ΑΚΤΙΝΕΣ ΧΙ

Χθες με το απερίγραπτο θράσος, που με πιάνει ώρες ώρες, μπήκα σ΄ ένα μεγάλο κατάστημα με είδη μοτοσυκλετών και είπα στον καταστηματάρχη, που με ρώτησε τι θα ήθελα, ξέρετε εγώ έχω, εχμ... ποδήλατο! αλλά μπήκα να κοιτάξω, και τότε γύρισαν και κοίταξαν εμένα πέντ΄έξι μηχανόβιοι με τα κράνη στο χέρι, με πέτσινα, με μπότες κι όλη γενικώς την πανοπλία, με κοίταξαν από πάνω μέχρι κάτω, την κατηγορία μύγας, με το κράνος-τσόφλι, τα ποδηλατικά γάντια, το κολάν και ούτε μπουφάν ούτε τίποτα, και κατόπιν πρόσεξαν, ότι είχα αφήσει το ποδήλατό μου περήφανα ανάμεσα στις μηχανάρες τους μπροστά από το μαγαζί. Έμαθα ωστόσο ότι τα κράνη είναι σαν τα γιαούρτια (sic) και έχουν ημερομηνία λήξης πέντε ετών!
Κι αφού χάζεψα τα πάντα, από ενισχυμένα δερμάτινα μέχρι κλειδαριές δέκα κιλών, κι από καλύμματα μηχανών μέχρι στολές για εντούρο, ψώνισα κιόλας, ένα lubricant παρακαλώ, μάρκας ...Ντενικόλ, τι είναι αυτό το lubricant, να εξηγήσουμε για να μην παρεξηγήσουμε, είναι ένα σπρέι για την αλυσίδα, να γυρίζει λαδωμένη και αδιαβροχοποιημένη.
Έφυγα λοιπόν όλο χαρά με το ψώνιο μου, κι αν είχε κάποιος την απορία, τι να περιέχει η τσάντα μιας κυρίας, κι έβλεπε το περιεχόμενο της δικής μου, θα τον τρέχανε δεμένο στο Δαφνί. Διότι η δική μου περιείχε εκτός του chain lubricant, δύο κλειδιά, ένα μικρό στουπί με γράσα, ένα φωτάκι, μια κρέμα προσώπου με οξυγόνο, μια κονσέρβα γάτας, ένα ρουλεμάν, ένα ελαστικό μπαλάκι και ένα βιβλίο σχετικά με τον Βούδα.
Η βασική σκέψη ήταν να πλύνω και να λαδώσω το ταλαίπωρο όχημα. Μες τη μαύρη νύχτα μου ήρθε η όρεξη, το ανέβασα στο σπίτι και το στρίμωξα μέσα στο μπάνιο. Με τα πόδια στα νερά και τα χέρια στα γράσα το καθάρισα καλά καλά, του έκανα ένα ντους από πάνω, το σκούπισα, βρήκα κι ένα γυαλιστικό μετάλλων από την προϊστορική εποχή και το έκανα καθρέφτη. Ελέγχοντας όμως μία μία τις ακτίνες, μια άταχτη στον πίσω τροχό κουνιότανε. Κοιτάζω καλύτερα, ωιμέ, αλί και τρισαλί, η ακτίνα είχε σπάσει στην ένωση με τον άξονα κι έπαιζε ανεξάρτητα. Κι επειδή ενός κακού έπονται κι άλλα, έπαιζε ο τροχός κι έβρισκε στο φρένο. Βασανίστηκα ώρα να το ρυθμίσω κάπως, και στο τέλος στόλισα το ποδήλατο στο σαλόνι και πήγα να πέσω ξερή, αφού πρώτα έγδαρα τα χέρια μου για να τα καθαρίσω.
Σήμερα το πρωί προσπάθησα πάλι να ρυθμίσω το φρένο, έξυσα μάλιστα και το τακάκι με μια λίμα (!), να βρίσκει λιγότερο. Άδικος κόπος. Στις διαδρομές που έκανα, ο πίσω τροχός κόλλαγε λίγο, εγώ έκανα πετάλι ακόμη και στην κατηφόρα, κι επιπλέον ένιωθα σαν να μου έδινε σκουντήματα το φάντασμα της κακοτυχίας μου, που καθόταν στην σχάρα. Διότι την μπροστινή ζάντα δεν πάνε δέκα μέρες που την άλλαξα, και την πίσω θα την αλλάξω αύριο, όλη, κι όχι μόνο την ακτίνα, αφού είναι καταταλαιπωρημένη και σύντομα θα βγάλει κι άλλα απωθημένα. Στα φρεάτια της Ηλιουπόλεως παρέδωσε το πνεύμα η ακτίνα! Κι ακόμη τα τακάκια έχουν λιώσει πολύ γρήγορα και θα τ΄αλλάξω κι αυτά. Ωστόσο λάδωσα με το σπρέι όλα τα μηχανικά μέρη, μόνο στα μαλλιά μου δεν έβαλα, και είναι καταπληκτικό! Ακόμη έβγαλα το μπροστινό φτερό για πιο άγριο λουκ!
Να μην ξεχάσω όμως τη ρύθμιση του τιμονιού λίγο προς τ΄αριστερά. Διότι αλλοιθωρίζει πρός τα δεξιά, καθώς η προηγούμενη ρύθμιση δεν ήταν ακριβής. Επειδή μετά από μια πιρουέτα και ακροβατική τούμπα σε κάτι λάδια στο Κολωνάκι, όπου προσέφερα πάλι σπάνιο θέαμα, μωλώπισα προχθές ώμο, κώλο και αστράγαλο, έγδαρα καλά το αριστερό ακρόμπαρο, τη σέλα και τον σκελετό, στράβωσε το πετάλι, έγινα μες τη λάσπη και πήγαινα λέει να δω κόσμο, ευτυχώς φορούσα μαύρα, κι ακόμη το τιμόνι γύρισε πολύ προς τ΄αριστερά, αλλά, μυστήριο, τώρα βλέπει προς τα δεξιά...
Υστερόγαμον: ΄Αλλα είχα στο νου μου να γράψω, για το ποδήλατο έγραψα πάλι!

6 σχόλια:

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

To ποδήλατο έιναι σαν τα παιδιά...
όλο ζητάει, θέλει φροντίδα, θέλει χρόνο, σου σπάει και τα νεύρα καμμιά φορά, αλλά η χαρά που σου δίνει είναι μεγάλη!

Την καλημέρα μου και τα φιλια μου!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Coco, κοίτα να δείς έχασα κάμποσα επεισόδια και παίζει να χάσω και άλλα, οπότε βρήκα τώρα την ευκαιρία να γράψω το κάτιτίς μου. Κατ'αρχάς, εξ'ονόματι όλων των ανδρών που πάντα ήθελαν να μάθουν τι περιέχει η τσάντα μιας γυναίκας, σε ευχαριστούμε. Κατά δεύτερον, οι μηχανόβιοι, μπορεί να μην κοιτούσαν το ποδήλατο αλλά την καλογυμνασμένη ποδηλάτισα :)
Κατά τρίτον, καλά κάνεις και το προσέχεις μιας και κάνεις τόσες διαδρομές! φυσικό και επόμενο είναι
Επίσης συνεχίζει να μου αρέσει το χιούμορ σου εννοείται.
Τέλος πέρνα αμα θές από το blog, κατέβα 3 αναρτήσεις κάτω εκεί που γράφει κάτι για "proximidade". Surprise! αν πάλι δε σ'αρέσει αγνόησέ το απλά

Φιλιά και καλό βράδυ

Tzeve είπε...

θα πρέπει να το αγαπάς πολύ...

έχετε κλείσει ημερομηνία;;;;

βέρες;;;;; ανταλλάξατε;;;;

είμαι σίγουρος πώς πρέπει να αισθάνεσαι πολύ τυχερή με το ποδήλατο που έχεις...

quartier libre είπε...

@
χε, χε, χε!
le petit... Coco

Coco είπε...

@Ποδηλάτρης: δεν μου φταίει το ποδηλατάκι, οι παλιόδρομοι μου φταίνε! Πολλά φιλιά!

@Ektoras: ευχαριστώ για την φιλία, έχω κι απ΄την Abbtha ένα, κι έχω ήδη παραγγείλει τις κορνίζες, μια κόκκινη και μια χρυσή! Αλλά μάλλον βαρέθηκα να συνεχίσω το παιχνίδι! Ίσως όμως εγκαινιάσω την απονομή βραβείου φληναφολογίας ξεκινώντας από εμέ!

@Λασπολόγος: Με το Σίμο έχουμε παντρευτεί σε ποδηλατικό γάμο το καλοκαίρι, μετά από δεσμό ενάμισι έτους, αλλά ήταν μια σεμνή τελετή και δεν το έκανα θέμα, προτιμώ ν΄αναδεικνύω τις καθημερινές αποδείξεις του έρωτά μας!

@quartier libre: το΄φτιαξα και σε καμμιά ώρα ποδηλατώ στο μαύρο ξημέρωμα!

koptoraptou είπε...

Πρόσεχε λίγο, που να πάρει. Κι ο κολλητός μου έτσι με τρελαίνει! Φιλιά!