ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΑΚΙ ΠΑΕΙ ΣΤΗ ΡΕΜΑΤΙΑ

Ήσυχα ήσυχα κυλούσε το ποταμάκι στη ρεματιά Χαλανδρίου, όπου χθες το απόγευμα κάμποσοι μπουχτισμένοι από την άσφαλτο αστικοί κυρίως ποδηλάτες, με εκκίνηση από το Θησείο, βρέθηκαν να δοκιμάζουν το χώμα και να επιχειρούν να περάσουν το ποταμάκι, άλλοι με επιτυχία κι άλλοι με δυστυχία, όπως εγώ, που δεν πήρα καθόλου φόρα, μπήκα με ασυνείδητη αυτοπεποίθηση μέχρι το ήμισυ και κατόπιν βούτηξα πρώτα το αριστερό και μετά και το δεξί πόδι στο δροσερό νερό, φωνάζοντας, όχι! όχι! και τότε άκουσα από απέναντι τα συγχαρητήρια τύπου, welcome to the club!

Ακολουθήσαμε το ρέμα σε όσα τμήματα ήταν δυνατόν, και σε μερικά σημεία με το ποδήλατο στα χέρια και βγήκαμε μέσα από κάτι άγνωστες σε μένα γειτονιές κοντά στην Αττική Οδό σε ένα πάρκο πάνω από τη ρεματιά, με πλατεία, παιδική χαρά και καφετέρια. Ήταν επιτέλους η ώρα, διότι είχα φύγει βιαστικά το μεσημέρι από το σπίτι και χρειαζόταν ένας καφές. Στην παρέα είχαν προστεθεί δυο κοπέλες κι ένα αγόρι που συναντήσαμε διαδοχικά στο δρόμο, έχοντας βγει για βόλτα με τα ποδήλατά τους. Στο γυρισμό περάσαμε πάλι από τη ρεματιά με μια στάση στην κατάληψη του κτήματος Πραπόπουλου. Στο θέατρο ετοιμάζονταν και κάποιες εκδηλώσεις με μουσική για το βράδυ, αλλά δεν ξέρω αν έμειναν κάποιοι, οι περισσότεροι συνεχίσαμε προς το Ολυμπιακό Στάδιο.

Λίγο πριν το Στάδιο μου λέει Το Τρελό Αγόρι: Όλα ωραία, και ευτυχώς δεν έχουμε κανένα λάστιχο! Τι ήτανε να το πει; Δεν περνάει μισό λεπτό και σκάει το πίσω δικό του! Αυτό φουσκώθηκε προσωρινά και μετά από λίγο αλλάχτηκε. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα, ότι το ένα βρεγμένο μαύρο καλτσάκι που είχα απλώσει μπουγάδα πάνω στη σχάρα είχε μείνει μόνο του. Το άλλο είχε αποφασίσει να φύγει κάπου στη διαδρομή.

Στο ΟΑΚΑ είχε αγώνα, σημαίες της ΑΕΚ παντού, καντίνες και μηχανάκια. Μας υποδέχτηκαν ιαχές που έσειαν το γήπεδο, καθώς διασχίζαμε το σεληνιακό τοπίο, περνώντας στ΄αριστερά μας την πισίνα και τραβώντας κατά μήκος της αψίδας του Καλατράβα. Τελικά βγήκαμε στο σταθμό του Ν. Ηρακλείου, κι εκεί χωρίσαμε δυο ομάδες, μια για κέντρο και νότια και μια για Αγ. Αναργύρους, για να συνοδευτεί και μια κοπέλα που χτύπησε λίγο περνώντας από τις μπάρες του πεζόδρομου. Εκεί διαπίστωσα, ότι είχε φύγει και το δεύτερο καλτσάκι! Σημάδι, ότι τέλος τα καλτσάκια! Στο εξής, σανδάλια!

Κατηφορίζοντας τη Λεωφόρο Ηρακλείου, εθεάθη απίστευτος ποδηλάτης άνευ σέλας! Στην δε Πατησίων αναπνεύσαμε πάλι μπόλικο καυσαέριο, και ήρθα στα σύγκαλά μου, μετά από τόση φύση!

Το παρόν ποστ αφιερώνεται στην μνήμη του Vigor, Γιώργου Βίδου, δασκάλου από τα Γιάννενα, αθλητή και ποδηλάτη, 31 ετών, που υπήρξε θύμα φορτηγού προχθές το Σάββατο του Λαζάρου 11.4.09 κατά την διάρκεια της συμμετοχής του με άλλους 140 ποδηλάτες στο Brevet Πύργου. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.

http://www.podilates.gr/node/4166

http://www.cyclist-friends.gr/showthread.p