TAΞΙ

Προχθές το βράδυ είχα μια εξαιρετική εμπειρία! Μπήκα σε ταξί! Κι όχι μόνο μπήκα σε ταξί αλλά κολλήσαμε και στην κίνηση! Ούτε ξέρω πόσους μήνες έχω να μπω γενικά σε αυτοκίνητο, λεωφορείο, τρόλει, τρένο, τραμ. Αλλά τώρα ακολούθησα όλη τη διαδικασία. Βγήκα έξω, περίμενα στο δρόμο, εμφανίστηκε μια από το πουθενά πιο πάνω και άρπαξε ένα ελεύθερο, μετά κατέβηκε ένα άλλο, τέντωσα το χέρι μου, σταμάτησε, άνοιξα την πόρτα και στρώθηκα στον καναπέ! Έπρεπε επίσης να πω και πού πήγαινα, το διευκρίνησα με ακριβείς λεπτομέρειες, ο οδηγός ευτυχώς γνώριζε καλά και χαλάρωσα περισσότερο.

Είχε παγωνιά έξω και υποτίθεται ότι θα έπρεπε εκεί μέσα στα άνετα και τα ζεστά να είμαι ευχαριστημένη, ένοιωθα ωστόσο κάπως παράξενα. Τα πόδια μου έβρισκαν στο μπροστινό κάθισμα και ο ουρανός μου πλάκωνε το κεφάλι. Είχα περιορισμένη ορατότητα μόνο από τα δεξιά, βούλιαζα χαμηλά, και δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου. Κατόπιν άρχισα να ζεσταίνομαι, να νυστάζω και να θέλω αέρα. Μια στοιχειώδης λογική, αγαπητέ Γουότσον, με συγκράτησε να μην ανοίξω ξαφνικά την πόρτα και να πεταχτώ στη λεωφόρο.

Έπειτα κάτι μου έλειπε. Νόμιζα πως είχα ξεχάσει κάτι. Τελικά το συνειδητοποίησα. Έλειπαν γάντια, κράνος κι ένα ποδήλατο. Είχα κυκλοφορήσει το μεσημέρι και τ΄απόγευμα με το ποδήλατο, αλλά μετά έπρεπε να τ΄αφήσω και μ΄είχε πιάσει το σύνδρομο στέρησης. Τα πόδια μου άρχισαν να διαμαρτύρονται πιο έντονα, τα τέντωνα από δω τα μάζευα από κει. Δράμα. Κάποτε φτάσαμε, πλήρωσα όλο χαρά και χύθηκα έξω σαν αποφυλακισμένη. Τεντώθηκα, χοροπήδησα, χασμουρήθηκα, χτυπούσα και τα τακούνια από τις μπότες, που είχα να φορέσω από πέρυσι! Αχ, τι ωραίο κρύο που έκανε!