeot υιοθέτησε πολύ το λευκό από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και τα τέλη του ΄80, σε κούρσες και σικ αντρικά και γυναικεία ποδήλατα για την πόλη αλλά και το τένις! Ένα παράξενο πράγμα είναι ότι το λευκό έχει γίνει πάλι της μόδας στα ποδήλατα τα τελευταία χρόνια!

Το βέβαιο είναι ότι θα του βάλω μαύρη στενή σέλα και μαύρη ταινία τιμονιού, επίσης θ΄αλλάξω τα συρματόσχοινα, τα τακάκια φρένων και τα λάστιχα, και θα τοποθετηθούν πετάλια, γιατί λείπουν τα δικά του. Για τα υπόλοιπα μηχανικά στοιχεία θα φροντίσει ο επιστήμων, ο οποίος θα το ρυθμίσει τέλεια, γιατί είναι από τους ανθρώπους που αγαπούν το ποδήλατο και δεν σου λένε, πέτα το και πάρε άλλο, αλλά φροντίζουν το κάθε όχημα με προσοχή, είτε παλιό μοντέλο είναι είτε καινούργιο. Το συγκεκριμένο είναι 12τάχυτο με τα λεβιεδάκια χαμηλά στον σκελετό, κάτι που απεχθάνονται πια πολλοί αλλά εμένα μ΄αρέσει. Έπειτα έχουν πλέον βγει ποδήλατα με πολύ περισσότερες δυνατότητες στο σύστημα ταχυτήτων, για τις δικές μου ανάγκες όμως αυτό είναι μια χαρά, αξιόπιστο κι ακόμη ελαφρύτατο.

Η Peugeot μέχρι τα τέλη του '90 ουσιαστικά σταμάτησε την παραγωγή, και παρότι επανεμφανίστηκε από το 2006, δεν φτιάχνει πια τα ποδήλατα που έφτιαχνε κάποτε και κυκλοφορεί μόνο η φίρμα σε αδιάφορης ποιότητας σκελετούς ή πάλι σε μάλλον ακριβά μοντέλα σαν συμπλήρωμα των αυτοκινήτων. Όμως τα παλιά μοντέλα της χάρις στη φήμη που απέκτησαν στο Γύρο της Γαλλίας και τη φινέτσα τους συχνά αναπαλαιώνονται, όπως και άλλα παλιού τύπου ποδήλατα, και κυκλοφορούν μ΄έναν αέρα vintage αισθητικής.