ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Μέσα στο σπίτι ακουγόταν ανά διαστήματα ένα γουργουρητό. Γουρ γουρ από δω, γουρ γουρ από κει... κάπου προς την κουζίνα. Βρε, σκέφτηκα, το στομάχι μου θα είναι. Ίσως οι γάτες. Μήπως πάλι ξέχασε κανένας καμιά χύτρα με νερό και βράζει; Μήπως τα καλοριφέρ, που είδα μια ανακοίνωση στο ασανσέρ να τα εξαερώσουμε πάλι λόγω βλάβης σε κάποιο διαμέρισμα;

Τελικά έχουμε κι άλλα κατοικίδια. Στην αρχή δεν κατάλαβα. Όμως είναι δεδομένο. Στο πατάρι έχουν κάνει φωλιά τα περιστέρια και κλωσσάνε αβγά. Πάνε κι έρχονται και γουργουρίζουν. Αποκάτω βολτάρουν οι γάτες ανύποπτες. Όταν σκάσουν τ΄αβγά θα γίνει ο τέλειος περιστερώνας ή δεκαοχτουρώνας, διότι δεν έχω κάνει ακόμη αυτοψία να δω τι πουλιά είναι. Κάποιος μου πρότεινε γι΄αστείο την ασεβή ιδέα να φτιάξω ομελέτα. Η μάνα μου λέει, πως πρέπει κάποτε να μπει μια σίτα. Της είπα ότι το να μπαίνουν περιστέρια στο σπίτι και να λερώνουν θεωρείται γούρι στο Μεξικό. Μου απάντησε, ότι στο Μεξικό οπλοφορούν επίσης για ν΄αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τις εξυπνάδες. Όπως και νά ΄χει οι Μεξικάνοι βαριούνται ν΄ασχοληθούν κι εμείς περιμένουμε τα γεννητούρια.

Δεν έφτανε το γουρ γουρ μέσα στο σπίτι, το ποδήλατό μου έκανε ένα γρατ γρατ στον πίσω τροχό. Καινούριος τροχός και ακόμη πιο καινούργια τακάκια φρένων, ωστόσο κάτι έγδερνε τη ζάντα. Πλένομαι, ντύνομαι, στολίζομαι και κατεβαίνω στην είσοδο της πολυκατοικίας να φύγω, βγάζω το ποδήλατο και κοιτάω το φρένο. Το ρυθμίζω, τίποτα. Λύνω το θορυβώδες τακάκι, κατρακυλάνε έξι παξιμαδάκια παντού στο μωσαϊκό, ένα το κυνηγούσα στο υπόγειο, μυστήριο αυτά τα παξιμαδάκια, φεύγουν πάντα εδώ κι εκεί.

Ελέγχω το τακάκι, μήπως είχε καρφωθεί πάνω κάτι, κανένα γυαλί ή συρματάκι, πράγματι βλέπω στην επιφάνεια προς τη μια άκρη μια μυτούλα μεταλλική. Το σκαλίζω λίγο, δεν έβγαινε. Κόντεψα να κόψω το τακάκι και δεν είχα άλλο. Όσο σκάλιζα, η ακίδα μεγάλωνε. Προφανώς κάποιο μεταλλικό κομμάτι ήταν ενσωματωμένο στο λαστιχένιο τακάκι από κατασκευής και έτυχε σε μένα. Τοποθέτησα πάλι το τακάκι, ρύθμισα το φρένο, ανέβηκα σπίτι να πλύνω χέρια και ν΄αλλάξω γάντια, και μετά έφυγα.

Τώρα δεν ακουγόταν γδάρσιμο, αλλά κόλλαγε λίγο. Αργότερα αποφάσισα να το ρυθμίσω καλύτερα. Βγάζω τα άλεν, κάτι έγινε κάτι δεν έγινε, και κατόπιν μπαίνω σ΄ένα σουπερμάρκετ πέντε ορόφων, ανεβαίνω στον τρίτο, κατεβαίνω και παρουσιάζομαι στο ταμείο, όπου υπήρχαν φριχτές ουρές με καρότσια, κρατώντας ένα πακετάκι υγρά μαντιλάκια. Εκεί πρόσθεσα στα ψώνια μου και μπαταρίες ΑΑΑ, ν΄ακούω μουσική μέχρι να βγω αποκειμέσα!