ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Το απόγευμα πήγα στην κουζίνα να φτιάξω έναν καφέ και κοιτάζοντας έξω από το τζάμι να δω αν έχει σταματήσει η βροχή, βλέπω ένα μεγαλειώδες ουράνιο τόξο, το οποίο σχημάτιζε μια κανονική παραβολή, το εμβαδόν της οποίας δεν θα μπορούσα να υπολογίσω, όμως διαπίστωσα, ότι οι άκρες του όριζαν τα σημεία του βορρά και του νότου, τα οποία οριοθέτησαν την χθεσινή ολονύχτια ποδηλατική βόλτα, από το ένα άκρο της Αθήνας ως το άλλο!

Είχα ξεκινήσει τελευταία στιγμή κι έφτασα μόνη μου σε μισή ώρα καρφωτά στο σταθμό Αμαρουσίου, το σημείο εκκίνησης. Απέφυγα να πάω με τον ηλεκτρικό, γιατί βαριέμαι να κουβαλάω το ποδήλατο εκειμέσα, χώρια που θα έκανα περισσότερη ώρα κι είχα ήδη αργήσει. Ευτυχώς ήταν όλοι ακόμη εκεί και περιμέναμε κι άλλους, σύνολο κάπου 35 ποδηλάτες και ποδηλάτισσες. Ο καιρός ήταν ωραίος, λίγη ψύχρα και ξαστεριά. Ό, τι έπρεπε για νυχτερινή ποδηλατοαλητεία!

Κατά τις 11 παρά κατηφορίσαμε σιωπηλά με τα φωτάκια αναμμένα τους δρόμους πίσω από τον ηλεκτρικό και περάσαμε το Στάδιο, το Νέο Ηράκλειο, Νέα Ιωνία και λοιπά ως την Πατησίων, ύστερα Σταθμό Λαρίσης, όπου πληροφορήσαμε 5 ζητάδες για τις εγκληματικές προθέσεις μας, και κατόπιν Αιγάλεω, Νίκαια, Κορυδαλλό, κι εκεί σταματήσαμε λίγο στην πλατεία, γιατί ακούγονταν παρατεταμένα νιαουρίσματα πείνας και δίψας από αρκετούς.

Στη συνέχεια κατεβήκαμε Πειραιά, τον οποίο γυρίσαμε παραλιακά, ανεβήκαμε τις ανηφόρες του Προφήτη Ηλία και της Καστέλλας, φτάσαμε ΣΕΦ και Άλιμο, και καταλήξαμε στις πέντε το πρωί στη Γλυφάδα. Στην επιστροφή ξημέρωνε πια, και διασχίζοντας την έρημη πρωινή Αθήνα περάσαμε το Θησείο και μπήκαμε στου Ψυρρή, όπου ρημάξαμε μια λαμαρίνα μπουγάτσα!

Οι περισσότεροι καλύψαμε με λύσσα όλη τη διαδρομή, μερικοί έφυγαν σε διάφορα σημεία για να επιστρέψουν μόνοι τους ή παρέες, υπήρχε συνοχή και δεν είχαμε απρόοπτα, εκτός από ένα λάστιχο προς το τέλος, το οποίο αλλάχτηκε επί τόπου. Το αστείο είναι πως η κοπέλα που το ΄παθε, είχε τρία λάστιχα σε τρεις μέρες στη σειρά, και τρίτωσε!

Όσο για μένα, φαίνεται πως είχα ξεχάσει κάπου το μυαλό μου, αν το είχα ποτέ, γιατί λίγο μετά τον Άλιμο, όπου κάναμε μια δεκάλεπτη στάση, ακούμε να φωνάζουν πιο πίσω, παιδιά, παιδιά, τι να έγινε, μια τσάντα λέει, γυναικεία βρέθηκε, τελικά ήταν το σακίδιό μου, το οποίο μου έφερε ένας ποδηλάτης σαν τρόπαιο, ευτυχώς που εκείνος είχε καθυστερήσει ή γυρίσει πίσω για κάποιο λόγο και το βρήκε. Το είχα αφήσει μπροστά μου σε ένα καθισματάκι του σταθμού του τραμ, αλλά το έβγαλα από κει για να καθήσει κάποιος και αντί να το κρεμάσω στο ποδήλατο, το άφησα παραδίπλα και το ξέχασα όταν φύγαμε. Ωραιότατα!

Η βόλτα είχε και ανηφόρες και κατηφόρες και ίσιωμα, και άσφαλτο και πεζοδρόμιο, και χαλικόχωμα δίπλα στις ράγες του τραμ και μονοπάτι ανάμεσα στα χόρτα, όπου έκοψε ο μπροστινός μου σε κάτι κλαδιά που κρέμονταν, σταματάω και γω απότομα και πέφτει πάνω μου ο επόμενος, χωρίς άλλες συνέπειες στιλ ντόμινο. Ο θαλασσινός αέρας ήταν υπέροχος, γενικά η νυχτερινή βόλτα είναι υπέροχη κι απόκοσμη. Ούτε ξέρω από πότε έχω να κατεβώ νότια και είχα επιθυμήσει την αλμύρα, την οποία χόρτασα με το πετάλι!

Κατά την έκφραση ενός "κατάπιαμε χιλιόμετρα και φτύσαμε ακτίνες"! Ποδηλατήσαμε συνολικά έξι ώρες καθαρά και καλύψαμε 80 χλμ, συν τα 30 περίπου, που είχα κάνει μόνη μου μέσα στην ημέρα, έσπασα το φράγμα των 100 χλμ. μέσα σ΄ένα 24ωρο, από τότε που άρχισα να κάνω καθημερινά ποδήλατο. Για μια χαλαρή αστική ποδηλάτισσα σαν και μένα είναι ένα ρεκόρ και το γιορτάζω! Σήμερα που ήταν αργία, βγήκα μια μικρή θριαμβευτική βόλτα αργά το απόγευμα για την τιμή των όπλων και για να ελέγξω την κατάσταση του ποδηλάτου. Το έρημο έχει γράψει το λιγότερο 4.500 χλμ. από τον Σεπτέμβρη με τους πιο μέτριους υπολογισμούς. Όλα καλά, μόνο η σχάρα είχε χαλαρώσει λίγο από τα τραντάγματα και την έσφιξα. Όσο για μένα, είμαι μια χαρά και έτοιμη για χειρότερες αλητείες! Ήδη έχει πέσει μια ιδέα για 24ωρη γατοβόλτα!