ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ

Χθες το πρωί πολύ πουρνό, έχοντας ξυπνήσει από τις πεντέμισι, μάλλον έχοντας με ξυπνήσει το πουρναρόγατο η Φουφού από τις πεντέμισι, έκανα την συνηθισμένη πρωινή ποδηλατική διαδρομή και πήγα ν΄αφήσω το ποδήλατο στο μάστορα για τακάκια και ρύθμιση, ώστε να το πάρω το μεσημέρι μετά τη δουλειά. Στις οχτώ παρά τέταρτο όμως που έφτασα, το ποδηλατάδικο δεν είχε ανοίξει, κανονικά ανοίγει στις οχτώ, οπότε έκανα μια παραπάνω βόλτα, με κίνδυνο να καταλήξω στον Άλιμο, ωραία θα ήταν, αλλά έκανα μια θλιμμένη στροφή και πήγα και στήθηκα έξω από το μαγαζί στην ερημιά. Ψυχή! Οχτώ και δύο λεπτά ο γέρος μάστορας, που έρχεται συνήθως νωρίς και βγάζει τα ποδήλατα έξω δεν φαινόταν, κι εγώ έπρεπε πια να φύγω.

Τότε θυμήθηκα το Γραφείον! Ο μάστορας είναι φίλος με τον τελετάρχη παραδίπλα στο Γραφείον Τελετών! Κόκκινο και μαύρο είπαμε, πηγαίνω στήνω το ποδήλατο μπροστά στο Γραφείον, ήταν ένας παππούς εκεί απέξω κι έπινε καφέ να σκάσει ο χάρος. Βλέπω την επιγραφή "είμαι εντός, χτυπήστε το κουδούνι", αλλά δεν ξέρω ποιος ήταν εντός και πού εντός, ο τελετάρχης βρισκόταν δίπλα σ΄ένα γραφειάκι εν είδει θυρωρείου κι έπινε κι αυτός καφέ μαζί με τον μελλοντικό πελάτη, που μπορεί και να ήταν ποδηλάτης στα νιάτα του, ποιος ξέρει!

Καλημέρα σας, ν΄αφήσω το ...ποδήλατο εδώ και θα τηλεφωνήσω του μάστορα να το πάρει; Βεβαίως, και φέρτε το εδώ μπροστά να το προσέχουμε! Μάλιστα, το έβαλα δίπλα στην βέσπα του επαγγέλματος, χρώματος φυμέ, ευχαρίστησα και έφυγα. Σε καμιά ώρα παίρνω τηλέφωνο τον ποδηλατά. Ακούγεται ο νεαρός νυσταγμένος, μμμ, νααι; Κοίτα, του λέω να πάρεις το ποδήλατο από το Γραφείο Κηδειών να τ΄αλλάξεις τακάκια γιατί αυτά που είχες βάλει ήταν θάνατος, μού΄βγαλαν την ψυχή!

Έτσι λοιπόν τ΄απομεσήμερο είχα το ποδηλατάκι μου με μαλακά φρένα, γιατί πρέπει να γνωρίζετε κι αν δεν το γνωρίζετε λυπάμαι πολύ, ότι τα τακάκια των φρένων διακρίνονται σε μαλακά και σκληρά, κι εγώ είχα πέσει στα σκληρά, εκ των οποίων το ένα βγήκε ελαττωματικό και πέταξε γρέζι, δηλαδή φάνηκε το σιδεράκι από μέσα, που έξυνε τη ζάντα, ώστε ν΄ακούγεται ένας ήχος χειρότερος από του τόρνου μετάλλων, πολύ ψαρωτικός είναι η αλήθεια, ν΄ανατριχιάζουν οι ταξιτζήδες σε ακτίνα δύο διασταυρώσεων.

Βέβαια για να πετάξει το φρένο γρέζι πρέπει να κάνεις ταρζανιές στα βουνά, γι΄αυτό δεν το΄χα φανταστεί, μάλιστα με ολοκαίνουργια τακάκια, δυο τριών ημερών. Από την άλλη ο ποδηλατάς είδε, ότι στο μήνα πάνω τα έλιωνα, και σκέφτηκε να βάλει σκληρά, που κάνουν για MTB. Τελικά στήριξε τα παλιά τακάκια πάνω στο λαστιχάκι της σχάρας, μήπως χρειαστώ τουλάχιστον το ένα σε περίπτωση ανάγκης, αλλά εγώ τα ξέχασα εκεί πάνω, με αποτέλεσμα να χαθούν κάπου στο δρόμο. Ήταν η μοίρα τους!