ΝΑΪΤΕΣ ΚΑΙ ΟΣΤΕΟΜΑΧΙΕΣ

Δεν έχω ομπρέλα. Επειδή την χρησιμοποιώ πολύ σπάνια, την ξέχασα πριν μερικές μέρες σ΄ένα ταξί. Είναι αστείο, που δεν έχω ομπρέλα, γιατί είχα κάποτε κουβαλήσει ένα υπέρβαρο ομπρέλες διαφόρων τύπων και χρωμάτων από τη Ρόδο, τις οποίες χάρισα δεξιά αριστερά, μα απόψε δεν είχα ομπρέλα, κι επειδή απαγορεύεται η κουκούλα, άφησα την κουκούλα του φούτερ να κρέμεται χαλαρή με χάρη στην πλάτη, φόρεσα την καφίγια που μού έφερε η Sulpice απ΄το Paris, δανείστηκα μια μαύρη μικρή ομπρέλα του πατέρα μου κι έκανα ηρωική έξοδο.

Δεν πήγα μακριά. Χώθηκα στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, απ΄όπου βγήκε μια γριά, απελπισμένη, αχ, ποτάμια, δεν ταξιδεύεται αυτό! Κόβει κάποια στιγμή, αρχίζω τις περιπλανήσεις, για ν΄αποφύγω τους παφλάζοντες χειμάρρους, κι έκανα μισή ώρα κυριολεκτικά για τέσσερα τετράγωνα. Ευτυχώς βρέθηκε ένα ταξί. Ο τύπος θα με πήγαινε και μετά σχόλαγε. Του λέω τις οδούς, μου λέει δεν ξέρω ούτε τη μια ούτε την άλλη. Λογικό, κανείς δεν τις ξέρει, γι΄αυτό πάω με ποδήλατο, αλλ΄απόψε χρειαζόταν πλωτό ποδήλατο με αδιάβροχη τέντα. Τον καθησυχάζω, να μην ψαχνόμαστε με τα GPS, θα τον οδηγούσα εγώ από ένα σημείο και μετά.

Τρόπος του λέγειν θα τον οδηγούσα. Δεν έβλεπα μπροστά μου. Το ταξί έμοιαζε σαν να μπήκε στο πλυντήριο. Έρριχνε μπαούλα με γεωμετρικά σχέδια από ένθετο φίλντισι, τραπεζαρίες δώδεκα ατόμων ξύλο μασίφ με σκαλίσματα, σουπιέρες πορσελάνη Σεβρών με ζωγραφιστούς γαλάζιους σάτυρους να κυνηγούν νύμφες, επίσης πιάνα με ουρά μαζί με τα σκαμνάκια τους επενδεδυμένα με κόκκινο βελούδο. Συμπλήρωμα της επίπλωσης, μια κίνηση απίστευτη για Τετάρτη βράδυ, κι ο ταξιτζής άρχισε να βρίζει τους τετραμαλάκες (sic), που ποιος ξέρει πού πήγαιναν με τέτοιο καιρό, και για τον πολίτη που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, την ανισόρροπη σχέση του με το κράτος, κι ότι αυτό το κακό ξεκίνησε απ΄ τους ...Ναΐτες και την Αναγέννηση! Νόμισα πως παράκουσα λόγω του ορυμαγδού πάνω στον ουρανό του οχήματος, αλλά όχι, είχα ακούσει σωστά, όμως ο μονόλογος έμεινε μετέωρος, έτσι δεν έμαθα πού κολλάνε οι Ναΐτες με την τροχαία, κι ούτε τόλμησα να ρωτήσω.

Φτάνοντας, ανοίγω την πόρτα να κατεβώ, βγάζω το δεξί πόδι, προσέχω πού θα πατήσω, μα και να μην πρόσεχα το ίδιο θα έκανε, γιατί ένας χείμαρρος πέρασε μέσα από το μποτάκι κι έμεινα Ιάσονας. Εξωτερικά βέβαια δεν φαινόταν τίποτα, γιατί το μποτάκι το΄χα καλά δεμένο και δεν το πήρε το ρέμα. Μέσα όμως έπλεαν γυρίνοι και πλαγκτόν. Κι επειδή δεν θα ΄ταν σικ να βγάλω την κάλτσα και το μποτάκι, να τ΄αφήσω πάνω στο καλοριφέρ μαζί με το μπουφάν, και να γυρίζω πράγματι σαν τον Ιάσονα, αποφάσισα ν΄αγνοήσω το θέμα και μιας κι είχα λίγο χρόνο, να πιω έναν καφέ και να διαβάσω.

Ένα περίεργο πράγμα. Ενώ τις τελευταίες δυο βδομάδες μ΄έχει ψήσει αυτή η ίωση, ή τι τελοσπάντων είναι αυτό, που παρότι δεν έχω πυρετό νιώθω μια ακεφιά, ωστόσο, έχω βυθιστεί ολόκληρη στη μπανιέρα του Αρχιμήδη και την ιστορία του παλίμψηστου κώδικα με τη Μέθοδο και το Στομάχιον, και μετά από μια σύντομη έρευνα στο διαδίκτυο, βρήκα, ότι το αρχαίο αυτό παιχνίδι που μοιάζει με το τάνγκραμ, δεν λεγόταν "στομάχιον", διότι τάχα μέχρι να βρεις τον αριθμό των πιθανών συνδυασμών σου γυρίζει το στομάχι, όπως αστειεύτηκε ένας μαθηματικός σ΄ένα φόρουμ, αλλά λεγόταν Οστομάχιον, γιατί παιζόταν με οστά ζώων. Κοιτάζοντας λοιπόν τα αρχιμήδεια προβλήματα, λησμόνησα τελείως την άβολη κατάστασή μου και κατάλαβα επίσης το περίφημο, "μη μου τους κύκλους τάραττε"!