CMR!

Φέτος το CMR Μαρτίου συνέπεσε με την Καθαρά Δευτέρα, επομένως δεν είχε την τρελή συμμετοχή, ωστόσο μαζεύτηκε ένας αξιοπρεπής αριθμός ποδηλατών, καμιά 35αριά άτομα, αρκετός για ν΄ανησυχήσουν οι ζητάδες και να γυρεύουνε να δούνε τι γίνεται πάλι. Μια φορά που είχα πάει παλιά σε CMR μας είχαν περάσει για ξένους αθλητές ή κάτι τέτοιο. Όμως όλα εντάξει, και ο καιρός μας έκανε τη χάρη να κόψει το ψιλόβροχο και μετά ήταν υπέροχα.

Το Critical Mass Ride είναι μια οργανωμένη βόλτα με ποδήλατα στο κέντρο πόλεων, που γίνεται στην Αθήνα κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα το απόγευμα για να βολτάρουν οι ποδηλάτες μαζί to know us better και να κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους πανηγυρικά, για να εξοικειωθούν νέοι ποδηλάτες με το ποδήλατο ή να έχουν την ευκαιρία να ποδηλατήσουν στην πόλη, όσοι δεν το κάνουν συχνά, αφού πρόκειται για μια πολύ χαλαρή βόλτα, στην οποία συμετέχουν και γονείς με τα παιδιά τους, κι ακόμη η κίνηση αυτή είναι συνδεδεμένη με τις διεκδικήσεις των ποδηλατών.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το Σύνταγμα και κατεβήκαμε την Πανεπιστημίου, με κουδουνίσματα, τρομπέτες, κόρνες, σφυρίχτρες κι ένα αετόνι σε σχήμα χελιδονιού να ίπταται ανά διαστήματα. Ανεβήκαμε την Πατησίων ως τα Άνω Πατήσια, περνώντας από τα πρωτοπόρα δεντροκοφτικά έργα στην Κύπρου, κατεβήκαμε την Αχαρνών και καταλήξαμε στο Θησείο ... (συγγνώμη, πείνασα μέσα στη νύχτα, πήγα στην κουζίνα και έφαγα ένα παστέλι με φυστίκια, συνεχίζω!), απ΄όπου διάφορες παρέες ποδηλατών γύρισαν στα σπίτια τους νωρίς, διότι δυστυχώς η Καθαρή Τρίτη δεν είναι αργία!

Όμως εγώ βαριόμουν να επιστρέψω νωρίς. Κανόνισα λοιπόν για σινεμά, και πάνω εκεί έρχεται ένας ποδηλάτης μόνος του και μου λέει με περίλυπο ύφος, φύγανε; Κρίμα, άργησα. Δεν πειράζει, άλλη φορά, και πιάσαμε την κουβέντα αρκετή ώρα για καφτά ποδηλατικά θέματα, όπως η βαφή του σκελετού, οι ταχύτητες, τα μοντέλα, τα λάστιχα, και η κατάσταση της Πατησίων, η οποία είναι αδιάβατη τις καθημερινές, έπρεπε να πάω στο CMR για να διαπιστώσω την αλήθεια της ρήσης "στα Πατήσια που πάει ο δρόμος ίσια", πράγματι είναι ίσιωμα, αλλά με το μποτιλιάρισμα φαίνεται ζιγκ ζαγκ.

Μιλήσαμε και για το αποκριάτικο ποδηλατικό μασκέ πάρτι την προηγούμενη Κυριακή, που δεν είχα μπορέσει να πάω και έχασα, γιατί ήταν λέει πολύ ωραία κι είχε έρθει πολύς κόσμος παρά το κρύο. Αρκετοί ποδηλάτες είχαν μασκαρευτεί και έκαναν έναν διαγωνισμό, καλύπτοντας μια διαδρομή περνώντας υποχρεωτικά από ορισμένα σημεία. Λέγοντας για την ομάδα που το οργάνωσε, τους Local, (στο link τρελές φωτό και η γενική κατάταξη των ποδηλατομασκαράδων), αν θα κάνουν καμιά βόλτα, μου είπε, α, είναι τρεχάτοι, κόβουν πάνω την Κηφισίας, και φτάνουν Κηφισιά στην πλατεία σε χρόνο dt! Δηλαδή, τον ρώτησα, σε πόσο χρόνο; Τρία τέταρτα! Ε, του λέω, το έχω κάνει! (Μάλιστα το είχα περιγράψει και σε προηγούμενο ποστ). Με κοιτούσε άναυδος, αλλά του λέω, είναι παράξενο, εγώ δεν τρέχω ποτέ, χαλαρά πάω, μήπως επειδή έτρεχαν τ΄αυτοκίνητα, έτρεχα κι εγώ και δεν το κατάλαβα;

Το έργο ήταν αρκετά καλό, οι Μέρες Θυμού, με ιστορικό θέμα δυο ήρωες της αντίστασης στη Δανία, τον Flammen και τον Citronen, τους οποίους πρόδωσε στο τέλος μια διπλή πράκτορας για να πάρει χρήματα από τον Ναζί διοικητή και να την κοπανήσει στη Στοκχόλμη. Ο νεαρός όμως, ο Flammen είχε συνδεθεί ερωτικά με την πράκτορα και τό΄φαγε το κεφάλι του, οπότε ακούω το σχόλιο στο σκοτάδι από πίσω: "Σκύλα! Το΄φαγες το παλληκάρι"! και δεν άντεξα, ξεράθηκα στα γέλια την πιο δραματική στιγμή! Στην ταινία τρέχανε και ρετρό ποδηλατάκια στην παλιά Κοπεγχάγη, δίνοντας την αίσθηση της εποχής και ζωντάνια σε κάποια κρίσιμα σημεία. Επίσης υπήρχε ενσωματωμένο αρχειακό υλικό από την εισβολή των Ναζί στην πόλη και μια λαϊκή εξέγερση.

Φωτογραφίες από το CMR δεν τράβηξα, ίσως αναρτηθούν από άλλους στους Ποδηλάτες. Επέλεξα όμως ένα άλλο στιγμιότυπο, που βρήκα στο διαδίκτυο από το Λονδίνο, όπου οι Times έχουν ζητήσει φωτογραφίες από ποδηλατόδρομους, που οδηγούν στο πουθενά. Ο συγκεκριμένος ποδηλατόδρομος οδηγεί τον ποδηλάτη στις σκάλες και κατόπιν σε ένα αδιέξοδο δρομάκι! Ένας καταστηματάρχης εκεί λέει, ότι βλέπει τουλάχιστον ένα-δυο ποδηλάτες την ώρα κάθε μέρα, ν΄ανεβαίνουν τα σκαλιά με το ποδήλατο στον ώμο! Και μετά; Μάλλον ξανακατεβαίνουν. Ή ίσως περνάνε μέσα από κανένα σπίτι!